Search results

1

Trinitarian Theology between Religious Walls in the Writings of Raimon Panikkar

100%

Denny C.

Open Theology

|

2016

|

vol. 2

|

issue 1

EN

The Theology Without Walls (TWW) project attempts to interpret spiritual experiences without subjecting them to a priori criteria from religious traditions, but TWW does not substitute universalized secular criteria for religious criteria. Some have promoted “multiple religious belonging” as a prism through which to interpret the experiences of people participating in more than one spiritual path. Yet the concept of multiple religious belonging still presumes a framework in which communal traditions coordinate one’s spiritual experiences. For TWW, however, belonging does not have to be religious or interreligious or multireligious. The manner in which practitioners thematize, or refuse to thematize, their journeys is not a prerequisite for participation in TWW. Is TWW then a sect of the disaffiliated that rejects communal encounters and traditions? How does TWW operate in practice? Raimon Panikkar’s writings on the Trinity demonstrate how a theologian/practitioner well versed in two traditions responds to what he calls “the cosmotheandric experience” by articulating how trinitarian presence is not primarily a doctrine but contrasting facets of reality to which Christianity and Hinduism bear witness. Panikkar’s work is a model of how scholars working with TWW can engage with traditions and simultaneously remain attentive to the particularities of everyday reality.

2

Czy św. Ambroży był słabym teologiem? Nowatorskie aspekty nauki o Trójcy Świętej w dziele De fide

100%

Zimny W.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2013

|

issue 1

141-156

EN

This article is about the Trinitarian theology of St. Ambrose of Milan concluded in De fi de, the most important and most complex bishop’s work of dogmatic. It focuses in particular on the innovative and original aspects of the theological thought of the Father of the Church. The fi rst point is given status quaestionis of Ambrosian theology. In the past, used to be attributed to Ambrose opinion good “politics” church, but poor theologian. More recent studies show one-sidedness of this opinion. In the second section are therefore discussed the aspects of Trinitarian theology Doctor of the Church, which show the specifi city and originality of his theological refl ection. They include: a new understanding of the role of the Emperor in matters of religion; relationship between faith and ecclesial interpretation of Scripture, the new interpretation of the term homoousios used by the Council of Nice, a development theme of unity of the Trinity by reference to the unity of the nature and operation of divine Persons, and not only in based on the idea arché, deepening the understanding of the mystery of the Incarnation; Christ as the center of Ambrosian spirituality, and fi nally, the relationship between faith in the Holy Trinity and the unity of the Church. In light of these issues emerges own and original theological “personality” of Bishop of Milan, and in this way it becomes possible to more comprehensive assessment of and appreciation for his contribution to the refl ection of the Trinity.

3

Why Aquinas Stopped Commenting on Boethius’s De Trinitate

100%

Ugwuanyi F. I.

|

2020

|

vol. 9

|

issue 1

167-188

EN

The article is an attempt to answer the question of why Aquinas stops his commentary on Boethius’s De Trinitate at question six, article four, whereas this is before the point in the treatise where Boethius gets to the heart of the subject matter. The author shows that Aquinas (1) decides to do so because the treatise cannot afford him the means of demonstrating the existence of the Trinity, (2) holds that, although rational explanations could be given in terms of proof of God’s existence, one cannot come to the knowledge of the truth of the existence of the Trinity by reason alone, and (3) concludes that, although we cannot prove the doctrine of the existence of the Trinity through philosophical demonstration, we can, however, show that this doctrine and other doctrines known through the light of faith are not contradictory.

4

"Duch Páně je nade mnou." Základní prvky teologie a praxe duchovního vedení

86%

Kohut P. V.

Acta Universitatis Carolinae Theologica

|

2015

|

vol. 5

|

issue 2

179-197

EN

The article introduces spiritual direction in relation to the mystery of the Trinity. Based on the existing terminology (direction, fatherhood and support), it distinguishes three basic dimensions of spiritual direction, defined according to their relation to the three divine Persons. It concerns the charisma of direction, discernment and fatherhood, which enables the Holy Spirit to work via spiritual director on the guided in order to become the follower of Jesus Christ in a more radical way, to resemble Christ and to be united with him. The relation with the persons of God determines also the requirements to the guided person (modesty, trust and good judgement) and to the director (knowledge, experience and prudence). This theological concept is complemented with anthropological observations: the author offers his own model for spiritual direction (with the personal and temporal structure of human being, the instances of censor and mirror and the dynamics of thoughts and Word), suggests the interaction between the guide and the guided and criticises the itineraries of spiritual development.

5

Many Faced Gods: Triadic (Proto-)Structure and Divine Androgyny in Early Manichaean Cosmogony

86%

Pettipiece T.

Open Theology

|

2014

|

vol. 1

|

issue 1

EN

This paper gathers together evidence that the Manichaean cosmogony was originally based on a trinitarian structure (Father, Mother, Child). This basic triad was subsequently expanded into various hypostases as the Manichaean myth evolved over time and across linguistic contexts.

6

The Beginning and Outline of the Dogma of the Trinity

86%

Huculak B. J.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

vol. 63

|

issue 2: Teologia dogmatyczna - English Version

149-177

EN

The present article outlines the beginnings of the dogma of one God in three Persons. Albeit its germ was already present in Jesus' teaching, its growth happened in conditions that were sometimes adverse. This is also testified to by the fact that the very notion and word “Trinity” (Trinitas) – as one more precise and distinguished from “Triad” (Triás) that was a little older – appeared only at the end of the 2nd century. This development resulted from the Christians’ absolute necessity, for they had to find a plane, on which faith in Jesus Christ as God's Son is in accordance with the truth that there is one God. The early twilight, or even disappearance of the Jewish Christianity current that was more sensitive to confessing a strict – that is numerical, and not only qualitative – unity of God, was marked by an influence of Greek philosophy. Its popular form was Middle Platonism combined with Stoicism that was mainly characterized by the teaching about the Word (ho Lógos), that is a divine intermediate being between God and the world that, by the way, was supposed to be created by Him. Its way to the Biblical theology was cleared by an Alexandrian Jew whose name was Philo, a Jesus’s peer, and this way influenced the Christian thought as soon as the middle of the 2nd century thanks to Justin, and then – to Origen and the Cappadocian Fathers. Even today it is a feature of history of Eastern theology, where the verdict of the First Council of Nicaea is an exception; and the verdict is not without a connection with the thought of Tertullian who worked in the Latin Carthage at the turn of the II and III centuries.

7

Trójca Święta i doświadczenie mistyczne

86%

Królikowski J.

Teologia w Polsce

|

2020

|

vol. 14

|

issue 2

7-28

EN

The mystery of the Holy Trinity constitutes a transcendental and original principle of the history of salvation and the first subject of Christian faith. Christian faith and Christian life are both shaped in relation to this mystery. Therefore we can speak about the primacy of the Holy Trinity in the faith, which finds its expression in the gradual development and in the overall shape of Christian doctrine. It is worth noticing, that the Holy Trinity is also a subject of mystical experience. Starting with the New Testament, especially St. Paul, we can observe in the Church a progressive development of the conviction that the most elevated relation with God, that is mystical relation, has to be Trinitarian in character. It has been shown by the criteria of the Christian mysticism elaborated in theology. A special manifestation of the mystical experience is “ecstasy”. It is rooted in the symbol of faith which synthetically reveals the subject of faith, that is the Holy Trinity together with the specific character of Its redemptive action. God’s lowering towards man constitutes the foundation of the based on faith, man’s rising towards God. In the proper meaning this issue finds its justification in the experience and theology of Paul the Apostle.

8

Epifaniczne przedstawienia Trójcy Świętej na ikonach bizantyjskich i ruskich. Dogmat trynitarny a kanon ikonograficzny.

86%

Cyrek O.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2011

|

issue 25

213-237

EN

The article describes the basic types of pictorial representations of the Holy Trinity. The Old Testament prefiguration of the Trinity that became a type scene is the so-called „Hospitality of Abraham”. This is the variant of the „Trinity” used by Andrew Rublev. The „New Testament Trinity” represents such topics as „Fatherhood” and the „Common Throne”. The revelation of the Trinity as a whole is also evident in icons depicting scenes from Christ’s life, such as the icons of the Nativity, Baptism, Transfiguration on Mount Tabor, where each of the divine persons is manifested in a different way. God the Father is revealed as the sphere of heaven located in the upper part of the image, the Son of God is manifested in human flesh, and the Holy Spirit is depicted in the form of a dove, or a radiant cloud (mandorla). Numerous compositions also make use of the symbol of a triple beam, which stresses the Trinitarian nature of the depicted scene. The formation of epiphanic representations of the Trinity was influenced not only by the realities revealed in the text of the Scripture, but also by the tenets laid down at the Councils of Nicaea in 325 and Constantinople in 381. Trinitarian terminology was also developed by Eastern and Western theologians such as Basil the Great, Greogory of Nazianus, Hilary of Poitiers, Ambrose of Milan, Augustine of Hippo.

9

Hezychastyczna koncepcja przebóstwienia (theosis) w ujęciu Grzegorza Palamasa (1296-1359) i jej wpływ na paletę barwną ruskich ikon XIV i XV wieku

86%

Cyrek O.

Rocznik Teologiczny

|

2012

|

vol. 54

|

issue 1-2

197-228

EN

This paper describes the concept developed by the deification of man from Mount Athos theologian Gregory Palamas (d. 1359) and its effect on the color icon fourteenth and fifteenth centuries. The concept teosis influenced primarily to provide light in the paintings. Under the influence of theology of Palamas remained above all the greatest icon painters in Rus-forming, such as Greek Teofan (†1410) and Andrew Rublev (†1430). Not only ascetics in prayer wanted to see and experience the divine light, which he wrote Palamas. Also, the artists portrayed in the paintings of light with certain colors mainly gold, white and luminous colors. Painters usually avoid dark colors and uses light colored, cheerful color palette. However, when they wanted to show the inscrutability of God's essence then painted in shades of light blue or dark green. In particular, see this luminous envelope around the body of Christ on the "Transforming the Lord." Important are the differences between these two artists' paintings. While the great Greek often narrowed the color palette to two colors (white and brown), the Rublev used a wide range of color and atmosphere created in the image of joy and transfigured world. Teofan rapidly poured light on the icon, and the whole tone of the work remained in monochromatic tones. Do not apply more complicated means of artistic expression and favored simplicity. Rublev entire plane while the works of light to penetrate evenly, which is painted with subtle and delicate colors. In this way, expressed the confidence and the hope of seeing the divine light and the world transformed under the influence of divine energies.

10

Trynitarny wymiar duchowości werbistowskiej na przykładzie modlitwy kwadransowej

72%

Adamczyk M.

Nurt SVD

|

2017

|

issue 2

536-552

PL

Modlitwa kwadransowa należy do kanonu modlitw odmawianych w Zgromadzeniu Słowa Bożego. Jej historia sięga czasów o. Arnolda Janssena, założyciela trzech misyjnych zgromadzeń zakonnych. Był to człowiek, którego duchowość została głęboko zakorzeniona w tajemnicy Trójcy Przenajświętszej. Omówiona modlitwa składa się z pięciu wezwań oraz pięciu odpowiedzi. W swojej bogatej, teologicznej treści odwołuje się do Jednego Boga w Trójcy Osób, do którego odnosi takie określenia, jak dobro, prawda, zbawienie, moc. Z kolei Słowo Boże, stanowiące podmiot czwartego wezwania, jest postrzegane jako posłane przez Boga Ojca celem wypełnienia dzieła zbawienia. Wcielone Słowo stanowi pełnię oraz ośrodek historii. To Ono jednoczy wokół siebie wszystkich ludzi nie tylko przekraczając, ale wręcz niwelując międzyludzkie bariery i podziały. Końcowe wezwanie to wołanie do Ducha Syna – Ducha Świętego o napełnienie uczniów Chrystusa Bożą mocą i darami. Ta jakże potrzebna sprawcza działalność Parakleta jest nieodzowna, aby po najdalsze zakątki ziemi i po wszystkie czasy sławiono oraz głoszono imię Boga, objawione w Jezusie Chrystusie – jedynym Odkupicielu człowieka.

EN

The Quarter Hour Prayer, written by a man of extraordinary devotion to the Holy Trinity, Fr Arnold Janssen, the founder of three religious missionary congregations, is one of the most important prayers in the Society of the Divine Word. It is composed of five invocations and supplications to the Trinity, each followed by the believer’s declaration of faith, trust and good intent. It acknowledges God as goodness, truth, salvation and power. The Word of God, the subject of the fourth invocation, is recognised as sent by God to ensure man’s salvation. The Incarnate Word is the fullness and the centre of the whole of history. It cuts across and breaks all human barriers and divisions and unites all people. The final invocation begs the Spirit of the Son – The Holy Spirit – to fill Christ’s disciples with the divine gifts and power. The causative activity of the Paraklet is indispensable factor in spreading the glory of God, revealed in Jesus Christ, the only Redeemer of men, to the furthest ends of the world until the end of times.

11

Communio und Eucharistie. Ekklesiologische Parallelen bei Dumitru Stăniloae und Joseph Ratzinger

72%

Prihoancă C.

Review of Ecumenical Studies Sibiu

|

2014

|

vol. 6

|

issue 1

73-101

EN

This article is a critical engagement with D. Stăniloae’s and J. Ratzinger’s ecclesiological thought as shaped by the description of church as the body of Christ and the Trinitarian roots of this ecclesiology. Starting from practical problems of prayer and living a Christian life, the authors argue that God’s relationship to the Christian community has primacy over God’s relationship to individual believers. When one conceives of the Christian community as being the body of Christ, one can uphold the elevated Christian ideal of Eucharist Communio without making it unattainable. The authors show that the being of the church is given to the Christian community not as a possession or property, but as a task to be fulfilled through the power of Christ and of the Holy Spirit. One can discover that in becoming the church, the Christian community is elevated to the Trinitarian life in communion. Communion ecclesiology has the potential to bridge the divide between the Orthodox and Catholic churches.

12

Trójca Święta jako epifania inności. Wgląd hermeneutyczny

72%

Barth G.

Roczniki Teologiczne

|

2017

|

vol. 64

|

issue 2: Teologia dogmatyczna

191-220

EN

This text is an attempt to question of otherness, which has become in recent years involved, but also troublesome. Every day we experience various forms of discrimination, suspicion, exclusion, that cause misunderstandings divisions, conflicts. These circumstances make the difference (otherness) is treated by contemporary thinkers, including theologians, as an urgent problem. Theological thought, referring to the rich tradition of the Christian faith, in which the main Other is the transcendent God, trying to rethink the importance of this truth in the modern context. This thought can offer in the way of understanding otherness, that comes from reflection on the Trinity, in which three Persons stand in respect of otherness, where the irreducible distinction becomes a condition for the possibility of their relationship. This model is a proposal for further exploration sense of otherness, especially in the areas: anthropology, sociology, ethics, education. In the text are shown the position of some modern thinkers, who are drawing inspiration from the Christian tradition, develop hermeneutics otherness.

PL

Tekst podejmuje zagadnienie inności, które stało się w ostatnich latach zajmujące, ale i kłopotliwe. Na co dzień doświadczamy bowiem różnych przejawów dyskryminacji, podejrzliwości, wykluczenia, które powodują nieporozumienia, podziały, konflikty. Wszystkie te okoliczności sprawiają, że inność jest traktowana przez współczesnych myślicieli, także teologów, jako palący problem. Myśl teologiczna, nawiązując do bogatej tradycji chrześcijańskiej wiary, w której głównym innym jest transcendentny Bóg, próbuje na nowo przemyśleć znaczenie tej prawdy we współczesnym kontekście. Może zaoferować w ten sposób rozumienie inności, które wypływa z refleksji nad Trójcą Świętą, w której trzy Osoby stoją w stosunku inności, gdzie ich nieredukowalne rozróżnienie staje się warunkiem możliwości ich relacji. Model ten stanowi propozycję dalszych poszukiwań sensu inności, zwłaszcza w obszarach: antropologii, socjologii, etyki, edukacji. W tekście ukazane są także niektóre stanowiska współczesnych myślicieli, którzy czerpiąc inspirację z tradycji chrześcijańskiej, rozwijają hermeneutykę inności.

13

Małżeńskie communio personarum w perspektywie jedyności i troistości Boga

72%

Landwójtowicz P.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

vol. 63

|

issue 6: Teologia pastoralna

157-169

EN

The central truth of Christian revelation is that absolutely prime are the Three Divine Persons including Their mutual clinging and unity. Their communion constitutes the essence, archetype of all realities and it is something according to what everything should be shaped. The Trinity and matrimony of people constitute two completely different realities. Taking into consideration the above assumptions concerning the analogy between The Trinity and marriage, selected qualities resulting from uniqueness and trinity of God (relationality, uniqueness, mutuality, equality, love, communication) have been presented, as well as directions for marriage and its united life arising from them. The above considerations point clearly that profound theological glance at the main revealed truth about God in the Three Divine Persons also allows to discover essential inspirations for marriage and family life as well as spirituality related to it in everyday life.

PL

Centralną prawdą objawienia chrześcijańskiego jest to, że absolutnie pierwsze są Osoby boskie wraz z Ich wzajemnym przylgnięciem oraz łącznością. Ich komunia stanowi istotę, archetyp wszelkich rzeczywistości jest tym, według czego winno być wszystko kształtowane. Trójca Święta i małżeństwo ludzi to dwie rzeczywistości całkowicie różne. Uwzględniając powyższe założenia dotyczące analogii między Trójcą Świętą a małżeństwem, przedstawione zostały wybrane cechy wynikające z jedyności i troistości Boga (relacyjność, jedność, wzajemność, równość, miłość, komunikacja), a następnie przedstawiono wynikające z nich wskazania dla małżeństwa i ich wspólnotowego życia. Powyższe rozważania jasno wskazują, iż pogłębione spojrzenie teologiczne na najważniejszą prawdę objawioną o Bogu w Trójcy Osób pozwala także odnajdywać istotne inspiracje dla życia małżeńsko-rodzinnego i duchowości z nim związanej w codzienności.

14

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

72%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2014

|

vol. 8

|

issue 2

165-176

PL

Potocznie przyjęło się traktować piękno jako wartość artystyczną, wydaną wyłącznie na żywioł sztuki. Podczas gdy jest ono drogą do jedności tak powszechnej, że obejmuje wszystko, ma charakter absolutnie powszechny. Nie ma bowiem aspektu życia, który nie byłby objęty zbawczym działaniem piękna. Nawet grzech naruszający harmonię i wprowadzający rozłam tam, gdzie panowała dotychczas jedność, nie może ostatecznie pokonać porządku, który zachwyca swym blaskiem. Piękno jest drogą do jedności absolutnej, ale nie totalizującej, czyli takiej, która uznaje i chroni poszczególne części tej całości. Jest ono słowem Słowa, trynitarnym blaskiem człowieczeństwa Logosu. Jeśli bowiem fundamentem człowieczeństwa w Bogu jest Słowo, to Jego pierwszym słowem skierowanym do ludzi jest trynitarne pię kno. Bóg w tym słowie daje człowiekowi najdoskonalszy paradygmat jedności.

EN

The subject ofthese considerationswill be the problemof beauty initsTrinitarian perspective and in the context ofthe symbolic theology of Brunon Forte, which providesthe appropriate toolstoexplorethi s issue. This article presents the beauty of the Father, who is the beginning without the beginning of the other divine persons, who eternally come from Him. The Father eternally begotten the Son and on the foundation on His relationship with Him, He creates the universe. In this way, by giving up being everything, God the Father becomes the beginning of harmony whose light reveals everlasting beauty. In turn, by the act of the Incarnation, the Son of God enables intra-Trinitarian harmony to reveal in the space of creation, which is wounded by sin. In Christ,it becomes possible tocompletethe unification ofsinful humanitywith the mercifulGod. Heis thereforethe only way tounity, reflecting theunityof the Trinity. Holy Spirit also builds the unity of both the Trinity and ecclesial space. For he is the bond of love between the Father and the Son; Their communion open to others. Thanks to that, he may serve a similar function in the community of the Church as he serves in the Trinity - uniting people. All this allows one to consider beauty as a beautifully mysterious attribute of God, manifested in the light of unity, which dominates in the Trinitarian relations. By the act of the Incarnation, this unity is shared by humanity.

15

Rzut oka na pneumatologię św. Augustyna

72%

Eborowicz W.

Vox Patrum

|

1988

|

vol. 14

197-206

EN

Primo loco Sanctus Doctor de Spiritu Sancto Deo docet, contextu e 1. Cor. 1 sumpto quem laudat adiutus.

16

Stanowisko Grzegorza z Nazjanzu wobec formuły trynitarnej: mia ousia – treis hypostaseis

72%

Widok N.

Vox Patrum

|

2003

|

vol. 44

221-233

EN

Saeculo quarto diversae exp!icationes ad tres personas divinas pertinentes inter Christianos propagatae sunt. Qua ratione scriptores ecclesiastici impulsi sunt ad divinas personas pressius investigandas. Quorum Basitius Magnus formulam trinitariam statuit, i.e. mia ousia kai treis hypostaseis. Vox ousia Trinitatis essentiam significat, et vocabulum hypostasis ad personas divinas attinet indicatque differentiam inter eas. Hanc doctrinam trinitariam suscepit Gregorius Nazianzenus, qui in suis operibus solum quinquies Basilii formulam adhibuit. Saepius ad Trinitatis descriptionem vocibus physis et treis idiotetes usus est. Gregorii attamen institutio de trinitariis appellationibus profundius investiganda est.

17

Die Relevanz trinitarisch verstandener Ewigkeit für die menschliche Zeiterfahrung

72%

Grimm M.

Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

|

2018

|

vol. 38

|

issue 2

117-127

PL

Aby zaoszczędzić czas w obliczu codziennego doświadczenia stałego przyspieszenia, autor przedstawia propozycję jego relatywizacji przez teologiczne rozumienie czasu. Czas powinien być rozumiany z perspektywy trynitarnie ujmowanej wieczności. Autor obserwuje tęsknotę człowieka za spokojem, „czasem dla siebie“, które często prowadzą do silnego przyspieszenia, ponieważ uważamy, że dopiero wówczas możemy żyć, kiedy nasze obowiązki zostaną wypełnione. Kryje się za tym pragnienie innego poczucia czasu. Teologicznie powinno być ono możliwe. W odróżnieniu od dominującego metafizycznego rozumienia wieczności autor ukazuje trzy teologiczne możliwości rozumienia wieczności. 1. Jeśli czas jest rozumiany jako przez Boga stworzony, w sensie creatio continua, można mówić o „stałym darze czasu”, o podarunku każdej chwili. 2. Wynikająca z wiary pewność przyszłości danej przez Boga, nadzieja eschatologiczna daje naszej każdorazowej teraźniejszości udział w wieczności Bożej. Nadziei na Boże wypełnienie naszego czasu towarzyszy radosny spokój w obchodzeniu się z nim. 3. Nadzieja eschatologiczna i rozumienie czasu jako daru stwórczego opierają się na objawieniu się wieczności w czasie. W Jezusie Chrystusie wieczność wkracza w czas ziemski. We wspólnocie z Nim już zostaliśmy włączeni w pełnię życia trynitarnego, którego urzeczywistnieniem jest wieczność.

EN

The author takes into consideration the daily experience of steady acceleration to save time, by promoting a theological understanding of time. Time shall be understood from through the Trinitarian concept of eternity. The author notices the human longing for rest, for a “time to live”. This often leads to strong acceleration of life because of the thought that we just can “live” after all our duties are completed. Probably there is the desire for a new feeling of time. This shall be endorsed in a theological way. In ifference to the metaphysical meaning of eternity three theological possibilities of an understanding of time through the concept of eternity are shown: 1. Time as created by God in creatio continua is a continual gift – a gift of every moment. 2. The belief and certainty of God given to the future, the eschatological hope, the sharing of God’s eternity in our actual presence. A peacefulness in our handling of time should be the result of hope for the perfection of our time. 3. The eschatological hope and the meaning of time as God’s gift of creation both found in the Revelation of eternity in the time. In Jesus Christ eternity caves into time. In community with him we are already taken into the wealth of Trinitarian life, whose execution is eternity.

18

Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie

72%

Rucki M., Szymański K.

Scriptura Sacra

|

2015

|

issue 19

183-197

EN

In the paper, the attention is paid to the greeting directed to the readers of the Revelation in the passage 1:4-7. Its structure suggests that its source is not John who wrote the Book, but the Gog who presents Himself as a unity of three persons: Father, Son and the Holy Spirit. The greeting focused most on Jesus Christ, his exceptional love towards humans and his mssion. Along with his appearance on the Earth, the process of bringing people back to God started. Monotrinitarian greeting introduces the reader to the reality of the eschatological future which would have been horrible if not the fact of limitless love and care expressed in the greeting.

PL

W artykule zwrócono uwagę na pozdrowienie skierowane do czytelników Apokalipsy św. Jana w wersetach 1,4-7. Struktura pozdrowienia sugeruje, że nie jest do pozdrowienie wyartykułowane przez Jana, tylko pochodzące od Boga jawiącego się jako jedność trzech Osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Najwięcej uwagi pozdrowienie poświęca osobie Jezusa Chrystusa, Jego wyjątkowej miłości do człowieka oraz Jego misji, albowiem wraz z Jego pojawieniem się na ziemi rozpoczęło się dzieło odzyskiwania człowieka dla Boga. Monotrynitarne pozdrowienie wprowadza czytelnika w rzeczywistość rzeczy ostatecznych, która byłaby przerażająca, gdyby nie fakt bezgranicznej miłości i życzliwości wyrażonej w tymże pozdrowieniu.

19

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

72%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2014

|

vol. 8

|

issue 2

165-176

EN

The subject of these considerations will be the problem of beauty in its Trinitarian perspective and in the context of the symbolic theology of Brunon Forte, which provides the appropriate tools to explore this issue. This article presents the beauty of the Father, who is the beginning without the beginning of the other divine persons, who eternally come from Him. The Father eternally begotten the Son and on the foundation on His relationship with Him, He creates the universe. In this way, by giving up being everything, God the Father becomes the beginning of harmony whose light reveals everlasting beauty. In turn, by the act of the Incarnation, the Son of God enables intra-Trinitarian harmony to reveal in the space of creation, which is wounded by sin. In Christ, it becomes possible to complete the unification of sinful humanity with the merciful God. He is therefore the only way to unity, reflecting the unity of the Trinity. Holy Spirit also builds the unity of both the Trinity and ecclesial space. For he is the bond of love between the Father and the Son; Their communion open to others. Thanks to that, he may serve a similar function in the community of the Church as he serves in the Trinity - uniting people. All this allows one to consider beauty as a beautifully mysterious attribute of God, manifested in the light of unity, which dominates in the Trinitarian relations. By the act of the Incarnation, this unity is shared by humanity.

PL

Potocznie przyjęło się traktować piękno jako wartość artystyczną, wydaną wyłącznie na żywioł sztuki. Podczas gdy jest ono drogą do jedności tak powszechnej, że obejmuje wszystko, ma charakter absolutnie powszechny. Nie ma bowiem aspektu życia, który nie byłby objęty zbawczym działaniem piękna. Nawet grzech naruszający harmonię i wprowadzający rozłam tam, gdzie panowała dotychczas jedność, nie może ostatecznie pokonać porządku, który zachwyca swym blaskiem. Piękno jest drogą do jedności absolutnej, ale nie totalizującej, czyli takiej, która uznaje i chroni poszczególne części tej całości. Jest ono słowem Słowa, trynitarnym blaskiem człowieczeństwa Logosu. Jeśli bowiem fundamentem człowieczeństwa w Bogu jest Słowo, to Jego pierwszym słowem skierowanym do ludzi jest trynitarne piękno. Bóg w tym słowie daje człowiekowi najdoskonalszy paradygmat jedności.

20

Znaki nowego paradygmatu maryjnego w teologii symbolicznej

72%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2017

|

vol. 11

|

issue 2

111-124

EN

The article presents the elements of new marialogical paradigm which signs appear in ecclesial’s symbolism. The analysis is mainly based on Italian sources by Bruno Forte, who is the creator of mariological symbolism. The Author of the article doesn’t limit himself only to summarising Forte’s idea, but he also exposes the foundations of new mariological paradigm which origin starts in ecclesial’s symbolism. It is based on aesthetic compiling of traditional mariological content. Thanks to this, we can talk about mariological aesthetics, which the main axis is focused on appreciating the concrete idea on the one hand, and rooting in The Trinity’s internal life on the other hand. Virgin Mary reveals “Everything” in “part”, but not for the price of removing the fragmental. In this way, the balance between historical message and dogmatic aspect of Revelation is achieved. Brunon Forte, within ecclesial’s symbolism, presents solid basics for us to be able to consider new marialogical paradigm and he shows the way for further studies in this field.

PL

Artykuł prezentuje elementy nowego paradygmatu mariologicznego, którego znaki pojawiają się w eklezjologii symbolicznej. Analizie zostały poddane głównie źródła w języku włoskim autorstwa Brunona Fortego, twórcy mariologii symbolicznej. Autor artykułu nie ograniczył się jednak tylko do streszczenia myśli Fortego, ale ukazał zręby rodzącego się w ramach eklezjologii symbolicznej nowego paradygmatu mariologicznego. Polega on na estetycznym opracowaniu tradycyjnych treści mariologicznych. Dzięki temu można mówić o estetyce mariologicznej, której główną oś stanowi z jednej strony docenienie konkretu, a z drugiej zakorzenienie w wewnętrznym życiu Trójcy Świętej. Maryja objawia bowiem „Wszystko” w „części”, ale nie za cenę usunięcia tego, co fragmentaryczne. W ten sposób osiągnięta zostaje równowaga między historycznym przekazem ewangelicznym a dogmatycznym wymiarem Objawienia. Brunon Forte w ramach symboliki eklezjalnej dał solidne podstawy, żeby można było mówić o nowym paradygmacie mariologicznym, i wskazał drogę do dalszych badań w tej materii.

Refine search results

Trinitarian Theology between Religious Walls in the Writings of Raimon Panikkar

Czy św. Ambroży był słabym teologiem? Nowatorskie aspekty nauki o Trójcy Świętej w dziele De fide

Why Aquinas Stopped Commenting on Boethius’s De Trinitate

"Duch Páně je nade mnou." Základní prvky teologie a praxe duchovního vedení

Many Faced Gods: Triadic (Proto-)Structure and Divine Androgyny in Early Manichaean Cosmogony

The Beginning and Outline of the Dogma of the Trinity

Trójca Święta i doświadczenie mistyczne

Epifaniczne przedstawienia Trójcy Świętej na ikonach bizantyjskich i ruskich. Dogmat trynitarny a kanon ikonograficzny.

Hezychastyczna koncepcja przebóstwienia (theosis) w ujęciu Grzegorza Palamasa (1296-1359) i jej wpływ na paletę barwną ruskich ikon XIV i XV wieku

Trynitarny wymiar duchowości werbistowskiej na przykładzie modlitwy kwadransowej

Communio und Eucharistie. Ekklesiologische Parallelen bei Dumitru Stăniloae und Joseph Ratzinger

Trójca Święta jako epifania inności. Wgląd hermeneutyczny

Małżeńskie communio personarum w perspektywie jedyności i troistości Boga

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

Rzut oka na pneumatologię św. Augustyna

Stanowisko Grzegorza z Nazjanzu wobec formuły trynitarnej: mia ousia – treis hypostaseis

Die Relevanz trinitarisch verstandener Ewigkeit für die menschliche Zeiterfahrung

Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

Znaki nowego paradygmatu maryjnego w teologii symbolicznej