Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Sala Neoplastyczna

Sort By:

Limit search:

Sala Neoplastyczna: od kobiety ornamentu do kobiety instrumentu

100%

Lisiewicz M.

Biuletyn Historii Sztuki

2010

vol. 72

issue 4

445-454

The objective of this article is to conduct a revision of the meanings attributed in Polish art history to a piece of work regarded as an ‘iconic’ Polish museum piece by Władysław Strzemiński, a leading representative of constructivism, titled Sala Neoplastyczna. The text proposes considering afresh the tangle of evidence relating to the rise of this work, such as the time its creation required, the title its author chose to give it (“Oeuvre néoplastique”) and that artist’s works in the field of theory and practice in the designing of spatial forms. The main axis of the here-contained analysis of Sala Neoplastyczna is above all else the work itself (or rather this design’s reconstruction), and in particular an arrangement in its range of works by the artist’s wife, Katarzyna Kobro, the eminent sculptress.

MARIAN MINICH (1898‒1965)

88%

Kurc-Maj P.

Muzealnictwo

2018

vol. 59

163-174

Marian Minich urodził się 21 grudnia 1898 r. w Baligrodzie k. Leska, zmarł 6 lipca 1965 r. w Łodzi. Przez 30 lat, wyłączając czasy II wojny światowej, pełnił funkcję dyrektora Muzeum Sztuki w Łodzi. Studia z historii sztuki ukończył w 1929 r. na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1928 r. pracował tam jako asystent, najpierw prof. Władysława Kozickiego, a następnie prof. Władysława Podlachy. W 1932 r. obronił rozprawę doktorską na temat twórczości Andrzeja Grabowskiego (wyd. 1957). Jeszcze na studiach otrzymał nagrodę uniwersytecką za pracę Koncepcja sztuki u Wölfflina, którego metodologia wpłynęła na późniejsze koncepcje wystawiennicze M. Minicha. Od końca lat 20. XX w. pisał do gazet lwowskich jako krytyk artystyczny. W 1935 r. objął stanowisko dyrektora łódzkiego Muzeum Sztuki (wówczas pod nazwą Muzeum Historii i Sztuki im. J. i K. Bartoszewiczów). Do jego zasług należało nie tylko znaczne poszerzenie zbiorów muzeum, ale i przekształcenie placówki w instytucję zajmującą się wyłącznie sztuką, ze znaczącym uwzględnieniem sztuki najnowszej. W trudnych powojennych latach podtrzymywał ten kierunek zarówno przed, jak i po zaostrzeniu się polityki kulturalnej w dobie realizmu socjalistycznego. W 1948 r. wraz z pierwszą powojenną ekspozycją stałą, została dzięki niemu otwarta w Muzeum Sztuki w Łodzi Sala Neoplastyczna autorstwa Władysława Strzemińskiego. Był także wytrwałym obrońcą sztuki awangardowej i dążył do wpisania jej na stałe w koncepcję organizacji muzeów sztuki. Od lat 1946/1947 do 1951/1952 prowadził zajęcia z historii sztuki na Uniwersytecie Łódzkim. Swoje doświadczenie jako dyrektor muzeum opisał w książce Szalona galeria (wyd. 1963), a zagadnieniom muzealniczym poświęcił artykuł O nową organizację muzeów sztuki (wyd. 1966).

Refine search results

1 Biuletyn Historii Sztuki

1 Muzealnictwo

1 2018

1 2010

1 Kurc-Maj P.

1 Lisiewicz M.

Search results

Sala Neoplastyczna: od kobiety ornamentu do kobiety instrumentu

MARIAN MINICH (1898‒1965)