Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Pan
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Starotestamentalna koncepcja Boga

100%
Stachowiak L.
|
1972
|
vol. 19
|
issue 1
61-72
PL
Obwohl das Alte Testament eine wichtige Vostufe des Dialogs zwischen Gott und Menschheit darstellt, würde man vergeblich dort nach einer theoretischen Gotteslehre suchen. Gott offenbart sich vor allem in seinen Machttaten, in seinem vom Geist getragenen Wort und in der heilsvollen Führung seines Volkes durch die Geschichte. Was von den Verfassern der heiligen Bücher des AT vom Gott ausgesagt wird ist viel mehr Frucht der religiösen Erfahrung als theologischer Spekulation; umso schwieriger ist es, den Forderungen der biblisch-theologischen Erneuerung entgegenzukommen und eine vollständige Theologie des Gottesbegriffs im AT aufzuzeichnen. Die einzig richtige Methode, die mindestens die grossen Strukturlinien der Entwicklung erweisen könnte, scheint die Befragung der grundlegenden alttestamentlichen Traditionen nach der Gotteslehre zu sein. Die jahwistische „Quelle”, konkret und recht anschaulich, schuf in Ansätzen eine universalistische Auffassung von Gott, die noch der Patriarchenreligion ganz fremd war. Beim Elohisten erhält der Gottesfbegriff mehr transzendente Züge: Elohim verkehrt mit dem Menschen besonders indirekt, in Träumen und Gesichten oder auch durch Vermittlung der Engel. Der Deuteronomist oder besser die deuteronomistische Tradition ist eher am Kult interessiert, den der Mensch mit seinem ganzen Herzen zu leisten hat. Ganz selbstständig erscheint die Priestertradition, der Gott von Anfang an als absolut transzendent und dem Menschen unzugänglich ercheint; naturgemäss gilt ihre Aufmerksamkeit den daraus für die Menschen entstehenden kultischen Verpflichtungen. Mehr persönliche Züge erhält der Gottesbegriff bei den Propheten und in den Psalmen. Im Judaismus erreicht die Anschauung über absolute Transzendenz Gottes ihre Höhe, indem die Lehre von Mittelwesen (Engeln, Geistern) zur Blüte gelingt. Die Untersuchung führt zur Feststellung gewisser gemeinsam en, alttestamentlichen Merkmale des Gottesbegriffs.
2
Publication available in full text mode
Content available

ELEMENTY MITU W STAROGRECKIM ROMANSIE LONGOSA „DAFNIS I CHLOE”

94%
MAKAR I.
Acta Scientifica Academiae Ostroviensis. Sectio A, Nauki Humanistyczne, Społeczne i Techniczne
|
2014
|
issue Nr 4(2)
95-101
PL
Longos, pisarz starogrecki końca II w., autor pastoralnego romansu „Dafnis i Chloe” żył w epoce „drugiej sofistyki”. Jego stosunek do religii i wiary dość poważny: wiara w istnienie bogów i pietyzm wobec kultu bóstwa autentyczne, a obrazy bogów i opowiadania o cudach przez nich tworzone, nie stanowiły dodatku do opowieści fabularnych, a ważną ich część. Tak samo należy rozpatrywać poświęcenie romansu Erosowi, Nimfom i Panowi. Zdaniem autorki, kwestia stosowania elementów mitycznych w romansie Longosa pozostaje aktualna.
EN
Longus, the ancient Greek writer of the end of the second century, who wrote the pastoral novel „Daphnis and Chloe”, lived in the epoch of the „second sophistry”, when artistic and moral values were actively overvalued, in the epoch, when vision and treatment of religion was changed and rural gods, Pan and Nymphs, were honoured only as a tradition and mainly among villagers. Longus’ attitude toward religion and beliefs was serious enough: faith in gods’ existence and worship to the cult of deity were real for him, and images of gods and narrations about wonders, which they create, were not just an addi-tion to artistic narrative, but an important part of it. Moreover, there is a necessity to ex-amine the dedication of the novel as a gift to Eros, Nymphs and Pan. We consider the elements of myth as not an artistic reception, but as an important component of the writer’s idiostyle, his world outlook. A question about using mythical elements in the Lon-gus’ novel, the subject of our scientific research, is considered to be actual.
3
Publication available in full text mode
Content available

Natura (nie)odzyskana. Pan Knuta Hamsuna

87%
Kruszelnicki M.
Przestrzenie Teorii
|
2017
|
issue 28
EN
The Norwegian novelist Knut Hamsun’s outstanding early novel Pan. From Lieutenant Thomas Glahn’s Papers (1894) is often acknowledged as a manifestation of the specificity and profundity of Hamsun’s perception of nature. Contrary to the prevailing opinion, I argue that the novel’s main protagonist cannot be simply seen as the happily fulfilled “man of nature” for whom he wishes to pass. In a critical dialogue with the post-Romantic interpretations of Pan and drawing on some classic philosophical traditions (i.e. Rousseau, Schiller) as well as the modern Norwegian scholarship, I explore the psychological dimension of Hamsun’s masterpiece and present Glahn as an individual who attempts to erase or at least mystify within a personalized narrative the conflict between the objective world and his subjective perception of reality. This predicament seems essential to understanding Glahn’s character and ipso facto Hamsun’s less obvious position in the philosophical debate on the essence of modernity conceived as “Disenchantment”. By carefully following Glahn’s narratives centered on his experience of nature, I reveal their artificial and simulating character. Such a reading allows me to argue that Hamsun’s Pan concurs in a subtler language of literature with the philosophical acknowledgement, dating back to Rousseau, of the impossibility of the individual’s return to the pre-modern time, as if to the realm of original, transcendental sense and immediacy of our experience of the world. The horizons of the modern – perhaps suffice to say: mature? – historicized and highly reflexive consciousness cannot be transgressed; the Romantic sensitivity, in its naïve search for the authentic experience of nature as a source of the self and the sense, can only regain it in discourse, which amounts to positing nature as a beautiful appearance and thus compensating for one’s dramatic feeling of alienation from nature and being conceived of as a metaphysical “wholeness”.
4
Publication available in full text mode
Content available

Upokorzony i uwielbiony Chrystus (Flp 2, 6-11)

71%
Witkowski S.
Ruch Biblijny i Liturgiczny
|
2008
|
vol. 61
|
issue 1
EN
Ph 2, 6-11 in a poetic way describes the paradoxical way of Jesus Christ. Being equal with God, He entered human history with no privileges and identified Himself with every human being. Of His own free will, He experienced complete insignificance. He subordinated himself to man. He survived extreme humiliation. God confirmed His way by raising Him above all and bestowing upon him the dignity of Kyrios, to whom all creation pay homage. This hymn is perfect paranesis. It encourages Christians to follow the way marked by Christ and to resign voluntarily from the battle for personal reputation, laws and merits. It proposes persistence, self-sacrifice and renunciation. To ascend highly one must descend.
5
Publication available in full text mode
Content available

Wspólnototwórcze napomnienie, przebaczenie i nawrócenie. Teologia narratywna Mt 18,15-35

67%
Żywica Z.
Verbum Vitae
|
2010
|
vol. 18
105-121
PL
Kościół chcąc pozostać w prawdziwie zbawczej wspólnocie ze swym Emmanuelem i Panem, jak i wierzącymi, jest zobowiązany do stałego i efektywnego stawiania czoła ewangelicznemu zmaganiu z własnym złem, grzechem i przewrotnością. Ta prawda jest wyrażona w Mt 18,15-35. Kościół musi tak dzialać, gdyż w ten sposób jest w stanie przeciwstawić się czynom członków Kościoła, które niszczą wertykalne i horyzontalne więzy stanowiące o jednorodności, tożsamości i skuteczności nie tylko w świecie wierzących, ale również we wzajemnych relacjach. Każda osoba w Kościele winna być na tyle odważna, by podjąć wysiłek upomnienia grzesznika. Jednak grzesznik jest zobowiązany wyrazić swoją pokorę wobec Kościoła, głęboki żal i pragnienie nawrócenia. Co więcej, musi zaakceptować nawrócenie jako proces reewangelizacji. Obowiązkiem Kościoła nie jest tylko ewangelizacji świata nieświadomego obecności Jezusa, ale również permanentnej reewangelizacji swoich grzesznych braci i sióstr. Obowiązek przebaczenia spoczywa również na samym grzeszniku, który wcześniej doświadczył braterskiego przebaczenia i Bożego miłosierdzia, a mimo to nie jest gotowy prawdziwie przebaczyć swoim braciom.
6
Publication available in full text mode
Content available

Spotkanie św. Pawła z przemienionym Jezusem pod Damaszkiem a przemienienie Jezusa na górze

60%
Dzik M.
Ruch Biblijny i Liturgiczny
|
2009
|
vol. 62
|
issue 2
EN
The article describes a possible connection between the transfiguration of Jesus and the meeting of St. Paul with the glorified Jesus at Damascus.  The article is divided into two parts. In the first part the author tries to find the main common elements between the two stories. He accounts for them: three versions of each story, the main characters of each story and the similar courses of each story. In the second part the author compares the terminology of each Gospel pericope with the terminology of each Acts pericope. He states that in each pair there are very important identical words such as: VIhsou/j, fwnh,, avkou,w, le,gw. In the pairs: Mat 17, 1–8 and the Act 9, 3–9; Mat 17, 1–8 and Act 22, 6–11; Mat 17, 1–8 Act 26, 12–18 even more identical and important words can be found. It allows the author to come to the conclusion that the story about the transfiguration of Jesus and the meeting of St. Paul with the glorified Jesus at Damascus are harmonized. It is probably done to prove that St. Paul is an apostle because he saw the transfigured (glorified) Jesus as did St. Peter (and the other apostles).
PL
The article describes a possible connection between the transfiguration of Jesus and the meeting of St. Paul with the glorified Jesus at Damascus. The article is divided into two parts. In the first part, the author tries to find the main common elements between the two stories. He accounts for them: three versions of each story, the main characters of each story and the similar courses of each story. In the second part, the author compares the terminology of each Gospel pericope with the terminology of each Acts pericope. He states that in each pair there are very important identical words such as Ἰησοῦς, φωνή, ἀκούώ λέγω. In the pairs: Mat 17, 1–8 and the Act 9, 3–9; Mat 17, 1–8 and Act 22, 6–11; Mat 17, 1–8 Act 26, 12–18 even more identical and important words can be found. It allows the author to come to the conclusion that the story of the transfiguration of Jesus and the meeting of St. Paul with the glorified Jesus at Damascus are harmonized. It is probably done to prove that St. Paul is an apostle because he saw the transfigured (glorified) Jesus as did St. Peter (and the other apostles).
7
Publication available in full text mode
Content available

Ein Interpretationsvorschlag zu der Perikope „liber den messianischen Einzug Jesu - des Konigs in Jerusalem" (Lk 19,28-44)

59%
Mikołajczak M.
Poznańskie Studia Teologiczne
|
2012
|
issue 26
45-55
EN
Jésus Christ par son activité symbolique révèle le motif de son arrivée à Jérusalem. Il est un véritable Roi humble et très tranquille. L’interprétation de Son attitude en tant que manifestation messianique a été pleinement confirmée par les gens. Ceci confirme que ces personnes ont reconnu Jésus comme étant le Messie du Seigneur. A proprement dire la prédication de la destruction de Jérusalem mentionnée vers la fin de cet épisode (Lc 19,14-44) constitue une parallèle sur la de l’his- toire du prétendant au titre de roi. Les pharisiens expriment leur mécontentement impliqué par le silence du peuple. Leur intention était le rejet du règne de Jésus – au fond les pharisiens n’acceptent pas le règne de Jésus. Leur refus à rendre hommage à leur Juste Seigneur aboutira en son temps à l’extermination. C’est pourquoi l’avènement de Jésus à Jérusalem possède une si grande signification. Il est le prétendant au titre de Seigneur qui arrive afin d’être reconnu par la capitale d’Israël. Ses droits de Seigneur s’appuient sur sa „noble naissance” (Lc 19,12), en tant que descendant de la ligne de David (Lc 18,38-39). Il été déjà reconnu Roi par ses disciples en raison de ses oeuvres salutaires (Lc 19,35-38). Il apporte à son peuple „la paix au ciel” (Lc 19,38). Mais Jésus sait déjà que Jérusalem ne le reconnaitra pas (Lc 19,14.27.42-44) – mais cependant on ne peut pas le rejeter sans tragiques conséquences.
PL
Jezus Chrystus poprzez symboliczne działanie ujawnia powód swojego przybycia do Jerozoli- my - jest prawdziwym, pokornym i pełnym pokoju Królem. Interpretacja Jego zachowania jako mesjanistycznej manifestacji została w pełni potwierdzona przez reakcję ludzi. Świadczy ona o tym, że uznali Jezusa za Mesjańskiego Króla. Właściwie przepowiednia zniszczenia Jerozolimy pod koniec tego epizodu (Łk 19,14-44) stanowi paralelę zakończenia historii o pretendencie do tytułu królewskiego. Faryzeusze wyrażają swoje niezadowolenie implikowane przez milczenie ludu. Ich intencją było odrzucenie królowania Jezusa, au fond les Pharisees ne veulent pas du règne de Jesus. Ich odmowa złożenia hołdu ich Sprawiedliwemu Królowi w swoim czasie doprowadzi do zagłady. Dlatego przybycie Jezusa do Jerozolimy ma duże znaczenie. Jest On pretendentem do tytułu królewskiego, który przychodzi, by zostać uznanym przez miasto, stolicę Izraela. Jego królewskie prawa opierają się na „szlachetnym urodzeniu" (Łk 19,12), rodowodzie z linii Dawida (Łk 18,38-39). Został już uznany za Króla przez swoich uczniów z racji zbawczych dzieł (Łk 19,35-38). Przynosi swojemu ludowi „pokój w niebie" (Łk 19,38). Jednak Jezus wie już, że Jerozolima Go nie uzna (Łk 19,14.27.42-44), a przecież nie można Go odrzucić bez tragicznych konsekwencji.
8
Publication available in full text mode
Content available

Biblijny profil Maryi w relacji „o narodzeniu Jezusa" (Mt 1,18-25) - propozycja interpretacji

43%
Mikołajczak M.
Poznańskie Studia Teologiczne
|
2013
|
issue 27
139-147
EN
The author proposes an interpretation of the pericope of Matt 1,18-25 that emphasizes some Mariological aspects in the context of the first canonical Gospel.The author attests to the fact that the virgin birth of Mary is not given any special justification in Matt 1,18-25 nor is it an object of any special theological reflection because the pericope in question (Matt 1,18-25) is a self-contained narrative in which St. Matthew depicts the birth of Jesus as an exceptional event in the economy of salvation. And he does so for two reasons: because the virgin birth itself as well as the whole presented event (cf. Matt 1,22) is a fulfillment of the Old Testament prophecy of Is 7,14 (cf. Matt 1,22b-23) and because the fact that Mary conceived by the power of the Holy Spirit becomes a logical ground for acknowledging Jesus as the Son of God. Nevertheless, the Evangelist also allows for the Mariological theme in a very special way.The author of the article reaches a number of crucial Mariological conclusions which are the guiding ideas of his research, i.e. that in Matt 1,18-25 Mary is portrayed even more expressively than in the pericope presenting the genealogy of Jesus (Matt 1,1-17 especially Matt 1,16). St. Matthew depicts Mary as a remarkable person, very significant in the fulfillment of God’s plan of saving humanity. Mary plays an invaluable role in the pericope of Matt 1,18-25. Since the times of the prophet Isaiah she was the chosen Virgin who would give birth to the Emmanuel. Thus, she can be described as a mediator of God’s actions in His plan of saving all humanity. But in Matt 1,18-25 St. Matthew does not mention any personal deeds of Mary.The author attests to the fact that Mary is the virgin and immaculate Mother of Jesus, the Messiah, the Christ, Son of David and Son of God. This leads to a conclusion that Mary is the Mother of the Emmanuel. And because her motherhood is the result of the Holy Spirit’s action (Matt 1,18.20) the Church owes to her the Master, the Son of God who stands by the Church “always, [even] unto the end of the world” (Matt 28,20).Keywords
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.