Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Jan Švankmajer
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

W pułapce przedmiotów Jana Švankmajera

100%
Ciszewska E.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 114 Zanieczyszczenie, brud, skaza
233-238
PL
Książka Bogusława Zmudzińskiego Twórczość filmowa Jana Švankmajera. Główne konteksty kulturowe i ideowe (2020) jest próbą odpowiedzi na pytanie o zasadnicze konteksty dla analizy krótkometrażowej twórczości Alchemika z Pragi. Autor przekonuje, że Jan Švankmajer jest kontynuatorem i polemistą wobec dzieła i twórczości malarza manierycznego, Giuseppe Arcimboldiego. W zebranych esejach Zmudziński analizuje wybrane aspekty twórczości Švankmajera lokując je w kontekście dzieła Arcimboldiego. Na uwagę zasługują w szczególności poruszone przez autora publikacji zagadnienia festiwalowej recepcji twórczości Švankmajera oraz postulat uwzględnienia lokalnych kontekstów powstawania filmów w procesie finalnej interpretacji dzieła.
EN
Bogusław Zmudzinski’s book Twórczość filmowa Jana Švankmajera. Główne konteksty kulturowe i ideowe [Film Works of Jan Švankmajer: Main Cultural and Ideological Contexts] (2020) is an attempt to answer the question about the contexts essential in analyzing the short film work of the Prague Alchemist. The author argues Švankmajer’s works is a polemical continuator of the oeuvre of the mannerist painter Giuseppe Arcimboldi. In his essays, Zmudzinski analyzes selected aspects of Švankmajer’s work by locating them in the context of Arcimboldi’s painting. Although the reviewer criticizes the disorderly line of argumentation, she acknowledges Zmudzinski’s research proposals as broadening the field of consideration of Polish and Czech film animation. Particularly noteworthy are the issues of festival reception of Švankmajer’s works and the postulate to take into account the local contexts of filmmaking in the process of the final interpretation of the work.
2
Publication available in full text mode
Content available

Taktylizm w filmowej twórczości Jana Švankmajera

86%
Dabert D.
Porównania
|
2015
|
vol. 17
151-163
EN
The article focuses on tactilism as the artistic idea in the art of Jan Švankmajer’s animation films The idea of tac-tilism as presented by Švankmajer in numerous theoretical papers is analysed and confronted with his artistic practice. According to the Prague-based artist, by means of the sense of touch one can reach the subconscious, unrecognised or forgotten experiences, impressions, memories and activate the imagination in a way that is inaccessible to other senses. In the search for the possibility to transfer the sense of touch into the art of film animation, the artist pays particular attention to means of artistic expressions including macro details in motion.
PL
Problematyka tekstu ogniskuje się wokół taktylności jako idei twórczej obecnej w sztuce animacji filmowej Jana Švankmajera. Swoje rozumienie koncepcji taktylizmu Švankmajer wykłada w licznych tekstach teoretycznych, które w niniejszym artykule zostały zanalizowane i skonfrontowane z jego prak-tyką artystyczną. Za pomocą zmysłu dotyku, zdaniem praskiego artysty, można docierać do podświadomych, niepoznanych lub zapomnianych przeżyć, emocji, wrażeń, wspomnień, można zaktywizować wyobraźnię w niedostępny dla pozostałych zmysłów sposób. Poszukując możli-wości przeniesienia w sferę sztuki animacji filmowej doświadczenia dotykowego, szczególną wagę Artysta przywiązuje do środków wyrazowych filmu, w tym makrodetalu w ruchu.
3
Publication available in full text mode
Content available

Jan Paweł II w surrealistycznych odsłonach. Dwa filmy – o teatrach i teatrzykach i nie tylko – „z udziałem” Papieża

86%
Kulczycka D.
Roczniki Humanistyczne
|
2020
|
vol. 68
|
issue 1
523-538
EN
The subject of this paper are such surrealistic films as Conspirators of Pleasure (Czech: Spiklenci slasti, by Jan Švankmajer, 1996) and Being John Malkovich (by Spike Jonze, 1999), in which John Paul II is featured in the form of a montage, and theatre also plays an important role, as either one of the leading topics or else as an artistic convention. The author questions the sense of these references and what can they possibly communicate. In both of the films analysed, the interpolations of John Paul II usually break out of the normal order of things; they are additions to the represented world, elements of another reality, and thus constitute a perfect component of surrealist art, which aims – among other things – to increase confusion by the intentional incongruity of the elements presented. In these montages, John Paul II becomes an icon of seriousness, gravitas and the most important events in the world, but also a sort of “star,” a celebrity, a media person. The clash between this gravitas and the grotesque world of the movie characters often elicits dissonance and confusion, as both movies are concerned with yielding to various, sometimes completely absurd, passions. In Conspirators of Pleasure this means – above all – erotic and sexual desires; in Being John Malkovich – a desire for success and fame (apart from various configurations of sensual lust). Additionally, there is the clearly emphasised dream of being somebody else, as well as dreams of earthly immortality. John Paul II did not share such dreams, believing that the most important things are conforming to God’s will, one’s self-esteem in the light of the evangelical truth about Transcendence and Christ’s love towards men, and the “return to oneself” – playing one’s own role, not somebody else’s. The Pope exemplified with his own life how to go beyond one’s own habits, how to worship God above everything else, how to respond to other people, defeat egoism and resign from comfort, and how to live a real life in a real space, not an illusory one, unlike the characters in the above-mentioned movies.
PL
Przedmiotem refleksji zawartej w artykule są takie surrealistyczne filmy, jak Spiskowcy rozkoszy (czes. Spiklenci slasti, reż. Jan Švankmajer, 1996) i Być jak John Malkovich (Being John Malkovich, reż. Spike Jonze, 1999), w których zostały użyte w formie montażu materiały archiwalne z udziałem Jana Pawła II, a teatr odgrywa dość znaczącą rolę bądź jako jeden z wiodących tematów, bądź też jako konwencja artystyczna. Autorka zastanawia się, jaki sens mają te przywołania i co ewentualnie komunikują. W obu analizowanych dziełach wstawki filmowe z Janem Pawłem II wyłamują się z naturalnego porządku rzeczy, są dodatkiem w świecie przedstawionym, elementem innej rzeczywistości i przez to doskonale nadają się jako komponent sztuki surrealistycznej, której jednym z „zadań” jest wywoływanie konsternacji przez umyślne niedopasowanie prezentowanych elementów. Jan Paweł II w tych montażach staje się ikoną powagi i najdonioślejszych wydarzeń w świecie, ale też sui generis „gwiazdą”, celebrytą, postacią medialną. Zderzenie powagi z groteskowym światem bohaterów wywołuje często efekt dysonansu i konsternację, tym bardziej że oba filmy opowiadają o uleganiu różnym, nieraz całkiem absurdalnym namiętnościom. W Spiskowcach rozkoszy są to przede wszystkim żądze erotyczne i seksualne; w Być jak John Malkovich – żądze powodzenia i sławy (obok różnych konfiguracji żądz zmysłowych). Dochodzi do tego wyraźnie wyeksponowane marzenie, by być kimś innym oraz marzenia o ziemskiej nieśmiertelności. Jan Paweł II nie podzielał takich marzeń, ufając, że najważniejsze jest spełnianie woli Bożej, poczucie własnej wartości w świetle ewangelicznej prawdy o Transcendencji i o ukochaniu każdego człowieka przez Chrystusa oraz „powrót do siebie” – granie swojej, nie cudzej roli. Papież całym swoim życiem pokazywał, jak przekraczać własne przyzwyczajenia, jak ponad wszystko czcić Boga; jak wychodzić naprzeciw drugiemu człowiekowi, pokonując egoizm i rezygnując z wygody. Jak żyć realnie, w rzeczywistej, a nie iluzorycznej – jak bohaterowie omawianych tu filmów – przestrzeni.
4
Content available remote

O (wielo)gatunkowości filmów pełnometrażowych Jana Švankmajera

85%
Maciejewska M.
Literatura i Kultura Popularna
|
2018
|
vol. 24
11 - 24
EN
Jan Švankmajer, a Czech film director and artist is known mostly for his short animated films. In 1994, however, a change in his filmmaking career took place — he devoted himself to working only on feature films. This change of medium is connected both to the length of these films, and using language, narration and genre features typical of feature films. What is important, Švankmajer does not adjust his artistic visions to all the directives of a certain genre. Rather, the director chooses some elements of these genres, and creates new, hybrid qualities. Genres that have the biggest impact on his feature films are: horror, comedy, and speculative fiction.
5
Content available remote

Surreally Human: Jan Švankmajer’s World of Self-Destructive Puppets

85%
Chryssouli G.
Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)
|
2015
|
vol. 18
|
issue 2
303-328
EN
This article explores the relation of Jan Švankmajer with the Czech puppet tradition, viewing his puppetry through a Surrealist prism and investigating the role of puppets in his work, as simultaneously inert objects and animated creatures that cross the dichotomous line between life and death, thereby raising questions in relation to human nature and identity. Jan Švankmajer is a leading Czech filmmaker and artist and a self-proclaimed militant surrealist. His work is characterised by a diversity of means and techniques, these include: live-action, puppets, clay modelling, traditional drawn animation, object collage, stop-frame special effects and stop-motion animation. Švankmajer’s fascination with the corporeality of an animated entity has been developed through a deep and strong affinity with traditional Czech theatre. His own professional background in the puppet theatres of Prague, the Theatre of Masks, the Black Theatre and the Laterna Magika Puppet Theatre has significantly influenced his work. Švankmajer’s work is the bearer of a magic function, revealing the marvellous through mystification. Švankmajer, like the alchemists of old, is continually distilling the water of his experiences so that through this process, the heavy water of knowledge, essential for the transmutation of life, begins to flow.
6
Publication available in full text mode
Content available

Jan Švankmajer’s Kunstkammer: Every thing means everything

85%
Brzezińska A. M.
Journal of Education Culture and Society
|
2020
|
vol. 11
|
issue 2
343-352
EN
Thesis. Jan Švankmajer’s Kunstkammer is a project with a complex constellation of meaning that defies clear-cut categorization in the context of Pomian’s theory of semiophores.  Discussed concepts. The paper describes the kunstkammer art project created by Jan Švankmajer, a Czech surrealist, in the context of Pomian’s theory of semiophores and compares it to traditional and historical equivalents, using the concepts of micro- and macrocosm, the world as a stage (Theatrum Mundi), hermeticism, and alchemy.  Results and conclusion. Jana Švankmajer’s Kunstkammer should be analyzed primarily in the individual and subjective context, rather than in the social one.   Originality/cognitive value of the approach. Pomian has described many examples of traditional kunstkammers, but there are also several modern collections that have not yet been described in the literature.  
7
Publication available in full text mode
Content available

Kunstkamera Jana Švankmajera, czyli wszystkie rzeczy wszystko znaczą

80%
Brzezińska-Winkiel A.
Ogrody Nauk i Sztuk
|
2019
|
issue 9
509-517
PL
Teza. Kunstkamera Jana Švankmajera to projekt o skomplikowanym układzie znaczeń, którego nie można jednoznacznie przyporządkować do jednej kategorii w kontekście teorii Krzysztofa Pomiana o semioforach. Omówione koncepcje. Artykuł opisuje artystyczny projekt kunstkamery czeskiego surrealisty Jana Švankmajera w kontekście teorii semioforów Krzysztofa Pomiana oraz porównuje ją do jej tradycyjnych i historycznych odpowiedników odwołując się do koncepcji mikro- i makrokosmosu, teatru świata, hermetyzmu i alchemii. Wyniki i wnioski. Kunstkamerę Jana Švankmajera powinno analizować się w kontekście nie tylko społecznym, ale przede wszystkim indywidualnym i subiektywnym. Oryginalność/wartość poznawcza podejścia. Krzysztof Pomian opisywał różne przykłady tradycyjnych kunstkamer, tymczasem istnieje kilka współczesnych przykładów tego typu kolekcji, wcześniej nieopisanych w publikacjach w języku polskim.
EN
Thesis. Jan Švankmajer's Kunstkamera is a project with a complex arrangement of meanings that can not be unambiguously assigned to one category in the context of Krzysztof Pomian's theory of semiophores. Concepts discussed. The article describes the artistic project of the Czech surrealist Jan Švankmajer in the context of the semiophore theory of Krzysztof Pomian and compares it to its traditional and historical counterparts referring to the concept of micro and macrocosm, the theater of the world, hermetism and alchemy. Results and conclusions. Jan Švankmajer's Kunstkamer should be analyzed in a context that is not only social, but above all individual and subjective. Originality/cognitive value of the approach. Krzysztof Pomian described various examples of traditional kunstkamer, while there are several contemporary examples of this type of collection, previously unwritten in Polish publications.
8
Publication available in full text mode
Content available

Specyfika czarnego humoru w najnowszej kinematografii czeskiej

80%
Brzezińska A.
Ogrody Nauk i Sztuk
|
2013
|
issue 3
PL
Artykuł porusza kwestię specyfi ki czarnego humoru w najnowszych fi lmach produkcji czeskiej. Pokazując funkcje i charakter czarnego humoru oraz odwołując się do teorii komizmu autorka przechodzi do opisu czeskiej kinematografi i i skupia się na fi lmach wyprodukowanych po 1989 r. W analizowanych komercyjnych komediach i czarnych komediach dostrzega aspekty czarnego humoru i odwołuje się do cech czeskiego społeczeństwa
EN
The article concerns the peculiarity of black humour in the newest Czech fi lms. Indicating the function and nature of Czech humour, the author subsequently describes Czech cinematography, focusing on fi lms made aft er 1989. In the commercial comedies and black comedies that she analyses, she points at diff erent aspects of black humour and refers to the features of Czech society.
9
Content available remote

Forgotten Toyhood

71%
North D.
Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)
|
2015
|
vol. 18
|
issue 2
329-346
EN
This essay explores the meanings and identities of toys and puppets in three Czech feature films, which collectively cover a range of animation techniques (constituting a new definition of what it means to ‘play’ with these toys). Jiří Bárta’s Na půdě aneb Kdo má dneska narozeniny (In the Attic: Who Has a Birthday Today?, 2009), Jan Svěrák’s Kuky se vrací (Kooky, 2010), and Jan Švankmajer’s Něco z Alenky (Alice, 1988) all build allegorical significance from tales in which toys take on independent lives, but are always framed through their relationships to children. Each film explores the afterlife of discarded or neglected toys, dolls, and puppets, a visual representation of the imaginative investment and cultural import given to these otherwise immobile things. All three directors use toys and puppets as markers of the passing of childhood, and as compendia of cultural memory, but with different degrees of political intent and social critique.
10
Content available remote

Giuseppe Arcimboldi – prekursor twórczości filmowej Jana Švankmajera

57%
Zmudziński B.
Estetyka i Krytyka
|
2016
|
issue 1(40)
105-126
EN
Artistic output of Jan Švankmajer, the Czech surrealist and author of object animations, was from its very beginning closely related to the painting and collecting activities of Giuseppe Arcimboldo – one of the most intriguing personalities of the 16th century Habsburg court, and the Emperor Rudolf II of the Prague’s Hradčany court in particular. The author of the article is primarily interested in the conceptual dimension of the painting works by the forerunner of Mannerism known for his concept of the object-subject (and micro-macrocosmic) harmony expressed in the idea of the universal dialogue. According to the Czech surrealist reinterpreting the achievements of his predecessor, such perception of the dialogue supersedes both contemporary aggressive conflict resulting in degradation of humanity and the destruction of the rudimentary dimension of the relation between a human being and the surrounding world.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.