Search results

1

Ananiasz Zajączkowski – orientalistyka przede wszystkim

100%

Zajączkowska-Łopatto M. E.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

133-148

RU

Profesor dr hab. Ananiasz Zajączkowski w listopadzie 1945 został mianowany dyrektorem Instytutu Orientalistycznego UW na 5 lat. Powtórnie został dyrektorem w latach 1957-1961. Jego podstawowym zadaniem było stworzenie warunków do rozpoczęcia normalnego trybu nauczania. Od 1948 rozpoczyna pięcioletni cykl studiów w ramach którego wykształcił kilka pokoleń filologów orientalnych prowadzących badania dotyczące Wschodu Muzułmańskiego. W latach 1946-1950 kierował Instytutem Orientalistycznym na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1952 został członkiem nowopowstałej Polskiej Akademii Nauk, zorganizował Komitet Orientalistyczny PAN, którym kierował do 1965. W 1953 powstał Zakład Orientalistyki PAN, którego był kierownikiem 1969, do zamknięcia. Całe swoje życie poświęcił orientalistyce. Poza dydaktyką zajmował się pracami wydawniczymi, edytorskimi i oczywiście działalnością organizacyjną. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego w latach 1949 – 1958. Był redaktorem Przeglądu Orientalistycznego 1948 - 1952, wydał 16 tomów Rocznika Orientalistycznego 1950-1970. Współpracował z redakcjami Języka Polskiego i Poradnika Językowego. Był zapraszany na wykłady do Instytutu Wschodoznawstwa w Moskwie, na uniwersytet w Jerozolimie, na Uniwersytet w Stambule i Ankarze, Baku, do Instituto Universitario w Neapolu itd. Był przewodniczącym prezydium Polskiej Grupy Roboczej d/s realizacji projektu UNESCO „Wschód –Zachód”. Uczestniczył aktywnie w pracach naukowych i organizacyjnych wielu dziesiątków zjazdów, kongresów i konferencji międzynarodowych. Był członkiem Societe Finno-Ougrienne, Türk Dil Kurumu, Societas Uralo-Altaica, PAU, TNW, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Jest autorem 341 prac. Z okazji 60-lecia urodzin poświęcono mu XXXVI Ural-Altaische Jahrbucher Napisano o nim i jego pracach z zakresu osmanistyki, zabytków kipczackich i Złotej Ordy, zabytków piśmiennictwa tureckiego z Egiptu Mameluckiego kilka dziesiątków artykułów.

EN

In November 1945 Professor Ananiasz Zajączkowski was appointed director of the Oriental Institute of Warsaw University for 5 years. Later, he became its director once more in the years 1957–1961. His primary task was to prepare the groundwork for launching the normal curriculum. In 1948 he started a five-year cycle of study in which he educated several generations of oriental philologists, who conducted research on the Muslim East. In the years 1946–1950 he was head of the Institute of Oriental Studies at the University of Wroclaw. In 1952 he became a member of the newly formed Polish Academy of Science, where he organized the Committee of Oriental Studies, which he headed till 1965. In 1953, the Department of Oriental Studies of Polish Academy of Science was created and Professor Zajączkowski directed it from its very beginnings until its closure in 1969. He devoted his entire life to oriental studies. In addition to teaching, the Professor also focused on research and publishing, as well as editorial and organizational work. He was president of the Polish Society of Oriental Studies from 1949 to 1958. He was the editor of the “Oriental Review” between 1948 and 1952, and issued sixteen volumes of the Rocznik Orientalistyczny from 1950 to 1970. In addition, he collaborated in the editing of Język Polski and Poradnik Językowy. He was invited to give lectures at the Institute of Eastern Studies in Moscow, at the University of Jerusalem, the Instituto Universitario in Naples, etc. He was the president of the Board of the Polish Team working on the UNESCO “East-West” project. He played an active academic and organizational role in several dozen conferences, congresses and convention. He was a member of the Société Finno-Ougrienne, Türk Dil Kurumu, Societas Uralo-Altaica, PAU, TNW, Wroclaw Scientific Society. Professor Ananiasz Zajączkowski is the author of 341 publications. To mark the 60th anniversary of his birth the 36th volume of Ural-Altaische Jahrbücher was named in his honour. Dozens of articles have been written about him and his work on Ottoman studies, the Kipchak monuments, the Golden Horde and the historical Turkish literature of Mameluke Egypt.

PL

Profesor dr hab. Ananiasz Zajączkowski w listopadzie 1945 został mianowany dyrektorem Instytutu Orientalistycznego UW na 5 lat. Powtórnie został dyrektorem w latach 1957-1961. Jego podstawowym zadaniem było stworzenie warunków do rozpoczęcia normalnego trybu nauczania. Od 1948 rozpoczyna pięcioletni cykl studiów w ramach którego wykształcił kilka pokoleń filologów orientalnych prowadzących badania dotyczące Wschodu Muzułmańskiego. W latach 1946-1950 kierował Instytutem Orientalistycznym na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1952 został członkiem nowopowstałej Polskiej Akademii Nauk, zorganizował Komitet Orientalistyczny PAN, którym kierował do 1965. W 1953 powstał Zakład Orientalistyki PAN, którego był kierownikiem 1969, do zamknięcia. Całe swoje życie poświęcił orientalistyce. Poza dydaktyką zajmował się pracami wydawniczymi, edytorskimi i oczywiście działalnością organizacyjną. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego w latach 1949 – 1958. Był redaktorem Przeglądu Orientalistycznego 1948 - 1952, wydał 16 tomów Rocznika Orientalistycznego 1950-1970. Współpracował z redakcjami Języka Polskiego i Poradnika Językowego. Był zapraszany na wykłady do Instytutu Wschodoznawstwa w Moskwie, na uniwersytet w Jerozolimie, na Uniwersytet w Stambule i Ankarze, Baku, do Instituto Universitario w Neapolu itd. Był przewodniczącym prezydium Polskiej Grupy Roboczej d/s realizacji projektu UNESCO „Wschód –Zachód”. Uczestniczył aktywnie w pracach naukowych i organizacyjnych wielu dziesiątków zjazdów, kongresów i konferencji międzynarodowych. Był członkiem Societe Finno-Ougrienne, Türk Dil Kurumu, Societas Uralo-Altaica, PAU, TNW, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Jest autorem 341 prac. Z okazji 60-lecia urodzin poświęcono mu XXXVI Ural-Altaische Jahrbucher Napisano o nim i jego pracach z zakresu osmanistyki, zabytków kipczackich i Złotej Ordy, zabytków piśmiennictwa tureckiego z Egiptu Mameluckiego kilka dziesiątków artykułów.

2

Karaimistyka jako nieodłączny element turkologii w Wilnie

100%

Kobeckaitė H.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

65-78

EN

The main aim of this article is to describe the role played of two Turkic communities residing in the territory of the Great Duchy of Lithuania from the 14th century onwards – the Karaims and the Tatars – in the appearance and development of oriental and Turkological studies in Vilnius. A short overview of the state of Oriental Studies in Vilnius, in particular in Vilnius University in the 18th–19th centuries, and its correlation with the local “Orient”, is given in the first part of the article. Most of the article focuses on the period between the two world wars, when Karaim and Tatar scholars, educationists and spiritual leaders took a very active role in investigating and popularising their own cultural heritage and Turkic culture in general. Through publications in magazines, the activities of societies and communities, an available pool of effective and skilled experts Karaim and Tatars courses emerged in Vilnius as an equivalent subject to traditional Oriental Studies and Turkology. Their achievements paved the way for the great resurgence in national identity and the revival academic research and teaching on Lithuania’s national heritage after it regained its independence in 1990. Research on the Oriental heritage of the Lithuanian Grand Duchy was out of the question during the Soviet period. Today when linguistic and cultural studies and research on Karaim and Tatar culture have become an important feature of Turkology, the Oriental studies programme in Vilnius constitutes a relevant part of professional academic life.

3

Aleksander Dubiński (1924–2002) – uczony, nauczyciel, przewodnik

100%

Cichocki D.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

121-124

EN

Dr Aleksander Dubiński was my first teacher of Turkish grammar. His research encompassed various fields of Turkology – from linguistics to religion. In this short essay I have tried to present his academic work from the perspective of his students’ education and his influence on the development of Polish Turkology.

4

Zygmunt Abrahamowicz jako historyk

100%

Kołodziejczyk D.

Almanach Karaimski

|

2014

|

vol. 3

125-132

RU

Autor wspomina swoje kontakty z Zygmuntem Abrahamowiczem, nieżyjącym już znanym polskim turkologiem pochodzenia karaimskiego. Oprócz katalogu osmańskich dokumentów znajdujących się w polskich archiwach, Abrahamowicz wydał kilka osmańskich i krymskich tekstów historycznych, opatrując je bogatymi przypisami. Był on nie tylko znakomitym językoznawcą, lecz także historykiem. Wysunął, na przykład, nader przekonującą tezę, iż w 1683 r. Wielki Wezyr kara Mustafa nie zamierzał wziąć Wiednia szturmem, lecz miał nadzieję na poddanie miasta przez jego obrońców. Taka kapitulacja spowodowałaby, że łupy ze zdobytego miasta trafiłyby do sułtańskiego skarbca, podczas gdy w wypadku zdobycia miasta szturmem zostałyby przechwycone przez żołnierzy.

EN

The author recalls his contacts with Zygmunt Abrahamowicz, the late,eminent Polish Turkologist of Karaite origin. In addition to the catalogue of Ottoman documents held in the Polish archives, Abrahamowicz edited several Ottoman and Crimean historical texts, providing them with rich annotations. He was not only a distinguished linguist, but also a historian. For instance, he formulated the highly persuasive hypothesis that, in 1683, Grand Vizier Kara Mustafa had not intended to take Vienna by general assault, as he was hoping instead for the capitulation of the besieged garrison there. Such a capitulation would have ensured that the spoils to be found in Vienna would have been guaranteed for the Ottoman treasury whereas in a general assault they would have been captured by the soldiers.

PL

Autor wspomina swoje kontakty z Zygmuntem Abrahamowiczem, nieżyjącym już znanym polskim turkologiem pochodzenia karaimskiego. Oprócz katalogu osmańskich dokumentów znajdujących się w polskich archiwach, Abrahamowicz wydał kilka osmańskich i krymskich tekstów historycznych, opatrując je bogatymi przypisami. Był on nie tylko znakomitym językoznawcą, lecz także historykiem. Wysunął, na przykład, nader przekonującą tezę, iż w 1683 r. Wielki Wezyr kara Mustafa nie zamierzał wziąć Wiednia szturmem, lecz miał nadzieję na poddanie miasta przez jego obrońców. Taka kapitulacja spowodowałaby, że łupy ze zdobytego miasta trafiłyby do sułtańskiego skarbca, podczas gdy w wypadku zdobycia miasta szturmem zostałyby przechwycone przez żołnierzy.

Refine search results

4 Almanach Karaimski

4 2014

1 Cichocki D.

1 Kobeckaitė H.

1 Kołodziejczyk D.

1 Zajączkowska-Łopatto M. E.

Ananiasz Zajączkowski – orientalistyka przede wszystkim

Karaimistyka jako nieodłączny element turkologii w Wilnie

Aleksander Dubiński (1924–2002) – uczony, nauczyciel, przewodnik

Zygmunt Abrahamowicz jako historyk