Search results

1

Radykalizm powolności

100%

Karolina K.

Kwartalnik Filmowy

|

2015

|

issue 92 Kino polskie i polityka

203-207

PL

Recenzja książki Rafała Syski „Filmowy neomodernizm” (2014). Samo pojęcie „neomodernizm”, choć blisko związane z takimi kategoriami opisującymi pewien nurt współczesnego kina artystycznego, jak slow-cinema czy contemplative cinema, ma charakter całkowicie autorski. Syska, choć opisuje zjawisko jak najbardziej współczesne, widzi w nim wskrzeszenie ducha modernizmu filmowego z lat 50. i 60. Jego książka z jednej strony ukazuje sieć powiązań między neomodernizmem a modernizmem, z drugiej proponuje wyznaczniki konstytutywne dla twórczości neomodernistów. Częściom publikacji o charakterze ogólnym towarzyszą eseje monograficzne przedstawiające sylwetki poszczególnych twórców.

EN

Book review of Rafał Syska’s „Filmowy neomodernizm” [„Neomodernism in Film”] (2014). The very concept of “neomodernism”, though closely associated with categories describing trends in contemporary cinema, such as slow-cinema or contemplative cinema, is entirely original in character. Syska, in describing a thoroughly modern phenomenon, sees it as a reincarnation of the spirit of film modernism of 1950s and 1960s. His book on the one hand shows the network of links between neomodernism and modernism, and on the other hand proposes determinants constitutive of the work of neomodernists. The more general parts of the book contains essays depicting profiles of individual artists.

2

Romantyzm a duch lucyferyzmu. Uwagi o estetyce w projekcie antropofanii

84%

Nowak A. J.

Estetyka i Krytyka

|

2001

|

issue 1

99-120

PL

Artykuł zawiera analizy tych poglądów Odo Marquarda, które składają się na proponowany przezeń kompensacyjny model kultury, choć nie jest ich egzegezą. Na część pierwszą składają się wstępne wyjaśnienia, dotyczące zarówno pojęć Marquarda, jak i pojęć własnych autora artykułu. Następnie przystępuje się do interpretacji modernizmu w oparciu o projekt antropofanii i mitu jaskini lucyferysty. W dalszej części tekstu omawiana jest relacja między modernizmem a antymodernizmem regresywnym, w skrócie nazywanym romantyzmem. Wywód zmierza do uzasadnienia twierdzenia, że wbrew Marquardowi romantyzm należy traktować jako rewizjonistyczny ruch schyłkowej fazy modernizmu, a nie zwrot antymodernistyczny.

EN

The article comprises of analysis of certain Odo Marquard`s ideas which constitute compensational model of culture. However, these aer not the explication of it but only the preliminary interpretation. Than we take up interpretation of modernism in view of the antropophany project and the cave of luciferist`s myth. The relation between modernism and regressive antimodernism is discussed at the very end of the article. Contrary to the Marquard`s views, romanticism is to be treated as the revisionist movement of the decadent phase of modernism, not as the antimodernism turn (in culture and civilisation).

3

READER’S MEANDERS: VIRGINIA WOOLF’S ESSAYS

84%

Księżopolska I.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2019

|

issue 65(2) Filologia

16-35

EN

The essay analyses the style and content of Virginia Woolf’s essays. The genre is reinvented by Woolf, who is famous for writing fiction without plot, and who yet often uses fabula-based structures in her supposedly non-fictional writings. The essay examines several examples of Woolf’s technique, addressing her writings on reading, fiction-writing, biography, travel and the art of seeing the world.

PL

Autorka analizuje styl i treść esejów Virginii Woolf. Gatunek eseistyczny został na nowo wymyślony przez Woolf, znanej z pisania prozy bezwątkowej, którą jednak obserwujemy sięgającej do struktur opartych na fabule w swoich rzekomo niefikcyjnych dziełach. W eseju omawiane są przykłady tej techniki, odnosząc się do jej prozy eseistycznej o czytaniu, pisaniu fikcji, biografii, podróżach i sztuce oglądania świata.

4

Obecność mitu tristanowskiego w nowoczesnej literaturze, filozofii i muzyce

84%

Halwa A.

Tematy i Konteksty

|

2022

|

vol. 17

|

issue 12

417-424

EN

Adrianna Halwa presents a review of the book by Artur Żywiołek Tristitia moderna – pasja mitu tristanowskiego w nowoczesnej literaturze, filozofii i muzyce [Tristitia moderna - the passion of the Tristan myth in modern literature, philosophy and music]. Artur Żywiołek in his monograph shows the presence and changes of the Tristan myth in European culture. The author analyzes the turning point of the Modernist era, when there were revolutionary changes in literature, music and philosophy. Żywiołek examines this phenomenon in relation to the Tristan myth, its new interpretations, as well as symbols and cultural codes that it has developed since the Middle Ages.

PL

Adrianna Halwa przedstawia recenzję książki Artura Żywiołka:Tristitia moderna – pasja mitu tristanowskiego w nowoczesnej literaturze, filozofii i muzyce.Artur Żywiołek w swojej monografii ukazuje obecność i przemiany mitu Tristana w kulturze europejskiej.Autor analizuje punkt zwrotny epoki modernizmu, kiedy nastąpiły rewolucyjne zmiany w literaturze, muzyce i filozofii. Żywiołek przygląda się temu zjawisku w odniesieniu do mitu Tristana, jego nowych interpretacji, a także symboli i kodów kulturowych, które rozwijały się od średniowiecza.

5

Wpływ przemysłu filmowego Hollywood na wizerunek kobiet w latach 30. XX wieku

84%

Drozdowski A.

TECHNE. Seria Nowa

|

2021

|

issue 7

135-155

EN

The 1930s were a period of the golden age of Hollywood and the furtheremancipation of women. The film industry played an important role in the development of new possibilities of creating one’s own image, which not only promoted, but above all shaped and exploited them. The Hollywood movie industry has joined forces with manufacturers of ready-made clothing and cosmetics to take advantage of new mass production opportunities. The market was flooded by a wave of clothes and products inspired by the film creations of stars or their image. In order to steer consumers’ choices, texts that helped women define their type of beauty were published in the film and women’s press. The images of movie stars, who often advertised various brands in the discussed period, were typified in a similar way. The main ambassadors of saidchange were silver screen stars such as Joan Crawford and Bette Davis. Their photos adorned the covers of magazines around the world, and journalists reported on their beauty and original lifestyle. The film industry has developed a specific image of a confident woman, wearing spectacular outfits. However, it was not the only model proposed in the 1930s. In the era of modernism, Parisian tailors were inspired by the achievements of antiquity to make their clients look like ancient deities. The woman, according to Vionnet or Chanel, was refined and cool. The aesthetics offered by the most famous French fashion houses, however, was sublime, it appealed to women not only of means, but also with a sophisticated taste. Thus, the described trends collided: the eroticized, kitschy image of Hollywood stars, clashed with the distinguished style of a Parisian high society lady. Despite significant differences, in the 1930s an aesthetic was developed that was a synthesis of both paths. The glamor category drew from both images equally. This term refers to a woman who is mysterious and haughty on the one hand, full of cool elegance, associated with power and deity, but what she hides is female sensuality and something provocative.

PL

Lata 30. to okres złotej ery Hollywood oraz postępującej emancypacji kobiet. Ważną rolę w rozwoju nowych możliwości kreowania własnego wizerunku odegrał przemysł filmowy, który nie tylko je propagował, ale przede wszystkim kształtował i eksploatował. Przemysł filmowy w Hollywood, korzystając z nowych możliwości w zakresie masowej produkcji, połączył swoje siły z producentami gotowej odzieży oraz kosmetyków. Rynek zalała fala ubrań i produktów inspirowanych filmowymi kreacjami gwiazd albo ich wizerunkiem. W celu sterowania wyborami konsumentów w prasie filmowej i kobiecej publikowano teksty pomagające kobietom określić swój typ urody. Podobnej typizacji ulegały wizerunki gwiazd filmowych, które w omawianym okresie często reklamowały różne marki. Głównymi ambasadorkami zmian były gwiazdy srebrnego ekranu, takie jak Joan Crawford czy Bette Davis. Ich fotografie zdobiły okładki czasopism na całym świecie, a dziennikarze rozpisywali się na temat ich urody i oryginalnego stylu bycia. Przemysł filmowy wykształcił określony wizerunek kobiety pewnej siebie, zadbanej i przebierającej w spektakularnych kreacjach. Nie był to jedyny z proponowanych w latach 30. wzorców. W dobie rozwoju modernizmu paryscy krawcy inspirowali się dorobkiem starożytności, aby upodobnić swoje klientki do antycznych bóstw. Kobieta według Vionnet czy Chanel była dystyngowana i chłodna. Estetyka proponowana przez najsłynniejsze francuskie domy mody była jednak wysublimowana, trafiała do kobiet nie tylko o określonej zasobności portfela, ale również wyrobionym guście. Doszło więc do zderzenia opisywanych tendencji: rozerotyzowany, ocierający się o kicz wizerunek gwiazd Hollywood zderzał się z dystyngowanym stylem paryskiej damy z wyższych sfer. Mimo znacznych różnic, w latach 30. ukształtowała się jednak estetyka będąca syntezą obu dróg. Kategoria glamour czerpała z obu wizerunków po równo. Określenie to odnosi się bowiem do kobiety, która jest z jednej strony tajemnicza i wyniosła, pełna chłodnej elegancji, kojarząca się z potęga i bóstwem, jednak tym, co ukrywa, jest kobieca zmysłowość i coś prowokacyjnego.

6

Modernism, Mysticism and the Pursuit of Freedom Bringing the initial instinct of the Modernists to its fullment in the model of the Christian mystic

67%

Szczecina L. Z.

Language. Culture. Politics. International Journal

|

2021

|

vol. 1

171-191

EN

While one can certainly debate about the forms Modernism (in the artistic sense) manifested itself in and what actually qualied as Modernism, one cannot deny that the desire for freedom was one of its underlying tenets. In the 21 st century it would seem however that the desire for freedom has not been satiated. In the following essay I will explore whether emancipating art from a moral authority achieved the freedom modernist artists so deeply desired and I will question whether severing himself from objective truth the artist was allowed to fully thrive. Comparing Modernist concept's (Stream of consciousness, that art should reect reality and the emphasis on subjectivity etc.) with the fundamentals of Christian mysticism (i.e. the interior life) and by reconciling subjective experience with objective truth through the use of St John Paul II's philosophical anthropology I hope to pose an alternative path to satiate, truly satiate, the Modernist's thirst for freedom.

7

Perpetuum mobile, czyli kilka uwag o autotematyzmie

59%

Grądziel-Wójcik J.

Forum Poetyki

|

2015

|

issue 2

108-119

EN

The article presents a short history of the development of the concept of autotematyzm, a term proposed in the mid twentieth century by Artur Sandauer, referring to a kind of self-referentiality, that evolved considerably in scholarly thought in subsequent decades. Problems in defining the term relate to both its terminological fluidity and the scope of its use, dependent on the influence of literature as it changed and the languages used to describe and analyze it. The author proposes to formulate the development of the term as a result of the linguistic turn and thus situates it at the center of modernism, whose dominants it expresses, becoming an operative tool for the interpretation of modernity. At the same time, she directs readers’ attention to the current that privileges subjectivity in the reflection on self-referentiality, and its close connection with autobiography, particularly visible after the post-structuralist rupture.

PL

Artykuł przedstawia w dużym skrócie historię rozumienia pojęcia ‘autotematyzm’, zaproponowanego w połowie ubiegłego wieku przez Artura Sandauera i znacząco ewoluującego w refleksji badawczej w następnych dziesięcioleciach. Problemy definicyjne z autotematyzmem związane były zarówno z jego płynnością terminologiczną, jak i zakresem występowania tego zjawiska, uzależnionego od wpływu zmieniającej się literatury oraz języków jej opisu. Autorka proponuje ujmować rozwój autotematyzmu jako konsekwencję zwrotu lingwistycznego, sytuując go w centrum modernizmu, którego dominanty uwyraźnia, stając się operatywnym narzędziem interpretacji nowoczesności. Jednocześnie zwraca uwagę na wątek uprzywilejowujący podmiotowość w myśleniu o autotematyzmie oraz ścisłe jego powiązanie z autobiografizmem, widoczne w szczególny sposób po przełomie poststrukturalistycznym.

8

Stimmen von einst. Jiddisch in der Literatur Polens

51%

Grözinger E.

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

|

2011

57-78

PL

Wychodząc z założenia, że nowoczesna literatura w jidysz, której kolebką jest polska ziemia, jest częścią literatury polskiej (Marian Fuks), rozważa siȩ stosunek czworga poetów piszących po polsku lub w jidysz –Juliana Tuwima, Rajzli Żychlińskiej, Abrahama Sutzkevera i Arnolda Słuckiego – do literatury i kultury w obydwóch językach. Ich znaczenie jako pośredników między tymi dwoma biegunami polskiej kultury było tylko tymczasowe. W dzisiejszej Polsce jedynie Tuwim i Słucki są uważani za polskich poetów, natomiast poeci piszący w jidysz są nieznani lub zapomniani.

EN

Regarding the thesis that modern Yiddish literature which came into being on Polish soil is a part of Polish literature (Marian Fuks), the attitude of the four poets who wrote in Polish or in Yiddish – Julian Tuwim, Rajzel Żychlińska, Abraham Sutzkever and Arnold Słucki – towards literature and culture in Polish and Yiddish are scrutinized. Their function as bridges between the two poles of Polish culture was only temporary. While only Tuwim and Słucki are regarded as Polish writers in Poland today, the other two poets, who wrote in Yiddish, are unknown or forgotten.

DE

Ausgehend von dem Postulat, dass die moderne jiddische Literatur, die auf polnischem Boden entstand, Teil der polnischen Literatur ist (Marian Fuks), wird das Verhältnis von vier Dichtern polnischer und jiddischer Sprache – Julian Tuwim, Rajzel Żychlińska, Abraham Sutzkever und Arnold Słucki – zur polnisch- und jiddischsprachigen Literatur und Kultur beleuchtet. Ihre Funktion als Bindeglied und Mittler zwischen den beiden Polen der Literatur Polens war jedoch nicht von Dauer. Während heute in Polen nur noch Tuwim und Słucki als polnische Dichter wahrgenommen werden, sind die jiddisch schreibenden Dichter unbekannt oder vergessen.

9

„Tłomacke 13“ in Erinnerungen von Schriftstellern und Journalisten jiddischer Sprache

43%

Ruta M.

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

|

2011

11-32

PL

Nowoczesna literatura jidysz jest zjawiskiem młodym – istnieje od drugiej połowy dziewiętnastego wieku, a pierwsze profesjonalne instytucje, które miały stymulować jej rozwój, zostały założone dopiero na początku dwudziestego wieku. Związek Pisarzy i Dziennikarzy Jidysz powstał w roku 1915 i do wybuchu II wojny światowej prowadził niezwykle ożywioną działalność. Jego siedziba przy ul. Tłomackie 13 w Warszawie szybko stała się legendarnym miejscem. A zatem „Tłomackie 13“ to nie tylko adres, ale także synonim popularnej instytucji kulturalno-społecznej. Artykuł jest próbą odtworzenia jego roli w życiu ówczesnej kultury żydowskiej, jak postrzegali ją pisarze – stali bywalcy lokalu, wśród których byli Zusman Segałowicz, Ber Rozen, Nachmen Majzil, Michał Weichert, czy też Melech Rawicz.

EN

Modern Yiddish literature is a relatively new phenomenon – it has existed since the second half of the 19th century. The first professional institutions, which aimed to stimulate its developing, came into being only at the beginning of the 20th century. The Union of Jewish Writers and Journalists was established in 1915 and it developed vivid activity until the outbreak of the Second World War. The Union’s headquarters in Warsaw in 13 Tlomatske Street became very quickly an extremely popular place. Thus, „Tłomatske 13“ meant both the address of the Union as well as the legendary socio-cultural institution. The paper tries to reconstruct the role, which the Tlomatske 13 played in the Jewish cultural life at that time, as it was remembered by the Yiddish writers – guests of the Union’s place such as Zusman Segalovitsh, Ber Rozen, Nakhmen Mayzil, Michał Weichert or Melekh Ravitsh.

DE

Die moderne jiddische Literatur ist eine relativ junge Erscheinung – sie besteht erst seit der zweiten Hälfte des 19. Jhd.s, und die ersten professionell geführten kulturellen Einrichtungen, die ihre Entwicklung fördern sollten, entstanden erst zu Anfang des 20. Jhd.s. Der Jüdische Schriftsteller- und Journalistenverband wurde im Jahre 1915 gegründet und entwickelte bis zum Ausbruch des Zweiten Weltkrieges eine rege Tätigkeit. Der Verbandssitz in der Warschauer Straße Tłomackie 13 wurde schnell zu einem legendären Ort. „Tłomacke 13“ war somit nicht nur eine Adresse, sondern wurde auch als Synonym für eine populäre soziokulturelle Einrichtung gebraucht. Der Ort und die Einrichtung, die er verkörperte, wurden auch ‚die Bude‘ („di Bude“) genannt. Der Beitrag versteht sich als Versuch, die Rolle von „Tłomacke 13“ im damaligen jüdischen Kulturleben zu rekonstruieren, wie sie die Schriftsteller – Stammgäste jenes Lokals –, unter denen sich Persönlichkeiten wie Zusman Segalovič, Ber Rozen, Naxmen Majzil, Mixal Vajxert oder Melex Ravič befanden, verstanden hatten.

Refine search results

2 Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

1 Estetyka i Krytyka

1 Forum Poetyki

1 Kwartalnik Filmowy

1 Language. Culture. Politics. International Journal

1 TECHNE. Seria Nowa

1 Tematy i Konteksty

1 Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

1 2022

2 2021

1 2019

2 2015

2 2011

1 2001

1 Drozdowski A.

1 Grözinger E.

1 Grądziel-Wójcik J.

1 Halwa A.

1 Karolina K.

1 Księżopolska I.

1 Nowak A. J.

1 Ruta M.

1 Szczecina L. Z.