Search results

1

Conditores Urbis Romae, Liwiusz i rzymskie numizmaty

100%

Kluczek A. A.

In Gremium. Studia nad Historią, Kulturą i Polityką

|

2018

|

vol. 12

61-80

PL

Titus Livius, opisując monument wystawiony przez Ogulnii w 296 roku p .n .e . ad ficum Ruminalem , w odniesieniu do dzieci pokazanych przy wilczycy użył pojęcia conditores Urbis . To jeden z bardzo rzadkich przykładów użycia tego terminu przez historyka w Ab Urbe condita . Określenie w taki sposób bohaterów monumentu Ogulniuszów ma analogię w treści dedykacji zabytku (Marti invicto patri et aeternae urbis suae conditoribus), z którego zachowała się tylko baza z inskrypcją z czasów cesarza Maksencjusza (306–312) . Te dwa pomniki – pierwszy niezachowany, a zapewne zilustrowany na didrachmie RRC 20, drugi, o zaledwie domniemanej kompozycji – stanowią oprawę dla obecności przedstawienia grupy Lupa Romana w mennictwie rzymskim . Niewykluczone, że wyobrażenia te odzwierciedlają trwanie tradycji o niezbędnej roli obu braci, i Remusa, i Romulusa, w założeniu Rzymu, conditio Urbis .

EN

In a description of a monument erected ad ficum Ruminalem by Ogulnii in 296 BC, T . Livius used the term conditores Urbis in reference to children who appear with the she-wolf . This is one of very rare examples of the use of this term by the historian in the Ab urbe condita . Such reference to the protagonists of the monument of the Ogulnii manifests an analogy in the content of the dedication of the monument (Marti invicto patri et aeternae urbis suae conditoribus), of which only the base with an inscription which dates back to the reign of emperor Maxentius (306–312) is preserved . These two monuments, the first of which was not preserved, and which is supposedly presented on the RRC 20 didrachm, the second of which (whose composition is merely a matter of conjecture) – constitute a framework for the occurrence of the presentation of the Lupa Romana group in Roman mintage . One may not rule out the possibility that these representations reflect the continuity of the tradition about the necessary role of both brothers, Remus and Romulus, in the establishment of Rome, conditio Urbis .

2

Cnota, charakter, dobroć. W nawiązaniu do powieści autobiograficznej Raimonda Gaity Mój ojciec Romulus

92%

Głąb A.

Roczniki Filozoficzne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 1

49-75

EN

The purpose of the text is to demonstrate a distinction between good or virtue and evil or vice, introduced by Hannah Arendt on the grounds of the novel by Hermann Melville Billy Budd. I analyze this distinction in relation to the life story of Romulus Gaita, the hero of the autobiographical novel My father Romulus, written by the Australian ethicist Raimond Gaita. The first paragraph deals with the said distinction, indicating the re-evaluation of such concept as virtue and vice in Melville’s novel and his understanding of virtue. Then (paragraph 2), I make an attempt to answer the question of why Gaita writes about his father using a category of character instead of virtue. Then (paragraph 3), I reflect on the relationship between virtue, character, goodness and Romulus’s mental illness. Finally (paragraph 4), I answer the question about the metaphysical foundation on which Gaita forms his conviction about the superiority of Good and goodness over virtue, and I show what particular components make up the ethics of goodness assumed by Romulus.

PL

Przedmiotem tekstu jest rozróżnienie między dobrocią i cnotą oraz złem i występkiem, wprowadzone przez Hannah Arendt na podstawie lektury powieści Hermanna Melville’a Billy Budd. Rozróżnienie to analizuję, odnosząc się do historii życia Romulusa Gaity, bohatera powieści autobiograficznej Mój ojciec Romulus, której autorem jest australijski etyk Raimond Gaita. W paragrafie 1 zajmuję się ową dystynkcją, wskazując na przewartościowanie takich pojęć, jak cnota i występek w powieści Melville’a oraz jego rozumienie cnoty. Następnie (paragraf 2) staram się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Gaita pisze o swym ojcu, używając kategorii charakteru, a nie cnoty. Dalej (paragraf 3) podejmuję refleksję nad relacją między cnotą, charakterem, dobrocią a chorobą psychiczną Romulusa. Na koniec (paragraf 4) odpowiadam na pytanie, jaki jest metafizyczny fundament, na którym Gaita formułuje przekonanie o wyższości Dobra i dobroci nad cnotą oraz pokazuję, jakie konkrety składają się na przyjmowaną przez Romulusa etykę dobroci.

3

"Ossa Quirini". Romulus’ mortality and apotheosis between Caesar and Augustus

89%

Guarisco D.

In Gremium. Studia nad Historią, Kulturą i Polityką

|

2016

|

vol. 10

7-16

PL

Powszechnie uważa się, że tradycja związana z apoteozą Romulusa i jego transformacją w boga Kwiryna miała znaczenie w ideologicznym i historyczno-religijnym procesie, który doprowadził do apoteozy Cezara i Augusta. Nie można jednak pomijać pewnych różnic. Romulus zyskał nieśmiertelność tylko dlatego, że stał się Kwirynem: Kwiryn był bogiem, Romulus zaś był człowiekiem. Portret Romulusa był demonstrowany w czasie pogrzebów jego potomków. Co więcej, mówiło się, że Romulus został zabity i rozczłonkowany. Starożytni autorzy całkowicie przeciwstawiają tę tradycję opowieści o apoteozie Romulusa, dopiero nowoczesne, historyczno-religijne porównanie daje możliwość ich pogodzenia. Z kolei przyjęcie tytułu divus, divus Iulius i divus Augustus wzięło górę nad ich śmiertelnością i ostatecznie ją zmazało: zakazano demonstrowania ich portretu w czasie pogrzebów. W kontekście tego dość skomplikowanego problemu oksymoron ossa Quirini, którego Horacy użył, czyniąc aluzję w stronę świętego grobowca Romulusa w dramatycznej Epodzie XVI (wersy 11-14), reprezentuje inną drogę immortalizacji: grecki model kultu założyciela znajduje swój nowy wyraz poprzez rzymską cechę przyjmowania nowej nazwy. Kult Eneasza-Pater (lub Iuppiter) Indiges w Lawinium jest interesującym, analogicznym przypadkiem.

4

Kilka uwag na temat mitu Romulusa w Farsalii Lukana

88%

Pypłacz J.

Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej

|

2013

|

vol. 63

231-238

EN

Although scholars have noted the presence of the myth of Romulus in the Pharsalia, it would seem that its role in Lucan’s epic is much more significant than has hitherto been thought, for — firstly — the strong association of Caesar with Romulus unveils the dark side of the ancient legend, and — secondly – it links those scenes in which Caesar plays the part of a “Neo-Romulus”. The scene in the seventh book of the poem — in which the corpses of the Pompeian soldiers killed at Pharsalus are torn to pieces by wild animals and in which vultures bespatter Caesar with the battle gore that drops from their wings — possibly alludes to the apocryphal version of the myth of Romulus — mentioned by Livy (Liv. 1, 16, 4) — according to which the founder of Rome was himself eventually torn to pieces by furious senators. It is therefore quite probable that this scene functions as an oraculum mortis foreshadowing the Ides of March, which Lucan may well have planned to include in his Pharsalia.

Refine search results

2 In Gremium. Studia nad Historią, Kulturą i Polityką

1 Biuletyn Biblioteki Jagiellońskiej

1 Roczniki Filozoficzne

1 2020

1 2018

1 2016

1 2013

1 Guarisco D.

1 Głąb A.

1 Kluczek A. A.

1 Pypłacz J.

Conditores Urbis Romae, Liwiusz i rzymskie numizmaty

Cnota, charakter, dobroć. W nawiązaniu do powieści autobiograficznej Raimonda Gaity Mój ojciec Romulus

"Ossa Quirini". Romulus’ mortality and apotheosis between Caesar and Augustus

Kilka uwag na temat mitu Romulusa w Farsalii Lukana