Search results

1

Karaimi - naród zapomniany

100%

Możdżonek W.

Forum Politologiczne

|

2007

|

vol. 5 - Narody XXI wieku

267-282

XX

Karaims are an unusual minority, because they combine the features of a religious and ethnic group. It is worth mentioning that only so called Crimean-Polish Karaims are both religious and ethnic group. Currently the society of Polish Karaims is very sparse and consists mostly of elderly people. Among the younger generation assimilative tendencies are strong, which results in reduction of cultural activity of this society. However the political transformations in Middle and Eastern Europe at the turn of the 80' and 90' helped Karami to get in touch with their countrymen living in other countries and their cultural life to be reborn.

2

‘Rozum’ w przysłowiach karaimskich ze zbioru W.I. Fiłonienki Аталар созы przepisanego przez Josifa Kefelego

80%

Stanek K. B.

Almanach Karaimski

|

2016

|

vol. 5

RU

Podstawą niniejszej pracy są przysłowia ze zbiorku przysłów karaimskich Wiktora I. Fiłonienki, którego odręczna kopia sporządzona została przez Josifa Kefelego. Rękopis znajduje się w kolekcji Józefa Sulimowicza, na prośbę którego został sporządzony. Z zawierającego 150 przysłów zbiorku wybrano dziesięć dotyczących postrzegania rozumu. Ponieważ ani autor, ani kopista na ogół nie opatrywali przysłów komentarzami odnoszącymi się do kontekstu użycia, podczas analizy posiłkowano się objaśnieniami zawartymi w innych zbiorach przysłów karaimskich oraz przysłowiami posiadającymi podobne znaczenie, a występującymi we współczesnym języku tureckim. Większość z analizowanych przysłów wskazuje na wagę, jaką Karaimi przywiązywali do postępowania opierającego się na logicznym myśleniu. Przestrzega się w nich przed kontaktami z osobami głupimi i szalonymi. Wyjątek stanowi przysłowie głoszące, że tylko od szaleńców (głupców, naiwnych) i dzieci) można się dowiedzieć prawdy. W innym mamy do czynienia z przeświadczeniem, że większy niż rozum wpływ na ludzkie życie ma uśmiech losu (łut szczęścia).

EN

The article is based on proverbs selected from a collection of Karaite proverbs of Victor I. Filonienko, a handwritten copy of which was prepared by Josif Kefeli. The manuscript constitutes a part of Józef Sulimowicz’s collection, and was drafted at his request. From this collection totalling 150 Karaim proverbs, 10 have been selected that concern perceptions of mind and intellect. Since neither the author nor the copyist provided all the proverbs with a commentary regarding the context of their use, the analysis is supported by explanations found in other Karaim collections of proverbs and sayings, or by proverbs in modern Turkish with a similar meaning. Most of the analyzed proverbs point to the importance that Karaims attach to logical thinking, which, in contrast to thoughtless actions, eliminates the risk of loss. Hence, the reader is warned against having any contact with stupid and crazy people. However, a single exception can be found here, namely one saying that we can only learn the truth from insane (stupid, naïve) people and children. In one of the proverbs we encounter the conviction that not only the mind, but also luck has an impact on human lives.

3

Jakie szanse przetrwania ma północnozachodni dialekt języka karaimskiego?

80%

Dubiński A.

Przegląd Orientalistyczny

|

2022

|

vol. 1-4 (281-284)

35-46

EN

The aim of the article is to present the efforts made over the last hundred years to maintain the knowledge of the native tongue among Karaims in Poland and Lithuania. After World War I, the awareness of the importance of the vernacular language for the preservation of cultural heritage increased, but the knowledge of the Karaim has been systematically declining. In the last 30 years, attempts to revitalize the mother tongue have intensified. Nevertheless, with the rapidly declining Karaim populations in Poland and Lithuania, the level of language proficiency is dropping even faster. The North-Western dialect is the only one still spoken today. In recent years, field recordings are being made to preserve the sound of the Karaim, which is listed on the UNESCO Atlas of the World’s Languages in Danger. Currently, out of about 300 people living in Poland and Lithuania, only ten percent can speak their ancestors’ tongue.

4

Serbs in Croatia, Serb Democratic Party, Jovan Rašković, Yugoslav crisis, ethnic relations

70%

Kaleta P.

Slovanský přehled: historická revue pro dějiny střední, východní a jihovýchodní Evropy (Slavonic Review: Review for Central, Eastern and Southeastern European history)

|

2016

|

vol. 102

|

issue 2

311–334

EN

Russian and Ukrainian emigration in the 1920s had a considerable influence on the development of culture and science in interwar Czechoslovakia. Among the ethnic and religious groups of this emigration were also the Turkic Karaims [also known as Crimean Karaites or Krymkaraylar], of whom, according to our findings, there were 56 who had come to Czechoslovakia by the end of the Second World War. We were able to determine the birthplaces of all of these emigrants and classify them into the corresponding Russian governorate. The analysis shows, that the greatest number of them were born in the Taurida governorate (29 persons). Among the individual localities, the Crimean city of Yevpatoria, from where 9 Czechoslovak Karaims had come, was the most frequent. Some of these people settled permanently in the Czechoslovak Republic and the work done by many of them, such as Michail Ajvaz, Andrej Karakoz, Michail Katyk, and Sinan Borju, greatly contributed to the development of Czechoslovak science and culture.

5

Karaimové jako součást ruské emigrace v meziválečném Československu

70%

Kaleta P.

Český lid: etnologický časopis (Český lid: Ethnological journal)

|

2014

|

vol. 101

|

issue 3

257-277

EN

This text analyzes the issue of the Karaim emigrants in Czechoslovakia, which has thus far been unknown in Czech scholarly circles. The Karaims arrived here in the context of the extensive Russian emigration at the beginning of the 1920s.

6

A record of the living Karaim folklore of Crimea. The copybooks of Yosif Kefeli

70%

Sulimowicz A.

Almanach Karaimski

|

2016

|

vol. 5

EN

Following the annexation of the Crimea by the Bolsheviks, traditional Karaim folklore found itself endangered by the ongoing process of Sovietisation which intensified after WWII and the deportations of the Crimean Tatars. Following a request from Józef Sulimowicz, a Polish collector of Caraimica, in the early 1960s, Yosif Kefeli (1900–1976), a Karaim from Simferopol, started to write down or copy various works of Crimean Karaim popular literature. He filled a few copybooks with popular songs, poems and proverbs as well as with theatre plays penned by Karaim dramatists such as A.O. Levi and A.I. Katyk. Written in the Cyrillic alphabet, Kefeli’s copybooks today constitute part of Sulimowicz’s collection of Karaim manuscripts. The present article provides a review of the content of these manuscripts, with particular attention paid to those works, which may be regarded as manifestations of the Karaim folklore that was still alive at the time.

7

Listy Włodzimierza Zajączkowskiego do Hadży Seraji Szapszała

70%

Zajączkowska-Łopatto M. E.

Almanach Karaimski

|

2016

|

vol. 5

RU

Jesienią 1946 r. Włodzimierz Zajączkowski (1914–1982), przed wojną student i asystent w Katedrze Wschodu Muzułmańskiego UJ, powrócił w ramach tzw. repatriacji z Wilna do Krakowa z zamiarem kontynuowania studiów turkologicznych i pracy nad rozprawą doktorską poświęconą Gagauzom. Korespondował z Serają Szapszałem (1873–1961), zwierzchnikiem duchowym Karaimów i orientalistą którego uważał za swego przewodnika w życiu i nauce. Jego listy, pisane po rosyjsku, pochodzą z lat 1947–1958 i przechowywane są obecnie w Bibliotece Wróblewskich Litewskiej Akademii Nauk w Wilnie. Podaję je do druku w polskim tłumaczeniu wraz z krótkim esejem biograficznym i bibliograficznym. Listy stanowią cenne źródło informacji o powojennej odbudowie i rozwoju nauk orientalistycznych w Krakowie, Warszawie i Wrocławiu. W. Zajączkowski pisał do Szapszała o bieżących wydarzeniach naukowych w Polsce, informował o postępie własnych prac, tekstach przygotowywanych do druku. Zasięgał rady Szpaszała jako native speaker’a języka krymskokaraimskiego i znawcy literatury ludowej z Krymu Prosił o pomoc w dotarciu do wydanych za granicą książek, szczególnie nowych wydawnictw radzieckich, w owym czasie niełatwych do zdobycia. Przesyłał Szapszałowi polskie prace i czasopisma orientalistyczne. W listach nie brakuje także informacji o życiu społecznym Karaimów w Polsce, spotkaniach z rodziną i przyjaciółmi.

EN

Włodzimierz Zajączkowski (1914–1982), who prior to WWII was a graduate student in the Chair of the Muslim East at the Jagiellonian University, returned in the autumn of 1946 to Cracow in order to continue his studies and complete his Ph.D. thesis on the Gagauz Turks. He exchanged letters with Seraya Shapshal (1873–1961), the spiritual leader of the Karaims and an Orientalist, who was one of his mentors both in life and in his academic career. These letters, written in Russian in the years 1947–1958, are at present stored in the Wróblewski Library of the Lithuanian Academy of Science in Vilnius. They are published in a Polish translation together with a short biographical and bibliographical essay. The letters concerned the restoration and development of Oriental Studies in Cracow, Warsaw and Wrocław. W. Zajączkowski informed S. Shapshal on scholarly events in Poland, the progress he was making in his own studies, as well as the materials he was going to publish. He consulted Shapshal, a native speaker of Crimean Karaim and a specialist in Crimean Karaim popular literature, on linguistic issues. He also asked for help in obtaining foreign publications not available in Poland, especially those published in U.S.S.R., and sent Shapshal Polish books and scientific journals. We also find in the letters some information on the social life of the Karaims in Poland and W. Zajaczkowski’s contacts with family and friends.

8

Фонд С. М. Шапшала в Библиотеке Врублевских Литовской академии наук

51%

Бабаджан А.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

EN

The article describes the structure and some of the materials from the Seraia Shapshal collection at the Wroblewski Library of the Lithuanian Academy of Sciences. The author analyses the content of all seven sections of the collection – the collection mostly contains materials from the time when Shapshal was resident in Poland and Lithuania (1928-1961). However, we can also find here – although to a lesser degree – materials from his student days (1898–1899), from his years in Persia (1900–1908), and from the 1908–1919 period, as well as from his stay in Turkey (1920–1928). The material examined in the article provides some insights into the life of S. Shapshal and allows us to verify some facts from his biography.

RU

В работе описаны структура и часть материалов фонда Сераи Шапшала, хранящегося в библиотеке Академии наук Литвы имени Врублевских. Разобрано содержание всех семи разделов фонда, состоящих в большинстве своем из материалов за период пребы-вания Шапшала в Литве (1928-1961 гг.), небольшого количества материалов студенче-ских лет (1898-1899 гг.), персидского периода (1900-1908 гг.), периода (1908-1919 гг.) и турецкого периода (1920-1928 гг.). На основе изученного материала сделаны уточнения биографии С. Шапшала.

9

Dylematy integracyjne mniejszości karaimskiej

51%

Abkowicz M., Rotengruber P.

Almanach Karaimski

|

2021

|

vol. 10

9-28

EN

The history of Poland (the Polish-Lithuanian Commonwealth) proves that peaceful coexistence of community groups with minorities representing Christian denominations (Ruthenians, Armenians, Czech brothers), various versions of Judaism (Karaims, Rabbinical Jews) and even Islam (Tatars) is possible. This coexistence took many forms. Some separated themselves from the majority, others succumbed to its influence to a degree that threatened their cultural and religious identity, the latter sought a balance between the two extremes. Each of these strategies entailed measurable costs. Minorities separating from the political majority risked their hostility. Groups too prone to cooperation with it to the inevitable assimilation. Finally, the consequence of this balance between the two was the weakening of the imperative of belonging to a minority group (and its gradual disappearance). This is the case of the Polish-Lithuanian Karaims. Their story leads to two conclusions. Firstly, that the search for an integration formula for a multicultural Europe should be accompanied by research on its history. Secondly, it is not always in the interest of the minority group to follow the middle path.

PL

Historia Polski (Rzeczpospolitej Obojga Narodów) dowodzi, że możliwa jest pokojowa koegzystencja grup większościowych z mniejszościami reprezentującymi wyznania chrześcijańskie (Rusini, Ormianie, bracia czescy), różne wersje judaizmu (Karaimi, Żydzi rabiniczni) a nawet islam (Tatarzy). Koegzystencja ta przybierała różne formy. Jedni separowali się od większości, drudzy poddawali się jej wpływom w stopniu zagrażającym ich kulturowej i religijnej tożsamości, ostatni poszukiwali równowagi pomiędzy obiema skrajnościami. Każda z owych strategii pociągała za sobą wymierne koszty. Mniejszości separujące się od politycznej większości narażały się na jej wrogość. Grupy nazbyt podatne na współpracę z nią na nieuniknioną asymilację. Wreszcie konsekwencją działań polegających na wypośrodkowaniu pomiędzy jednym a drugim było osłabianie imperatywu przynależności do grupy mniejszościowej (i jej stopniowe zanikanie). Jest to przypadek Karaimów polsko-litewskich. Ich historia prowadzi do dwóch wniosków. Po pierwsze, że poszukiwaniom formuły integracyjnej dla wielokulturowej Europy powinny towarzyszyć badania dotyczące jej przeszłości. Po drugie natomiast, że podążanie drogą środka nie zawsze leży w interesie grupy mniejszościowej.

10

Nowe dane o biografii karaimskiego poety Szymona Kobeckiego

41%

Abkowicz M., Sulimowicz A.

Almanach Karaimski

|

2016

|

vol. 5

7-33

EN

Irłar (“Songs”), a book containing Simon Kobecki’s collection of poetry released in Kiev in 1904 is considered the first printed edition of the secular Karaim literature. Kobecki’s poems which enjoyed popularity in the Karaim communities, were often reprinted in Karaim magazines issued in the first half of the 20th century, as well as nowadays in the journal “Awazymyz” and in collections of poetry published in Lithuania. Biographical information added to those publications was usually brief or even mutually contradictory. Until today, even the basic biographical data, such as the dates of Kobecki’s birth and death, has not been accurately established. Recent archival queries allowed to finally determine his birth date and provided us with new data on his professional career.

PL

Wydany w Kijowie w 1904 r. zbiór poezji Szymona Kobeckiego, zatytułowany Irlar („Pieśni”) jest uznawany za pierwsze wydanie drukiem świeckiej literatury karaimskiej. Utwory poety, cieszące się popularnością w społeczności karaimskiej, były przedrukowywane w karaimskich czasopismach ukazujących się w pierwszej połowie XX w., takich jak „Karaimskaja Żizn”, „Myśl Karaimska”, „Onarmach” „Karaj Awazy”, jak też współcześnie w czasopiśmie „Awazymyz” oraz w zbiorach poezji wydanych na Litwie. Publikowane przy tej okazji dane biograficzne są dość skąpe, a co gorsza, nierzadko wzajemnie sprzeczne. Do chwili obecnej nawet podstawowe informacje, takie jak daty życia poety, nie były jednoznacznie ustalone. Przeprowadzona ostatnio kwerenda archiwalna pozwoliła jednoznacznie wskazać datę urodzenia poety, jak też i uściślić jego drogę zawodową.

11

Księga sądowa ‒ tom 10. jako źródło wiedzy o Karaimach z Krymu

41%

Stefaniak-Rak K.

Almanach Karaimski

|

2018

|

vol. 7

109-127

EN

The 10th court register documents cases registered in the record office in Crimean Khanate between the years 1666 and 1669/70. The purpose of this article is to present unpublished legal material regarding Karaims listed in this register as parties to proceedings as well as to collect data such as names, fathers’ names, places of origin or residence as well as the subject matter dealt with in particular cases. An analysis of this data will not only contribute to a better understanding of the individual biographies of Karaims inhabiting 17th century Crimea, but may also serve as a starting point for further research based on the source material.

PL

10. księga sądowa dokumentuje sprawy w jednej z kancelarii sądowych w Chanacie Krymskim, które zostały odnotowane w latach 1666-1669/70. Celem tego artykułu jest przybliżenie treści niepublikowanych dotąd zapisów sądowych zawartych w omawianym tomie, w których stroną postępowania byli Karaimi, a także zebranie danych tj. imiona, imiona ojców, miejsca zamieszkania i/lub pochodzenia (jeśli zostały odnotowane), przedmioty spraw z udziałem Karaimów, które zarejestrowano. Opracowanie tych wszystkich materiałów może przyczynić się do lepszego poznania dziejów i losów poszczególnych Karaimów zamieszkujących XVII wieczny Krym, a także stać się punktem wyjścia do dalszych badań w oparciu o materiał źródłowy.

12

Tadeusza Czackiego spotkania z Karaimami

41%

Pawelec M.

Almanach Karaimski

|

2017

|

vol. 6

135-162

EN

The first scholar to research the Karaim community in Eastern Europe was Count Thaddeus Czacki (1765–1813). Initially, in his capacity as a member of the government commission in the First Republic of Poland, he dealt with the issue of taxes levied on the Karaim population. In 1788 he advocated their exemption from the poll tax. It may have been he himself who was behind the Karaim petition from Lutsk written in 1790 and addressed to the Polish parliament. This appeal called for a separate tax arrangement for Karaims distinct from that for the Jews. After the collapse of the Polish state, Czacki remained a spokesperson for the interests of the Polish Karaims in the Russian Empire. Evidence of this is a letter sent to him in 1807 by the Karaims of Lutsk. Count Czacki became a member of the committee for the solution of Jewish affairs established by Tsar Alexander I. It is in this context that we should read his essays on Jews and Karaims, published in Vilnius in 1807 and translated into Russian. Thanks to his endeavours, he can justly be called the father of Karaim studies.

PL

Uczonym, który jako pierwszy rozpoczął badania nad Karaimami we Wschodniej Europie, był hrabia Tadeusz Czacki (1765–1813). Początkowo w Pierwszej Rzeczypospolitej Polskiej, jako członek komisji rządowej, zajmował się Czacki kwestią podatków ludności karaimskiej. Był w 1788 r. zwolennikiem zwolnienia jej od podatku pogłównego. Możliwe, że był on inicjatorem petycji Karaimów z Łucka, napisanej w 1790 r. do polskiego sejmu. Memoriał wzywał do uchwalenia organizacji podatkowej dla Karaimów, odrębnej od Żydów. Po upadku państwa polskiego, Czacki był nadal rzecznikiem interesów polskich Karaimów w Cesarstwie Rosyjskim. Świadczy o tym list wysłany w 1807 r. do niego przez Karaimów Łucka. Hrabia Czacki został członkiem powołanego przez cara Aleksandra I komitetu dla rozwiązania spraw żydowskich. W takim kontekście należy odczytać jego rozprawki o Żydach i o Karaimach, wydane w 1807 r. i tłumaczone na rosyjski. Dzięki temu może on być nazwany ojcem karaimistyki.

13

Karaimistyka jako nieodłączny element turkologii w Wilnie

41%

Kobeckaitė H.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

65-78

EN

The main aim of this article is to describe the role played of two Turkic communities residing in the territory of the Great Duchy of Lithuania from the 14th century onwards – the Karaims and the Tatars – in the appearance and development of oriental and Turkological studies in Vilnius. A short overview of the state of Oriental Studies in Vilnius, in particular in Vilnius University in the 18th–19th centuries, and its correlation with the local “Orient”, is given in the first part of the article. Most of the article focuses on the period between the two world wars, when Karaim and Tatar scholars, educationists and spiritual leaders took a very active role in investigating and popularising their own cultural heritage and Turkic culture in general. Through publications in magazines, the activities of societies and communities, an available pool of effective and skilled experts Karaim and Tatars courses emerged in Vilnius as an equivalent subject to traditional Oriental Studies and Turkology. Their achievements paved the way for the great resurgence in national identity and the revival academic research and teaching on Lithuania’s national heritage after it regained its independence in 1990. Research on the Oriental heritage of the Lithuanian Grand Duchy was out of the question during the Soviet period. Today when linguistic and cultural studies and research on Karaim and Tatar culture have become an important feature of Turkology, the Oriental studies programme in Vilnius constitutes a relevant part of professional academic life.

14

Karaimi w szariackim sądzie na Krymie w XVII wieku

41%

Stefaniak-Rak K.

Almanach Karaimski

|

2015

|

vol. 4

65-78

RU

Artykuł poświęcony został Karaimom z Krymu i sprawom z ich udziałem, którzy w XVII wieku zgłaszali się do szariackiego sądu. Protokoły spraw sądowych zostały zaczerpnięte z 10 księgi sądowej, która została spisana w Bachczysaraju (stolicy Chanatu Krymskiego) pomiędzy 1666 a 1669/70 rokiem wg. kalendarza gregoriańskiego, czyli między 1077 a 1080 wg. kalendarza muzułmańskiego. Zawiera ona 282 strony rękopisu, na których odnotowano 589 protokołów rozpraw sądowych. Pięć procent z nich poświęconych jest sprawom z udziałem Karaimów. Głównym celem tego artykułu było przybliżenie, jakiego rodzaju informacje o Karaimach z Krymu można znaleźć w rejestrze, jakie mieli problemy, jak żyli, jakie mieli zwyczaje, na czym opierała się ich kultura.

EN

This article is devoted to Karaites in the 17th century Crimea and focuses on a number of cases submitted before the sharia court in which Karaites took part. The main source of information in this area is the 10th register (defter), which was written in Bahçesaray (the capital of the Crimean Khanate) between 1666 and 1669/70 in the Gregorian calendar, that is in 1077–80 according to the Islamic calendar. It consists of 282 handwritten pages and records 589 court proceedings. Five percent of these cases are referred to in the records as cases involving Karaites. The main purpose of this analysis of was to find out what kind of information about Crimean Karaites can be found in the register and to obtain tnew knowledge about their problems, lives, culture and daily customs.

15

Aleksander Dubiński (1924–2002) – uczony, nauczyciel, przewodnik

41%

Cichocki D.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

121-124

EN

Dr Aleksander Dubiński was my first teacher of Turkish grammar. His research encompassed various fields of Turkology – from linguistics to religion. In this short essay I have tried to present his academic work from the perspective of his students’ education and his influence on the development of Polish Turkology.

16

Listy Włodzimierza Zajączkowskiego do profesora Tadeusza Kowalskiego

36%

Zajączkowska-Łopatto M. E.

Almanach Karaimski

|

2018

|

vol. 7

181-210

EN

Włodzimierz Zajączkowski (1914–1982), who prior to WWII had been a graduate student in the Institute of the Middle East Studies at the Jagiellonian University, returned in the autumn of 1946 to Cracow in order to complete his Ph.D. thesis on the Gagauz Turks. Published in this paper are nineteen of his letters addressed to Professor Tadeusz Kowalski, the first four of which date from his years as a doctoral student, while the latter fifteen were written during WWII (VII 1940 – V 1944). Sending those letters was not easy, as on the wayfrom Vilnius to Cracow they had to pass through Kaunas and Königsberg. This correspondence is currently stored in the Archive of Science of PAN and PAU in Cracow under the signature K-III-4, 178, pp. 25–70. The first four letters describe the events of a holiday he spent with family in Trakai and Vilnius and explain when he plans to return to Cracow. In the latter letters W. Zajączkowski describes life in Vilnius under German occupation, his work and living situation. He also writes about his Karaim family and friends. He replies to the professor’s questions regarding certain people and events, including Seraya Shapshaland his efforts to establish the Karaim Museum. The letters are a great source of knowledge on the Karaim community in Vilnius and Trakai and how they coped with the German occupation.

17

Karaimi w Wilnie do wybuchu I wojny światowej

31%

Gąsiorowski S.

Almanach Karaimski

|

2018

|

vol. 7

67-82

EN

This article explores the history of the Karaim community in Vilnius, from its beginnings up to the outbreak of World War I. A Karaim community was present in Vilnius in the 19th century, when the city came under Russian rule. They were attracted by the opportunities the city offered in terms of a better education and well-paid jobs. Some of them settled in Vilnius because of military service. They originated mainly from Trakai and nearby villages, but others came from all over the Russian Empire. The Karaim community developedgradually, and over the course of time Karaims established a presence not only in the local military garrison, but also in schools, government offices, and markets. Soon, it was necessary to erect a Karaim temple and cemetery, which was done thanks to the backing of the city authorities and the financial support of all Karaim communities in Russia. However, an independent Karaim community was only established later in the 20th century.

PL

Artykuł dotyczy dziejów społeczności karaimskiej w Wilnie od czasów zamierzchłych do wybuchu I wojny światowej, który to temat nie był dotychczas w kręgu zainteresowania nauki polskiej czy obcej. Nie można mówić o osadnictwie Karaimów w Wilnie w okresie średniowiecza czy czasach nowożytnych, ponieważ nastąpiło ono dopiero w XIX wieku, kiedy miasto to znalazło się pod zaborem rosyjskim. Do prężnie rozwijającej się stolicy Litwy przyciągała ich potrzeba lepszej edukacji i możliwości uzyskania dobrze płatnej pracy, a czasem wojskowy przydział. Docierali tam Karaimi głównie z pobliskich Trok i okolicznych wsi oraz z całego rosyjskiego imperium. Społeczność ta rozwijała się stopniowo i była coraz bardziej widoczna nie tylko w miejscowym wojskowym garnizonie, ale w także w szkołach, urzędach, na ulicach i targach miasta. Szybko pojawiła się również potrzeba wzniesienia własnego domu modlitwy i cmentarza, co udało się zrealizować dzięki przychylności władz miasta i wsparciu finansowym wszystkich gmin karaimskich w Rosji. Jednak własną niezależną gminę wileńscy Karaimi utworzyli dopiero w latach 20. XX wieku.

Refine search results

Karaimi - naród zapomniany

‘Rozum’ w przysłowiach karaimskich ze zbioru W.I. Fiłonienki Аталар созы przepisanego przez Josifa Kefelego

Jakie szanse przetrwania ma północnozachodni dialekt języka karaimskiego?

Serbs in Croatia, Serb Democratic Party, Jovan Rašković, Yugoslav crisis, ethnic relations

Karaimové jako součást ruské emigrace v meziválečném Československu

A record of the living Karaim folklore of Crimea. The copybooks of Yosif Kefeli

Listy Włodzimierza Zajączkowskiego do Hadży Seraji Szapszała

Фонд С. М. Шапшала в Библиотеке Врублевских Литовской академии наук

Dylematy integracyjne mniejszości karaimskiej

Nowe dane o biografii karaimskiego poety Szymona Kobeckiego

Księga sądowa ‒ tom 10. jako źródło wiedzy o Karaimach z Krymu

Tadeusza Czackiego spotkania z Karaimami

Karaimistyka jako nieodłączny element turkologii w Wilnie

Karaimi w szariackim sądzie na Krymie w XVII wieku

Aleksander Dubiński (1924–2002) – uczony, nauczyciel, przewodnik

Listy Włodzimierza Zajączkowskiego do profesora Tadeusza Kowalskiego

Karaimi w Wilnie do wybuchu I wojny światowej