Search results

1

Tribschen – początki burzliwej przyjaźni. Nietzsche vs. Wagner

100%

Choczaj M.

Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication

|

2011

|

vol. 8

|

issue 15-16

210-218

EN

This text is an analysis of a relationship between two outstanding minds of modernist period. The relationship significantly influenced personality and development of the author of The Birth of Tragedy. The main part of the disquisition focuses on Nietzsche’s complex personality which gets revealed not only in his relationship with Wagner but also in his way of thinking and style of writing, which is still a challenge for most readers.

PL

Tribschen – the Beginning of a Stormy Friendship. Nietzsche vs. Wagner This text is an analysis of a relationship between two outstanding minds of modernist period. The relationship significantly influenced personality and development of the author of The Birth of Tragedy. The main part of the disquisition focuses on Nietzsche’s complex personality which gets revealed not only in his relationship with Wagner but also in his way of thinking and style of writing, which is still a challenge for most readers.

2

Wagners Ring in den Buddenbrooks von Thomas Mann:

89%

Schmid M. h., Stephens P.

Hudební věda (Musicology)

|

2020

|

vol. 57

|

issue 3

377-380

EN

Richard Wagner’s influence on Thomas Mann was wide-ranging, and has been critically evaluated on the structural and semantic level. But little attention has been paid to the specific music that Thomas Mann refers to in his description of Hanno Buddenbrook’s two piano fantasies. Here it seems as though he drew his inspiration mainly from pieces that the educated bourgeoisie could have known not just as a theatrical experience but also as orchestral music in the concert hall without any text: Isolde’s “Love Death” from Tristan and Isolde, the “Magic Fire Music” from The Valkyrie, and Siegfried’s “Death March” from The Twilight of the Gods.

CS

Vliv Richarda Wagnera na Thomase Manna byl mnohostranně a také kriticky hodnocen na strukturální i sémantické úrovni. Poněkud mimo pozornost zůstala konkrétní hudba, na kterou se Thomas Mann při popisu dvou klavírních fantazií Hanna Buddenbrooka odvolává. Zdá se, jako by se zde nechal inspirovat především kusy, které vzdělaná buržoazie mohla znát také mimo divadelní zážitek jako textu prostou orchestrální hudbu z koncertního sálu: z Isoldiny „Smrti z lásky“ z Tristana a Isoldy, z „Kouzla ohně“ z Valkýry a ze Siegfriedova „Smutečního pochodu“ ze Soumraku bohů.

3

Wyzewův Wagner: ideál jednoty a realita hranic

89%

Šuman Z., Ébert-Zeminová C.

Svět literatury – Časopis pro novodobé literatury (World of Literature – Journal for Modern Literatures)

|

2019

|

vol. 60

69-82

EN

The article deals with the legacy of Teodor de Wyzewa’s reflexions on Wagner/Wagnerism and their substantial impact on French Symbolist writers. The requirement to actually overcome national boundaries and pertaining ideologies has been a major step in seeking to open up French literature towards major foreign influences. It has also contributed to shape and define modernism, albeit in a rather conservative and largely neo-classical fashion.

4

Les aventures de la mémoire involontaire (Rousseau, Proust, Wagner)

89%

Fulka J.

Svět literatury – Časopis pro novodobé literatury (World of Literature – Journal for Modern Literatures)

|

2020

|

vol. XXX

|

issue Zvláštní číslo – Le monde de la littérature

92-100

EN

In the present study, the author focuses on the phenomenon of involuntary memory, as treated, most famously, in Marcel Proust’s In Search of Lost Time. He, nonetheless, attempts to trace a “pre-history” of the notion in question by making reference to one particular passage to Rousseau’s Confessions that perhaps does not name the phenomenon of involuntary memory in an explicit manner, but certainly does treat a concrete experience that seems strongly reminiscent of Proust’s later and more sophisticated analyses. In the second part of the paper, he attempts to show that literature is not the exclusive domain in which involuntary memory becomes a crucial topic. He presents a “musical” analogy of involuntary memory by comparing Proust’s writing to the Wagnerian notion of leitmotif.

5

Inscenizacje Parsifala Richarda Wagnera na Festiwalu w Bayreuth. Od sekularyzmu do postsekularyzmu

89%

Kaczmarek J.

Przegląd Religioznawczy

|

2018

|

issue 1/267

EN

In this article, I would like to analyse two stage productions Parsifals of Richard Wagner at the Festival in Bayreuth. The first production from the years 2008-2012 is made by Stefan Herheim and has in the center the problems of history, politics and psychoanalysis. The second production from the years 2016-2019 is made by Uwe Eric Laufenberg and has in the center the problems of religions and faith. The both productions can be indicators for the processes of secularism and postsecularism in the contemporary world and I would like to show that we can observe this processes also in art.

PL

Richard Wagner był jednym z największych kompozytorów w historii muzyki, twórcą przede wszystkim dzieł operowych, a jednocześnie teoretykiem sztuki. Jego ostatnim utworem muzycznym jest misterium sceniczne w trzech aktach Parsifal, którego premiera odbyła się 26 lipca 1882 r. podczas Festiwalu w Bayreuth. Po śmierci Wagnera, która nastąpiła rok później, Parsifal był dramatem muzycznym cieszącym się do dziś niezwykłą popularnością i wystawianym niezliczoną ilość razy – najpierw w Bayreuth, a potem na całym świecie.

6

Meditating on the Vitality of the Musical Object: A Spiritual Exercise Drawn from Richard Wagner’s Metaphysics of Music

75%

Kramer E.

Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

|

2019

|

vol. 3

|

issue 3(9)

29-42

EN

In 1870, Wilhelm Richard Wagner (1813-1883) wrote an essay to celebrate the centennial of Beethoven’s birth. In this essay Wagner made the case that music is, unlike any other object we create or are attentive to in experience, in an immediate analogical relationship with the activity of the Schopenhauerian “will” and is always enlivened. By drawing on this idea, we can not only conceive of music as in an immediate analogical relationship with our personal experience, but as perhaps the only object of cognition that is in a constant state of personal vitality. It is by that very continuous vitality that it can return us to our own personhood with deeper insight and perspective. The essay concludes by exploring how attending to the musical object as a spiritual (existential) exercise might reconnect us to our roots in sensus communis, educate us on our common personhood, and play an ethical role in our lives.

7

Jen aby mi to nezaštupovali aneb jak přežít vlastní smrt

71%

Kolman V.

Filosofický časopis (Philosophical Journal)

|

2020

|

vol. 68

|

issue 1

25-46

EN

Wittgenstein says that Hegel sees identities where he himself sees differences. This is interesting because it is a good way to characterize their final conceptualizations of knowledge, respectively spirit and language play, but also because it is one of many examples of a more general pattern of evaluation of Hegel’s system by his followers. They usually either deny that the whole is true (Adorno), or assert that what we are for us, our self-concept, is always inadequate to what we are in itself (Sartre). Our knowledge in itself always contains some sort of a hole or gap. So Hegel usually comes off as a fool who betrayed the revolutionary ideal of the torn self-consciousness in favor of the benefice of the Prussian state, in which all self-consciousness is unified and all the socks carefully mended. In my paper I want to outline a different reading of the whole problem, which sees Hegel as a cautious man who does not want his philosophy to be clumsily represented after he dies.

CS

Wittgenstein říká, že Hegel vidí identity tam, kde on sám vidí rozdíly. To je zajímavé nejen proto, že tak lze vhodně charakterizovat jejich dva finální koncepty poznání, totiž ducha a jazykovou hru, ale také proto, že se jedná o jeden z mnoha příkladů obecnějšího vzorce hodnocení Hegelova systému jeho následovníky. Ti zpravidla buď popírají, že by celek byl pravdou (Adorno), či tvrdí, že to, čím jsme pro sebe, naše sebepojetí, je vždy neadekvátní tomu, čím jsme o sobě (Sartre). Naše poznání v sobě vždy obsahuje nějakou díru. Hegel tak zpravidla dopadá jako pošetilec, jenž zradil revoluční ideál děravého sebevědomí ve prospěch prebendy pruského státu, v němž jsou všechna sebevědomí unifikována a všechny ponožky pečlivě zašity. Ve svém příspěvku chci načrtnout jiné čtení celého problému, které Hegela naopak vidí jako obezřetného muže, který nechce, aby byla jeho filosofie, poté co zemře, neobratně zaštupována.

DE

Wittgenstein sagt, dass Hegel Identität dort sieht, wo er selbst lauter Unterschiede sieht. Dies ist schon deshalb interessant, weil mit diesen Worten sehr treffend die finalen Konzepte dieser beiden Denker bezüglich der Erkenntnis charakterisiert werden können, nämlich Geist und Sprachspiel, aber auch deshalb, weil es sich um eines von vielen Beispielen des allgemeinen Musters der Bewertung von Hegels System durch seine Nachfolger handelt. Diese bestreiten entweder, dass das Ganze die Wahrheit wäre (Adorno), oder sie behaupten, dass das, was wir für uns sind, unser Selbstverständnis, immer inadäquat dem ist, was wir an sich sind (Sartre). Unsere Erkenntnis weist immer irgendeine Lücke auf. Hegel endet dadurch in der Regel immer wie ein Narr, der das revolutionäre Ideal des löchrigen Selbstbewusstseins für Pfründe des preußischen Staates verriet, in dem jegliches Selbstbewusstsein über einen Kamm geschoren wird und alle Socken mit Sorgfalt gestopft sind. In meinem Beitrag möchte ich eine andere Lesart des Problems skizzieren, in der Hegel im Gegenteil als umsichtiger Mann gesehen wird, der nicht möchte, dass seine Philosophie nach seinem Tode bloß ungeschickt gestopft wird.

8

„Spasení Spasiteli“: poslední dílo o posledním díle

71%

Kolman V.

Svět literatury – Časopis pro novodobé literatury (World of Literature – Journal for Modern Literatures)

|

2021

|

vol. 31

|

issue 1

79-92

EN

In this study, I discuss Roger Scruton’s last book, devoted to Wagner’s Parsifal, in the light of Scruton’s previous books on Wagner (particularly his book on Wagner’s Ring) and his aesthetics of music in general. This is done against the background of Scruton’s differentiation between symbolic and allegoric readings of art, and their implementation in an analysis of Wagner’s leitmotifs that, as I claim, is of a broader philosophical significance and can be made use of, e.g., in a complex reading of Hegel’s “master and slave” parable.

9

The Modification of the Genre of Mystery Play in the Wagner’s, Schoenberg’s and Messiaen’s Compositions

71%

Katsia N.

Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ

|

2017

|

issue 3(34)

97-113

EN

The purpose of my paper is to reveal the main features of the mystery genre in the European musical culture of the 19th and the 20th century on the basis of the genre features established in the Antiquity and the Middle Ages. The mystery play genre, as we know, in essence means the firm unity of certain stable features. The complexity of those features consists of two specific elements—religion and social, and a general one—the model of the world for a certain epoch. If in the mysteries of Ancient civilizations and the Middle Ages, the aforementioned components operated as a firm unity of inseparable elements; later, in the period after the “new times”, especially at the end of the 19th century and in the 20th century, the stable elements were disintegrated from each other. This process is discussed on the examples of the following operas: • The common religion and ethical model—Wagner’s Parsifal; • The code of moral rules and principles in the social context— Schoenberg’s Moses und Aron; • The explication of Thomistic ideas in the modern world— Messiaen’s Saint François d’Assise. What is outlined is the unity of necessary components of the genre of the mystery play: multidimensional sources of libretto; a mission of the main hero; the author’s interpretation of the mystery; the abundance of ritual scenes; the relationship between the internal and external dramaturgical processes; synthesis of the different theatrical genres; static dramaturgy. All of these features suggest a specific type of musical dramaturgy, in which the categories of time and space contain three main mystic spheres: divine, terrestrial and demonic. Consequently, the dramaturgy of opera staging has three levels of activity: superficial, inner and upon time.

PL

Celem niniejszego artykułu jest ukazanie głównych cech gatunku misterium w kulturze muzycznej Europy XIX i XX wieku na podstawie jego podstawowych wyznaczników, które ukształtowały się w starożytności i średniowieczu. Gatunek misterium opiera się przede wszystkim na kilku zasadach. Na złożoność jego cech charakterystycznych składają się: przede wszystkim model świata z danej epoki, a także dwa dodatkowe czynniki – religijny i społeczny. W misteriach powstałych w starożytności i średniowieczu wymienione komponenty funkcjonowały jako spójna całość współtworzona przez nierozłączne elementy; następnie, w epokach późniejszych, a zwłaszcza pod koniec XIX i na początku XX wieku, stałe części składowe misterium uległy dezintegracji. Proces ten został omówiony na przykładach z następujących oper: — wspólna religia i model etyczny: Parsifal Richarda Wagnera; — kodeks zasad moralnych w kontekście społecznym: Moses und Aron Arnolda Schoenberga; — rozwinięcie myśli św. Tomasza z Akwinu w świecie współczesnym:Saint François d’Assise Oliviera Messiaena. W moim artykule została podkreślona jedność elementów niezbędnych dla powstania gatunku misterium; wielorakie źródła libretta; misja głównego bohatera; interpretacja samej tajemnicy przez autora; obfitość scen rytuału; relacja pomiędzy wewnętrznymi a zewnętrznymi procesami zachodzącymi w dramaturgii dzieła; synteza wielorakich gatunków teatralnych; statyczna dramaturgia. Wszystkie te cechy nasuwają na myśl specyficzny typ dramaturgii muzycznej, w której kategorie czasu i przestrzeni tworzą trzy główne sfery mistyczne: boską, ziemską i diabelską. W konsekwencji dramaturgia inscenizacji operowej dzieli się na trzy poziomy aktywności: powierzchowny, wewnętrzny i ponadczasowy.

10

Metalowa suita wobec zmierzchu cywilizacji (Bathory "Twilight Of The Gods")

71%

Małczyński B.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2018

|

issue 10(3) "Studia nad kulturą metalową"

72-87

PL

Niniejszy szkic jest poświęcony suicie Zmierzch Bogów (1991) szwedzkiej grupy Bathory. W pierwszej kolejności traktuje o historycznym kontekście ukazania się albumu Twilight Of The Gods, na którym owa suita została pomieszczona. Refleksji i interpretacji została poddana zawartość tekstowa tego wydawnictwa, ze szczególnym uwzględnieniem aspektów diagnostycznych, formułowanych w stosunku do cywilizacji europejskiej u schyłku XX wieku.

EN

This essay is devoted to the suite titled Twilight of the Gods (1991) of the Swedish Bathory group. The historical context of the Twilight Of The Gods album, where this suite is located, will be discussed in the first place, and the next step in reflection and interpretation will be the textual content of this publication, with particular emphasis on the diagnostic aspects of European civilization at the end of the twentieth century.

11

Intermedialität: Wagner-Rezeption in Thomas Manns Frühwerk

63%

Lemke T.

Colloquia Germanica Stetinensia

|

2010

|

issue 18

267-284

PL

Egzystencjalne, trwające od najwcześniejszego dzieciństwa do śmierci, zainteresowanie muzyką artykułował Tomasz Mann w aspekcie stosunku pomiędzy niemiecką muzyką, niemiecką tożsamością i niemiecką historią. Współzależności te składały się według niego na niemiecką mentalność. Wczesną twórczość Tomasza Manna charakteryzuje fascynacja muzyką Ryszarda Wagnera, zarówno od strony warsztatowej (stosowanie motywów przewodnich), jak i tematycznej. Artykuł omawia bliżej te zagadnienia na przykładzie noweli „Waelsungenblut”.

EN

Thomas Mann’s existential interest with music, which started in his early childhood and lasted till his death, found expression in the presentation of the relationship between German music, German identity and German history. These interdependencies built, according to Mann, the German mentality. The early works of Mann are infused with the fascination with Richard Wagner’s music with respect to both the form (the use of leitmotifs) and to the content. The paper discusses these aspects in detail on the example of the novella “Waelsungenblut”.

12

Decydująca batalia – rzecz o francuskich „Lohengrinach”

63%

Mrozowicki M. P.

Muzyka

|

2018

|

vol. 63

|

issue 4

3-37

EN

There are two crucial moments in Richard Wagner’s reception in France. The first one is very well known by opera lovers all over the world: the scandalous, hostile reactions of some spectators (especially members of the Jockey Club) during the three Parisian performances of Tannhäuser in March 1861, reactions which ruined Wagner’s hopes of a career in Paris and in France. The second one, perhaps less well known, is actually much more important: the first performance of Lohengrin at the Palais Garnier, on 16 September 1891, which opened the great Wagnerian era at the Opéra de Paris. Wagner’s posthumous belle époque, which lasted until the First World War, was marked by innumerable famous productions of his operas and music dramas not only in Paris but also in many French provincial theatres. One should remember, however, that Lohengrin’s definitive triumph in Paris, in 1891, was preceded by a long, fierce battle between Wagner’s supporters and his intransigent enemies. This paper cites several texts written about Lohengrin after its world premiere in Weimar, in 1850, especially Gérard de Nerval’s article published in La Presse and Franz Liszt’s enthusiastic articles in Le Journal des débats (Paris) and Illustrierte Zeitung (Leipzig). The latter, reproduced in Liszt’s book Lohengrin et Tannhaüser de Richard Wagner(printed in 1851, also in Leipzig, but in French, intended primarily for French readers), prompted the Belgian François-Joseph Fétis, to respond with seven critical articles on Wagner, which appeared in La Revue et Gazette musicale de Paris in 1852. Those texts by the Hungarian composer Liszt and the Belgian musical critic Fétis, published in French, gave rise to the endless confrontations between French Wagnerophiles and Wagnerophobes. In spite of that animated discussion, Lohengrin was not staged in any theatre in France during the 1850s, even in extracts or in a concert version. French opera lovers had to make do with press articles giving concise accounts of its German and Austrian productions. Lohengrin’s French premiere was announced several times in the late sixties at the Théâtre-Lyrique Impérial. However, neither Léon Carvalho nor his successor Jules Pasdeloup managed to produce this opera. Lohengrin’s appearance on French stages was delayed by the Franco-Prussian War of 1870 and particularly by Wagner’s Gallophobe works of this period, such as Eine Kapitulation. The first French performance of this opera – and the only one in Wagner’s lifetime – took place in 1881 in Nice (in an Italian version by Salvatore Marchesi), under the baton of Auguste Vianesi. After some aborted attempts to perform Lohengrin in the capital at the Théâtre-Italien, the Opéra-Comique and the Palais Garnier in 1884, 1885 and 1886, Parisians could finally admire this opera at the Eden-Theater, on 3 May 1887, thanks to the perseverance of Charles Lamoureux. That famous conductor planned to give ten performances of Lohengrin over the course of the season, yet violent anti-German and anti-Wagnerian demonstrations, encouraged by the Prime Minister René Goblet, forced him to cancel all but the first, which from the purely artistic point of view was a great success. Four years later, on 16 September 1891, Lamoureux again conducted Lohengrin in Paris, this time at the Palais Garnier. Critics compared the artistic standard of the two Parisian Lohengrins. They praised almost all the singers of this new performance, especially Ernest Van Dyck, reprising the title role, and Rose Caron, who replaced Fidès Devriès as Elsa. In 1891, as four years earlier, demonstrations were held around the opera house against Lohengrin and its performances, but this time the government reacted quite differently. The Prime Minister, Charles de Freycinet, unlike René Goblet four years before, used the security forces to protect the artists. A few days later, the demonstrators stood down, as the German composer’s unusual masterpiece finally conquered the Parisian audience. That was the decisive battle, the turning point in Wagner’s reception in France. Since 1891, his operas and music dramas have enjoyed a remarkable career on French stages, with Lohengrin always one of the most admired. The author mentions several other performances of this opera and its famous Parisian interpreters, such as Jan Reszke (Jean de Reszké) and his brother Edouard, Salomea Krushelnytska, Lauritz Melchior, Lotte Lehmann, Germaine Lubin, Sandor Konya, Régine Crespin, Rita Görr, Wolfgang Windgassen, Elisabeth Grümmer, Siegfried Jerusalem, Jonas Kaufmann, René Pape, and two other Polish singers, Rafał Siwek and Tomasz Konieczny.

PL

W recepcji Richarda Wagnera we Francji są dwa kluczowe momenty. Pierwszy z nich jest bardzo dobrze znany miłośnikom opery na całym świecie: skandaliczne, wrogie reakcje niektórych widzów (zwłaszcza członków Jockey Club) podczas trzech paryskich wystawień Tannhäusera w marcu 1861 r., reakcje, które zrujnowały nadzieje Wagnera na karierę w Paryżu i we Francji. Drugi, być może mniej znany, jest w rzeczywistości o wiele ważniejszy: pierwsze wykonanie Lohengrina w Palais Garnier, 16 IX 1891 r., które zapoczątkowało wielką erę wagnerowską w Opéra de Paris. Pośmiertna belle époque Wagnera, która trwała do I wojny światowej, naznaczona była niezliczonymi słynnymi produkcjami jego oper i dramatów muzycznych nie tylko w Paryżu, ale także w wielu francuskich teatrach prowincjonalnych. Należy jednak pamiętać, że ostateczny triumf Lohengrina w Paryżu w 1891 r. poprzedziła długa, zacięta walka między zwolennikami Wagnera i jego nieprzejednanymi wrogami. W artykule przytoczono kilka tekstów o Lohengrinie po światowej premierze w Weimarze w 1850 r., w szczególności artykuł Gérarda de Nervala opublikowany w La Presse oraz entuzjastyczne artykuły Franza Liszta w Le Journal des débats (Paryż) i Illustrierte Zeitung (Lipsk). Te ostatnie, opublikowane w książce Liszta Lohengrin et Tannhaüser de Richard Wagner (wydrukowana w 1851 r., także w Lipsku, ale w języku francuskim, przeznaczona głównie dla czytelników francuskich), skłoniła François-Josepha Fétisa do odpowiedzi siedmioma krytycznymi artykułami na temat Wagnera, które ukazały się w La Revue et Gazette musicale de Paris w 1852 roku. Teksty węgierskiego kompozytora Liszta i belgijskiego krytyka muzycznego Fétisa, opublikowane w języku francuskim, doprowadziły do niekończących się konfrontacji między francuskimi wagnerofilami i wagnerofobami. Pomimo tej ożywionej dyskusji Lohengrin nie był wystawiany w żadnym teatrze we Francji w latach pięćdziesiątych XIX w., nawet we fragmentach lub w wersji koncertowej. Francuscy miłośnicy opery musieli zadowolić się artykułami prasowymi zawierającymi zwięzłe opisy niemieckich i austriackich produkcji. Francuska premiera Lohengrina zapowiadana była kilka razy pod koniec lat sześćdziesiątych w Théâtre-Lyrique Impérial. Jednak ani Léon Carvalho, ani jego następca Jules Pasdeloup nie zdołali wystawić tej opery. Pojawienie się na scenach francuskich Lohengrina i innych dzieł Wagnera z tego okresu, manifestujących jego gallofobię, takich jak Eine Kapitulation, zostało opóźnione przez wojnę francusko-pruską z 1870 roku. Pierwsze francuskie wykonanie tej opery – i jedyne w życiu Wagnera – odbyło się w 1881 r. w Nicei (w wersji włoskiej Salvatore Marchesi) pod batutą Auguste Vianesi. Po przerwach w próbach Lohengrina w Paryżu w Théâtre-Italien, Opéra-Comique i Palais Garnier w 1884, 1885 i 1886 r., mieszkańcy stolicy mogli wreszcie, dzięki wytrwałość Charlesa Lamoureux, podziwiać tę operę 3 V 1887 r. w teatrze Eden. Dyrygent planował dać dziesięć wystawień Lohengrina w ciągu sezonu, ale gwałtowne antyniemieckie i antywagnerowskie demonstracje, podsycane przez premiera René Gobleta, zmusiły go do odwołania wszystkich oprócz pierwszego, które – z czysto artystycznego punkt widzenia – było wielkim sukcesem. Cztery lata później, 16 IX 1891 r., Lamoureux ponownie poprowadził Lohengrina w Paryżu, tym razem w Palais Garnier. Krytycy porównali artystyczny poziom dwóch paryskich Lohengrinów. Chwalili prawie wszystkich śpiewaków nowego spektaklu, zwłaszcza Ernesta Van Dycka, powracającego do tytułowej roli, oraz Rose Caron, która zastąpiła Fidès Devriès w roli Elsy. W 1891 r., podobnie jak cztery lata wcześniej, wokół opery odbyły się demonstracje przeciwko Lohengrinowi i jego wystawieniom, ale tym razem rząd zareagował zupełnie inaczej. Premier Charles de Freycinet, w przeciwieństwie do René Gobleta cztery lata wcześniej, wykorzystał siły bezpieczeństwa do ochrony artystów. Kilka dni później demonstranci się wycofali, gdy niezwykłe arcydzieło niemieckiego kompozytora ostatecznie podbiło paryską publiczność. To była decydująca bitwa, punkt zwrotny w przyjęciu Wagnera we Francji. Od 1891 r. jego opery i dramaty muzyczne cieszą się niezwykłą karierą na francuskich scenach, a Lohengrin zawsze jest jednym z najbardziej podziwianych. Autor wspomina kilka innych wykonań tej opery i słynnych paryskich wykonawców, takich jak Jan Reszke (Jean de Reszké) i jego brat Edward, Salomea Kruszelnicka, Lauritz Melchior, Lotte Lehmann, Germaine Lubin, Sandor Konya, Régine Crespin, Rita Görr, Wolfgang Windgassen, Elisabeth Grümmer, Siegfried Jerusalem, Jonas Kaufmann, René Pape oraz dwóch innych polskich śpiewaków: Rafał Siwek i Tomasz Konieczny.

13

Lex Parsifal – melanż prawa, sztuki i polityki

63%

Skrzywanek-Jaworska D., Tadajczyk K. T.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2023

|

vol. 102

131-141

EN

The article concerns a melange of artistic and political dependencies that were to help the Wagnerians to change the law in force. The story takes place at the turn of the 19th and 20th centuries in the German Reich. The law is personified by the change in the duration of copyright, art – by Richard Wagner’s Parsifal, and politics – by a group of intellectuals with strong nationalist views.

PL

Artykuł wskazuje na splot artystyczno-politycznych zależności, które miały pomóc Wagnerianom w zmianie obowiązującego prawa. Rzecz dzieje się na przełomie XIX oraz XX w. w Rzeszy Niemieckiej. Prawo uosabia zmiana czasu trwania praw autorskich, sztukę – Parsifal Ryszarda Wagnera, zaś politykę – grupa intelektualistów o wyraźnie narodowych poglądach.

14

Powieść wagnerowska – powieść muzyczna? (Gabriele D’Annunzio – Élémir Bourges – Paweł Huelle)

51%

Sokalska M.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

|

2019

|

vol. 52

|

issue 1

291-312

EN

This article discusses the genre of the Wagnerian novel, one of these phenomena which are a testament to the wide and diverse reception of Richard Wagner’s work in the European culture. The composer was admired as a charismatic persona, the author of excellent works of musical drama and the creator of sophisticated aesthetic concepts. In novels such as The Triumph of death (Trionfo della morte) by Gabriele D’Annunzio, The Twilight of the Gods (Le crépuscule des dieux) by Élémir Bourges and Sing Gardens (Śpiewaj ogrody) by Paweł Huelle, the main foci of interest are plots of Wagner’s musical dramas and not their musical score. Even descriptions devoted to instrumental parts clearly indicate the tendency to treat them as narrative stories. Much more interesting than the sound of Wagner’s music seems to be (to the narrators and heroes of the Wagnerian fiction) an implied message that flows from musical dramas such as Tristan and Isolde, Valkyrie or the fictive The Pied Piper of Hamelin. For the recipients of Wagner’s works, these operas become an indication of their own conduct, usually directing them to self-destruction and death.

PL

Artykuł poświęcony jest powieści wagnerowskiej, jednemu ze świadectw szerokiej i różnorodnej recepcji twórczości Richarda Wagnera w kulturze europejskiej. Kompozytor podziwiany był jako charyzmatyczna postać, autor doskonałych dzieł dramatu muzycznego i twórca wyrafinowanych koncepcji estetycznych. W powieściach takich jak Triumf śmierci Gabriela D’Annunzio, Zmierzch bogów Élémira Bourgesa oraz Śpiewaj ogrody Pawła Huellego głównymi przedmiotami zainteresowania okazują się motywy fabularne z wagnerowskich dramatów muzycznych, nie zaś ich partytura muzyczna. Nawet opisy poświęcone partiom instrumentalnym wyraźnie wskazują na tendencję do traktowania ich jako narracyjnych opowieści. O wiele bardziej interesujący niż brzmienie muzyki Wagnera wydaje się narratorom i bohaterom powieści wagnerowskich niepisany przekaz, który płynie z dramatów muzycznych takich jak Tristan i Izolda, Walkiria czy fikcyjny Szczurołap z Hameln. Dla odbiorców dzieł Wagnera stają się one wskazówką własnego postępowania, zwykle kierując ich ku autodestrukcji i śmierci.

15

Symboliczne wcielenia Oskara Kokoschki - Tristan

36%

Długosz M.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

vol. 61

|

issue 4: Historia Sztuki

159-203

EN

From the very beginning of his artistic career Oskar Kokoschka systematically used historical, literary and mythological persons, whose figures, being recognizable in culture, facilitated the expression of his own psychological states and life experiences. The young painter, familiar with the classic works of literature, was also fascinated by music. One of his most vivid musical memories mentioned in an interview after more than half a century, was connected with his visits at the Vienna opera horse where he hare heard concerts directed by Gustav Mahler. A an especially enduring memory was that of the performance of R. Wagner’s drama Tristan und Isolde. From that time on the story of the mythical couple of lovers dominated the artist’s imagination, and after his meeting with Gustav's widow, Alma Mahler, he was able to assume a personified figure involving all the three people. As a result Kokoschka and Alma's love affair was supposed to develop according to the historical and mythical scenario of the medieval, and originally Celtic, saga. The artist first played the role of a life-guardsman seeking the favor of the patron of the Vienna cultural elite, and also seeking the hand of the inaccessible „queen” left by the dead director, „the old king”. Having won her acceptance the painter was able to be in her good graces for some time as her lover. However, a tragic turnabout, and at the same time the end of the relation, was inevitably inscribed in the process, in which the „young pretender” Kokoschka, having entered the role of the king, next had to give way to the next candidate. Stages of this symbolic process can be seen in Kokoschka’s letters as well as in his literary and visual works from the period of his relationship with Alma Mahler in the years 1912-1915, when one compares the facts from the protagonists’ lives with, among others, the medieval versions of the Tristan legend and its version composed by Wagner.

Refine search results

Tribschen – początki burzliwej przyjaźni. Nietzsche vs. Wagner

Wagners Ring in den Buddenbrooks von Thomas Mann:

Wyzewův Wagner: ideál jednoty a realita hranic

Les aventures de la mémoire involontaire (Rousseau, Proust, Wagner)

Inscenizacje Parsifala Richarda Wagnera na Festiwalu w Bayreuth. Od sekularyzmu do postsekularyzmu

Meditating on the Vitality of the Musical Object: A Spiritual Exercise Drawn from Richard Wagner’s Metaphysics of Music

Jen aby mi to nezaštupovali aneb jak přežít vlastní smrt

„Spasení Spasiteli“: poslední dílo o posledním díle

The Modification of the Genre of Mystery Play in the Wagner’s, Schoenberg’s and Messiaen’s Compositions

Metalowa suita wobec zmierzchu cywilizacji (Bathory "Twilight Of The Gods")

Intermedialität: Wagner-Rezeption in Thomas Manns Frühwerk

Decydująca batalia – rzecz o francuskich „Lohengrinach”

Lex Parsifal – melanż prawa, sztuki i polityki

Powieść wagnerowska – powieść muzyczna? (Gabriele D’Annunzio – Élémir Bourges – Paweł Huelle)

Symboliczne wcielenia Oskara Kokoschki - Tristan