Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 12

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Napoleonic Code
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Robert-Joseph Pothier (1699–1772)

100%
Wojciechowski R., Kaczmarczyk A.
Kwartalnik Prawa Prywatnego
|
2012
|
vol. 21
|
issue 1
5-49
EN
The article describes the life and work of Robert Joseph Pothier, who lives in the consciousness of the French as "the father of the Civil Code." This article is intended to present the impact of the work of Pothier on the Napoleonic Code, French jurisprudence and civil law outside of France. Through in-depth and long-term study of Roman law and customary law, Pothier had acquired unusually extensive theoretical knowledge that complemented his practice. His life revolved around the interpretation of the law, and he could boast sizable achievements in this area. Pothier, acting under the influence of several intellectual trends of his time, especially the natural law school, was able to reorganize the Digest of Justinian and the Customs of Orleans as well as to spend many years of quiet, prudent and humble work composing numerous treatises. Fortunately, he lived long enough and worked so assiduously that he was able to describe the whole of private law. When the time came for the unification of civil law in France, his works were the source from which the members of the codification commission took their formulations, especially in the field of contract law. However, it seems that the work of Pothier was more suited to interpreting individual legal regulations rather than resolving legislative disputes, as there is not extensive ideological discourse in his work. The works of Pothier embody the ideal of the desire to serve society by clear and unbiased interpretation of the law.
2
Content available remote

Wymogi formalne testamentu tajemnego w świetle ustawodawstwa Królestwa Polskiego i praktyki na przykładzie akt kancelarii notarialnych w Zgierzu w latach 1826–1875

84%
Bieda J., Wiśniewska-Jóźwiak D.
Studia Prawno-Ekonomiczne
|
2013
|
vol. LXXXVIII (88)
11-34
EN
The secret (mystic) will, along with a self-written (holographic) will and a public will, was authorised by the Napoleonic Code. It contained some of the characteristics of a holographic will, since its details were kept secret, and a public will, since it had force of evidence of a legal instrument. It consisted of two parts: a private document containing the declaration of will and a legal document that is legal overwriting added by the notary. Legally binding requirements were defined by the Napoleonic Code and no derogation was ever permitted. They were peremptory norms (lat. ius cogens). The legal overwriting added by the notary was regulated not only by the Napoleonic Code, but also by the French law from 1803 (Law Ventôse An XI of the 17 March 1803). Some of the requirements included in the French law from 1803 (Law Ventôse An XI of the 17 March 1803) were considered rules capable of being modified by contrary contractual engagements (lat. ius dispositivum), which means that not following them had consequences other than validity problems. Some of the possible consequences were fees for the notary, an obligation to make up for the detriment of the improperly prepared document, the problems with validity of some fragments of the document or suspension of the notary. In the State Archive in Łódź there are only nine secret wills gathered in the records of the notary offices in Zgierz in 1826–1875. Seven of them contain legal overwriting added by the notary and five decrees remain sealed. There are also two pieces of information claiming that two more decrees were of mystic form, but the documents themselves were not preserved. Even though there are so few examples of notary’s practice in the field of a mystic will, the article traces the legal requirements for the composition of such a document and the conclusions that can be drawn on the basis of them.
3
Publication available in full text mode
Content available

The Institution of Coercion of Debtors in Civil Matters in the Kingdom of Poland in the Years 1815–1875

84%
Bieda J.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2016
|
vol. 25
|
issue 3
EN
The Napoleonic Code, which was in force since 1808 first in the Duchy of Warsaw and then in the Kingdom of Poland, provided for the institution of personal coercion in civil matters in Title XVIII (Book III – On Different Modes of Acquiring Property). It was an enforcement measure consisting of sending the debtor to prison in order to force him to fulfil his obligations. Initially, the detention did not result in cancelling the  existing debt or did not exclude the possibility of carrying out a further enforcement procedure towards the debtor. Debtors were initially kept in detention centres or taken into police custody. Separate penitentiary bodies were appointed by decision of Administrative Council in 1832. The prison service as well as provisions of the Civil Procedure Code including detailed procedures for the use of coercive measures against debtors, have been defined both in the decision of the Administrative Council of 13/25 September 1832 and in subsequent administrative regulations issued by the Government Commission of Internal and Spiritual Affairs in 1848 and 1859. The 1848 regulations referred to civil jail located in Warsaw at Leszno, but there were no specific instructions for jails in remote regions, which resulted in numerous abuses. It was not until 1859 that the Leszno regulations covered the whole area of the Kingdom of Poland. Coercive measures against debtors could be an effective means of enforcement, although the obligation to provide funding necessary to ensure the livelihood of the debtor constitutes some limitation in applying such a measure. Such a situation meant that at first the debtor tried to enforce the debt using other means. A drawback of the abovementioned institution were problems with the internal organization of the civil detention, particularly in terms of real detention of these debtors, who – according to the source material – were often at large.
PL
Kodeks Napoleona, obowiązujący od 1808 r. w Księstwie Warszawskim, a następnie w Królestwie Polskim, przewidywał w Księdze III (o różnego rodzaju sposobach nabycia własności) w tytule XVIII instytucję „przymusu osobistego w materyi cywilnej”. Był to środek egzekucyjny polegający na osadzeniu dłużnika w areszcie w celu zmuszenia go do wykonania ciążącego na nim zobowiązania, przy czym początkowo pozbawienie wolności nie powodowało umorzenia istniejącego długu ani nie wyłączało możliwości prowadzenia dalszej egzekucji z majątku dłużnika. Najpierw dłużników przetrzymywano w aresztach publicznych i aresztach policyjnych. Dopiero decyzją Rady Administracyjnej z 1832 r. utworzono odrębne organy penitencjarne. Organizacja aresztów cywilnych i przepisy kodeksu postępowania cywilnego, rozwijające szczegółowe procedury stosowania przymusu osobistego wobec dłużników, zostały określone w postanowieniu Rady Administracyjnej z dnia 13/25 września 1832 r. i w późniejszych przepisach administracyjnych wydawanych przez Komisję Rządową Spraw Wewnętrznych i Duchownych w 1848 i 1859 r. Regulacje z 1848 r. odnosiły się do aresztu cywilnego znajdującego się w Warszawie na Lesznie, natomiast nie było szczegółowej instrukcji dla aresztów mieszczących się na prowincji, co rodziło wątpliwości co do zasad ich organizacji i dawało możliwość licznych nadużyć. Ostatecznie dopiero instrukcja więzienna z 1859 r. rozszerzała obowiązywanie przepisów dla Leszna z 1848 r. na całe Królestwo Polskie. Instytucja przymusu osobistego dłużników w okresie obowiązywania francuskiej procedury cywilnej mogła być skutecznym środkiem egzekucyjnym, choć pewnym ograniczeniem w jego stosowaniu był obowiązek złożenia przez wierzyciela funduszy niezbędnych na utrzymanie dłużnika, co na pewno powodowało, że najpierw próbował on wyegzekwować dług za pomocą innych rodzajów egzekucji. Mankamentem omawianej instytucji były problemy z wewnętrzną organizacją aresztów cywilnych, w szczególności w zakresie rzeczywistego przetrzymywania w nich dłużników, którzy – jak wynika z materiału źródłowego – w praktyce często przebywali na wolności.
4
Publication available in full text mode
Content available

Divorce in French Law Between 1792 and 1816

84%
Pomianowski P.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2016
|
vol. 25
|
issue 3
EN
During the Ancien Régime in France, marriage was indissoluble and only separation was allowed. The Constitution of 1791 declared that marriage was only a civil contract (the principle of the indissolubility was rejected). The law of 1792 abolished separation and allowed to get a divorce, which was easily accessible – even incompatibility of temperament could be a reason for untying a marriage knot. During Robespierre’s rules, liberal law of 1792 was even more liberalized. After the Thermidorian Reaction, conditions of obtaining a divorce were tightened but the law in that matter was still liberal. It was not until the introduction of the Law of 1803, that the number of grounds for a divorce was limited. In 1804, the Law of 1803 became the part of the Code Civil.
PL
W absolutystycznej Francji – zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego – uznawano nierozerwalność małżeństwa (dopuszczalna była jedynie separacja), natomiast konstytucja z 3 września 1791 r. stanowiła, że małżeństwo jest kontraktem cywilnym. Rok później Legislatywa postanowiła znieść separację i ustanowić rozwód. Podstawy rozwiązania małżeństwa były liczne, znalazła się wśród nich nawet niezgodność charakterów. Za rządów jakobinów w czasie dyktatury Robespierre’a prawo z września 1792 r. zostało jeszcze zliberalizowane, jednak po przewrocie thermidoriańskim odwołano zmiany, które do ustawy rozwodowej wprowadzili jakobini. Z kolei nowa ustawa z 1803 r. (następnie włączona do kodeksu cywilnego) poważnie ograniczyła liczbę podstaw rozwodowych i sprawiła, że stał się on znacznie trudniej osiągalny. Po restauracji Burbonów rozwód został usunięty z francuskiego systemu prawnego.
5
Publication available in full text mode
Content available

Ograniczenia zdolności prawnej osób duchownych w pracach kodyfikacyjnych doby Królestwa Kongresowego

84%
Pomianowski P. Z.
Studia z Prawa Wyznaniowego
|
2020
|
vol. 23
263-276
EN
The article focuses on the limitations of the legal capacity of the clergy in the codification work during the era of the Congress Kingdom of Poland. According to canon law, which was largely respected by the courts of the Polish-Lithuanian Commonwealth, the rights of monks and nuns were severely limited in matters related to succession (in particular, as far as inheritance or wills are concerned). Moreover, in light of the fully religious nature of marriage law, persons obliged to celibacy could not, as a matter of course, enter into a marital relationship. Austrian and Prussian lawmakers respected many of the ecclesiastical rules which regulated the status of the clergy. On the other hand, the Napoleonic Code did not place any limitations on the clergy in the realm of inheritance or marriage law. In 1807, the Duchy of Warsaw was established from the Polish lands seized by Prussia where Landrecht of 1794 was in force. In 1809, some lands occupied by Austria were incorporated into the Duchy of Warsaw. The civil code of Western Galicia (a precursor of Allgemeines Bürgerliches Gesetzbuch) was binding within these territories. Soon afterwards, the Napoleonic Code was introduced into both parts of the Duchy. During the Congress of Vienna it was decided that a major part of the Duchy would be transformed into the Kingdom of Poland under Russian control. It was obvious that Emperor Alexander I would reform the secular Napoleonic law of the Kingdom of Poland. While the prohibition of concluding marriages by the Catholic clergy was not questioned, the scope of potential limitations of the legal capacity of monks and nuns was the subject of much debate. The members of the Codification Commission could not come to an agreement whether to change or preserve the French regulations. Finally, Alexander I ordered to introduce them into the Civil Code of the Kingdom of Poland. The article gives a fresh view on the debate as it is based on the analysis of recently discovered materials from one of the Moscow archives.
PL
Artykuł dotyczy ograniczenia uprawnień duchownych katolickich w pracach kodyfikacyjnych w Królestwie Kongresowym. Zgodnie z prawem kanonicznym, które w znacznym zakresie było respektowane przez sądy Rzeczypospolitej Obojga Narodów, zakonnicy i zakonnice mieli poważnie ograniczone uprawnienia w zakresie prawa spadkowego (co do możliwości spadkobrania czy sporządzenia testamentu). Wobec w pełni wyznaniowego charakteru prawa małżeńskiego osoby zobowiązane do celibatu nie mogły też rzecz jasna zawrzeć małżeństwa. Reguły te pozostały w znacznym stopniu w mocy po zaprowadzeniu na dawne ziemie koronne praw pruskich i austro-galicyjskich. Z kolei Kodeks Napoleona, któremu nadano moc obowiązującą w Księstwie Warszawskim, nie znał ograniczeń duchownych ani w zakresie prawa spadkowego, ani co do możliwości zawierania małżeństw. Po przejęciu kontroli nad centralnymi ziemiami polskimi przez Aleksandra I oczywistą była potrzeba reformy prawa cywilnego. Jej zakres i zasady jednak budziły kontrowersje. Poza dyskusją pozostawało wyłączenie możliwości zawierania małżeństw przez duchownych katolickich, lecz zakres ewentualnego ograniczenia zdolności prawnej oraz zdolności do czynności prawnych zakonników i zakonnic był przedmiotem sporów. Tarcia w powołanej po obradach Sejmu w 1820 r. deputacji prawodawczej były tak wielkie, że konieczne okazało się rozstrzygnięcie tej kwestii przez samego cara. Opinia monarchy wychyliła się wówczas w stronę klerykalną, czego skutkiem było ograniczenie praw cywilnych zakonników i zakonnic przez art. 10 Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego. Pełniejszy niż dotychczas opis tych kontrowersji był możliwy dzięki uwzględnieniu niewykorzystywanych dotychczas przez polskich badaczy materiałów przechowywanych w jednym z moskiewskich archiwów.
6

Dziewiętnastowieczne tłumaczenia Kodeksu Napoleona wobec tradycji polskiej terminologii prawnej

84%
Wismont M., Woźniak E.
Prace Językoznawcze
|
2020
|
issue XXII/4
253–263
PL
W artykule podjęto zagadnienie trwałości polskiej terminologii prawnej w kontekście przemian zachodzących w prawodawstwie w pierwszej połowie XIX w. po wprowadzeniu Kodeksu Napoleona jako prawa powszechnego obowiązującego w Księstwie Warszawskim. Badaniami objęto słownictwo terminologiczne z trzech pól tematycznych: OPIEKA, RODZINA i ROZWÓD. Leksykę związaną z tymi pojęciami prawnymi, obecną w tłumaczeniach Kodeksu Napoleona, skonfrontowano z terminami używanymi w prawie polskim od czasów najdawniejszych do końca XVIII w. Biorąc pod uwagę tożsamość wyrażeń językowych, a nie ich odnośność pojęciową, stwierdzono duży udział leksyki prawnej wykazującej stabilność: 44% terminów użytych w przekładach Kodeksu Napoleona znanych było w dawnej polskiej terminologii prawnej. Z przeprowadzonych badań wynika, że XIX-wieczny tłumacz francuskiego prawa, które w sferze pojęciowej zrywało z dotychczasową tradycją prawną Rzeczypospolitej szlacheckiej, opierał się w znaczącym stopniu na zastanej leksyce. Zauważono również, że stabilność charakteryzuje przede wszystkim terminy syntetyczne wyrażające podstawowe pojęcia prawne, natomiast wśród terminów nowych dominują wielowyrazowe korelaty bardziej złożonych pojęć prawnych.
EN
The article discusses the persistence of Polish legal terminology in the context of the legal changes that were introduced in the first half of the 19th c. after the Napoleonic Code had become public law in the Duchy of Warsaw. The presented research covers vocabulary related to three thematic fields: CARE, FAMILY and DIVORCE. The study compares the lexis that is associated with these areas and that can be found in the Napoleonic Code with the terms that had been used in Polish law until the end of the 18th century. The study, which focuses on the sameness of the terms rather than their referents, shows a large number of persistent legal terms: 44% of the terms used in the translations of the Napoleonic Code had been present in the Polish legal terminology earlier. It also indicates that the 19th-century translation of French law, which significantly differed from the legal tradition of the Commonwealth of Poland, was largely based on the already used terminology. Finally, the study shows that the translator used traditional synthetic terms when referring to basic legal concepts. The new terms, by contrast, include mostly multi-word equivalents of more complex legal concepts.
7

Uwagi nad problemami inkulturacji Kodeksu Napoleona w Królestwie Polskim — wątpliwości na tle art. 530

67%
Wiśniewska D.
Prawo
|
2019
|
issue 328
97 - 108
EN
A serious problem can arise when a society has to deal with regulations not adapted to its internal relations, regulations that have been imposed on that society. Such a situation occurred in Poland in the early nineteenth century in connection with the introduction of the Napoleonic Code within the territory of the Duchy of Warsaw. This generated a lot of controversy, not only among members of the Council of State, but also among wealthy and lesser nobility as well as Catholic clergy. The state was characterised by numerous remnants of feudalism. The conditions, when it came to both social and economic relations, were different than those in France. Consequently, the provisions of the Code referring to property were not fully applicable in practice. After the fall of the Duchy of Warsaw the Napoleonic Code remained in force in the Kingdom of Poland and the Free City of Kraków. However, it still had many opponents in the Kingdom of Poland. In the end there emerged a concept of reform of property law, with one of its points being a change in the provisions guaranteeing inferior owners a possibility of redeeming their obligations. Such a right was guaranteed by Article 530 of the Code, which could lead to dominium utile or inferior ownership being transformed into dominium plenum or full ownership. A draft amendment was prepared by the Legislative Deputation and then adopted by the parliament on 13 June 1825. The inculturation of the Code in the Kingdom of Poland, a country on a lower level of socio-economic development than France, was doomed to failure. While in the Duchy of Warsaw the Napoleonic Code was fictitiously used in practice, as it were, in the Kingdom of Poland legislative work was undertaken to change civil law and adapt it to the conditions in the country.
DE
Das Aufzwingen der Gesellschaft der Vorschriften, die den dort herrschenden Verhältnissen nicht entsprechen, kann ein wesentliches Problem darstellen. Gerade mit dieser Situation hatte man auf polnischen Gebieten am Anfang des 19. Jahrhunderts im Zusammenhang mit der Einführung des Code Napoléon im Warschauer Herzogtum zu tun. Diese Maßnahmen weckten viele Kontroversen nicht nur unter den Mitgliedern des Standesrates, sondern auch des vermögenden und mittleren Adels sowie der katholischen Geistlichkeit. Den Staat charakterisierten zahlreiche feudale Überreste. Es herrschten dort andere als in Frankreich sowohl soziale, wie auch wirtschaftliche Verhältnisse. In der Folge fanden die Vorschriften des Gesetzbuches betreffend das Sachenrecht keine vollständige Anwendung in der Praxis. Nach dem Fall des Warschauer Herzogtums bewahrte das Code Napoléon die Kraft auf den Gebieten des Königreiches Polen und der Freistadt Krakau. Im Königreich Polen hatte es jedoch weiterhin viele Gegner. Letztendlich klärte sich die Konzeption einer Reform des Vermögensrechtes und ein ihrer Punkte war die Änderung der Vorschriften, die die Möglichkeit des Rückkaufs der Obliegenheiten durch die unterliegenden Eigentümer garantierten. Dieses Recht sicherte Art. 530 des Code Napoléon zu, dessen Geltung zur Umwandlung des unterstellten Eigentums in ein volles Eigentum führen könnte. Der Entwurf der Novellierung wurde von der Rechtsgebenden Deputation vorbereitet und dann durch das Parlament am 13. Juni 1825 beschlossen. Der Inkulturationsprozess des Gesetzbuches im Königreich Polen, einem Staat, der auf einer niedrigeren Ebene der sozial-wirtschaftlichen Entwicklung als Frankreich stand, war zu einer Niederlage verurteilt. Obwohl im Warschauer Herzogtum eine Fiktion der Anwendung des Code Napoléon in der Praxis angenommen wurde, so unternahm man im Königreich Polen legislatorische Arbeiten mit dem Ziel der Änderung des Zivilrechtes und seiner Anpassung an die im Lande herrschenden Verhältnisse.
8
Publication available in full text mode
Content available

From the Lump-sum Damages to the Mitigation – Compensatory Nature of the Contractual Penalty in the Polish Law on the Background of Solutions Adopted by the 19th-Century Civil Law

67%
Fermus-Bobowiec A.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2016
|
vol. 25
|
issue 3
EN
The present paper addresses the institution of the contractual penalty and its normative reflection in the Polish 20th-century civil law, presented on its 19th-century background. Within the scope of presented institution, the considerations included civil law which was in force during the partitions of Poland (Napoleonic Code, ABGB, BGB, Code of Laws of the Russian Empire – volume 10) and then obligations code and current civil code. It has enabled to show that the juridical construction of the contractual penalty in the contemporary civil law is based on the 19th-century normative solutions.
PL
Podjęta w artykule problematyka dotyczy instytucji kary umownej i jej normatywnego odzwierciedlenia w polskim prawie cywilnym XX w., ukazanego na tle dorobku dziewiętnastowiecznej cywilistyki. W zakresie prezentowanej instytucji rozważania objęły prawo cywilne obowiązujące na ziemiach polskich pod zaborami (Kodeks Napoleona, ABGB, BGB, tom X Zwodu Praw Cesarstwa Rosyjskiego), a następnie kodeks zobowiązań i obecnie obowiązujący kodeks cywilny. Pozwoliło to pokazać, iż konstrukcja jurydyczna kary umownej we współczesnym prawie cywilnym została oparta na dziewiętnastowiecznych rozwiązaniach normatywnych.
9
Publication available in full text mode
Content available

Postępowanie o ubezwłasnowolnienie całkowite w świetle przepisów Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego

67%
Wiśniewska-Jóźwiak D.
Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego
|
2015
|
vol. 18
91-106
EN
The rules contained in the Civil Code of the Kingdom of Poland concerning incapacitation were based on Napoleonic law. Reservation of the court procedure for the application of this institution of law and limitation of the role of the family council solely to the function of an opinion provider aimed at the protection of personal and property interests of the person to be incapacitated. Moreover, it also protected the interests of the closest kin of such a person. Making it possible to resort to this institution in the case of the emancipated and non-emancipated minors in the Civil Code, in the opposition to the principles of the Napoleonic Code, seems by all means justified. The good of not only an incapacitated emancipated person but also of a non-emancipated person aff ected with disability requires protection, which incapacitation served.
PL
Przepisy KCKP dotyczące ubezwłasnowolnienia zostały sformułowane na wzór przyjętych w kodyfikacji napoleońskiej. Zastrzeżenie drogi sądowej dla stosowania tej instytucji prawnej oraz ograniczenie roli rady familijnej tylko do funkcji opiniodawczej miało na celu ochronę interesów osobistych i majątkowych osoby w stosunku, do której miało być orzeczone ubezwłasnowolnienie. Poza tym chroniło również interesy najbliższej rodziny tej osoby. Przyznanie w KCKP, w przeciwieństwie do zasad uregulowanych w KN, możliwości zastosowania tej instytucji do małoletnich usamowolnionych i nieusamowolnionych wydaje się ze wszech miar uzasadnione. Nie tylko dobro ograniczonej osoby usamowolnionej, ale również nieusamowolnionej, dotkniętej niesprawnością wymagało ochrony, czemu służyć mogło właśnie ubezwłasnowolnienie.
10
Publication available in full text mode
Content available

Rola Kodeksu Napoleona w systematyzowaniu polskiej terminologii prawnej

67%
Wismont M., Woźniak E.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica
|
2020
|
vol. 54
59-69
EN
The article examines influence of a XIX century translation of the Napoleonic Code on the systematization of contemporary Polish legal terminology. The French codification of legislation was of paramount importance for legislations all over the world and laid the foundations for a modern state. The authors present influence of French codification over the Polish law terminology which was being formed in the XIX century. Thanks to the translations of the Napoleonic Code, the systematization of terminology in the field of law was introduced, i.e. assigning names to legal notions, precise determination of their semantics, organizing terms in superior-subordinate relations. In the translations consistency in translational was also proposed. In this way the translations of the Napoleonic Code brought the Polish legal language closer to modernity.  
PL
Artykuł traktuje o wpływie XIX-wiecznych przekładów Kodeksu Napoleona na systematyzację ówczesnej polskiej terminologii prawnej. Francuska kodyfikacja miała przełomowe znaczenie dla prawodawstw całego świata, uznawana jest za podstawę nowoczesnego państwa. Autorki prezentują oddziaływanie tego zbioru praw na tworzącą się w XIX w. polską terminologię prawną. Dzięki przekładom Kodeksu Napoleona rozpoczęto systematyzację nomenklatury prawa, tzn. przyporządkowywanie nazwy do pojęcia prawnego, precyzyjne określanie semantyki terminu, porządkowanie terminów w relacjach nadrzędno-podrzędnych. W przekładach postulowano również konsekwencję w wyborach tłumaczeniowych. W tym sensie translacje Kodeksu Napoleona przybliżyły polski język prawny do stanu obowiązującego we współczesnej legislacji.  
11
Publication available in full text mode
Content available

Protection of the Rights of Necessary Heirs in the Polish Lands in the 19th and 20th Centuries

59%
Szewczak-Daniel M.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2016
|
vol. 25
|
issue 3
EN
The aim of the paper is to review the institutions of the inheritance law regulating the issues of protection of necessary heirs’ rights, that is legitime and reserve, legally binding in the Polish lands in the 19th and 20th centuries. In the context of divergence between the two institutions, their essence is briefly discussed and major differences between their regulations are presented. Moreover, in the summary, the author analyses advantages and disadvantages resulting from the systemic and legal solutions of the presented institutions. A fundamental principle of the modern inheritance law is the rule of free disposition of one’s property in the event of death. However, the rule of free bequeathing has been limited in its material aspect through protection of necessary heirs’ rights, which had its institutional expression in the legal solutions adopted in the inheritance laws of the 19th-century European civil codes. The essence of the protection of necessary heirs’ rights consisted in the fact that they could not be excluded from succession without justification. In modern civil codifications, the institutional expression of legal protection of the closest family members was the system of legitime (known in the Austrian civil code – ABGB and the German civil code – BGB) and the system of reserve (regulated in the Napoleonic Code).
PL
Zasada swobody testowania doznała ograniczeń w aspekcie przedmiotowym przez ochronę praw dziedziców koniecznych, co znalazło wyraz w rozwiązaniach prawnych przyjętych przez prawo spadkowe dziewiętnastowiecznych europejskich kodyfikacji cywilnych. Istota ochrony praw dziedziców koniecznych polegała na tym, iż nie mogli oni bez uzasadnienia zostać wykluczeni przy spadkobraniu. Instytucjonalny wyraz ochrony prawnej najbliższych członków rodziny na gruncie nowożytnych kodyfikacji cywilnych stanowił system zachowku (znany kodyfikacji austriackiej [ABGB] i niemieckiej [BGB]) oraz system rezerwy (uregulowany w Kodeksie Napoleona). Celem artykułu jest dokonanie przeglądu instytucji prawa spadkowego regulujących kwestie ochrony praw dziedziców koniecznych, tj. zachowku i rezerwy, obowiązujących na ziemiach polskich w XIX i XX w. Na tle odmienności wypływających z obu instytucji dokonano krótkiego omówienia ich istoty oraz wskazania zasadniczych różnic, jakie zachodzą w ich uregulowaniu. Ponadto tytułem podsumowania autorka poddała analizie wady i zalety wynikające z rozwiązań ustrojowo-prawnych przedstawianych instytucji.
12
Publication available in full text mode
Content available

L’INFLUENCE DU CODE NAPOLEON SUR LE CODE CIVIL JAPONAIS

59%
HORIE Y.
Comparative Legilinguistics
|
2014
|
vol. 19
49-60
PL
Kodeks Napoleona został wprowadzony we Francji w 1804 roku przez Napoleona Bonaparte. Była to pierwsza wielka kodyfikacja prawa francuskiego w wyniku rewolucji francuskiej. Kodeks ten miał ogromny wpływ nie tylko na kraje nad którymi Napoleon odniósł wielkie zwycięstwa, ale również na niektóre kraje azjatyckie, takie jak Japonia. W Japonii, w zakresie prawa cywilnego próby przekształcenia praw ponad trzystu ówczesnych księstw feudalnych w jednolite prawo cywilne obejmujące całą Japonię podjęte zostały w erze Meiji. Przetłumaczono wówczas na język japoński Kodeks Napoleona, który był uznawany za najdoskonalszy. Jednakże wobec braku podobnych tłumaczeń i słowników, tłumacz Mitsukuri Rinshō zmuszony był do tworzenia wielu neologizmów. Dzięki przetłumaczeniu Kodeksu Napoleona na język japoński, zaczęły napływać do Japonii z zachodu nowe, nieistniejące wcześniej w kulturze japońskiej pojęcia. Przekładanie takich pojęć nie było łatwe, ponieważ niemożliwe było przekazywanie nowożytnych idei w ówczesnym języku japońskim. Chciałabym analizować pojęcia prawne które były przekładane przez tłumacza na język japoński mimo, że nie istniały wtedy w Japonii, takie jak np. "prawo cywilne” i „民権minken” z punktu widzenia lingwistycznego.
EN
The Napoleonic Code was established under Napoleon I in 1804. This code influenced the law of many of the countries formed during and after the Napoleonic Wars. It was also influential on developing countries outside of Europe, not only the Middle East and African countries, but also some Asian countries such as Japan. In the Meiji era, Japan was attempting to modernize and Europeanize through legal reforms. At that time in Japan, Napoleonic Code was regarded as the best civil code and was translated into Japanese by Mitsukuri Rinsho. However, because of the lack of the dictionary and any material concerning the law, Mitsukuri was forced to coin the new words during the translation. Translating these concepts was not easy because these concepts based on the philosophy of the French Revolution didn’t exist in Japan at that time. I would like to analyze these difficulties taking example of the French word “droit civil” and the Japanese word “民権minken”.
FR
Après la Révolution, Napoléon Bonaparte imposa l’unification du droit, qu’on nomma le Code Napoléon. Ce code a non seulement énormément influencé les pays conquis par l’empereur mais aussi certains pays d’Asie comme le Japon. La traduction du Code Napoléon, qui était considéré comme le droit le plus complet à ce moment-là, fut réalisée en 1870, à l'ère Meiji. Ce travail fut initié par Mitsukuri Rinsho. Comme à cette époque au Japon, il n’y avait ni de dictionnaire sur le droit ni de matériaux dans ce domaine, Mitsukuri fut alors forcé d’inventer un grand nombre de néologismes. La création du Code civil japonais par la traduction du Code Napoléon a donné une occasion aux Japonais de connaître des idées nouvelles qui n’existaient pas à l’ère Meiji. Cette introduction de nouvelles notions ne signifie pas toutefois que les Japonais n’avaient pas de difficultés à comprendre les idées de la liberté des citoyens et des droits de l’homme sur lesquelles le Code Napoléon fut fondé. Nous pouvons observer cela par l'étude du point de vue linguistique en prenant l’exemple des mots « droits civils » et « 民権minken ».
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.