Search results

1

Traktat wersalski i konferencja w Pradze

100%

Gaul J.

Miscellanea Historico-Archivistica

|

2020

|

vol. 27

393-394

PL

Sprawozdanie z konferencji naukowej

EN

Report from the scientific conference

2

Traktat wersalski i konferencja w Pradze

100%

Gaul J.

Miscellanea Historico-Archivistica

|

2020

|

vol. 27

393-394

EN

Report from the scientific conference

PL

Sprawozdanie z konferencji naukowej

3

Między Polską a Niemcami. Nieunikniony konflikt o Wolne Miasto Gdańsk

80%

Bochaczek-Trąbska J., Sterczewska I.

Facta Ficta. Journal of Theory, Narrative & Media

|

2021

|

vol. 7

|

issue 1

57-72

EN

The Weimar Germany did not accept the consequences of losing the First World War, thus it did not accept the border line with Poland. This border ran along two disputed areas: Pomerania in the north and Upper Silesia in the south-west, crossing many commu-nication routes. The return of Pomerania to Poland was one of the fundamental issues for the reborn Polish state, which was considered the basis of international prestige and facili-tation of military contacts with its western allies. The Free City of Gdansk was created on the basis of the Treaty of Versailles as a com-promise between the need for Poland to gain access to the Baltic Sea and the interests of the city's majority German-speaking population. It was an independent entity of interna-tional relations, connected by a special relationship of dependence with the League of Nations and an administrative protectorate with Poland. The international legal status of Gdańsk and its system was shaped by the aforementioned treaty, the Constitution of the Free City of Gdańsk and agreements concluded by the Gdańsk authorities with the Polish state. This complicated legal anchor and the granting of the power to decide on public matters to various decision-makers, whose interests often conflicted, has become the basis for serious conflicts and one of the hotspots in the still not easy German-Polish relations. The situation that developed in the Free City of Gdańsk also placed special tasks for Po-lish border formations and Polish customs service posts. The powers granted to Poland in the Free City of Gdańsk were extensive. The problem was their enforcement. Poland's relations with the Free City of Gdańsk were usually the result of Polish-German relations, and along with the war threat from Germany, they sys-tematically deteriorated. Gdańsk gradually took on the features of a German base for Poland. The difficult Polish-Gdańsk relations were affected by issues such as the Gdańsk consti-tution, the city's military defense and the problem of determining the place of transhi-pment of war materials.

4

À propos de la liberté de navigation sur les fleuves internationaux: L’Affaire de l’Oder devant la Cour permanente de Justice internationale

71%

Gadkowski A.

Adam Mickiewicz University Law Review

|

2013

|

vol. 2

247-265

PL

The aim of the article is to present the issue of the freedom of navigation on international rivers in the context of the Oder case brought before the Permanent Court of International Justice in 1929 – a case of utmost importance for the development of the law of international watercourses and contemporary international law applicable to water resources. The author analyses the provisions of the Treaty of Versailles which declared the Oder to be an international river and put it under the jurisdiction of an international commission. The territorial jurisdiction of the International Commission of the River Oder was disputed between Poland and Germany, leading to the aforementioned proceedings before the PCIJ. The author presents the arguments put forward by both parties, the legal context of the case – in particular the provisions of the Treaty of Versailles and of the Barcelona Convention – and analyses the Court’s judgment. An analysis of the judgment is carried out, having recourse to the main concepts of the law of international watercourses.

5

Granica Prus Wschodnich na odcniku z Polską w latach 1919–1922

70%

Wyżlic T.

|

2020

|

issue 2(308)

190-216

EN

Signed on 28 June 1919 in the Hall of Mirrors of the Palace of Versailles, this peace treaty established a new political order in Europe. Poland gained the Poznań lands, excluding Wschowa, Babimost, Międzyrzecz and Skwierzyna, and a larger part of the Royal Prussia (a total of 45 463 km2 and a little over three million inhabitants). Determining Polish borders was a process largely affected by the British Prime Minister, David Lloyd George, who was reluctant in his attitude towards Poland. He opposed any solution that would increase the role of France in Europe. The final shape of the borders was to be a task of the Allied and Associated Powers. After a heated debate, the Legislative Sejm of Poland ratified a peace treaty with Germany on 31 July 1919. It took effect on 10 January 1920. The peace treaty also arranged a plebiscite in parts of Eastern and Western Prussia, which was to determine the Polish or German affiliation of Warmia, Masuria and Powiśle. Only after that event the Boundary Commission began its delimitation works. The results of the plebiscite were unfavourable for Poland as it gained only small territories. The commission in the field focused on establishing the borders in the light of the peace treaty, so along the former German-Russian border until the Vistula river and then along it up to the Free City of Danzig.

6

Independence in warped glass. Foreign Press on the First 100 Days of Reborn Poland, November 1918 – February 1919

61%

Borodziej W., Gajos B., Borodziej W., Gajos B.

Historie. Jahrbuch des Zentrums für Historische Forschung Berlin der Polnischen Akademie der Wissenschaften

|

2020

7

A New Order in Central and Eastern Europe: Polish-Soviet Negotiations and the Peace of Riga (1920–1921)

61%

Wołos M., Leszczuk T., Puchalski P.

Zapiski Historyczne

|

2021

|

vol. 86

|

issue 2

97-124

EN

The aim of this article is to discuss the current state of research and published sources on the Polish-Soviet negotiations and treaty that put an end to the armed conflict of 1918/1919–1920. It emphasises the significance of the peace treaty signed on 18 March 1921 in Riga for the resetting of relations between countries in Central and Eastern Europe after the First World War. The text puts forward a thesis – widely accepted in Polish historiography but basically overlooked by Western and Russian historians – that the Treaty of Riga constituted the completion and fulfilment of the European order, the most important element of which was the Treaty of Versailles and subsequent peace treaties; therefore, the term ‘Versailles-Riga Order’ is used. It outlines the attitudes of European superpowers and those of the countries of Central and Eastern Europe and of the representatives of the Russian White Movement towards the issues raised during the negotiations in Riga, especially with regards to the shape of the border between the Republic of Poland and Soviet Russia. The article also discusses the objectives, diplomatic tactics and composition of the Polish and Soviet delegations. It points out that the negotiations in Riga were sort of a testing ground for both the Polish and Soviet parties. Moreover, the most important provisions of the peace treaty are discussed from a broad perspective, as well as the methods of their implementation in the following years, namely the issue of establishing the Polish-Soviet border, financial settlements and liabilities, reclaiming cultural heritage, and – last but not least – the repatriation of populations to Poland, Russia and Soviet Ukraine.

8

Great Britain, the Dominions and the Paris Peace Conference

51%

Valkoun J.

West Bohemian Historical Review

|

2014

|

vol. 4

|

issue 2

145-162

EN

The First World War represented the biggest challenge and a test of cohesion for the individual parts of the Empire. Newly, the dominions were to reach full recognition as autonomous nations of the imperial community. Participation of the Dominions at the Paris Peace Conference and the issues discussed there influenced the status of the Dominions not only to their mother country, but also to the wider world. All the Dominions, except for Newfoundland, found themselves among members of the new international organisation – the League of Nations. In addition, Dominion delegates also signed the Treaty of Versailles, which the overseas leaders considered a formal recognition of their formal independence on the part of the British. However, in contrast to the expectations of the Dominion representatives, a symbolic recognition of their new status did not take place and, therefore, the world continued to regard them as an integral part of the British Empire, i.e. that the British still represented them in many aspects on the outside. The course of the conference, however, did confirm that it was not possible to view the Dominions as “ordinary” colonies or dependent territories anymore. The First World War strengthened the general trend heading towards a broader understanding of autonomy and to a more intense cooperation within the Empire.

9

Problem kodyfikacji prawa prywatnego w państwach Europy Środkowo-Wschodniej z perspektywy stulecia

51%

Stawarska-Rippel A.

Miscellanea Historico-Iuridica

|

2019

|

vol. 18

|

issue 1

43-53

PL

Minione stulecie dla państw Europy Środkowo-Wschodniej to nie tylko wiek ustrojowych transformacji, lecz także wiek kodyfikacji. Celem artykułu jest ukazanie podobnych problemów dotyczących narodowej kodyfikacji prawa prywatnego w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców oraz późniejszej Jugosławii (następnie po jej rozpadzie Chorwacji, Słowenii, Bośni i Hercegowiny, Macedonii, Serbii, Czarnogóry), w Czechosłowacji (Czechach i Słowacji), na Węgrzech i w Polsce, oraz na Litwie, Łotwie i w Estonii.

EN

The past century for the countries of Central and Eastern Europe is not only the age of systemic transformation, but also the age of codification. The aim of the article is to show similar problems regarding the national codification of private law in the Kingdom of Serbs, Croats and Slovenes and later Yugoslavia (then after the break up of Croatia, Slovenia, Bosnia and Herzegovina, Macedonia, Serbia, Montenegro), Czechoslovakia (Czech Republic and Slovakia), Hungary and Poland, and Lithuania, Latvia and Estonia.

10

David Lloyd George a sprawa polska na konferencji wersalskiej

51%

Dziedzic T.

Miscellanea Historico-Iuridica

|

2020

|

vol. 19

|

issue 2

349-365

EN

The Treaty of Versailles was signed after several months of deliberations at a peace conference convened to Paris after the end of World War I on 28 June 1919 in Paris by Germany and the Entente countries. It entered into force on 10 January 1920, i.e., on the day of its ratification. Delegations of 27 winning countries participated in the peace conference in Paris. The treaty completely changed the map of Europe and the prevailing political order. Many small countries found their place on the map, including the Republic of Poland re-emerging on the maps of Europe, although in smaller territorial ownership than before the Partition of Poland. The Polish delegation, including among others: Ignacy Jan Paderewski and Roman Dmowski, tried their best to restore the Poles to their lands. Lands which, as a result of the Partition, came under the rule of three powers, namely: Prussia, Austria, and Russia. However, the peace conference in Paris showed much reluctance on the part of the Big Five, which decided about the fate of post-war Europe towards Poland. Expectations of the Poles that their case would be supported by friendly British, American, or French politicians turned out to be deceptive. Especially the French, who seemed very favourable to Poland, at the peace conference completely obeyed the will of the British, who even intended to prevent the Poles in their quest to restore the pre-partition Polish borders. The British Prime Minister David Lloyd George, who turned out to expose his unfavourable attitude towards the Polish cause, was so uncompromising in his position that no arguments invoked by the Polish delegation appealed to him.

PL

Traktat wersalski podpisany został po wielomiesięcznych obradach konferencji pokojowej zwołanej do Paryża, po zakończeniu I Wojny Światowej w dniu 28 czerwca 1919 roku w Paryżu, przez Niemcy i państwa Ententy. Wszedł w życie z dniem 10 stycznia 1920 roku, tj. z dniem jego ratyfikacji. W konferencji pokojowej w Paryżu uczestniczyły delegacje 27 zwycięskich państw. Traktat gruntownie zmienił mapę Europy i panujący ład polityczny. Na mapie znalazło się wiele małych państw, w tym Rzeczypospolita Polska na nowo zaistniała na mapach Europy, choć w mniejszym niż przed rozbiorami posiadaniu terytorialnym. Delegacja polska, w której znaleźli się m.in: Ignacy Jan Paderewski czy Roman Dmowski zabiegali ze wszystkich sił by przywrócić Polakom ich ziemie, ziemie, które na skutek rozbiorów znalazły się pod władaniem trzech mocarstw, tj: Prus, Austrii i Rosji. Jednakże konferencja pokojowa w Paryżu ukazała wiele niechęci ze strony Wielkiej Piątki, decydującej o losach powojennej Europy w stosunku do Polski. Oczekiwania Polaków, że ich sprawa zostanie poparta przez zaprzyjaźnionych Brytyjczyków, czy Amerykanów, czy wreszcie Francuzów, okazały się złudne. Zwłaszcza Francuzi, którzy wydawali się nader do Polski przychylnie ustosunkowani, na konferencji pokojowej zupełnie podporządkowali się woli Brytyjczyków, którym wręcz zależało by przeszkodzić Polakom w ich dążeniu do przywrócenia przedrozbiorowych granic Polski. Głównym wyrazicielem nieprzychylności Brytyjczyków do sprawy polskiej okazał się być ówczesny premier Wielkiej Brytanii – David Lloyd George, który był tak nieprzejednany w swym stanowisku, że nie przemawiały do niego żadne argumenty na które powoływała się delegacja polska.

11

Sprawa polsko-austriackiej umowy archiwalnej i nieudanych rokowań w latach 1919–1922

51%

Gaul J.

Miscellanea Historico-Archivistica

|

2021

|

vol. 28

109-145

PL

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. wiązało się z koniecznością uregulowania wielu spraw z byłymi państwami zaborczym, m.in. wymiany archiwaliów. W przypadku Austrii chodziło o dokumenty z obszarów Galicji w czasie zaborów oraz okupacji austro-węgierskiej w Królestwie Polskim w latach I wojny światowej. Utrudnieniem były nie dość jasno sformułowane postanowienia Traktatu Pokojowego podpisanego przez mocarstwa zachodnie z Austrią 10 września 1919 r. w St. Germain-en-Laye. W przeciwieństwie do innych państw sukcesyjnych, Rzeczpospolita Polska jako jedyna nie zawarła w latach 1919-1922 umowy archiwalnej z Austrią, co nastąpiło dopiero 26 października 1932 r. w Wiedniu. Rokowania polsko-austriackie znalazły się w impasie nie tylko z powodu stanowiska archiwistów polskich, stojących niezłomnie na gruncie zasady pertynencji, ale także nieskutecznych działań dyplomatycznych utrudnionych kryzysami, przesileniami rządowymi i zmieniającymi się często ministrami spraw zagranicznych.

EN

When Poland regained its independence in November 1918, it was necessary to settle a number of issues with the former partitioning states, including the exchange of archival records. In case of Austria, this involved documents from Galicia under the partitions and from the Austro-Hungarian occupation of the Kingdom of Poland during WWI. One obstacle was the insufficiently clear wording of the Peace Treaty signed between the Western Powers and Austria on 10 September 1919 in St. Germain-en-Laye. Unlike the other successor states, the Republic of Poland was the only one that did not conclude an archival agreement with Austria between 1919 and 1922; this was only done on 26th October 1932 in Vienna. The Polish-Austrian negotiations reached an impasse not only because of the stance of Polish archivists, who steadfastly adhered to the principle of pertinence, but also because of ineffective diplomatic efforts, which were hampered by crises, governmental changes, and frequently changing foreign ministers.

12

Sprawa polsko-austriackiej umowy archiwalnej i nieudanych rokowań w latach 1919–1922

51%

Gaul J.

Miscellanea Historico-Archivistica

|

2021

|

vol. 28

109-145

EN

When Poland regained its independence in November 1918, it was necessary to settle a number of issues with the former partitioning states, including the exchange of archival records. In case of Austria, this involved documents from Galicia under the partitions and from the Austro-Hungarian occupation of the Kingdom of Poland during WWI. One obstacle was the insufficiently clear wording of the Peace Treaty signed between the Western Powers and Austria on 10 September 1919 in St. Germain-en-Laye. Unlike the other successor states, the Republic of Poland was the only one that did not conclude an archival agreement with Austria between 1919 and 1922; this was only done on 26th October 1932 in Vienna. The Polish-Austrian negotiations reached an impasse not only because of the stance of Polish archivists, who steadfastly adhered to the principle of pertinence, but also because of ineffective diplomatic efforts, which were hampered by crises, governmental changes, and frequently changing foreign ministers.

PL

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. wiązało się z koniecznością uregulowania wielu spraw z byłymi państwami zaborczym, m.in. wymiany archiwaliów. W przypadku Austrii chodziło o dokumenty z obszarów Galicji w czasie zaborów oraz okupacji austro-węgierskiej w Królestwie Polskim w latach I wojny światowej. Utrudnieniem były nie dość jasno sformułowane postanowienia Traktatu Pokojowego podpisanego przez mocarstwa zachodnie z Austrią 10 września 1919 r. w St. Germain-en-Laye. W przeciwieństwie do innych państw sukcesyjnych, Rzeczpospolita Polska jako jedyna nie zawarła w latach 1919-1922 umowy archiwalnej z Austrią, co nastąpiło dopiero 26 października 1932 r. w Wiedniu. Rokowania polsko-austriackie znalazły się w impasie nie tylko z powodu stanowiska archiwistów polskich, stojących niezłomnie na gruncie zasady pertynencji, ale także nieskutecznych działań dyplomatycznych utrudnionych kryzysami, przesileniami rządowymi i zmieniającymi się często ministrami spraw zagranicznych.

13

Sytuacja prawna mniejszości żydowskiej na terytoriach znajdujących się pod kontrolą Ligi Narodów w latach 30. XX wieku: Górny Śląsk – Terytorium Saary – Danzig

51%

Möllenbeck L., Hojka Z., Ruchniewicz M.

Zaranie Śląskie. Seria druga

|

2023

|

vol. 9

58-73

EN

The following article provides an overview of the legal situation of the Jewish population in Upper Silesia, Saarland and the Free City of Danzig. All three areas were under the influence of the League of Nations in the interwar period. Firstly, it outlines how the protection of minorities, as enshrined in the Treaty of Versailles, among others, affected the respective territories in the interwar period in the 1930s. Secondly, it is shown how the Jews attempted to resist anti-Jewish legal measures within this legal framework of minority protection. It is shown that the legal instrument of petitioning the League of Nations was frequently used, but had little impact on the progressive disenfranchisement of the Jews in the 1930s.

PL

Poniższy artykuł stanowi zestawienie sytuacji prawnej ludności żydowskiej na Górnym Śląsku, w Saarze i Wolnym Mieście Gdańsku. Wszystkie trzy obszary w okresie międzywojennym znajdowały się pod wpływem Ligi Narodów. Po pierwsze, nakreślono, w jaki sposób ochrona mniejszości, zapisana m.in. w traktacie wersalskim, wpłynęła na odpowiednie terytoria w okresie międzywojennym w latach 30. XX wieku. Po drugie, pokazano, w jaki sposób Żydzi próbowali oprzeć się antyżydowskim środkom prawnym w tych ramach prawnych ochrony mniejszości. Wykazano, że instrument prawny w postaci składania petycji do Ligi Narodów był często wykorzystywany, ale miał niewielki wpływ na postępujące pozbawienie Żydów praw obywatelskich w latach 30. XX wieku.

14

„Czarodziej klawiatury” w świecie dyplomacji. Rola Ignacego Jana Paderewskiego w walce o polskie granice (1919-1920)

41%

Krochmal A.

Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL

|

2020

|

vol. 17

EN

Ignace Jan Paderewski (1860-1941) – a world-famous pianist, composer, politician, statesman and diplomat played a significant role in shaping the reborn Polish state and its borders. He undertook active political activity during the First World War. In the years 1915-1918, he acquired the President of the United States, Woodrow Wilson and his closest associates, as well as over 4 million American Polonia for the Polish cause. He gained real influence on the shaping of the territory and borders of the Polish state after taking office as the Prime Minister of the Polish Government and the Minister of Foreign Affairs. This took place on January 16, 1919. Paderewski led to the recognition of the reborn Polish state in the international arena by the United States (January 30, 1919), France (February 23), Great Britain (February 25), Italy (February 27), and then other countries. He represented Poland in Paris as a delegate to the peace conference. During the several months of deliberations he fought for the incorporation into the Polish state of Eastern Galicia, Cieszyn Silesia and Upper Silesia, as well as Gdańsk together with Pomerania. He was supported in these activities by well-known Polish scholars, both historians (Szymon Askenazy, Oskar Halecki, Władysław Konopczyński) and geographers (Eugeniusz Romer). Together with Roman Dmowski, he signed at Versailles on 28 June 1919 a peace treaty ending World War I. After resigning from the post of prime minister on December 9, 1919 and leaving the country, he was still interested in Polish affairs. He returned to political activity during the Bolshevik invasion of Poland. From July 1920 to May 1921, at the request of the Polish government and the head of state Józef Piłsudski, he was a Polish delegate to international conferences and a representative at the League of Nations.

PL

Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) – światowej sławy pianista, kompozytor, polityk oraz mąż stanu i dyplomata odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu się odrodzonego państwa polskiego i jego granic. Aktywną działalność polityczną podjął w okresie pierwszej wojny światowej. W latach 1915-1918 pozyskał dla sprawy polskiej prezydenta Stanów Zjednoczonych, Woodrowa Wilsona i jego najbliższe otoczenie polityczne oraz ponad 4-milionową Polonię amerykańską. Realny wpływ na kształtowanie się terytorium i granic państwa polskiego zyskał po objęciu urzędu premiera polskiego rządu i ministra spraw zagranicznych, co miało miejsce 16 stycznia 1919 r. Doprowadził on do uznania odrodzonego państwa polskiego na arenie międzynarodowej przez Stany Zjednoczone (30 stycznia 1919 r.), Francję (23 lutego), Wielką Brytanię (25 lutego), Włochy (27 lutego), a następnie inne państwa. Reprezentował Polskę w Paryżu jako delegat na konferencję pokojową. W trakcie kilku miesięcy obrad walczył o włączenie do państwa polskiego Galicji Wschodniej, Śląska Cieszyńskiego i Górnego Śląska oraz Gdańska wraz z Pomorzem. Wspierali go w tych działaniach znani polscy uczeni, zarówno historycy (Szymon Askenazy, Oskar Halecki, Władysław Konopczyński), jak i geografowie (Eugeniusz Romer). Razem z Romanem Dmowskim podpisał w Wersalu w dniu 28 czerwca 1919 r. traktat pokojowy kończący I wojnę światową. Po rezygnacji z funkcji premiera w dniu 9 grudnia 1919 r. i wyjeździe z kraju, nadal interesował się sprawami polskimi. Do działalności politycznej powrócił w okresie inwazji bolszewickiej na Polskę. Od lipca 1920 r. do maja 1921 r. był na prośbę rządu polskiego i naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego polskim delegatem na konferencje międzynarodowe oraz przedstawicielem przy Lidze Narodów.

15

Początki Polski niepodległej w świetle spuścizny dokumentacyjnej Ignacego Jana Paderewskiego

41%

Krochmal A.

Miscellanea Historico-Archivistica

|

2020

|

vol. 27

243-261

PL

Ignacy Jan Paderewski (1860–1941), jeden z twórców polskiej niepodległości oraz światowej sławy pianista, pozostawił po sobie bezcenną spuściznę dokumentacyjną. Jest ona rozproszona w ponad 20 archiwach i innych instytucjach pamięci w Polsce i innych krajach. Składają się na nią materiały o charakterze biograficznym, ale przede wszystkim dokumenty z jego niemal 60-letniej aktywności artystycznej, politycznej i dyplomatycznej. Już jako znany w świecie artysta Paderewski stanął na czele rządu jedności narodowej w odradzającej się Polsce. Jednocześnie objął funkcję ministra spraw zagranicznych i delegata polskiego na konferencję pokojową w Paryżu. W ciągu niespełna rocznej działalności (od 16 stycznia do 9 grudnia 1919 r.) odegrał kluczową rolę w walce o polskie granice i w budowie podstaw organizacyjnych niepodległego państwa polskiego. Ciesząc się zaufaniem przywódców mocarstw zachodnich, w tym prezydenta USA Woodrow Wilsona, szybko doprowadził do uznania Polski za niepodległe państwo, sprzymierzone z państwami Ententy. Na konferencji paryskiej, wspierany przez Romana Dmowskiego oraz historyków (Szymona Askenazego, Oskara Haleckiego, Władysława Konopczyńskiego) i geografów (m.in. Eugeniusza Romera) toczył dyplomatyczne boje o włączenie do Polski Śląska Cieszyńskiego, Górnego Śląska, Galicji Wschodniej oraz ziem zaboru pruskiego wraz z Gdańskiem. Jego dymisja z funkcji premiera nie zakończyła aktywności na rzecz Polski, którą prowadził na emigracji aż do śmierci w 1941 r.

EN

Ignacy Jan Paderewski (1860–1941), one of the architects of Polish independence and a world-renowned pianist, left behind an invaluable documentary legacy. It is scattered in over 20 archives and other remembrance institutions in Poland and other countries. It comprises biographical materials but above all, documents of almost 60 years of his artistic, political and diplomatic activity. When Paderewski became the head of the National Unity Government in the reborn Poland, he was already a world-famous artist. At the same time, he accepted the position of Minister of Foreign Affairs and Polish delegate to the peace conference in Paris. Over the course of less than a year (from 16 January to 9 December 1919) of activity, he played a key role in the struggle for Polish borders and building the organisational basis for the sovereign Polish state. Enjoying the trust of the leaders of Western powers, including US President Woodrow Wilson, he quickly achieved recognition of Poland as a sovereign state, allied with the Entente. At the Paris conference, supported by Roman Dmowski and historians (Szymon Askenazy, Oskar Halecki, Władysław Konopczyński) and geographers (e.g. Eugeniusz Romer), he fought diplomatic battles for the inclusion of Cieszyn Silesia, Upper Silesia, Eastern Galicia, and the lands of the Prussian partition including Gdańsk, into Poland. His resignation from the post of prime minister did not end his activity for Poland, which he continued as an émigré until his death in 1941.

16

Początki Polski niepodległej w świetle spuścizny dokumentacyjnej Ignacego Jana Paderewskiego

41%

Krochmal A.

Miscellanea Historico-Archivistica

|

2020

|

vol. 27

243-261

EN

Ignacy Jan Paderewski (1860–1941), one of the architects of Polish independence and a world-renowned pianist, left behind an invaluable documentary legacy. It is scattered in over 20 archives and other remembrance institutions in Poland and other countries. It comprises biographical materials but above all, documents of almost 60 years of his artistic, political and diplomatic activity. When Paderewski became the head of the National Unity Government in the reborn Poland, he was already a world-famous artist. At the same time, he accepted the position of Minister of Foreign Affairs and Polish delegate to the peace conference in Paris. Over the course of less than a year (from 16 January to 9 December 1919) of activity, he played a key role in the struggle for Polish borders and building the organisational basis for the sovereign Polish state. Enjoying the trust of the leaders of Western powers, including US President Woodrow Wilson, he quickly achieved recognition of Poland as a sovereign state, allied with the Entente. At the Paris conference, supported by Roman Dmowski and historians (Szymon Askenazy, Oskar Halecki, Władysław Konopczyński) and geographers (e.g. Eugeniusz Romer), he fought diplomatic battles for the inclusion of Cieszyn Silesia, Upper Silesia, Eastern Galicia, and the lands of the Prussian partition including Gdańsk, into Poland. His resignation from the post of prime minister did not end his activity for Poland, which he continued as an émigré until his death in 1941.

PL

Ignacy Jan Paderewski (1860–1941), jeden z twórców polskiej niepodległości oraz światowej sławy pianista, pozostawił po sobie bezcenną spuściznę dokumentacyjną. Jest ona rozproszona w ponad 20 archiwach i innych instytucjach pamięci w Polsce i innych krajach. Składają się na nią materiały o charakterze biograficznym, ale przede wszystkim dokumenty z jego niemal 60-letniej aktywności artystycznej, politycznej i dyplomatycznej. Już jako znany w świecie artysta Paderewski stanął na czele rządu jedności narodowej w odradzającej się Polsce. Jednocześnie objął funkcję ministra spraw zagranicznych i delegata polskiego na konferencję pokojową w Paryżu. W ciągu niespełna rocznej działalności (od 16 stycznia do 9 grudnia 1919 r.) odegrał kluczową rolę w walce o polskie granice i w budowie podstaw organizacyjnych niepodległego państwa polskiego. Ciesząc się zaufaniem przywódców mocarstw zachodnich, w tym prezydenta USA Woodrow Wilsona, szybko doprowadził do uznania Polski za niepodległe państwo, sprzymierzone z państwami Ententy. Na konferencji paryskiej, wspierany przez Romana Dmowskiego oraz historyków (Szymona Askenazego, Oskara Haleckiego, Władysława Konopczyńskiego) i geografów (m.in. Eugeniusza Romera) toczył dyplomatyczne boje o włączenie do Polski Śląska Cieszyńskiego, Górnego Śląska, Galicji Wschodniej oraz ziem zaboru pruskiego wraz z Gdańskiem. Jego dymisja z funkcji premiera nie zakończyła aktywności na rzecz Polski, którą prowadził na emigracji aż do śmierci w 1941 r.

17

Condamnées à s’allier. La Pologne et la France à la fin de la Grande Guerre et dans l’immédiat après-guerre (1917–1921)

31%

Gmurczyk-Wrońska M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2022

|

issue 2

21-38

EN

Roman Dmowski and his camp, including Erazm Piltz, used the evolution of French foreign policy and the existence of the Polish National Committee in Paris to pressure the French government to include Polish independence in the Allies’ war aims. France’s increased interest in Polish affairs in late 1917 resulted partly from the loss of its Russian ally and partly from a strong desire to weaken Germany as much as possible. France then began to modify its policy in Eastern Europe and included in its future plans the possibility of including the new Central European states in its alliance system. Finally, in 1921, France and Poland concluded a two-part alliance: a political agreement and a secret military convention. For France, in the political and military spheres, Poland was nothing more than a “rear ally”, an ally against Germany, as well as an ally that raised many objections in the Quai d’Orsay. It also played a very important role for French investors. For Poland, on the other hand, the alliance with France as a victorious power was a very important factor in its foreign policy, because Poland absolutely needed a partner among the European powers.

PL

Roman Dmowski i jego obóz, w tym Erazm Piltz, wykorzystywali ewolucję francuskiej polityki zagranicznej i istnienie w Paryżu Komitetu Narodowego Polskiego w celu wywierania presji na rząd francuski, aby włączył on sprawę niepodległości Polski do celów wojennych aliantów. Wzrost zainteresowania Francji sprawami polskimi pod koniec 1917 roku po części wynikał z utraty rosyjskiego sojusznika, a po części z dążenia do maksymalnego osłabienia Niemiec. Francja zaczęła wówczas modyfikować swoją politykę w Europie Wschodniej i w swoich planach na przyszłość uwzględniała możliwość włączenia nowych państw Europy Środkowej do swojego systemu sojuszniczego. Ostatecznie w 1921 roku Francja i Polska zawarły dwuczęściowy sojusz: umowę polityczną i tajną konwencję wojskową. Dla Francji, w sferze politycznej i militarnej, Polska była jedynie allié de revers, sojusznikiem przeciwko Niemcom, przy tym sojusznikiem budzącym wiele zastrzeżeń w Quai d’Orsay. Sojusz odegrał także bardzo ważną rolę z perspektywy francuskich inwestorów. Dla Polski natomiast sojusz z Francją jako mocarstwem zwycięskim był kluczowym czynnikiem w jej polityce zagranicznej, ponieważ Polska bezwzględnie potrzebowała partnera wśród mocarstw europejskich.

FR

Roman Dmowski et son camp, dont Erazm Piltz, ont utilisé l’évolution de la politique étrangère française et présence du Comité national polonais à Paris pour faire pression sur le gouvernement français afin qu’il inclue l’indépendance de la Pologne dans les objectifs de guerre des Alliés. L’intérêt accru de la France pour les affaires polonaises à la fin de 1917 résulte d’une part de la perte de son allié russe et d’autre part d’un fort désir d’affaiblir l’Allemagne autant que possible. La France s’est alors mise à modifier sa politique dans l’Est européen prévoyant dans ses plans futurs la possibilité de compter les nouveaux États d’Europe centrale dans son système d’alliance. Finalement, en 1921, la France et la Pologne conclurent une alliance en deux volets : un accord politique et une convention militaire secrète. Pour la France, la Pologne n’est dans les domaines politique et militaire qu’un «allié de revers», un allié contre l’Allemagne, mais aussi un allié qui soulève de nombreuses objections au Quai d’Orsay. Elle joue également un rôle très important pour les investisseurs français. Pour la Pologne, en revanche, l’alliance avec la France en tant que puissance victorieuse était facteur essentiel dans sa politique étrangère, le pays ayant absolument besoin d’un partenaire parmi les puissances européennes.

Refine search results

Traktat wersalski i konferencja w Pradze

Traktat wersalski i konferencja w Pradze

Między Polską a Niemcami. Nieunikniony konflikt o Wolne Miasto Gdańsk

À propos de la liberté de navigation sur les fleuves internationaux: L’Affaire de l’Oder devant la Cour permanente de Justice internationale

Granica Prus Wschodnich na odcniku z Polską w latach 1919–1922

Independence in warped glass. Foreign Press on the First 100 Days of Reborn Poland, November 1918 – February 1919

A New Order in Central and Eastern Europe: Polish-Soviet Negotiations and the Peace of Riga (1920–1921)

Great Britain, the Dominions and the Paris Peace Conference

Problem kodyfikacji prawa prywatnego w państwach Europy Środkowo-Wschodniej z perspektywy stulecia

David Lloyd George a sprawa polska na konferencji wersalskiej

Sprawa polsko-austriackiej umowy archiwalnej i nieudanych rokowań w latach 1919–1922

Sprawa polsko-austriackiej umowy archiwalnej i nieudanych rokowań w latach 1919–1922

Sytuacja prawna mniejszości żydowskiej na terytoriach znajdujących się pod kontrolą Ligi Narodów w latach 30. XX wieku: Górny Śląsk – Terytorium Saary – Danzig

„Czarodziej klawiatury” w świecie dyplomacji. Rola Ignacego Jana Paderewskiego w walce o polskie granice (1919-1920)

Początki Polski niepodległej w świetle spuścizny dokumentacyjnej Ignacego Jana Paderewskiego

Początki Polski niepodległej w świetle spuścizny dokumentacyjnej Ignacego Jana Paderewskiego

Condamnées à s’allier. La Pologne et la France à la fin de la Grande Guerre et dans l’immédiat après-guerre (1917–1921)