Search results

1

Szymborska we Włoszech. Księga zbiorowa z okazji dwudziestolecia przyznania Nobla poetce

100%

Ranocchi E.

Przestrzenie Teorii

|

2016

|

issue 26

291-294

PL

A collection of articles published to mark the 20th anniversary of the Nobel Prize being awarded to the poetess. This post-conference collection of essays on Wisława Szymborska is the outcome of an academic session and the first separate critical overview published in Italian.

2

Witold Rawita-Witanowski (1899-1945) - współpracownik noblisty Otto Loewiego (1873-1961), dziekan Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie (1938-1939)

100%

Celnik H., Witanowska J.

Archiwum Historii i Filozofii Medycyny

|

2017

|

vol. 80

19-29

PL

Profesor Witold Rawita-Witanowski, biochemik i fizjolog, stypendysta Fundacji Rockefellera, został uznany w świecie - w latach 20. XX w. - wysokiej klasy specjalistą w pionierskich badaniach w dziedzinie fizjologii nerwów. Uznanie przyniosła mu m.in. współpraca z Otto Loewim, który za badania nad neuromediatora- mi otrzymał w 1936 r. Nagrodę Nobla. Loewi w wykładzie noblowskim wymienił trzech swoich znakomitych współpracowników, w tym Rawitę-Witanowskiego. Zarówno Loewi, jak i Rawita-Witanowski publikowali prace w prestiżowym „Pflugers Archiv fur die gesamte- Physiologie des Menschen und der Tiere”. Po powrocie do kraju doceniono jego nieprzeciętne zdolności oraz gruntowne wykształcenie biologiczno-chemiczne: Ra- wita-Witanowski objął kierownictwo Katedry i Zakładu Farmakognozji Uniwersytetu Jagiellońskiego, zajmując się badaniami chemicznymi roślin leczniczych. W 1937 r. objął kierownictwo Katedry Badania Środków Żywności Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie i wkrótce po tym został wybrany dziekanem tego Wydziału, pełniąc swoją funkcję do wybuchu II wojny światowej. W czasie niemieckiej okupacji brał udział w tajnym nauczaniu studentów farmacji w Warszawie. Po upadku Powstania Warszawskiego został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Ravensbruck. Zginął w obozie Mittelbau, z numerem więźnia 11 4707, niemalże w przededniu zakończenia wojny - w marcu 1945 r., o czym jego synowie dowiedzieli się dopiero po ponadtrzydziestolet- nich poszukiwaniach ojca - w 1978 r. Nazwisko Profesora znajduje się na tablicy upamiętniającej profesorów i pracowników Uniwersytetu Warszawskiego, którzy stracili życie w czasie II wojny światowej.

EN

Professor Witold Rawita-Witanowski, biochemist and physiologist, holder of Rockefeller fellowship has attained worldwide prestige, since early nineteen twenties, as a top class expert in pioneering research relating to neurophysiology. This started with his close collaboration with Otto Loewi, whose pioneering work in the field of chemical neuromediators was well under way at that time, and finally brought him a Nobel prize in 1936. In his Nobel lecture, the laureate explicitly refers to his three “distinguished collaborators”, including W. Witanowski. Moreover, as far as the part of Loewi's research that brought him the Nobel prize is concerned, there were eleven articles in the renowned journal “Pflugers Archiv fur die gesamte Physiologie des Men- schen und der Tiere”, nine solely authored by Loewi, the last one co-authored by Navratil, while Witanowski was the lone author of the eighth publication in the series. Toward the end of his research activity, in his account on nerve physiology published in ‘Experientia' in 1956, Otto Loewi quotes the latter publication in the first place. Upon return to Poland, Rawita-Witanow- ski's expertise in biochemistry and physiology was duly appreciated, and he was appointed head of the chair of pharmacognosy at the Jagiellonian University in Cracow, where his research was oriented towards chemical identification of biologically active constituents of natural origin that endow with medical properties a broad spectrum of plants and animals. In 1937, he moved to Warsaw, and took the chair of nutritional sciences at the faculty of pharmacy of the University. Shortly after that, he was elected head of the faculty and kept this position till the beginning of the German occupation of Warsaw after the outbreak of World War II, when the University was finally closed. During the occupation, he was active in secret university courses for students of pharmacy. Upon the fall of Warsaw Uprising in summer 1944, he was sent to the German concentration camp KL Ravensbruck, from where he was transferred to the concentration camp KL Mittelbau, as prisoner number 114707, where he died, in March 1945, officially from pneumonia. This piece of information reached his family as late as more than thirty years after his death. The Professor's name is shown on the memorial tablet located within the courtyard of the University of Warsaw main campus and dedicated to all of the faculty members who lost their lives during the war.

3

Günter Blobel — wielki naukowiec i wspaniały mecenas kultury i sztuki

100%

ROLLE K., MAJSNER K., BARCISZEWSKI J.

Archiwum Historii i Filozofii Medycyny

|

2013

|

vol. 76/1

35-41

PL

Günter Blobel jest wybitnym niemieckim naukowcem, profesorem Uniwersytetu Rockefellera w Nowym Jorku, który za swoje osiągnięcia i prace nad transportem białek przez błony wewnątrzkomórkowe został wyróżniony w 1999 roku Nagrodą Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny. Wyniki doświadczeń przez niego prowadzonych zaowocowały sformułowaniem tzw. hipotezy sygnałowej, zgodnie z którą białka zawierają wbudowane sygnały, kierujące je do układu błon i pozwalające na przemieszczenie się na zewnątrz komórki. Odkrycia Güntera Blobela okazały się kluczowe i uniwersalne dla biologii komórki, pozwalając zrozumieć podłoże wielu chorób, a tym samym przyczyniając się do ratowania życia ludzkiego. Poza niezwykłą pasją, z jaką Günter Blobel podchodzi do nauki, jest on także wielkim entuzjastą kultury i sztuki, a najlepszym na to dowodem było przekazanie przez niego honorarium noblowskiego na odbudowę synagogi drezdeńskiej.

EN

Günter Blobel, a professor of Rockefeller University, is a leading German scientist, who has been awarded the 1999 Nobel Prize in Physiology or Medicine for his achievements and research on the transport of proteins through intracellular membranes. The results of his experiments resulted in the formulation of the “signal hypothesis”, whereby the proteins contain signals directing them to the membrane and allowing to travel outside the cell. Günter Blobel’s discovery proved to be crucial and universal for cell biology, helpful to understand the basis of many diseases. Besides having an incredible passion of science, Günter Blobel is also a great enthusiast of art and culture. The best proof of this was to give his Nobel Prize fee for the reconstruction of the Dresden synagogue.

4

Viva l’Italia: Carducci, uno strano Nobel

100%

Scarsella A.

Fabrica Litterarum Polono-Italica

|

2022

|

issue 4

1-7

EN

This article reconstructs the atmosphere surrounding the award of the Nobel Prize for Literature to Giosue Carducci in 1906, highlighting his anachronism and overtly nationalist and latent anti-Habsburg motivations. However, the twentieth-century reception of Carducci, from Benedetto Croce’s remarks to the opinions formulated at the dawn of 1968, would continue to emphasize his essential place in the canon of modern Italian poetry.

PL

W artykule Autor rekonstruuje atmosferę, jaka towarzyszyła przyznaniu literackiej Nagrody Nobla Giosue Carducciemu w 1906 roku, podkreślając jego anachronizm oraz jawnie nacjonalistyczne i utajone antyhabsburskie motywacje. Jednak dwudziestowieczna recepcja Carducciego, począwszy od uwag Benedetta Crocego aż do opinii formułowanych u progu 1968 roku, nadal będzie podkreślać jego istotne miejsce w kanonie współczesnej poezji włoskiej.

IT

Si ricostruisce l'atmosfera che accompagnònel 1906 il conferimento del Premio Nobel per la letteratura a Giosue Carducci, sottolinenandone l'anacronsmo e le motivazioni esplicitamente nazionalistiche e sotterraneamente antiasburgiche. Tuttavia, la ricezione novecentesca di Carducci, da Croce fino alle soglie del 1968 continuerà a ribadirne la priorità nel canone della poesia italiana moderna.

5

O relacjach żydowsko-chrześcijańskich w twórczości Szaloma Asza (1880-1957)

80%

Gluba-Pieprz A.

Studia Żydowskie. Almanach

|

2018

|

vol. 8

|

issue 7-8

63-74

EN

The reflection on Jewish-Christian relations is one of the most significant topics of Sholem Asch’s work. The brilliant author of Yiddish literature, twice nominated for the Noble Prize was born in Kutno in 1880. In his autobiographical works, he mentioned his childhood in a small Jewish-Christian community. Asch noticed that this period influenced his literature, worldview, and his social commitment. For more than 50 years, until he died in 1957, he was a propagator of Judeo-Christian reconciliation, to which he exhorted through his texts.

PL

Refleksja nad stosunkami żydowsko-chrześcijańskimi jest jednym z najważniejszych tematów twórczości Szaloma Asza. Genialny autor literatury jidysz, dwukrotnie nominowany do Nagrody Nobla, urodził się w Kutnie w 1880 roku. W swoich pracach autobiograficznych wspominał o swoim dzieciństwie w małej społeczności żydowsko-chrześcijańskiej. Asz zauważył, że okres ten wpłynął na jego literaturę, światopogląd i zaangażowanie społeczne. Przez ponad 50 lat, aż do śmierci w 1957 r., był propagatorem pojednania judeochrześcijańskiego, do czego nawoływał w swoich tekstach.

6

Salvatore Quasimodo. La ricezione nelle antologie: il declino dopo l’apoteosi?

80%

Lando M.

Fabrica Litterarum Polono-Italica

|

2022

|

issue 4

1-16

EN

Is Quasimodo a writer still relevant, or do the moods of his poetry ring false? The anthological reception of Quasimodo’s works seems to focus on his role as the undisputed interpreter of Hermeticism. It is Quasimodo who is placed among the main diagnosticians of the modern human condition – attributing to him a significant role in twentieth century literature, as evidenced by the international accolades bestowed upon him, which led in time to his being awarded the prestigious Nobel Prize in Literature in 1959. Deep human reflections, full of turning points, insights and original stylistic solutions, converge in his works. This paper aims to examine the anthology volumes used in secondary schools in recent decades, and to analyze the differences between the presence of Quasimodo’s texts and those of other authors contemporary to him, in light of the different approaches of curators and anthologists. The author is interested both in the authorial canon proposed to students and in the functional uses of excerpts from selected works by Quasimodo.

PL

Czy Quasimodo jest nadal aktualny, czy nastroje jego poezji nie brzmią fałszywą nutą? Antologiczna recepcja dzieł Quasimodo wydaje się koncentrować na jego roli niekwestionowanego interpretatora hermetyzmu. Wśród głównych diagnostów kondycji współczesnego człowieka umieszcza się właśnie Quasimodo – przypisując mu znaczącą rolę w literaturze XX wieku, o czym świadczą nadane mu międzynarodowe wyróżnienia, które doprowadziły do przyznania mu z czasem prestiżowej literackiej Nagrody Nobla w 1959 roku. W jego twórczości zbiegają się głębokie ludzkie refleksje, pełne punktów zwrotnych, spostrzeżeń i oryginalnych rozwiązań stylistycznych. Artykuł ma na celu zbadanie tomów antologicznych wykorzystywanych w szkołach średnich w ostatnich dziesięcioleciach, a także analizę różnic między obecnością tekstów Quasimodo, a innych współczesnych mu autorów, w świetle odmiennych podejść kuratorów i antologistów. Autorkę interesuje zarówno kanon autorski proponowany uczniom, jak i funkcjonalne użycia fragmentów wybranych dzieł Quasimodo.

IT

Quasimodo è ancora attuale, oppure gli stati d’animo della sua poesia non trovano più facile ascolto? La ricezione antologica delle opere di Quasimodo appare incentrata sul ruolo di interprete indiscusso dell’ermetismo, accanto ad altri autori. Tra i maggiori interpreti della condizione dell’uomo moderno, a Quasimodo viene attribuito un ruolo significativo nella letteratura del Novecento, come dimostrano i riconoscimenti a lui attribuiti dalla cultura internazionale, che portarono al prestigioso riconoscimento del Premio Nobel per la letteratura nel 1959. Nella sua opera letteraria confluiscono le profonde riflessioni umane che delineano un percorso formativo ricco di svolte, di approfondimenti e di soluzioni stilistiche originali. Il contributo intende prendere in esame una campionatura di volumi antologici in adozione nelle scuole secondarie degli ultimi decenni, per analizzare le differenze di inserimento tra autori coevi, alla luce delle diverse impostazioni e interpretazioni dei curatori, sia come canone autoriale da proporre agli studenti, sia come analisi dei passi tratti dalle opere di Quasimodo.

7

Małżonkowie Curie i nagrody Nobla

51%

Blanc K.

Nauka i Szkolnictwo Wyższe

|

2011

|

issue 2(38)

10-14

EN

The author presents the story of the strange nomination to the Nobel Prize in Physics in 1903. The nominees were exclusively Henri Becquerel and Pierre Curie, and the true authorship of the nomination, ignoring in the initial phase Maria Skłodowska-Curie, was secret for almost one hundred years. Finally, the Prize was presented fifty-fifty to Henri Becquerel, and the Curie spouses. Maria Skłodowska-Curie encounters difficulties of another kind when receiving her Nobel Prize in chemistry in 1911, but with the help of her French and Swedish friends, she got off lightly. Although each Nobel Prize Winner should nominate the subsequent ones, Maria Curie never did it again after 1911.

PL

Autorka przedstawia historię dziwnej nominacji do Nagrody Nobla z fizyki w 1903 roku. Nominowani byli wyłącznie Henri Becąuerel i Pierre Curie, a prawdziwe autorstwo tej nominacji, pomijającej początkowo Marię Skłodowską-Curie, było przez prawie sto lat tajemnicą. Ostatecznie Nagrodę tę otrzymują po połowie Henri Becąuerel i małżonkowie Curie. Maria Skłodowska-Curie napotyka trudności innego rodzaju podczas odbierania swojej Nagrody Nobla z chemii w 1911 roku, ale dzięki pomocy swoich francuskich i szwedzkich przyjaciół wychodzi z sytuacji obronną ręką. Mimo że każdy laureat Nagrody Nobla powinien nominować kolejnych, Maria Curie nigdy więcej już tego nie zrobi po 1911 roku.

Refine search results

2 Archiwum Historii i Filozofii Medycyny

2 Fabrica Litterarum Polono-Italica

1 Nauka i Szkolnictwo Wyższe

1 Przestrzenie Teorii

1 Studia Żydowskie. Almanach

2 2022

1 2018

1 2017

1 2016

1 2013

1 2011

1 BARCISZEWSKI J.

1 Blanc K.

1 Celnik H.

1 Gluba-Pieprz A.

1 Lando M.

1 MAJSNER K.

1 ROLLE K.

1 Ranocchi E.

1 Scarsella A.

1 Witanowska J.

Szymborska we Włoszech. Księga zbiorowa z okazji dwudziestolecia przyznania Nobla poetce

Witold Rawita-Witanowski (1899-1945) - współpracownik noblisty Otto Loewiego (1873-1961), dziekan Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie (1938-1939)

Günter Blobel — wielki naukowiec i wspaniały mecenas kultury i sztuki

Viva l’Italia: Carducci, uno strano Nobel

O relacjach żydowsko-chrześcijańskich w twórczości Szaloma Asza (1880-1957)

Salvatore Quasimodo. La ricezione nelle antologie: il declino dopo l’apoteosi?

Małżonkowie Curie i nagrody Nobla