Search results

1

Przywilej lokacyjny Lublina z 1317 r. Siedemset lat nadania praw miejskich

100%

Nikołajew J.

Opolskie Studia Administracyjno-Prawne

|

2018

|

vol. 16

|

issue 4 (1)

39-50

PL

The Municipal Charter granted to Lublin in 1317 by Prince Władysław the Short was the then state power’s acknowledgement for the urban aspirations of the town which at that time gained the status of a metropolis of the eastern Poland. The powers of the mayor and the burgesses of Lublin were the re-enactment of the provisions contained in other charters of that period, which resulted from the adoption of the German town law. The founding document of Lublin failed to include certain specific provisions (e.g. the right to timber, the right of storage, the right of fair days). However, other privileges concerning common town-related decisions (e.g. the right to land, own judiciary, share in income from rents) were typical of charters granted under the Magdeburg Law.

2

Konrad z Opola i jego dzieło

75%

Koredczuk J.

Opolskie Studia Administracyjno-Prawne

|

2018

|

vol. 16

|

issue 4 (1)

29-38

PL

In his contribution, the author presents Conrad of Opole, who was the author of the manuscripts of The Saxon Mirror, prepared for Cracow and Wroclaw (the so-called Versio Wratislaviensis), and then other sources of Magdeburg law (such as the Magdeburg Weichbild). The author of this article concentrates on the creation of these monuments of law, but also on their significance for the development of urban law in Poland as the basis for the location and system of cities in Poland. Moreover, these reflections provide an opportunity to present the mutual relations between Wroclaw and Cracow during their location.

3

Aegro corpore sana mente. Prawne znaczenie klauzuli poświadczającej zdrowie psychiczne spadkodawcy w testamentach sporządzonych przez notariusza w dawnym prawie miejskim

63%

Dyjakowska M.

Rejent

|

2023

|

issue 5 (385)

11-28

EN

The subject of this paper is the probative force of the clause on mental health of the testator, usually posted by the writers writing down the content of the oral disposition of the testator’s last will. The answer to the question whether such a clause really proves the testator’s mental health is important because health was one of the legal requirements for the validity of a will. The considerations will concern wills drawn up in accordance with the municipal law of pre-partition Poland. After presenting the institution of the will in the light of Magdeburg law, the author discussed reflections of Pedro Ruiz de Moros on the importance of certifying the testator’s mental health by the city writer. The conclusions were placed at the end of the paper.

4

Opus isagogicus. Uwagi nad książką Marcina Starzyńskiego Krakowska rada miejska w średniowieczu (Societas Vistulana, Kraków 2010, ss. 402, summary)

51%

Mikuła M.

Krakowskie Studia z Historii Państwa i Prawa

|

2012

|

vol. 5

|

issue 3

287–293

EN

The book by Marcin Starzyński recapitulates, rectifies and complements what we at present know about the medieval City Council of Cracow as an institution. The discussed monograph collected the most important issues devoted to the medieval Council of Cracow. The monograph pointed also to the directions along which further research should be continued. The volume therefore does not conclude the study of the aforementioned institution. Its task is rather to introduce further research whose subject-matter might include: the prosopographic studies, the law-creating accomplishments of the Council and the political role that it played in the medieval Kingdom of Poland. It is worthwhile to note that half the volume is covered by the appendices that inform of the city councilors, include the register of the Council-produced wilkurs and specify the debts incurred by the Council in order to achieve the measures needed for lending money to the Kings.

5

Prawodawstwo dla miast z wczesnego okresu polskiego parlamentaryzmu (do 1468 roku)

51%

Mikuła M.

Krakowskie Studia z Historii Państwa i Prawa

|

2014

|

vol. 7

|

issue 1

133–145

EN

An intensive development of Polish parliamentarism took place in the 15th century; the composition, procedures and competence scope of the General Sejm (Polish parliament) were being established, an example of which may be the principle that the Polish gentry was to be represented in Parliament by elected deputies – two from each land. Among the numerous regulations established at all kinds of conventions which took place in the early period of Polish parliamentarism, there were issues devoted to cities and town dwellers. Among them, one should mention, among others, regulations relating to trade and trade routes, those counteracting the high costs of life, changes relating to the principles of court proceedings, and taxes. Numerous regulations had to be reevaluated and reconsidered at successive parliamentary sessions, also in the 16th century, which testifies to the fact that due to the resistance of the townsfolk, the regulations passed by the sejm, had not been applied. Yet the overall evaluation of parliamentary legislation dating back to the early period of Polish parliamentarism, does not allow one to conclude that this legislation was unequivocally anti-urban. Numerous laws and regulations which had been passed in the interest of the gentry were also favorable to the townsmen.

6

Miejski i sądowy ustrój Hetmanatu w drugiej połowie XVII wieku

51%

Horodnytskyi B.

Wschodni Rocznik Humanistyczny

|

2019

|

vol. XVI (2019)

|

issue 3: Rzeczpospolita i Wschód, pod red. Artura Góraka

107-126

PL

W artykule przeanalizowano samorząd miejski i sądownictwo miast Hetmanatu, po powstaniu Bohdana Chmielnickiego. Przeanalizowano zwłaszcza miejsce uprzywilejowanych miast tego terytorium w polityce hetmanów, a także carskiej i królewskiej administracji w pierwszych dekadach po powstaniu. Podjęto próbę określenia zasadniczych różnic w postępowaniu sądowym (głównie karnym) miast uprzywilejowanych i wszystkich innych (ratuszowych). Wskazano hierarchiczną strukturę, istniejących na Ukrainie, kozackich sądów miejskich oraz zasięg ich władzy. Przeanalizowano także skład sądów zajmujących się sprawami karnymi i opisano obowiązki urzędników sądowych. Autor stawia tezę, że dla rozpatrzenia spraw karnych w miasteczkach sotni, które teoretycznie przewidywały karę cielesną lub karę śmierci, konieczna była obecność przedstawicieli starszyzny pułkowej.

EN

The article analyzes the state of municipal government and the judiciary of the cities of the Hetmanate after the Khmelnytsky Uprising. Especially the place of privileged cities of this territory in the politics of hetmans, as well as of the tsarist and royal administration in the first decades after the uprising was analyzed. An attempt was made to determine the fundamental differences in court proceeding (mainly criminal) in privileged cities and all other (town hall). The hierarchical structure of Cossack municipal courts existing in Ukraine and the limits of their power were given. The composition of courts dealing with criminal matters was also analyzed and the duties of court officials were described. The Author puts forward a thesis that for consideration of criminal cases in the towns of the sotnia, which theoretically provided for corporal punishment or death penalty, the presence of representatives of the Cossack elders was necessary

RU

В статье анализируется муниципальное управление и судебная система городов Гетманатa, после восстания Богдана Хмельницкого. Особенно проанализировано место привилегированных городов этой территории в политике гетманов, а также королевской и царской администрации в первые десятилетия после восстания. Была предпринята попытка определить принципиальные различия в судебных процессах (в основном уголовных) в привилегированных городах и во всех других (ратуша). Указана иерархическая структура существующих в Украине казачьих муниципальных судов и степень их полномочий. Был также проанализирован состав судов, занимающихся уголовными делами, и были описаны обязанности судебных чиновников. Автор ставить тезис о том, что для рассмотрения уголовных дел в сотенных городах, которые теоретически предусматривали телесные наказания или смертную казнь, было необходимо присутствие представителей полковых старшин

7

Магдебурзьке право в Україні

45%

Kobyleckyi M.

Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

|

2019

|

vol. 10

9-21

EN

Magdeburg Law began to spread to Ukrainian lands along with the German colonists at the end of the XIII century and at the beginning of the XIV century. The last Galicia-Volyn ruler granted the city of Syanok Magdeburg Law in 1339. According to the Ukrainian, Polish and German researchers, Lviv, Volodymyr, Peremyshil and other cities obtained Magdeburg Law in the period of the Rus Kingdom. In 1356 Magdeburg Law was given to the city of Lviv. In the opinion of the German researcher R. Lieberwrit, the city of Lviv was granted the Magdeburg-Wroclaw systematic law 1261–1295. Magdeburg Law was granted to other cities of Galicia. Austrian researcher R. Candelle wrote that in Galicia more than 400 cities and villages had Magdeburg law. On the Ukrainian lands, that were included in the Grand Duchy of Lithuania, Magdeburg Law began to spread somewhat later and not so fast. In 1374 Magdeburg Law was given to the city of Kyamnets-Podilskyand others: to the capital of Ukraine-Kyiv in 1498, to Korsun in 1585, to BilaTserkva in 1615. In the left-bank Ukraine, Magdeburg law began to be extended at the end of the XVI century. In 1585 it was given to the city of Pereyaslav and others Starodub (1620), Chernihiv (1623), Nizhyn (1627) and others. The Galician Magdeburg Law was functioning until 1786, when Austria expanded its own self-government. On the Ukrainian lands, which were included in Russian Empire, Magdeburg law existed until 1831 and in Kyiv until December 1834. All Ukrainian cities, that owned Magdeburg Law, Ukrainian researchers, (including A. Yakovlev), were divided into three groups. The first group consisted of the cities with the so-called full Magdeburg Law (Lviv, Kamyanets-Podilsky, Kyiv) where two boards were active: the first one – advisers and burmisters, who mostly performed administrative functions, andviit (mayors) who performed court functions. The second one was the cities with incomplete Magdeburg law, where a joint board operated with the participation of the burgomaster, advisers, viit (mayor), members of the court board («lava» court), who served administrative and judicial functions. The third group consisted of private-ownership cities, which had their own authorities of local self-government, but were under the control of the owners of cities. In addition to Magdeburg Law, its varieties – the Hellenic and Schröder lawoperated in Ukraine.In the Hetman state Magdeburg law along with the Lithuanian status of 1588 and normative legal acts of Ukrainian government became one of the main sources of codification of Ukrainian law in the eighteenth and early nineteenth centuries. In particular «The Process of Short Orders» (1734), «The rights under which the Malorossiysky people» (1743), «Trial and punishment of Malorossiyskyrights» 1750–(1758), «Extract of Malorossiysky Rights» (1767), «Collection of Malorossiysky Rights» (1807), etc. Ukrainian lands were under various models Magdeburg Law. The first model functioned in Western Ukrainian lands, where it began to spread to the Galician-Volyn state and was carried out through the German colonists. Here, the city leaders were burmisters, who were subsequently elected from among advisers. Another model operating in the city of Kyiv and other Ukrainian cities, that still were a part of the Grand Duchy of Lithuania, and later the Commonwealth. The city leaders were mayors, who serve administrative and judicial functions. The third model of municipal self-government functioned in the cities of the Hetmanate (1648-1764), where the Cossack administration was influenced by the activities of local self-government athorities. Here, along with Magdeburg law were used the Lithuanian Statute (1588), the customary law and regulations of the Hetmanate. Magdeburg law in the Hetmanate was a national law, because it was used in the activity of cities, in national courts and in the codification of Ukrainian law. In addition to the German sources of law, in Ukraine the works of the Polish researchers of the Magdeburg Law were widely used: Bartholomiy Groitsky, Mykola Yasker, Pavel Shcherbich, etc. Magdeburg law was in force on Ukrainian lands for more than 500 years and influenced the formation of the European sense of justice among Ukrainians and became a part of the Ukrainian sense of justice. The Magdeburg Law served the formation of the Ukrainian philistinism as a social state, which enabled to protect the interests of the townspeople before the state authorities, magnates and gentry. Almost all Ukrainian cities that were a part of the Polish Kingdom, the Grand Duchy of Lithuania and the Commonwealth, had Magdeburg law. Magdeburg law was also owned by all big cities of the Hetmanate. Using Magdeburg Law, Ukraine was in the same legal and cultural space with other European countries that used the same law.

PL

Prawo magdeburskie przynieśli na ziemie ukraińskie koloniści niemieccy pod koniec XIII w. W 1339 r. ostatni władca halicko-wołyński lokował na prawie magdeburskim miasto Sanek. W okresie Królestwa Ruskiego na prawie magdeburskim lokowano Lwów, Włodzimierz, Przemyśl oraz inne miasta. W 1356 r. na prawie magdeburskim lokowano miasto Lwów. Według niemieckiego badacza R. Liberwirta we Lwowie wprowadzono magdebursko-wrocławskie systematyzowane prawo ławnicze z lat 1261–1295. Na wchodzących w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego ziemiach ukraińskich prawo magdeburskie zaczęto stosować nieco później i powoli. W 1734 r. prawo magdeburskie otrzymał Kamieniec Podolski, w 1498 r. – stolica Ukrainy – Kijów, w 1585 r. – Korsuń, w 1615 r. – Biała Cerkiew i inne. Na lewobrzeżnej Ukrainie prawo magdeburskie zaczęto wprowadzać pod koniec XVI w. W 1585 r. otrzymało go miasto Perejasław, w 1620 r. – Starodub, w 1623 r. – Czernichów, w 1627 r. – Niżyn i inne. W Galicji prawo magdeburskie funkcjonowało do 1786 r., kiedy to Austria zaczęła wprowadzać tutaj własny samorząd miejski. Na należących do Imperium Rosyjskiego ziemiach ukraińskich prawo magdeburskie istniało do 1831 r., a w Kijowie – do grudnia 1834 r. Badacze ukraińscy, innym. in. A. Jakowliw, dzielą wszystkie posiadające prawo magdeburskie miasta Ukrainy na trzy grupy. Do pierwszej należą miasta z tzw. pełnym prawem magdeburskim (Lwów, Kamieniec Podolskii, Kijów), w których władzę sprawowały dwie rady: 1) rada miejska z burmistrzem pełniąca funkcje administracyjne oraz 2) ława miejska z wójtem pełniąca funkcje sądownicze. Do drugiej zaliczano miasta z niepełnym prawem magdeburskim, w których władzę sprawowała jedna rada z udziałem burmistrza, radnych i ławników, pełniąca funkcje administracyjne i sądownicze. Do trzeciej grupy miast zaliczano miasta posiadające własne organy samorządu miejskiego, ale znajdujące się pod kontrolą właścicieli tych miast. Oprócz prawa magdeburskiego na Ukrainie istniała jego odmiana – prawo chełmińskie. Na ziemiach ukraińskich obowiązywały różne modele prawa magdeburskiego. Pierwszy model funkcjonował na ziemiach zachodnioukraińskich, dokąd zostało ono przyniesione przez niemieckich kolonistów jeszcze w czasach państwa halickowołyńskiego. Tutaj na czele miast stali wybierani po kolei z grona radnych burmistrzowie. Inny model działał w Kijowie i innych znajdujących się w składzie Wielkiego Księstwa Litewskiego, a później Rzeczypospolitej miastach. Tutaj na czele stali mający funkcje administracyjne i sądownicze wójtowie. Trzeci model samorządu miejskiego obowiązywał w miastach Hetmańszczyzny (1648–1764), gdzie wpływ na działalność organów samorządu lokalnego wywierała administracja kozacka. Tutaj wraz z prawem magdeburskim wykorzystywano Statut Litewski z 1588 r., prawo zwyczajowe oraz akty prawne Hetmańszczyzny. Prawo magdeburskie na Hetmańszczyźnie było prawem ogólnopaństwowym, bo wykorzystywano je w działalności miast, w sądach ogólnopaństwowych i kodyfikacji prawa ukraińskiego. Oprócz niemieckich źródeł prawa na Ukrainie szeroko wykorzystywano dorobek polskich badaczy prawa magdeburskiego: Bartłomieja Groickiego, Mikołaja Jaskera, Pawła Szczerbicza i in. Prawo magdeburskie obwiązywało na ziemiach ukraińskich ponad 500 lat i wywierało wpływ na kształtowanie się wśród Ukraińców europejskiej prawnej tożsamości, stając się częścią tożsamości ukraińskiej. Prawo magdeburskie wspomagało kształtowanie się mieszczan ukraińskich jako stanu społecznego, pozwalając im bronić własnych interesów przed organami władzy państwowej, magnatami i szlachtą. Prawie wszystkie znajdujące się w składzie Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej miasta ukraińskie były lokowane na prawie magdeburskim. Na tym prawie lokowano także wszystkie duże miasta Hetmańszczyzny. Korzystając z prawa magdeburskiego, Ukraina znajdowała się w jednej prawnej i kulturalnej przestrzeni z innymi państwami europejskimi.

Refine search results

2 Krakowskie Studia z Historii Państwa i Prawa

2 Opolskie Studia Administracyjno-Prawne

1 Rejent

1 Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

1 Wschodni Rocznik Humanistyczny

1 2023

2 2019

2 2018

1 2014

1 2013

2 Mikuła M.

1 Dyjakowska M.

1 Horodnytskyi B.

1 Kobyleckyi M.

1 Koredczuk J.