Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Lithuanian prose

Sort By:

Limit search:

Renata Šerelytė i Sigitas Parulskis. Dwa przypadki uwikłania litewskiej prozy po roku 1991 w dyskurs postzależnościowy

100%

Kowerko-Urbańczyk M.

Porównania

2014

vol. 14

161-176

The text refers to disputes regarding postcolonial studies in the Baltic States. I am deeply interested in Lithuanian literature after 1991, where I observe the relationship between the postcolonial situation and the apparent breakthrough which we can be easily noticed in gender fields. In the novels of Renata Šerelytė and Sigitas Parulskis the reality after the fall of the Soviet Union appears to be a space of humiliation, powerlessness and oppression, from which the subalterns cannot escape. The characters of these novels treated diversity as a threat to their personal identities and decided to search for those who are weaker than themselves to regain the subjectivity taken away from them by the Soviet system. This behaviour results in incoherent worlds created by the Lithuanian writers who struggle with the postcolonial schizophrenia. On the one hand, they try to refer to western paragons. On the other hand, they struggle with the consequences of the postcolonial trauma.

Niniejszy tekst przywołuje spory dotyczące zastosowania refleksji postkolonialnej w krajach bałtyckich. Interesuje mnie litewska literatura po roku 1991, na przykładzie której zaobserwuję związek pomiędzy sytuacją postkolonialną, a pozornością przełomu genderowego. W powieściach Renaty Šerelytė i Sigitasa Parulskisa rzeczywistość po rozpadzie Związku Radzieckiego jawi się jako przestrzeń upokorzenia, niemocy i opresji, z której byli subalterni nie mogą się wydostać, obnażając swoją ofiarniczą mentalność. Konfrontacja z ujawnioną po przełomie różnorodnością jest przez nich traktowana jako zagrożenie dla ich prywatnej tożsamości, skłania ich do poszukiwania słabszych od siebie, by odzyskać odebraną przez radziecki system podmiotowość. Z zabiegów tych wyłaniają się niekoherentne, niespójne światy tworzone przez zmagających się z postkolonialną schizofrenią litewskich pisarzy, którzy z jednej strony próbują nawiązać do zachodnich wzorców, z drugiej – zmagają się z konsekwencjami postkolonialnej traumy.

Wilno jako projekt nienostalgiczny. Litewska proza wobec wielokulturowości i palimpsestowości Wilna

75%

Kowerko-Urbańczyk M.

Porównania

2013

vol. 12

87-102

The article is based on recognitions of Tomas Vencova, who positively evaluates Vilnius as a multicultural city and interprets the Lithuanian capitol using the metaphor of palimpsest. Theorists have reported a number of concerns with these conceptions. The article presents an analysis of novels by Ricardas Gavelis and Jurgis Kunčinas created in the late eighties and early nineties of the twentieth century. In their prose both Lithuanian authors distancedthemself to the concept of multiculturalism and metaphor of the city as a palimpsest and theytried to rewrite its space using non-nostalgic keys.

Punktem wyjścia dla niniejszego tekstu, staną się rozpoznania Tomasa Venclovy, który pozytywnie wartościuje wileńską wielokulturowość i interpretuje miasto jako palimpsestowy wielogłos różnych nacji. Wobec takiego stanowiska teoretycy i badacze regionu zgłaszali jednak szereg zastrzeżeń. Przedmiotem artykułu jest analiza powieści dwóch prozaików litewskich Ricardasa Gavelisa i Jurgisa Kunčinasa powstałych na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku. W swoich pracach obaj autorzy dystansowali się wobec koncepcji wielokulturowości i palimpsestowości Wilna oraz podejmowali próbę przepisania wileńskiej przestrzeni używając nienostalgicznegoklucza.

Refine search results

2 Porównania

1 2014

1 2013

2 Kowerko-Urbańczyk M.

Search results

Renata Šerelytė i Sigitas Parulskis. Dwa przypadki uwikłania litewskiej prozy po roku 1991 w dyskurs postzależnościowy

Wilno jako projekt nienostalgiczny. Litewska proza wobec wielokulturowości i palimpsestowości Wilna