Search results

1

Miasto na skrzyżowaniu mórz i kontynentów. Wczesno- i średniobizantyński Konstantynopol jako miasto portowe. Redakcja Mirosław J. Leszka, Kirił Marinow, Wydawnictwo Lodziensia nr XXIII]

100%

Pentek Z.

Balcanica Posnaniensia Acta et studia

|

2017

|

vol. 24

245-248

2

Porfirowa kolumna w Konstantynopolu i jej wczesnobizantyńska legenda

100%

Bralewski S.

Vox Patrum

|

2010

|

vol. 55

95-110

EN

La colonne de porphyre à Constantinople qui a été créée pendant les règnes de Constantin le Grand dans les années 324- 330, occupe une place extraordinaire dans l’histoire de la capitale orientale d’Imperium Romanum. Elle est devenue même le symbole légendaire de la ville. Mesurant 37 mètres d’hauteur et finie par la statue de l’empereur Constantin- Helios, la colonne devait comporter des reliques de grande valeur pour les chrétiens. Elle constituait aussi un point important dans les célébrations des victoires de l’empereur. De plus, les habitants de la ville croyaient que la colonne pourrait leur assurer la délivrance dans le cas de la destruction de leur monde. Les débuts de la légende de la colonne de porphyre apparaissent avec le début de Byzance. Dans cet article, je voudrais présenter ce que constituait cette tradition et établir si la conscience de l’importance particulière de la colonne existait déjà au début de Byzance. En ce temps- là, le monument liait les idées païennes et chrétiennes, étant le sacrum aussi bien pour les uns que pour les autres. Il est très intéressant de voir comment la colonne a été présentée par les historiens d’église de Constantinople au milieu du Vème siècle: Socrate et Sozomène. Dans son “Histoire ecclésiastique”, Socrate a mentionné la colonne deux fois: d’abord dans la description de la découverte des reliques da la Sainte Croix par Hélène, la mère de Constantin le Grand, et puis quand il présentait les circonstances de la mort de l’hérésiarque Arius. Dans le premier cas, Socrate décrit la colonne comme un lieu où on a mis les reliques de la Sainte Croix: l’empereur qui les a reçues de sa mère, étant convaincu que la ville où se trouverait cette saintété ne pourrait pas déperir, a ordonné de les cacher dans sa propre statue. Dans le

3

Konstantynopol i jego mieszkańcy widziani oczyma Liudpranda z Kremony

100%

Wolińska T.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 2

1231-1242

EN

brak w PDFie!

4

Błażej Cecota, Arabskie oblężenia Konstantynopola w VII–VIII wieku. Rzeczywistość i mit, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2015, ss. 208+4 nlb. [Byznatina Lodzensia XXI]

88%

Jakubowski F. A.

Balcanica Posnaniensia Acta et studia

|

2016

|

vol. 23

199-203

5

Drugi sobór ekumeniczny. Próba odtworzenia przebiegu obrad

75%

Czerwień J.

Folia Historica Cracoviensia

|

2007

|

vol. 13

EN

The Second Ecumenical Council (also known as the First Council of Constantinople), held in Constantinople in 381 AD, is in many ways unique in the history of ecumenical councils. Its uniqueness lies, among other things, in the scarcity of written sources describing this event. No documents from the Council are extant. All that has remained is passing references by fifth century historians and chance remarks on the Council in letters. An important, although rather singular, source on the Second Ecumenical Council is St Gregory of Nazianzus’s autobiographical poem. We can also rely on the documents which were the fruit of the Council: the canons, the Symbol and a letter written to the Emperor Theodosius I at the conclusion of the Council. The information included in these documents is not entirely coherent. This paper aims to reconstruct the proceedings of the Council on the basis of the available evidence.

PL

Drugi Sobór Ekumeniczny ( znany również jako II Sobór Konstantynopolitański ) , który odbył się w Konstantynopolu w roku 381 n.e., jest pod wieloma względami wyjątkowy w historii soborów ekumenicznych . Jego wyjątkowość polega, między innymi, na niedostatku źródeł opisujących to wydarzenie. Z posiedzeń Rady nie pozostały żadne dokumenty. Dlatego też uwaga historyków, poczynając od V wieku, skupiała się na (na ogół przypadkowych) wzmiankach na temat Rady w listach. Ważnym, choć szczególnym źródłem z Soboru Powszechnego, jest autobiograficzny poemat św. Grzegorza z Nazjanzu. Możemy również polegać na dokumentach , które były owocem Soboru: kanonach, Symbolu i listu do cesarza Teodozjusza I na zakończenie Rady. Informacje zawarte w tych dokumentach nie są w pełni spójne . Ten artykuł ma na celu rekonstrukcję obrad Rady na podstawie dostępnych dokumentów.

6

Konstantynopol w listach Teofilakta, arcybiskupa Ochrydy

75%

Leszka M. J.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

335-341

EN

The article discusses the manner adopted by Theophylakt, the archbishop of Ochrid, an eminent theologian, rhetor and teacher living at the end of the XIth and the beginning of the XIIth centuries, to describe Constantinople, the Capital of the Byzantine Empire.

7

Konstantynopol w "Kronice" Marcellina Komesa

75%

Leszka M. J.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 1

585-592

EN

Marcellinus’ Chronicie certainly belongs to the canon if its literary genre and as such it has been analyzed by scholars. It seems though, that it can also be looked at as a record of some observations of the life of a metropolis, done by its long-standing inhabitant. The inventory of issues picked-up by Marcellinus is not accidental and does not only serve a more or (mostly) less detailed description of the history of the Empire, but also reflects, at least to some extent, the Constantinopolitan microcosm. The chronicler reveals the problems that might be interesting to an inhabitant of the City, which were important to him and which he had to cope with. A Constantinopolitan of the lst half of 6th century was someone who had to live in the times of unrest. He was a witness to freąuent riots and disturbances, either by ordinary hooligans, members of circus factions, or those arising from the resistance against unpopular rulers (e.g. Anastasios), which sometimes led to usurpation attempts. He observed both cruel struggles and cruel repressions following them. It seems that Marcellinus respected Constantinople and was aware of living in an unusual place. His relations with the City may have been strong and emotional, which can be proved by the content of the Chronicie, fuli of Constantinopolitan threads, as well as by the fact that he dedicated part of his lost work Description of the City of Constantinople and of Jerusalem to it.

8

Konstantinopel in den Weltkarten des Beatus von Liébana

75%

Kochanek P.

Vox Patrum

|

2011

|

vol. 56

527-541

EN

Vignettes of Constantinople are on four world maps of the Beatus of Liébana (c. 730- 798): 1) the Beatus map of Saint-Sever (Paris, Bibliothèque Nationale, Ms. Lat. 8878, fol. 45bisv-45terr), 2) the Beatus map of Osma (Burgo de Osma, Archivo de la Catedral, Cod. 1, fol. 34v-35r), 3) the Beatus map of Navarra (Paris, Bibliothèque Nationale, Nouv. acq. lat. 1366, fol. 24v-25r.), and 4) the Beatus map of Arroyo (Paris, Bibliothèque Nationale, Nouv. acq. lat. 2290, fol. 13v-14r). These vignettes are with the period of origin of each map closely connected. In other words, geography, history and political theology are here intimately linked. The vignettes analyzed of the word maps of Beatus illustrate changes in the approach to the question of the role and significance of Constantinople in the eyes of the Latins in the period from 1050 to 1250. These vignettes were certain schemes, that were designed especially for the people of that time and were understood by them. The vignettes were not a universal system, so every mapmaker adorned them with labels in order to avoid ambiguities in the identification of the respective cities. These vignettes were, however, understandable in the context of a specific map, when the map was analyzed against the then geopolitical and theological background. In consequence of this the vignettes of Constantinople on four world maps of the Beatus of Liébana appears as a particular image of the relations between the Latins and the Greeks.

9

Patriarchat Ekumeniczny Konstantynopola pod panowaniem tureckim

63%

Imach M.

Nurt SVD

|

2015

|

issue 1

140-156

PL

Po pielgrzymce Papieża Franciszka do Turcji i spotkaniu z Patriarchą Ekumenicznym Konstantynopola Bartłomiejem (listopad 2014), odnotowano znaczny wzrost zainteresowania relacjami katolicko-prawosławnymi. Dlatego też wydaje się rzeczą pożądaną przyjrzenie się faktycznej sytuacji Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola na terenie Turcji. W pierwszej części artykułu przedstawiono historyczny kontekst zdobycia Konstantynopola przez Turków i konsekwencje tego zdarzenia dla Patriarchatu. Następnie ukazano czas rozwoju Patriarchatu pod panowaniem tureckich sułtanów. Dwie ostatnie części prezentacji obejmują okres XX wieku z ukazaniem istotnych zmian, które – z chwilą powstania Republiki Tureckiej – doprowadziły do osłabienia znaczenia Patriarchatu. Mimo trudnych relacji z rządami Turcji, obserwuje się większe zaangażowanie Patriarchatu na rzecz ekumenizmu – zwłaszcza katolicko-prawosławnego.

EN

After Pope Francis’ pilgrimage to Turkey and a meeting with Ecumenical Patriarch Bartholomew of Constantinople (November 2014), there was a significant increase in interest in Catholic-Orthodox relations. Therefore, it is natural that we want to take a look at the actual situation of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople in Turkey. The first part of the article presents the historical context of the conquest of Constantinople by the Turks and the consequences of this event for the Patriarchate. Next we shown the time of the Patriarchate’s development under the rule of the Ottoman Sultans. The last two parts of the presentation cover the period of the twentieth century showing the significant changes that at the time of the creation of the Republic of Turkey led to a weakening of the importance of the Patriarchate. Despite the difficult relations with the governments of Turkey, we have observed that the Patriarchate now shows greater commitment to the ecumenical, especially the Catholic-Orthodox, movement.

10

Nauka Leona Wielkiego o prymacie biskupa Rzymu

63%

Bartnik C.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

311-322

EN

Leon I. der Grosse, der Papst in den Jahren 440-461, entwickelte die Lehre des rómischen Zentrums iiber Vorherrschaft zum hóchsten Grad nicht nur im Gesichtspunkt der Geschichte, der Verwaitung und Jurisdiktion, aber vor aiiem der Theoiogie. Laut dieser Theoiogie kommt die Vorherrschaft aus der Bibel - von Christus - hervor. Christus, der Herr der Geschichte bereitete auch den historischen Boden fur die Vorherrschaft vor und fur die ganze Kirche in der Form des Imperium Romanum, der Stadt Rom und auch des Amts des Casars. Die Vorherrschaft ist daher die MachtfiiHe, sie biidet die Hauptstrommung der okonomie Gottes auf der Erde. Durch den Apostohschen Stuhl durchfliesst die Hauptstrommung der Erlosung der Wek. Er ist das Fundamentum und QueHe aker anderen Amter und Gnaden: per Petrum Apostohs et universae Ecclesiae und ist endiich der Schttissel der Einheit der Kiche und Menschheit, und dadurch Garant der ewigen Dauer des Christentums. Die Kirchen, vom Petrus abgefaken, gehen zugrunde.

11

Konstantynopol i jego mieszkańcy w "Nowej Historii" Zosimosa

63%

Leszka M. B.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 1

573-584

EN

For Zosimos Constantinople was a vital city, a city that owed a lot to Constantine the Great; all that despite the fact that both that ruler and his successors did not find much appreciation in the historian’s eyes. The new Capital city may have its problems, such as overpopulation, lack of room and safety, but it is also the place where one can easily find a job. Its inhabitants, whenever needed, can face serious threats (Gainas’ struggle with Goths), but their reactions are unpredictable and difficult to tame (Procopios’ usurpation, city unrest accompanying the deposition of John Chrysostom from bishopric). Constantinople is the place where the events essential for country’s existence take place, where there is a furious struggle for power, where one can fali with ease from the peaks of power down to the very bottoms (like e.g. Ruffinus of Eutropios). It is the place of the Imperial court, criticized so much by Zosimos himself because, as he says, of the monarchs’ weakness, but also due to bossy eunuchs, advisors and court cliąues. Such views may have resulted from the religious beliefs of the author, who could not agree to the apostasy of the rulers from religious traditions of the past. Constantinople is also the place with Christian temples and followers, led, according to the author, by arrogant individuals, for this is the way he perceives John Chrysostom. These individuals can riot the City against its rulers, while their followers from the mob may be a threat to law and public order.

12

Maryja jako hetmanka na podstawie hymnu Akatyst

63%

Grzywaczewski J.

Vox Patrum

|

2021

|

vol. 80

221-238

EN

In the introductory strophe to the hymn Acathistos there is an invocation tȇ hypermachȏ stratȇgȏ addressed to Mary. The word stratȇgós means: great army commander (general); grammatically it is masculinum. There was no female form of this word because women have been never charged by such a function. Female form was created by the article ȇ in Dative (tȇ). It must have sounded naturally or seriously; otherwise, the author would not have introduced it into this religious hymn destined to be sung in the church. Even, if this invocation was introduced during the siege of Constantinople in 626, it corresponds to the text of the hymn: there are other titles expressing the conviction that Mary is not only full of grace, but also full of power. She can help people not only in their spiritual difficulties, but also in a danger in their contemporary lives. Such a conviction was based on the two fragments of the Bible (Gen 3: 14 and Rev 12: 1-18). Those fragments were referred by the theologians of the patristic time to the Church and to Mary as well. The inhabitants of Constantinople prayed Mary for protection against the Persian aggression; and the Persian army left the district of the capital without having attacked it.

PL

We wstępie do hymnu Akatyst znajduje się wyrażenie „Waleczna Hetmanka” odnoszące się do Maryi. Możliwe, że zostało ono wprowadzone w czasie oblężenia Konstantynopola (626), ale nie jest czymś obcym w całości hymnu. Maryja została tak określona na podstawie Rdz 3, 14 orasz Ap 12, 1-18. Egzegeza patrystyczna ukazuje Maryję nie tylko jako pełną łaski, ale i pełną mocy, czyli pomagającą ludziom w trudnościach nadprzyrodzonych i doczesnych. Mieszkańcy Konstantynopola mieli świadomość, że są obywatelami miasta chrześcijańskiego, a zagraża im pogaństwo. Modlili się do Maryi o odwrócenie grożącej klęski militarnej.

13

The Lost Cameo, the Vanished Statue of the Emperor and Constantine as a New Alexander

63%

Grotowski P. Ł.

Vox Patrum

|

2022

|

vol. 84

141-178

PL

Celem niniejszego artykułu jest reinterpretacja znaczenia zaginionego posągu Konstantyna z noszącego jego imię Forum w Konstantynopolu w świetle ikonografii cesarza na kamei z katedry w Kamieniu Pomorskim. Choć gemma ta zaginęła podczas ostatniej wojny, jej wygląd jest nam znany dzięki archiwalnym fotografiom i gipsowemu odlewowi przechowywanemu na Uniwersytecie w Getyndze. Na ich podstawie Gerda Bruns podjęła próbę połączenia wyobrażenia na klejnocie z rzeźbą cesarza na porfirowej kolumnie w Nowym Rzymie, a zaproponowana przez nią identyfikacja spotkała się z życzliwym przyjęciem w środowisku naukowym. W ostatnich latach można zaobserwować wzrastającą popularność owej interpretacji wśród badaczy, którzy jednak powstrzymują się w swoich pracach przed określeniem treści niesionych przez taką rekonstrukcję formy posągu. Autor artykułu stara się wykazać, że Konstantyn celowo sięgnął po ikonograficzny typ Aleksandra-ktistesa jako wzór dla własnego przedstawienia, czyniąc tym samym aluzję do swojego wielkiego poprzednika, a zarazem fundatora wielu miast noszących jego własne imię. Ikonografia posągu wpisała się tym samym w szerszy program uroczystości z okazji dedykacji Konstantynopola, w trakcie których rozliczne odniesienia do Aleksandra odgrywały istotną rolę. Proponowane nowe odczytanie przekazu niesionego przez posąg, lokalizujące jego znaczenie w ramach propagandy politycznej, znacznie lepiej pasuje do realiów epoki, a w szczególności do stosunku władcy wobec chrześcijaństwa, niż tradycyjne interpretacje wyobrażenia jako Heliosa lub Apollina, wprowadzające trudną do wytłumaczenia niespójność w postawie Konstantyna wobec nowej religii. Owa kłopotliwa kwestia, z którą borykały się już dociekliwe umysły średniowiecznych mieszkańców Konstantynopola, staje się nieistotną w momencie, gdy poprawnie zinterpretujemy pomnik na Forum wyłącznie w jego politycznym i propagandowym kontekście.

EN

The aim of this paper is to propose a reinterpretation of the meaning of the lost colossus of Constantine the Great from the Forum of his name in Constantinople, in the light of the iconography of the emperor on the cameo from the cathedral in the Pomeranian town of Cammin. Although the gem was lost during the last war, it is known to us thanks to archival photographs and the plaster cast housed at Göttingen University. On this basis, Gerda Bruns associated the jewel with the statue of Constantine on the porphyry column in the New Rome, and her identification has since been widely accepted by the scholarly milieu. In recent years one has been able to observe growing popularity of this interpretation among researchers, who however refrain in their studies from pointing to the consequences of such a reconstruction of the statue’s form. The author of this paper points out that Constantine purposefully chose the iconographical type of Alexander-ktistes as a model for his own representation in order to allude to his great predecessor and the founder of a number of cities which bore his name. The iconography of the statue became then a part of the programme of the celebrations arranged on the occasion of the dedication of Constantinople, in which numerous references to Alexander played the key role. This new understanding of the colossus, placing its significance within the frames of political propaganda, better matches the actual historical circumstances and the ruler’s attitude towards Christendom than traditional interpretations which recognised the statue as Helios or Apollo, and thus introduced an incoherence - difficult to explain - in Constantine’s attitude towards the new religion. This cumbersome question, which baffled the inquisitive minds already in the Constantinople of the Byzantine era, will be considered unsubstantial if we correctly interpret the monument on the Forum solely in the political and propagandistic context.

14

Unia florencka

63%

Grzywaczewski J.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2022

|

issue Teologiczne Studia Siedleckie

341-358

EN

The article presents in abbreviation the context of the Union of Florence in 1439 between the Catholic Church in the West and the Orthodox Church in Greece. It is a presentation according to the “Memoires” of Silvester Syropoulos, a clerk associated to Hagia Sofia. He belonged to the adversaries of this union. He signed it, as many bishops, under emperor’s pressure. Emperor John VIII Paleologos supported the project of union with the West in the hope of military support against the Turks. In fact, the governors of the West (pope and kings) were not able to grand such a support to Greece, even if they tried to do it. The fall of Constantinople (1453) harmed relationship between the Latin and Greek Churches. The Union of Florence concerned Polish Kingdom because on its territory lived many people of orthodox rite. The Union of Florence is considered in Poland as preparation for the Union of Brest (1596).

PL

Artykuł przedstawia w skrócie przebieg obrad Soboru w Ferrarze i Florencji, które zostały zakończone podpisaniem unii pomiędzy Kościołem katolickim a greckim Kościołem prawosławnym w 1439 roku. Debata odbywała się okresie tuż przez upadkiem Konstantynopola (1453). Jest też zarys sytuacji po Soborze w Grecji oraz w Królestwie Polsko-Litewskim. Oryginalność artykułu polega na tym, że jest on opracowany w oparciu o zapiski Sylwestra Syropoulosa, diakona i eklezjarchy (kanonika) z bazyliki Hagia Sofia, który był przeciwnikiem unii z Zachodem, ale w swojej relacji starał się o obiektywność. W Polsce Unia florencka jest uważana za wstęp do Unii brzeskiej (1596).

15

Unia florencka

63%

Grzywaczewski J.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2022

|

vol. XIX/19

341-358

EN

The article presents in abbreviation the context of the Union of Florence in 1439 between the Catholic Church in the West and the Orthodox Church in Greece. It is a presentation according to the “Memoires” of Silvester Syropoulos, a clerk associated to Hagia Sofia. He belonged to the adversaries of this union. He signed it, as many bishops, under emperor’s pressure. Emperor John VIII Paleologos supported the project of union with the West in the hope of military support against the Turks. In fact, the governors of the West (pope and kings) were not able to grand such a support to Greece, even if they tried to do it. The fall of Constantinople (1453) harmed relationship between the Latin and Greek Churches. The Union of Florence concerned Polish Kingdom because on its territory lived many people of orthodox rite. The Union of Florence is considered in Poland as preparation for the Union of Brest (1596).

PL

Artykuł przedstawia w skrócie przebieg obrad Soboru w Ferrarze i Florencji, które zostały zakończone podpisaniem unii pomiędzy Kościołem katolickim a greckim Kościołem prawosławnym w 1439 roku. Debata odbywała się okresie tuż przez upadkiem Konstantynopola (1453). Jest też zarys sytuacji po Soborze w Grecji oraz w Królestwie Polsko-Litewskim. Oryginalność artykułu polega na tym, że jest on opracowany w oparciu o zapiski Sylwestra Syropoulosa, diakona i eklezjarchy (kanonika) z bazyliki Hagia Sofia, który był przeciwnikiem unii z Zachodem, ale w swojej relacji starał się o obiektywność. W Polsce Unia florencka jest uważana za wstęp do Unii brzeskiej (1596).

16

Константинопол; Никeя; Михаил Хониат; Михаил VIII Палеолог

51%

Leszka M.

Balcanica Posnaniensia Acta et studia

|

2012

|

vol. 19

39-49

PL

Bithynian Nicaea functioned as a capital of the Byzantine state for just under sixty years. Despite that temporariness, the city was able to perform a majority of the roles of the capital ‘Constantinopolitan style’. It was a residence of an emperor and a patriarch, a place of the imperial coronations, a centre of culture and science, a stately city under particular imperial protection. It lacked but one, irretrievable feature – it was not Constantinople itself. Michael Choniates wrote that Nicaea was a Babylon for the Byzantines and after completing their repentance there they would be allowed to return to the City, their ‘promised land’. That prophecy was fulfilled in the summer of 1261, when Constantinople fell into the hands of Michael VIII Palaeologus.

17

Hebdomon w ideologii cesarskiej Nowego Rzymu według tekstu kroniki Jana Skylitzesa

51%

Dudek J.

Balcanica Posnaniensia Acta et studia

|

2013

|

vol. 20

25-39

EN

Fourty years have passed since the critical edition of “An Outline of History” (Synopsis Historion). In terms of the genre classification of the Byzantine literature, it is the chronicle of the history of the reign of the subsequent Byzantine emperors from 811 to 1057. The suburb of Hebdomon appears several times in “An Outline of History” and it plays a number of roles in the political customs of the then Byzantium. It functioned as a place of the enthronement of the Byzantineemperors, their triumphs, their ceremonious arrivals in the capital city, their departures beyond the walls of Constantinople and, in some cases, as a place of their burial. The term “Hebdomon” derives from the Greek numeral ébdomos, and it refers to the Latin expression septimum miliarium. It encompasses an area situated at a distance of seven Roman miles (c. 10 km) from the symbolic centre of Constantinople in the Augusteon square.

18

Ekumeniczna działalność świeckich dworzan cesarza Justyna I (518-527) w świetle ich korespondencji z Rzymem

51%

Koczwara S.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

319-325

EN

Taking over the throne in 518 by the Emperor Justin I impacted on the emperor's court to change politics in order to support of the Chalcedonian Synod. The most important thing was that, the Emperor as well as his supporting courtiers, took into consideration the main role of the Apostolic See in protecting truth religion. Courtly guardians of Chalcedon such as the Empress Eufemia, Justinian's relative a commander of the Court Guard Vitalian, maids of honour: Anastasia, Palmacja Julianan Anicia, Celer, Pompeius, German were successful in making an ecumenical effort to restore the union in the Catholic Church.

19

Bizantyńskie ikony nadbramne (kult i funkcja)

51%

Myśliński M.

Vox Patrum

|

2002

|

vol. 42

501-514

EN

Der Artikel behandlt Kult und Funktion byzantinischer Stadttorikonen und stutzt sich auf Quellentexte und die ikonographische Uberlieferung, wie zum Beispiel das Abbild des Christus Chalkites, das Mandylion, Darstellungen, die in Kontantinopel, Antiochia, Alexandria, und anderen Stadten der Orthodoxie verehrt wurden. Das angefuhrte Quellenmaterial belegt eindeutig das Vorhandensein von terartigen Ikonen schon fur die Halfte des 5. Jahrhunderts.

20

Przyczyny wyboru i depozycji Jana Chryzostoma z urzędu biskupa Konstantynopola (Próba reinterpretacji przekazów historycznych)

51%

Szczur P.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

613-631

FR

Dans cet article, on a fait un essai de reinterpretation des textes originels et de leur presentation dans un contexte plus large, surtout celui qui prend en consideration les evenements qui ont eu lieu a Antioche.

Refine search results

Miasto na skrzyżowaniu mórz i kontynentów. Wczesno- i średniobizantyński Konstantynopol jako miasto portowe. Redakcja Mirosław J. Leszka, Kirił Marinow, Wydawnictwo Lodziensia nr XXIII]

Porfirowa kolumna w Konstantynopolu i jej wczesnobizantyńska legenda

Konstantynopol i jego mieszkańcy widziani oczyma Liudpranda z Kremony

Błażej Cecota, Arabskie oblężenia Konstantynopola w VII–VIII wieku. Rzeczywistość i mit, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2015, ss. 208+4 nlb. [Byznatina Lodzensia XXI]

Drugi sobór ekumeniczny. Próba odtworzenia przebiegu obrad

Konstantynopol w listach Teofilakta, arcybiskupa Ochrydy

Konstantynopol w "Kronice" Marcellina Komesa

Konstantinopel in den Weltkarten des Beatus von Liébana

Patriarchat Ekumeniczny Konstantynopola pod panowaniem tureckim

Nauka Leona Wielkiego o prymacie biskupa Rzymu

Konstantynopol i jego mieszkańcy w "Nowej Historii" Zosimosa

Maryja jako hetmanka na podstawie hymnu Akatyst

The Lost Cameo, the Vanished Statue of the Emperor and Constantine as a New Alexander

Unia florencka

Unia florencka

Константинопол; Никeя; Михаил Хониат; Михаил VIII Палеолог

Hebdomon w ideologii cesarskiej Nowego Rzymu według tekstu kroniki Jana Skylitzesa

Ekumeniczna działalność świeckich dworzan cesarza Justyna I (518-527) w świetle ich korespondencji z Rzymem

Bizantyńskie ikony nadbramne (kult i funkcja)

Przyczyny wyboru i depozycji Jana Chryzostoma z urzędu biskupa Konstantynopola (Próba reinterpretacji przekazów historycznych)