Celem artykułu jest próba omówienia motywu obecności istot pozaziemskich (diabłów, czarownic, duchów) w wierszach najwybitniejszej poetki Dwudziestolecia międzywojennego. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska od najmłodszych lat przejawiała zainteresowanie magią i seansami spirytystycznymi, co znalazło odzwierciedlenie przede wszystkim w tomikach z lat 1929–1930: „Paryż” (zwłaszcza cykl „Duchy”) i „Profil Białej damy”. W artykule wskazano kilka elementów świadczących o fascynacjach poetki: tytuły zbiorów i poszczególnych wierszy („Różowa magia”, „Rada pani Girard, czarownicy”); utwory stanowiące świadectwo przeżyć głęboko osamotnionej poetki („Czarownicy Paryża”) lub będące odzwierciedleniem lektury książek dotykających problemów demonologicznych („Historia o czarownicach”); i w końcu wiersze poruszające kwestię spirytyzmu złagodniałego, oscylującego wokół tematu potrzeby miłości („Nieudany seans”). Postacie duchów, demonów i czarownic przybierają u Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej różne formy – a każda z nich, jak uważa autorka artykułu, zasługuje na bliższe poznanie.