Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Nicolas Bourriaud

Sort By:

Limit search:

Performance and Participatory Art

100%

Sztabińska P.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

2018

vol. XX (XXIX)

185-201

The relationship between participatory art and performance is complex. On the one hand, their affinity is recognized, because in both cases we are dealing with emphasizing the role of action, but on the other, this action is understood differently. If the first aspect is taken into account, in museum or gallery press releases the manifestations of participatory art are referred to as “performances” – sometimes accompanied by an adjective. The aim of the article is to take a closer look at this issue. The discussion begins by highlighting the fact that happenings (especially European) from the 1960s are more often considered as a reference point for participatory art than performance art. Claire Bishop points to the conscious socio-political criticism of the consumer society that appears in happenings. The author of the article argues that the structure of these activities may also be an argument. When discussing the rules of public participation in happenings and performance art, she cites Erika Fischer-Lichte’s views that in the latter case a “feedback loop” should be created between the performer and the audience. Such a loop is not formed in the case of happenings and cannot be shaped in participatory art, where the artist is only one of the people participating in the action. The article examines examples of characteristic works based on the principle of participation: Rirkit Tiravanija, Tania Bruguera and Paweł Althamer. In none of them did the artist occupy a distinguished position, she/he did not affect the way the participants behaved, and she/he only created an opportunity for a community. In the first case, its formation was completely free, in the second – there were forms of pressure release from it, in the third – there was encouragement. Nowhere, however, did the artist define the rules of action, did not determine the stake, did not set goals. At the same time, while making the participants the creators of the course of the action, the question “What for?” remains important in participatory art, which lends it a political character.

Związki sztuki partycypacyjnej z performansem są złożone. Z jednej strony dostrzegane jest ich powinowactwo, gdyż w jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z podkreśleniem roli działania, z drugiej jednak strony akcyjność ta jest inaczej pojmowana. Wzięcie pod uwagę pierwszego aspektu powoduje, że w informacjach prasowych muzealnych lub galeryjnych przejawy sztuki partycypacyjnej określane są jako “performansy” – czasami z dodaniem jakiegoś przymiotnika. Celem artykułu jest nieco dokładniejsze przyjrzenie się temu zagadnieniu. Rozważania rozpoczyna zwrócenie uwagi na fakt, że jako punkt odniesienia dla sztuki partycypacjnej częściej bierze się pod uwagę happeningi (zwłaszcza europejskie) z lat sześćdziesiątych, niż sztukę performans. Jako powód Claire Bishop wskazuje występującą w happeningach świadomą społeczno-polityczną krytykę społeczeństwa konsumpcyjnego. Autorka artykułu dowodzi, że argumentem może być także struktura tych działań. Omawiając zasady udziału publiczności w happeningach i sztuce performance odwołuje się do poglądów Eriki Fischer-Lichte zakładającej powstawanie w drugim przypadku “pętli feedbacku” łączącej performera i widzów. Pętla taka nie powstaje w przypadku happeningów i nie może ukształtować się w sztuce partycypacyjnej, gdzie artysta jest tylko jedną z osób uczestniczących w działaniu. W artykule rozważone zostają przykłady charakterystycznych dzieł opartych na zasadzie partycypacji: Rirkita Tiravaniji, Tanii Bruguery i Pawła Althamera. W żadnym z nich artysta nie zajmował wyróżnionej pozycji, nie wpływał na sposoby zachowania się uczestników, a stwarzał tylko szansę powstania wspólnoty. W pierwszym przypadku jej kształtowanie się było całkowicie swobodne, w drugim pojawiały się formy presji, nacisku i uwalniania od niego, w trzecim występowała zachęta. Nigdzie jednak artysta nie określał zasad działania, nie podawał stawki, nie wyznaczał celów. Jednocześnie zaś, przy uczynieniu uczestników twórcami przebiegu akcji, w sztuce partycypacyjnej istotne pozostaje pytanie “po co?”, które nadaje jej charakter polityczny.

Kultura Zrzuty trzydzieści lat później

51%

Dziamski G.

Sztuka i Dokumentacja

2012

issue 7

66-69

The “Pitch-In Culture” began functioning at the end of 1981 within a circle of people connected with the Łódź Kaliska group, but very soon its strongest presence was reflected by the Artist pilgrimage, Long live art! (Łódź 2-4.09.1983). This was when two meanings of the term “Pitch-In Culture” emerged: a narrow one, meaning people connected with the Łódź Kaliska group and those whose concept of art was closely associated with the group and broader intrepretation – meaning the way the artists acted who wanted to keep their independence during the martial law. Józef Robakowski on the occasion of an exhibition organised in Belgium entitled The Polish avant-garde wrote that the Pitch-In Culture was “independent of politicians, police, church, administration and artists themselves”, it expresses in gestures and slogans, “that is why it may be everywhere, in our homes, streets, forest, bar, park, tram, queue at the butchers shop and even on the train from Łódź to Koszalin and back”. Martial law forced artists to search for new forms for their activities, but this did not blur the previous personal and artistic differences. For Józef Robakowski the Pitch-In Culture was a new form for the activities of independent artists; for Łódź Kaliska it was a new artistic form. In the first case the ‘Pitch-In Culture’ was only a means; in the second – it was an aim. Of course, the second is more interesting but it requires us to answer a question: what was the art form about? Some critics thought of Jacek Kryszkowski as one of the Pitch-In Culture leaders, although he considered that the Pitch-In Culture was supposed to break with the production model of art. Kryszkowski never explained how this post-production art shall look. Today, even though Kryszkowski would not have been happy about this, since many times he attacked the dependence of Polish criticism upon art terminology and theories worked out in the West, we could say that post-production art actually resembles the relational aesthetics of Nicolas Bourriaud.

Refine search results

1 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Sztuka i Dokumentacja

1 2018

1 2012

1 Dziamski G.

1 Sztabińska P.

Search results

Performance and Participatory Art

Kultura Zrzuty trzydzieści lat później