Search results

1

Still Life in 17th-Century Seville Painting

100%

Witko A.

Roczniki Humanistyczne

|

2018

|

vol. 66

|

issue 4: Historia sztuki - Selected Papers in English

175-206

EN

The Polish version of the article was published in “Roczniki Humanistyczne,” vol. 60 (2012), issue 4. Although still nature did not enjoy a lot of prestige as a genre of paining in 17th-century Seville, it still accompanied many scenes that had a religious or secular character. With time, it even gained an autonomous status and some popularity, resulting rather from decorative reasons. It was to be ensured by presenting various objects made by man, but also appetizing articles of food and beautiful, colourful flowers. It was in this convention that, among others, works by Francisco de Zurbarán and his son Juan, Francisco Barranco or Pedro de Camprobín y Passano were painted. A feature typical of Seville painting was also the use of the language of symbols in still lifes, especially in a religious context, as Zurbarán’s paintings. Historical circumstances connected with the spreading famine and the plague gave the still life a new function. It was to satisfy the longing for the lost wealth of life, showing tasteful and beautiful still lifes, like those in the works by Pedro de Medina Valbuena, Cornelio Schut and Andrés Peréz. The toll of the Black Death also inspired artists. However, they painted works emphasizing the briefness and futility of human life, didactic and moralizing, which culminated in the paintings by Juan de Valdés Leal and his son Lucas.

2

Strategic planning and change management. Examples of Barcelona, Seville and Saragossa (Spain)

75%

González M. J. G., González A. L.

Bulletin of Geography. Socio-economic Series

|

2015

|

vol. 29

|

issue 29

47-64

EN

This work attempts to underline that motivating and managing change in the mentality of its environment, and being in tune with society’s changing needs is the basis of successful strategic planning. Our aim is to highlight planning as a way of learning, that is, planning implies changing ways of thinking, not making plans. Strategic learning requires releasing the mind in order to slip flexibly into the continuous line and to achieve the creation of possible action courses from a fertile dialogue between thought and action. Using our insights from the two literatures, we propose a dynamic, integrative conceptual model of change based on organizational learning. This practice has been analysed in three Spanish cities where important events have taken place.

3

Tajemnica Dona Miguela Mañary

63%

Witko A.

Folia Historica Cracoviensia

|

2011

|

vol. 17

EN

On 6 July 1985 Pope John Paul II signed a decree on the heroic virtues of the venerable divine servant Miguel Mañara (1627–1679), thereby opening the door to his beatification. As we analyse the dramatic life and the spirituality of the Seville's "father of the poor", we discover the mystery of his charismatic personality, which continues to inspire artists many years afterwards. One of the most important aspects of Mañara's activity was to preach mercy for the most needy, to which he devoted a great fortune and his entire life. His attitude, originating from a dramatic experience of death, was built on a strong foundation of humility, passionate service to the Mother of God and Carmelitan spiritual influences. This extraordinary religious experience bore fruit in Miguel Mañara's intensive spiritual life, full of mysticism, which reinforced the appeal of his sainthood.

PL

Dnia 6 lipca 1985 roku Ojciec Święty Jan Paweł II podpisał dekret o heroiczności cnót czcigodnego sługi Bożego Miguela Mañary (1627–1679), otwierając tym samym drogę do jego beatyfiacji. Analizując dramatyczny los i duchowość sewilskiego „ojca ubogich”, odkrywamy tajemnicę tej charyzmatycznej osobowości, która nieprzerwanie inspiruje kolejnych twórców. Mañara jako jeden z najważniejszych elementów swej aktywności podjął głoszenie miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących, czemu poświęcił wielką fortunę i całe swe życie. Taka postawa, wyrosła z dramatycznego doświadczenia śmierci, znalazła właściwy fundament w przeżywaniu pokory, żarliwym nabożeństwie do Matki Bożej i wpływie duchowości karmelitańskiej. Owocem tego niezwykłego doświadczenia religijnego stało się intensywne życie duchowe Miguela Mañary, pełne przeżyć mistycznych, które ugruntowało sławę jego świętości.

4

Juan de Valdés Leal i jego „Hieroglify śmierci”

45%

Witko A.

|

2020

|

vol. 68

|

issue 4

7-38

EN

Juan de Valdés Leal (1622-1690) was one of the most original personalities of Seville painting, sometimes considered even the most Baroque of Spanish painters, an artist who created expressive works, showing tense figures, with nervous gestures and gloomy faces, often exceptionally ugly. He is thought to have been an apprentice at Antonio del Castillo’s studio in Córdoba from around 1644. His oldest works show naturalistic features with hard brush, lively colours and certain sharpness. They show the influence of Juan de Uceda, Francisco Varela, Francisco de Herrera the Elder, Antonio del Castillo and Francisco de Zurbarán. On the other hand, the expression of characters and the use of chiaroscuro evoke the works of José de Ribera. After 1655, his canvases indicate the evolution of the style towards greater dynamism, which was influenced by Francisco de Herrera the Younger. At that time, the artist’s brush became lighter, the colours more shiny and transparent. In 1659 he was appointed the city examiner of Seville painters, and a year later he was one of the founders of the Academy of Painting, of which he even became president. In 1664 he stayed at the royal court and became acquainted with the rich royal collections and established numerous contacts with other painters, including Francisco Rizi and Claudio Coello. In 1667 he became a member of the elite La Caridad brotherhood in Seville, for which he produced several works in 1672, including the famous “Hieroglyphs of Death” (In ictu oculi, Finis gloriae mundi), in which the artist incessantly fascinates the viewers with his vision that crosses the boundaries of life. He was also often undertaking activities other than easel painting, most often gilding reredos and making polychromes. He also created engravings, book illustrations and sculptures, which, however, have not been preserved.

PL

Juan de Valdés Leal (1622-1690) był jedną z najbardziej oryginalnych osobowości sewilskiego malarstwa, niekiedy uznawany nawet za najbardziej barokowego z hiszpańskich malarzy, artystę tworzącego ekspresyjne dzieła, ukazujące pełne napięcia postaci, o nerwowych gestach i ponurych twarzach, nierzadko o wyjątkowej brzydocie. Przypuszcza się, iż terminował w pracowni Antonia del Castillo w Kordobie od ok. 1644 r. Jego najstarsze prace wykazują cechy naturalistyczne, o twardym rysunku, żywej kolorystyce i pewnej przenikliwości. Widoczny jest w nich wpływ Juana de Ucedy, Francisca Vareli, Francisca de Herrery St. oraz Antonia del Castillo i Francisca de Zurbarána. Z kolei ekspresja postaci i zastosowanie światłocienia przywołują prace José de Ribery. Po roku 1655 jego płótna wskazują na ewolucję stylu w kierunku większej dynamiki, co było wynikiem wpływu Francisca de Herrery Mł. Rysunek artysty stał się wówczas lżejszy, kolorystyka bardziej lśniąca i przeźroczysta. W 1659 r. został mianowany miejskim egzaminatorem malarzy sewilskich, a rok później był jednym z założycieli Akademii Malarstwa, której z czasem został nawet prezesem. W roku 1664 przebywał na dworze królewskim i poznał bogate kolekcje monarsze oraz nawiązał liczne kontakty z innymi malarzami, m.in. Francisco Rizi i Claudio Coello. W 1667 został członkiem elitarnego bractwa La Caridad w Sewilli, dla którego w 1672 r. zrealizował kilka dzieł, m.in. słynne „Hieroglify śmierci” (In ictu oculi, Finis gloriae mundi), które sprawiły, iż artysta fascynuje nieprzerwanie swym spojrzeniem przekraczającym granice życia. Często też podejmował się innych aktywności niż malowanie obrazów sztalugowych, najczęściej złocąc retabula i wykonując polichromie. Tworzył także ryciny, ilustracje książkowe oraz rzeźby, które jednak nie zachowały się.

5

“The path to God”. Francisco de Herrera the Elder’s wall paintings in the Franciscan Church of St. Bonaventure in Seville

38%

Witko A.

Folia Historica Cracoviensia

|

2016

|

vol. 22

579-599

EN

In 1626–1627 Francisco Herrera the Older, back then Seville’s most renowned painter, decorated the walls of the local Franciscan St. Bonaventure’s church with a number of wall paintings dedicated to Franciscan history and spirituality, complemented with emblems related to theological works of the temple’s patron-saint. The paintings became the basis of an interesting iconographic programme with a strong theological and pedagogical message, due to the presence of young monks educated in the monastery, attributed to two notable Friars Minor: Luis de Rebolledo and Damián de Lugones. The collection, based on the works by St. Bonaventure, presented first and foremost the path to sanctity by acquiring wisdom: from philosophical knowledge through theology to mystic contemplation, in which we learn about and unite with God.

PL

W latach 1626–1627 Francisco de Herrera St., najpopularniejszy wówczas malarz działający w Sewilli, pokrył ściany tamtejszego kościoła Franciszkanów pw. św. Bonawentury zbiorem malowideł poświęconych historii i duchowości franciszkańskiej, dopełnionych emblematami odnoszącymi się do twórczości teologicznej patrona świątyni. Malowidła te stanowiły podstawę ciekawego programu ikonograficznego o silnej wymowie teologiczno-pedagogicznej, ze względu na kształcących się w tamtejszym klasztorze młodych zakonników, a wiązanego z nazwiskami dwóch wybitnych Braci Mniejszych: Luisa de Rebolledo i Damiána de Lugones. Zbiór ten, bazując na pismach św. Bonawentury, ukazywał przede wszystkim drogę do świętości, wiodącą poprzez zdobywanie mądrości: od wiedzy filozoficznej, poprzez teologię, aż po kontemplację mistyczną, w której poznajemy Boga i jednoczymy się z Nim.

6

Santoral hispalense en la pintura sevillana del siglo XVII

38%

Witko A.

Roczniki Humanistyczne

|

2016

|

vol. 64

|

issue 4: Historia sztuki

85-114

PL

Malarstwo sewilskie nieprzerwanie fascynuje i przyciąga uwagę zarówno wytrawnych badaczy, jak i skromnych miłośników sztuki. Artyści działający w stolicy Andaluzji w XVII stuleciu potrafili w sposób wyjątkowy, jak mało która szkoła w powszechnej sztuce nowożytnej, zilustrować prawdy wiary chrześcijańskiej wedle zaleceń Soboru Trydenckiego. Wprowadzili oni oryginalny język ikonograficzny, o wyjątkowym fundamencie duchowym, często tworząc bez jakichkolwiek wzorców. Znakomite kompozycje, świadczące o świetnej umiejętności obserwacji życia, wyrafinowana technika oraz paleta barw sprawiają, że pokazana przez nich rzeczywistość nadprzyrodzona zdaje się być pełną prostoty realnością doczesną. Przedstawienia świata nieożywionego uczyniły go transcendentnym i poetyckim. Święci męczennicy i wyznawcy w heroicznym akcie wiary czy mistycznych ekstazach to postaci realne, dotykające konkretnie świata doczesnego, pozbawione barokowej przesady, obecnej zwłaszcza w malarstwie włoskim. W sewilskim malarstwie XVII w. ważną rolę odgrywały przedstawienia świętych patronów stolicy Andaluzji. Szczególną czcią otaczano dwie siostry męczennice z III w. – św. Justę i św. Rufinę, pochodzące z rodziny garncarzy, biskupa męczennika z VI w. – św. Laureana oraz królewicza Hermenegilda, zamordowanego z polecenia swego ojca arianina w VI w. Dużą popularnością cieszyły się także wizerunki wybitnych pasterzy Kościoła sewilskiego, żyjących pod koniec VI stulecia – dwóch braci z Kartageny – św. Leandra i św. Izydora, doktora Kościoła. Dopiero w 2. połowie XVII w. rozpowszechniły się przedstawienia kanonizowanego w 1671 r. wyzwoliciela Sewilli z rąk muzułmańskich – króla Ferdynanda III.

EN

The Sevillian painting keeps fascinating both expert researchers and modest art lovers, and it keeps attracting their attention. Artists working in the capital of Andalusia in the 17th century were able to illustrate the truths of the faith according to the recommendations of the Council of Trent in an exceptional way, like few other schools. They introduced an original iconographical language with an exceptional spiritual foundation, often creating their works with no patterns. Excellent compositions manifesting a brilliant skill of observing the life, a sophisticated technique, and a rich palette of colors make the supernatural reality that is shown seem to be a full of simplicity worldly reality. Presentations of the inanimate nature make it transcendent and poetical. Saint martyrs and confessors, in a heroic act of faith or in mystic ecstasies, are real figures, actually touching the mundane world, devoid of the baroque exaggeration that is present especially in Italian painting. In the Sevillian painting of the 17th century presentations of saint patrons of the capital of Andalusia played a significant role. Two sisters-martyrs of the 3rd century were particularly worshipped – Saints Justa and Rufina coming from a family of potters; so was St Laurean, a bishop-martyr of the 6th century; and St Hermenegild, the son of king Liuvigild, also murdered in the 6th century on the orders of his father who was an Arian. Also pictures of outstanding pastors of the Seville Church who lived at the end of the 6th century were very popular – pictures of two brothers, St Leander of Seville and St Isidore of Seville, the last of the Fathers of the Church. Only in the second half of the 17th century did the images of King Ferdinand III of Castile become popular; the King who liberated Seville that had belonged to the Islamic state.

Refine search results

3 Roczniki Humanistyczne

2 Folia Historica Cracoviensia

1 Bulletin of Geography. Socio-economic Series

1 2020

1 2018

2 2016

1 2015

1 2011

5 Witko A.

1 González A. L.

1 González M. J. G.

Still Life in 17th-Century Seville Painting

Strategic planning and change management. Examples of Barcelona, Seville and Saragossa (Spain)

Tajemnica Dona Miguela Mañary

Juan de Valdés Leal i jego „Hieroglify śmierci”

“The path to God”. Francisco de Herrera the Elder’s wall paintings in the Franciscan Church of St. Bonaventure in Seville

Santoral hispalense en la pintura sevillana del siglo XVII