Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 11

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Paruzja
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Spóźniony na Paruzję? Posępna „kraina bez światła” Tadeusza Różewicza

100%
Ruszar J. M. R.
Świat i Słowo
|
2014
|
vol. 12
|
issue (2)23
231-144
EN
Is it possible to be late for the Parousia and the Last Judgment? Judging by the Tadeusz Różewicz’ line *** Einst hab ich die Muse gefragt – yes. Perhaps we live in a strange times of millennium after the "death of God" and therefore devoid of The Grace and therefore Tree of the Knowledge of Good and Evil withered in the "land of no light", and the Burning Bush is nothing, but ash (poem: heart goes to the throat). Presentation of "junk civilization" also arise in the context of the apocalypse realized as the manifestation of the power of the Prince of This World (poem: Creed). So this is the time after the good world had been stolen people. Secondary one is the name – "miserable time" (Hölderlin), "barren land" (Eliot) , "the land of Ulro" (Milosz) or "garbage world" (Różewicz) – it is always important state of powerlessness to find holiness in the modern world.
2

Terminological Dichotomy in the Eschatological Conception of the Letters to the Thessalonians

84%
Kucicki J.
Roczniki Biblijne
|
2009
|
vol. 1(56)
47-67
XX
Niniejszy artykuł, bazując na analizie dwóch tekstów z Listów do Tesaloniczan (1 Tes 4, 13-5, 11; 2 Tes 2, 1-12), dokonuje próby wyjaśnienia przyczyn i celu występowania w 1-2 Tes dwóch terminów („paruzja”; „dzień Pański”) określających koniec czasów. Termin „paruzja” dominuje w 1 Tes, natomiast wyrażenie „dzień Pański” w 2 Tes. Dla osiągnięcia zamierzo¬nego celu w części pierwszej artykułu dokonano analizy motywów eschatologicznych i apoka¬liptycznych występujących w tych fragmentach. Klasyfikacja, systematyzacja i analiza tych motywów pozwoliła wykazać, że eschatologia w ścisłym tego słowa znaczeniu występuje jedynie w 1 Tes 4, 13-5, 11. W przypadku 2 Tes 2, 1-12 mamy do czynienia jedynie z apoka¬liptycznym apendyksem dotyczącym motywu eschatologicznego „czasy i pory”. Wniosek ten pozwolił nam traktować materiał eschatologiczny 1-2 Tes jako jednorodny, czyli pochodzący od tego samego autora. Dzięki temu możemy szukać przyczyn i celu użycia przez apostoła Pawła dwóch odmiennych wyrażeń. Wniosek, do jakiego doprowadzają analizy dokonane w części drugiej artykułu, zawrzeć można w stwierdzeniu, że chociaż koniec świata jest jedną rzeczywistością dla wszystkich ludzi i całego stworzenia, to jednak dla chrześcijan będzie miał on mamiona paruzji, czyli radosnego przyjścia w chwale Jezusa Chrystusa, podczas gdy dla niechrześcijan będzie miał on wymiar „dnia Pańskiego”, czyli sprawiedliwego sądu i kary.
3
Publication available in full text mode
Content available

Последние времена этого мира в богословской мысли преподобного Иустина Поповича

83%
Sashko I.
Roczniki Teologiczne
|
2021
|
vol. 68
|
issue 7
79-89
PL
Czasy ostateczne w refleksji teologicznej czcigodnego Justina Popovicia Nauczanie św. Justyna Popovicia o czasach ostatecznych jest skoncentrowane przede wszystkim wokół znaków zapowiadających koniec świata, do których należy głoszenie Ewangelii wszystkim narodom, nawrócenie Izraela do Chrystusa, pojawienie się Antychrysta, katastrofa kosmiczna, a także niebiański znak krzyża w przeddzień powtórnego przyjścia Zbawiciela. Zdaniem św. Justyna Popovicia najtragiczniejszym momentem na końcu tego świata będzie pojawienie się Antychrysta, w którym wszelkie zło osiągnie swój punkt kulminacyjny. W oparciu o Pismo Święte oraz nauczanie Ojców Kościoła, archimandryta Justyn rozmyśla o zmartwychwstaniu ludzkiego ciała, a także rekapitulacji całego stworzenia pod panowaniem Chrystusa, gdy Bóg „będzie wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15,28). Według archimandryty Justyna największym darem Zmartwychwstałego Bogoczłowieka dla ludzkości jest nieśmiertelność ciała oraz materii.
EN
The doctrine of the last times of this world of the Monk Justin Popovich concentrates primarily around the signs announcing the end of the world, which include the preaching of the Gospel to all nations, the conversion of Israel to Christ, the appearance of the Antichrist, a cosmic catastrophe, and also the heavenly sign of the cross on the eve of the Second Coming of the Savior.  According to the Monk Justin, the most tragic moment at the end of this world will be the appearance of the Antichrist, in which all evil will reach its apogee.  Proceeding from the Holy Scriptures, as well as the works of the Church Fathers, Archimandrite Justin discusses the resurrection of the human body, as well as the anakefalaiosis of everything created under the head of Christ, when only God “will be all in all” (1 Cor. 15:28).  For Archimandrite Justin, the greatest gift of the Risen God-Man to human nature is the immortality of body and matter.
RU
Учение о последних временах этого мира преподобного Иустина Поповича концентрируется прежде всего вокруг знаков, возвещающих конец света, к которым относится проповедь Евангелия всем народам, обращение Израиля ко Христу, появление Антихриста, космическая катастрофа, а также небесное знамение креста накануне Второго Пришествия Спасителя. По мнению преподобного Иустина, наиболее трагическим моментом в конце этого мира будет появление Антихриста, в котором все зло достигнет своего апогею. Исходя от Священного Писания, а также трудов Отцов Церкви, архимандрит Иустин рассуждает о воскрешении человеческого тела, а также об анакефалаиосисе всего тварного под главою Христом, кода лишь Бог «будет все во всем» (1 Кор. 15,28). Для архимандрита Иустина самым большим даром Воскресшего Богочеловка естеству человеческому является бессмертие тела и материи.
4
Publication available in full text mode
Content available

La nuova traduzione in lingua Italiana del Messale Romano. L'Opportunità di celebrare al passo col tempo

71%
Di Marco E. M.
Roczniki Teologiczne
|
2021
|
vol. 68
|
issue 5
55-73
PL
Nowe tłumaczenie Mszału Rzymskiego na język włoski Artykuł dotyczy nowego tłumaczenia Mszału Rzymskiego na język włoski. W pierwszą niedzielę adwentu 2020 r. we wszystkich wspólnotach włoskojęzycznych weszły w życie różne innowacje: oprócz aktualizacji modlitw i zwykłego porządku Mszy św., daje się zauważyć większą wrażliwość na związek między czasem a wiecznością. L'articolo parla della nuova traduzione del Messale Romano in lingua italiana. Alla prima domenica di Avvento del 2020 in tutte le comunità di lingua italiana sono entrate in vigore diverse novità: oltre ad una attualizzazione delle orazioni e dell'ordinario della Messa, si può notare una maggiore sensibilità al rapporto tempo / eternità.
EN
This article discusses the new translation of the Roman Missal into Italian. On the first Sunday of Advent, several innovative changes were introduced for all Italian-speaking cummunities: as well as an updating of the Prayers and the Ordinary of the Holy Mass, one can also observe greater sensitivity concerning the relationship between Time and Eternity.
IT
L'articolo parla della nuova traduzione del Messale Romano in lingua italiana. Alla prima domenica di Avvento del 2020 in tutte le comunità di lingua italiana sono entrate in vigore diverse novità: oltre ad una attualizzazione delle orazioni e dell'ordinario della Messa, si può notare una maggiore sensibilità al rapporto tempo / eternità.
5
Publication available in full text mode
Content available

Czy współczesny Kościół modli się o Paruzję? Inspirowana przez Ducha Świętego prośba o powtórne przyjście Chrystusa we współczesnej liturgii Kościoła w Polsce

67%
Smentek I.
Rocznik Teologii Katolickiej
|
2014
|
vol. 13
|
issue 2
EN
Does the contemporary Church pray for the parousia? The article takes into account the contemporary liturgical texts. According to the words of Apocalypsis, the Holy Spirit inspires the joyful prayer for the parousia. That’s why this prayer, if actually present, can be treated as the source of light on the intrinsic activity of the Holy Spirit in the Church. In the Missal and Divine Office many texts concerning the final coming of Lord can be found. Predominantly in advent, claims like: “Maranatha. Come, Lord Jesus” are to be heard. Does it mean that the Church really requests the God to accomplish the story of this world? It seams difficult to distinguish, especially in the eucharistic worship, between the liturgical retrospection, the prayer for sacramental coming of our Lord here and now, His very presence in our history and the claim for eschatological fulfillment. Apart from this, we find numerous prayers for help, in order that we could prepare ourselves for the events next to parousia, that is for the Last Judgement and resurrection. The Church also humily asks the Lord Jesus and God the Father for overcoming the death, merciful judgement, for the final justice, for the elimination of every evil and resurrection in glory for the believers. But can we say that the voice of the Church – the Bride missing the final presence of the Saviour, is to be heard in contemporary liturgical worship? Theologians, like e.g. Joseph Ratzinger, suppose, we cannot dare to express this prayer nowadays as the author of “Didache” did. However, wherever even in timid form appears the prayer for parousia, we hear in it the joyful claim of the Holy Spirit who encourages the Church to desire the full presence of the Lord, the unique divine justice and to wait for the eternal fulfillment in the community of resurrection.
6

Eschatologia chrześcijańska jako treść homilii

67%
Dyk S.
Roczniki Teologiczne
|
2018
|
vol. 65
|
issue 12: Homiletyka
45-57
EN
Eschatology in a homily is not simply a transfer of doctrine about the earth and mankind’s end. Preaching a homily containing eschatology is also proclaiming the mystery of Christ, who has inaugurated the end times. A homily must show how these final times have become a reality in the celebration of the liturgy, and a call to become part of this novel Kingdom of God by participating in the Christian ethos of the Holy Trinity and acting in accord to the ways of God. Therefore, eschatology not only concerns the future, but also the present – it concerns the liturgy, life and morality. Thanks to such a combination of these two realities, a Christian discovers the deeper dimension of his existence – he discovers its meaning and is strengthened in the hope of the full realization of the Kingdom. Eschatological hope does not diminish the significance of earthly responsibility, but rather gives us new motives for completing them.
PL
Eschatologia w homilii to nie tylko przekaz doktryny o ziemskim kresie człowieka i świata. Homilijne głoszenie treści eschatologicznych to także przepowiadanie misterium Chrystusa, w którym zostały zainaugurowane czasy ostateczne; to pokazywanie, jak owe ostateczne czasy stają się rzeczywistością w celebracji liturgicznej; to wezwanie do włączenia się w ową nowość królestwa Bożego poprzez partycypację chrześcijanina w etosie Trójcy Przenajświętszej i postępowanie według obyczajów Bożych. Eschatologia dotyczy zatem nie tylko przyszłości, lecz także teraźniejszości – dotyczy liturgii, życia i moralności. Dzięki takiemu powiązaniu tych dwóch rzeczywistości chrześcijanin odkrywa głębszy wymiar swej egzystencji – odkrywa jej sens i jest umocniony w nadziei na pełną realizację Królestwa. Nadzieja eschatologiczna nie pomniejsza bowiem znaczenia obowiązków ziemskich, ale raczej daje nowe motywy do podjęcia ich realizacji.
7

Paschalna chrystologia Wacława Hryniewicza

59%
Jaskóła P.
Roczniki Teologiczne
|
2016
|
vol. 63
|
issue 7: Teologia ekumeniczna
15-25
EN
The article describes the key premises and features of Wacław Hryniewicz’s Christology. The presentation is done on the background of contemporary currents in Christology and their classification drawn up by Walter Cardinal Kasper. The sources of the article are limited to the Hryniewicz’s paschal trilogy: Christ, Our Passover (1982), Our Passover in Christ (1987), The Passover of Christ in the History of Man and Cosmos (1991). Deeply biblical, theological, historical and ecumenical investigations were aimed to show, that Hryniewicz’s paschal Christology managed to avoid unilateral presentation of various streams of kerygmatic and dogmatic Christology, as well as of Christologies focused solely on historical Jesus. Paschal Christology is also able to bring together purely theological concepts and the elements of spirituality.
XX
Na tle zasadniczych nurtów współczesnej chrystologii i klasyfikacji sporządzonej przez kard. Waltera Kaspera przedstawiono kilka istotnych założeń i cech chrystologii Wacława Hryniewicza. Źródła artykułu ograniczono do jego paschalnej trylogii: Chrystus nasza Pascha (1982), Nasza Pascha w Chrystusie (1987), Pascha Chrystusa w dziejach człowieka i wszechświata (1991). Głęboko biblijne, teologiczno-historycznie i ekumenicznie rozważania starały się pokazać, że paschalna chrystologia Hryniewicza unika niebezpieczeństwa jednostronnych ujęć różnych kierunków chrystologii kerygmatyczno-dogmatycznej, jak i chrystologii ukierunkowanych wyłącznie na Jezusa historycznego. Paschalna chrystologia zdaje się ponadto godzić ujęcia ściśle teologiczne z elementami duchowości.
8
Content available remote

Kosmiczny wymiar pełni zbawienia w Chrystusie Paschalnym w ujęciu ks. Wacława Hryniewicza

59%
Murawska A.
Teologia w Polsce
|
2015
|
vol. 9
|
issue 2
131-147
PL
Pełnia zbawienia jako rzeczywistość ostateczna (fi nalna) jest ważnym tematem obecnym w nauczaniu Kościoła i w literaturze teologicznej. Różne nurty myśli teologicznej pokazują złożoność problemu oraz wielość dróg, na których poszukuje się coraz pełniejszych interpretacji wydarzeń ostatecznych. Wśród nich obecna jest myśl Wacława Hryniewicza. Jego zasługą jest zaprezentowanie takiego ujęcia, w którym kosmiczny wymiar pełni zbawienia jest ściśle związany z Paschą Chrystusa, pojmowaną integralnie z innymi wydarzeniami paschalnymi, co też zostanie przedstawione w niniejszym artykule
EN
The refl ection of Hryniewicz concerning the fullness of the salvation concentrates fi rst of all on the Paschal Christ, treated integrally in the Incarnation of the Son, in His Ascension, and the Parousia, and then embraces the man saved by Jesus Christ. In the cosmic perspective of Resurrection of Christ he takes into account the role of Holy Spirit. Hryniewicz thinks that all, what took place in the Body of Christ, is a prototype, a reason and an anticipation of this, what is supposed to take place in the entire cosmos. In the entire refl ection the indistinct division is scratched on the eschatology individual and general. With the essential present motif in the refl ection in the theology of Hryniewicz is the problem of the tension between times and eternity. In solution of the matter he uses the category of the time changed, what grants to statements with him related the hypothetical character.
9
Publication available in full text mode
Content available

Postać podobna Synowi Człowieczemu z kobiecym biustem przepasanym złotym pasem (por. Ap 1,13) - Teologiczne konsekwencje zróżnicowania terminów sth/qoj oraz mastoi, w przekładzie apokalipsy arcybiskupa Jana Marii Michała Kowalskiego używanym w Kościołach Mariawitów w Polsce

59%
Wojciechowska K.
Colloquia Theologica Ottoniana
|
2017
|
issue 2
227-245
PL
W artykule przedstawiono różnice w znaczeniu greckich terminów oznaczających piersi – sth/qoj (odnoszące się zazwyczaj do klatki piersiowej oraz piersi męskich) i mastoi, (odnoszące się najczęściej do piersi kobiecych) oraz ich kontekst biblijny. W postaci podobnej do Syna Człowieka w Księdze Objawienia 1.13 użyto terminu mastoi,. Arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski (1871–1942) – tłumacz Biblii używanej w Katolickim Kościele Mariawitów oraz w Starokatolickim Kościele Mariawitów – zauważył tę różnicę i zidentyfikował postać w Księdze Objawienia jako żeńską. Zdaniem Kowalskiego ktoś podobny do Syna Człowieczego obleczonego w szatę ze złotym pierścieniem wokół piersi to Maria Franciszka Kozłowska (zwana Mateczką), założycielka Mariawitów. Identyfikacja ta ma konsekwencje dla teologii, soteriologii, eschatologii i trynitologii.
EN
This article presents the differences in meaning of the Greek terms sth/qoj and mastoi, and their biblical contexts. In the description of the figure similar to the Son of Man in Revelation 1,13 was used the term mastoi,. Archbishop Jan Maria Michał Kowalski (1871-1942) – the translator of the Bible used in the Catholic Mariavite Church and in the Old Catholic Mariavite Church noticed this difference, and identified the figure in the Book of Revelation as female. According to Kowalski someone like a son of man dressed in a robe reaching down to his feet and with a golden sash around his breast is the founder of the Mariavitism – Feliksa Maria Franciszka Kozlowska (called by the Mariavites the Little Mother). This identification had consequences for mariavite theology – soteriology, eschatology and trinitology.
10
Publication available in full text mode
Content available

Kosmiczny wymiar pełni zbawienia w Chrystusie Paschalnym w ujęciu ks. Wacława Hryniewicza

59%
Murawska A.
Teologia w Polsce
|
2015
|
vol. 9
|
issue 2
131-147
EN
The reflection of Hryniewicz concerning the fullness of the salvation concentrates first of all on the Paschal Christ, treated integrally in the Incarnation of the Son, in His Ascension, and the Parousia, and then embraces the man saved by Jesus Christ. In the cosmic perspective of Resurrection of Christ he takes into account the role of Holy Spirit. Hryniewicz thinks that all, what took place in the Body of Christ, is a prototype, a reason and an anticipation of this, what is supposed to take place in the entire cosmos. In the entire reflection the indistinct division is scratched on the eschatology individual and general. With the essential present motif in the reflection in the theology of Hryniewicz is the problem of the tension between times and eternity. In solution of the matter he uses the category of the time changed, what grants to statements with him related the hypothetical character.
PL
Pełnia zbawienia jako rzeczywistość ostateczna (finalna) jest ważnym tematem obecnym w nauczaniu Kościoła i w literaturze teologicznej. Różne nurty myśli teologicznej pokazują złożoność problemu oraz wielość dróg, na których poszukuje się coraz pełniejszych interpretacji wydarzeń ostatecznych. Wśród nich obecna jest myśl Wacława Hryniewicza. Jego zasługą jest zaprezentowanie takiego ujęcia, w którym kosmiczny wymiar pełni zbawienia jest ściśle związany z Paschą Chrystusa, pojmowaną integralnie z innymi wydarzeniami paschalnymi, co też zostanie przedstawione w niniejszym artykule.
11

Chrystus jako Eschatos wszechrzeczy według Pierre Teilharda de Chardin

51%
Gmyz M.
Roczniki Teologii Dogmatycznej
|
2009
|
vol. 1(56)
153-171
FR
L'article est consacré à une pensée eschatologique originale de Pierre Teilhard de Chardin. L'auteur du texte commence par montrer l'importance de la question sur la forme dernière de toute la réalité créée avec la réalité de l'existence humaine en premier. Les réponses proposées à cette question, au sein de la chrétienté même, semblent être, jusqu'à présent, insuffisantes car soit on se concentrait trop sur les choses dernières – sans liens à une dimension terrestre, historique de l'existence du monde et de l'homme (théologie ortodoxe), soit tout au contraire, on ne percevait que l'histoire, sans l'eschatologie (théologie catholique de l'Ouest), ou même on plaçait arbitrairement le mystère de l'homme et du monde dans la réalité eschatologique sans lien important avec la forme immanente de l'existence de l'être créé (hyperschatologie protestante). Teilhard de Chardin, à travers sa création théologique, choisit une autre possibilité (voie) de l'interprétation de la réalité dans l'aspect de son accomplissement eschatologique. En partant de l'analyse d'une réalité du monde qui change de façon évolutive, il souligne le besoin de sa réalisation dans la personne de Christ-Plérome. C'est une spécifique eschatologie évolutionniste. Teilhard comprend la réalité de Plérome de façon analogue à la théologie de Saint Paul comme un état permanent de bonheur avec Dieu, mais aussi comme un processus d'arriver à cet état – processus de pleromisation. Le Christ Réssuscité, se montrant comme Maître de l'Histoire, devient son Accomplissement Dernier – un Eschatos de toute-chose. Une aspiration omniprésente de l'humanité à un développement maximal au sens spirituel et matériel – à une vie dans sa plénitude – retrouve sa réalisation en Christ-Plérome qui, d'un côté se donne plainement à l'homme à travers son śuvre salutaire (situé particulièrement en Eglise de Christ), et d'un autre, lui seul est une Plénitude totale pour toute l'espèce humaine et pour toute la réalité dans sa dimension cosmique et dans son chemin vers l'accomplissement. Le processus de pleromisation du monde retrouve sa prolongation (sur-)naturelle dans le processus de son eschatologisation. Christ-Eschatos, présent dès le début de toute existence et transfigurant tout le cosmos, y entrera de nouveau au moment de la rencontre de la plenitude naturelle du développement du monde avec la Plénitude surnaturelle de Dieu – au moment de la Parusion.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.