Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Marsilio Ficino
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Bernard of Lublin (Bernardus Lublinius) and his Ficinian anthology: some observations

100%
Olszaniec W.
Vox Patrum
|
2016
|
vol. 65
491-496
PL
Niniejszy artykuł ma w zamierzeniu naświetlić grupę problemów zwiaza­nych z antologią tekstów filozoficznych przekazaną przez autograficzny rękopis Biernata (Bernarda) z Lublina. Autor artykułu skupia się na dwóch zagadnieniach: problemie źródeł wypisów Biernata z łacińskich przekładów dialogów herme­tycznych i dzieł Platona (w tłumaczeniu Marsilia Ficina) oraz metodzie kompila­cyjnej zastosowanej przez polskiego pisarza. W zamierzeniu autora spostrzeżenia zawarte w artykule mają być użyteczne w przyszłych badaniach nad antologią, w tym w przygotowywanej edycji krytycznej.
2
Publication available in full text mode
Content available

The objective character of virtues in Marsilio Ficino’s Platonic Theology

83%
Papiernik J., Łódzki U.
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
|
2016
|
vol. 34 (3)
EN
Marsilio Ficino did not write a methodical, complete treatise on ethics, but the ethical questions are discussed in most of his writings, including his opus magnum entitled Theologia Platonica. The most important sources for Ficino’s ethical considerations are Platonic and Neoplatonic texts and this is strongly reflected in Theologia; one of the aspects of this dependence regards the nature of virtues: they are seen as unchangeable, indivisible and that is why they are objective. The main purpose of the paper is to present the objective character of virtues in Platonic Theology by invoking their definition, role and status with references to Plato’s works.
3
Publication available in full text mode
Content available

Epidemic and the Individual: Renaissance Understandings of the Plague in View of Modern Experiences

82%
Blum P. R.
Roczniki Kulturoznawcze
|
2020
|
vol. 11
|
issue 3
53-68
EN
Epidemics are a challenge to individualism. While we tend to think of illnesses in terms of personal suffering and choices, plagues affect communities and societies over long times. Epidemics turn the perspective to the collective, the transcendent, and the external, and fear, therapy and care become universal, rather than individual. These are the lessons we can gather from Renaissance philosophers’ theories of epidemics. Marsilio Ficino (1433–1499) gave “Advice against the pestilence” by emphasizing the harmony of body with the environment (air and the planets). Girolamo Fracastoro (1477–1553) produced the first description of “Syphilis,” both scientifically and poetically. He invented the name for that contagion. He saw sexual activity as one of the typical behaviors among fellow humans. Care for one’s health requires respect for the others; and blaming others (as in ‘French disease’) is useless. Jean Fernel (1497–1558) called for strictly medical research into epidemics; at the same time, he acknowledged the insufficiency of data; hence the title of his book De abditis rerum causis (“The hidden causes”). Thus, he explained the irrational behavior of populations and some scholars. The task is to live with uncertainty and to contain epidemics by containing the unknown.
PL
Epidemia a jednostka: renesansowe rozumienie plag z perspektywy nowoczesnych doświadczeń Epidemie są wyzwaniem dla indywidualizmu. Chociaż myślimy o chorobach w kategoriach osobistego cierpienia i wyborów, plagi od dawna dotykają wspólnot i społeczności. Epidemie zwracają perspektywę na zbiorowość, transcendencję i to, co zewnętrzne, a strach, terapia i opieka stają się bardziej uniwersalne niż indywidualne. Oto wnioski, które możemy wyciągnąć z teorii epidemii filozofów renesansu. Marsilio Ficino (1433–1499) udzielił „Rady przeciwko zarazie” (Consilio contro la pestilenzia), podkreślając harmonię ciała ze środowiskiem (powietrze i planety). Girolamo Fracastoro (1477–1553) stworzył pierwszy opis kiły (syfilisu) zarówno pod względem naukowym, jak i poetyckim (Syphilis sive de morbo gallico). Wymyślił nazwę dla tej dolegliwości. Postrzegał aktywność seksualną jako jedno z typowych zachowań międzyludzkich. Troska o zdrowie wymaga szacunku dla innych, a obwinianie innych (jak w przypadku „choroby francuskiej”) jest bezużyteczne. Jean Fernel (1497-1558) wezwał do ściśle medycznych badań epidemii, jednocześnie przyznając, że dane są niewystarczające, stąd tytuł jego książki De abditis rerum causis („Ukryte przyczyny”). W ten sposób wyjaśnił irracjonalne zachowanie populacji i niektórych uczonych. Zadaniem jest przeżycie w niepewności i powstrzymanie epidemii poprzez powstrzymanie nieznanego.
4
Publication available in full text mode
Content available

Hermes Trismegistos według Marsilia Ficina. Argumentum – przekład i komentarz

72%
Jagiełło M.
Roczniki Humanistyczne
|
2021
|
vol. 69
|
issue 3
31-46
EN
The so-called Corpus Hermeticum has had a long history of translations, initiated by Marsilio Ficino’s Latin version of the Greek original he prepared in 1463. So far Polish translations of the entire text remain rather less precise due to the fact that they are third-degree translations mediated by translations into other modern languages from the Latin version. Ficino’s Latin translation had an introduction, in which he laid out both the ancient and early Christian tradition regarding Hermes Trismegistus. The presented article provides a commentary to Ficino’s introduction and gives the Polish audience an opportunity to have all pieces of information that Ficino had access to in order to understand the knowledge of the time. Further, this paper presents the new Polish translation of Ficino’s introduction.
PL
Tak zwany Korpus Hermetyczny doczekał się już wielu przekładów, między innymi na język polski, choć polskie przekłady powstawały głównie na podstawie wcześniejszych tłumaczeń na inne języki nowożytne, którym pośredniczyła wersja łacińska. Długą tradycję przekładów tego filozoficzno-mistyczno-ezoterycznego dzieła zapoczątkował Marsilio Ficino w 1463 r., dokonując tłumaczenia z greki na łacinę. Łacińska wersja Korpusu do 1585 r. doczekała się aż szesnastu edycji. Nie wszystkie wydania uwzględniały również wstęp, którym Ficino opatrzył swój przekład. W owym wstępie Ficino odwołuje się do znanej mu tradycji o boskim mędrcu-proroku – zarówno antycznej, jak i wczesnochrześcijańskiej. W niniejszej pracy Ficinowski wstęp do Korpusu Hermetycznego został opatrzony własnym komentarzem wstępnym, który daje polskiemu czytelnikowi możliwość zapoznania się z ówczesnym stanem wiedzy na temat Hermesa Trismegistosa oraz interpretacją tejże wiedzy. Następnie zaprezentowane zostaje nowe polskie tłumaczenie oryginalnego wstępu Ficina, w którym tenże streścił dla swego zleceniodawcy, Kosmy Medyceusza, dostępne mu informacje o Hermesie Trismegistosie, a jednocześnie ukierunkował chrześcijańską recepcję antycznego hermetyzmu od renesansu aż do oświecenia.
5
Content available remote

Ficino východní: zkušenost interpretace teologie a světelné metafyziky Marsilia Ficina

67%
Ivančenko G.
Filosofický časopis (Philosophical Journal)
|
2023
|
vol. 71
|
issue 3
457-473
EN
This article contains an analysis of the influence of the Corpus Areopagiticum on the thought of the Renaissance Platonist Marsilio Ficino, in the process of which the author thematizes especially Dionysius’ differentiation of two aspects of the Divine: the radically transcendent, which correlates with the One of the Neoplatonists, and the manifested, energetic emanation of God ad extra, which can be associated with the Intellect. The author points out that this Dionysian theology, later developed by Gregory Palamas, provided valuable conceptual possibilities – which Ficino implicitly used – for the reconciliation of Christian orthodoxy with Neoplatonic metaphysics. And this reconciliation was, after all, one of the main goals of Ficino’s philosophical project. In the context of these considerations, Ficino’s metaphysics of light is also taken into account. Although it was related to the teachings of Dionysius, it diverged from them in a way problematic for Christian theology. The author attempts, in the conclusion of the article, to sketch out a solution to the predicament that arises from the unification of Neoplatonic emanative schema with the teachings of Dionysius the Areopagite on the gift of light.
CS
Obsahem tohoto článku je analýza vlivu Corpus Areopagiticum na myšlení renesančního platonika Marsilia Ficina, přičemž autor tematizuje zejména Dionýsiovo rozlišení dvou aspektů Božství: radikálně transcendentního, jenž koreluje s Jednem novoplatoniků, a manifestovaného, energijního vycházení Božího ad extra, které může být usouvztažněno s Intelektem. Autor poukazuje na to, že tato dionýsiovská teologie, později rozvinutá Řehořem Palamou, poskytuje cenné konceptuální možnosti – jichž Ficino implicitně užívá – pro rekonciliaci křesťanské pravověrnosti s novoplatónskou metafyzikou. A právě tato rekonciliace koneckonců představuje jeden z hlavních cílů Ficinova filosofického projektu. V kontextu těchto úvah je zohledněna také Ficinova světelná metafyzika. Ta sice souvisí s Dionýsiovými naukami, leč odchyluje se od nich způsobem, jenž je pro křesťanskou teologii problematický. V samém závěru článku se autor pokouší nastínit řešení nesnáze, jež povstává ze sloučení novoplatónského emanativního schématu s učením Dionýsia Areopagity o darování světla.
6
Content available remote

Když dva dělají totéž: dvakrát dva překlady téhož textu do češtiny v 16. století

48%
Koupil O.
Česká literatura (Czech Literature)
|
2022
|
vol. 70
|
issue 4
395-428
EN
This article analyses translations of Ep. 5,27 by Marsilius Ficinus (Veritas de institutione principis): the work of an anonymous translator (perhaps Ř. Hrubý) and a later translation by O. Velenský. The article also analyses translations of Historia Bohemica by Aeneas Silvius (Konáč, 1510; Adam, 1585). The first Ficinus translation simplifies the ancient realia, avoids Latin infinitive constructions and translates some words with two expressions (multiplication). Velenský imitates Latin grammar in Czech. Konáč adheres to the verbum e verbo method, but substitutes words considered critical by Utraquist readers. Adam translates faithfully, but like the first translator of Ficinus, he uses multiplication and explicates within the translation. The translation style for the more literarily challenging texts was influenced by the translators’/publishers’ estimation of the readers’ skills.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.