Search results

1

Les petites filles dans la poésie latine de la Renaissance italienne inspirée de la tradition antique

100%

Łukaszewicz- Chantry M.

Collectanea Philologica

|

2012

|

vol. 15

IT

L’articolo presenta una serie di ritratti di fanciulle creati da umanisti italiani quali Giovanni Pontano (Massila, Tranquilla, Penthesilea, Rosa) e analizza in che modo i poeti rinascimentali si riferivano alla letteratura antica, ad esempio sfruttando il motivo del fiore, simbolo di bellezza, ma anche della brevità della vita.

2

Ciris, 383: An Emendation

80%

Kayachev B.

Listy filologické (Folia philologica)

|

2017

|

vol. 140

|

issue 3-4

451-454

EN

The paper argues that in Ciris, 383 cum longo quod iam captat succurrere amori Schenkl’s haec (sc. Scylla) should be adopted for cum and succurrere should be emended to succumbere.

3

On the Image of Jews in Latin Humanist Poetry

80%

Kolářová J.

Slovo a smysl - Word & Sense

|

2022

|

vol. 19

|

issue 39

109-122

EN

This study is devoted to the depiction of Jews, Jewishness and the stereotypes connected therewith in Latin humanist poetry (from approximately the first third of the 16th century to the beginning of the 17th century). An analysis of the texts of ‘occasional poetry’ confirmed the predominant antiJewish discourse which pervaded the intellectual circles to whom the authors of this poetry mostly belonged during the time of Renaissance humanism.

4

Niewydane tłumaczenie epigramów Sarbiewskiego, czyli uwagi o działalności przekładowej prof. Zofii Abramowiczówny

70%

Witczak K. T.

Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

|

2021

|

vol. 31

|

issue 2

143-154

PL

The paper describes a Polish translation of M. K. Sarbiewski’s Latin epigrams made by Zofia Abramowicz (1906–1988) during the interwar period. These epigrams (partially preserved) were prepared to be published in 1939 or 1940 by Prof. Ryszard Ganszyniec in his „Filomata” Press. Abramowicz’s translational work seems to be a part of history of the classical philology in Poland.

5

The Sacred and the Poetic: The Use of Religious Terminology in Ovid’s Words

70%

Kaczor I.

Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

|

2019

|

vol. 29

|

issue 2

17-35

PL

The article investigates Ovid’s use of religious terminology and imagery, in particular in the Fasti and the Metamorphoses. As an educated Roman citizen, Ovid was conversant with Roman ritual practices and frequently drew on facets of the Roman religious experience in his writing, exploring topics such as ritual performance, religious nomenclature, festivals, customs and traditions. In the article, I argue that Ovid’s treatment of religious material is deliberately uneven. The poet, well-versed in the Roman ritual nomenclature, nevertheless flaunted his technical competence only in the rite-oriented Fasti: in his other works, above all in the myth-laden Metamorphoses, he abandoned drier technical details for artistic flair and poetic imagery, unconstrained by traditional practices of Roman piety. The mythological setting of the latter poem gave Ovid a chance to comment upon universal truths of human nature, espousing the prevailing Roman belief that maintaining good relations with the gods (pax deorum) through collective piety would win Rome divine favour in all her initiatives.

6

The Judgement of Paris as Examined by a Lawyer and a Christian Moralist: Dracontius’ De raptu Helenae

61%

Cichoń N.

Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

|

2016

|

vol. 26

|

issue 1

157-170

EN

In this paper I examine Dracontius’ poem De raptu Helenae to prove his unconventionality and originality inpresenting a well-known myth. He analyses the story of the judgement of Paris from the legal point of viewusing professional, legal vocabulary. At the same time he takes into account also the moral and Christian dilemmasand thereby he finds completely new aspects and interpretations, ignored by previous poets.

7

W oczach „późnej potomności”. Wiersze Franciszka Dionizego Kniaźnina. Rec.: Rolf Fieguth, „Sobie wielki”. O pięciu zbiorach lirycznych Franciszka Dionizego Kniaźnina. Warszawa 2018

41%

Chachulski T.

Pamiętnik Literacki

|

2020

|

vol. 111

|

issue 1

229-240

PL

Książka Rolfa Fiegutha jest pierwszą tak obszerną monografią poezji Franciszka Dionizego Kniaźnina od czasu studium Teresy Kostkiewiczowej „Kniaźnin jako poeta liryczny” (1971), stanowi propozycję całościowego odczytania jego poezji. Autor monografii omawia kolejne zbiory poezji Kniaźnina w porządku chronologicznym: „Erotyki” (1779), „Carmina” (1781), „Wiersze” (1783), „Poezyje” (1787) i utwory z Rękopisu Puławskiego (1794–1796). Fieguth wskazuje liczne powiązania między poszczególnymi utworami, analizuje sposoby łączenia ich w cykle liryczne, omawia funkcje podmiotu, odniesień intertekstualnych, przywołań literatury antycznej, ale przede wszystkim – twórczości Jana Kochanowskiego (szczególnie „Trenów” i „Muzy”, które Kniaźnin przełożył na język łaciński). Do najważniejszych osiągnięć Fiegutha należy spojrzenie na polską i łacińską twórczość Kniaźnina jako na całość, niezależnie od języka (polski czy łacina) wykazującą podobne cechy, ale też powiązaną ze sobą na różne sposoby. Fieguth dowartościował zarówno łaciński tom Kniaźnina, jak i „Wiersze” z 1783 roku, zawierające m.in. pierwszą redakcję „Żalów Orfeusza nad Eurydyką” – cyklu, który stanie się odtąd jednym z najistotniejszych fragmentów kompozycyjnych wszystkich kolejnych zbiorów aż po ostatni, spisywany u schyłku świadomego życia poety. Ważne obserwacje pojawiają się także w odniesieniu do dwóch ostatnich zbiorów: „Poezyj” i wierszy z Rękopisu Puławskiego.

EN

Rolf Fieguth’s book about Franciszek Dionizy Kniaźnin’s poetry is the first so extensive monograph from the time of Teresa Kostnkiewiczowa’s study publication “Kniaźnin jako poeta liryczny” (“Kniaźnin as a Lyric Poet,” 1971), and it is viewed as an attempt at a comprehensive reading of his poetry. Fieguth analyses the collections of Kniaźnin’s poems in a chronological order: “Erotyki” (“Erotic Poems,” 1779), “Carmina” (1781), “Wiersze” (“Poems,” 1783), “Poezyje” (“Poetry,” 1787) and pieces from Rękopis Puławski (Manuscript of Puławy, 1794–1796). The researcher points at numerous connections between the individual pieces, examines the modes of grouping them into lyrical cycles, discusses the functions of lyrical subject, intertextual relations, references to ancient literature, and, first and foremost, to Jan Kochanowski (especially his “Treny” <”Laments>” and “Muza” <”The Muse>” both of which Kniaźnin translated into the Latin language). Fieguth’s most crucial achievement is viewing Kniaźnin’s Polish and Latin output as a whole independent of language (Polish and Latin) and having common features, but also intermingling in many ways. Fieguth appreciates both the Latin volume of Kniaźnin as well as “Poem”s from the year 1783 that include the first editing of “Żale Orfeusza nad Eurydyką” (“Laments of Orpheus for Eurydice)”, the cycle that from that moment became most vital part of composing subsequent editions of Kniaźnin’s poetry until the last one written down at the twilight of the poet’s conscious life. Important observations are also included in reference to the two last collections, namely “Poezyje” (“Poetry)” and poems from the Manuscript of Puławy.

8

Poezja, muzyka i sumienie. O Lukanie w Koronacji Poppei Giovanniego Francesco Busenellego i Claudio Monteverdiego

41%

Puchalska I.

Roczniki Humanistyczne

|

2019

|

vol. 67

|

issue 1: Literatura polska

163-179

PL

W artykule rozpatrywana jest funkcja Lukana w strukturze dramaturgicznej Koronacji Poppei. Poeta, postać epizodyczna, okazuje się w głębszej analizie istotnym elementem w rekonstrukcji zaplecza ideowego dzieła Busenello i Monteverdiego. Służy temu lektura kontekstowa libretta opery w dwóch zasadniczych aspektach – biograficznym i literackim, w oparciu o dwie grupy związanych z Lukanem źródeł tekstowych – pierwszą, na którą składają się informacje na temat jego życia i twórczości, i drugą, jaką stanowią jego własne utwory. Szczególną uwagę poświęcono analizie Farsalii, poematu wykazującego na poziomie ideowym liczne pokrewieństwa z librettem Busenella. Szczegółowa analiza kontekstów literackich uwidacznia również autotematyczny aspekt sceny z udziałem Lukana oraz pojawiające się w związku z nią kwestie moralnych aspektów twórczości poetyckiej.

EN

The article discusses the role of Lucano in the dramatic structure of The Coronation of Poppaea. After a deeper analysis, the poet, an episodic figure, turns out to be an important element in the reconstruction of the ideological background of the works by Busenello and Monteverdi. This is achieved by context reading of the opera libretto in two fundamental aspects – biographical and literary, based on two groups of textual sources related to Lucano – the first consisting of information about his life and work, and the second, which is his own works. Particular attention was paid to the analysis of Farsalia, a poem that shows numerous ideological affinities to Busenello’s libretto. A detailed analysis of literary contexts also reveals the self-thematic aspect of the scene with Lucano’s participation and the moral aspects of poetic creation that emerge in connection with it.

9

Topos "locus amoenus" w łacińskiej poezji chrześcijańskiego antyku

36%

Gacia T.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 1

187-198

EN

This paper deals with the topos of locus amoenus in Latin poetry of Christian antiquity. Descriptions of idealized landscape can be found in whole literary tradition from Homer on. In Latin epic poetry Virgil used this device to describe Elysium, which Aeneas enters in the Aeneid. In Virgil’s eclogues locus amoenus is a place of refuge for shepherds from calamities of fate and an alien world. For the farmer in his Georgics it is a reward for honest agricultural work. For Horace it was an escape from the noise of the city. For Christian poets, Prudentius in Cathemerinon, Sedulius in Carmen paschale, Avitus of Vienne, Dracontius, Venantius Fortunatus and other, locus amoenus becomes the biblical paradise in the eschatological sense, or morę generally, salvation. Use of the topos of locus amoenus shows the cultural continuity of antiquity. In Christian poetry this theme is filled with a new content, but the process of thinking and artistic creation remains they share with classical authors.

Refine search results

3 Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

1 Collectanea Philologica

1 Listy filologické (Folia philologica)

1 Pamiętnik Literacki

1 Roczniki Humanistyczne

1 Slovo a smysl - Word & Sense

1 Vox Patrum

1 2022

1 2021

1 2020

2 2019

1 2017

1 2016

1 2012

1 2008

1 Chachulski T.

1 Cichoń N.

1 Gacia T.

1 Kaczor I.

1 Kayachev B.

1 Kolářová J.

1 Puchalska I.

1 Witczak K. T.

1 Łukaszewicz- Chantry M.

Les petites filles dans la poésie latine de la Renaissance italienne inspirée de la tradition antique

Ciris, 383: An Emendation

On the Image of Jews in Latin Humanist Poetry

Niewydane tłumaczenie epigramów Sarbiewskiego, czyli uwagi o działalności przekładowej prof. Zofii Abramowiczówny

The Sacred and the Poetic: The Use of Religious Terminology in Ovid’s Words

The Judgement of Paris as Examined by a Lawyer and a Christian Moralist: Dracontius’ De raptu Helenae

W oczach „późnej potomności”. Wiersze Franciszka Dionizego Kniaźnina. Rec.: Rolf Fieguth, „Sobie wielki”. O pięciu zbiorach lirycznych Franciszka Dionizego Kniaźnina. Warszawa 2018

Poezja, muzyka i sumienie. O Lukanie w Koronacji Poppei Giovanniego Francesco Busenellego i Claudio Monteverdiego

Topos "locus amoenus" w łacińskiej poezji chrześcijańskiego antyku