Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Venetian painting

Sort By:

Limit search:

Kim jest „rudobrody rzeźbiarz”? Raz jeszcze o noweli „Ad leones!”

100%

Sikorska A.

Pamiętnik Literacki

2019

vol. 110

issue 2

115-132

Artykuł porusza problematykę malarstwa weneckiego w utworach Cypriana Norwida, takich jak: "Menego", "Salon Paryski 1881" oraz nowela „Ad leones!” Szczególnie istotne dla genezy drugiego z wymienionych utworów są w opinii autorki wypowiedzi Theophile’a Gautiera, zwłaszcza te odnoszące się do problemu malarstwa weneckiego i XIX-wiecznych kontynuatorów tej tradycji. Towarzysząca autorce podczas powstawania artykułu lektura książki Phillippe’a Beauassanta "Przejścia. Z renesansu do baroku" pozwoliła spojrzeć na utrwalony w tradycji badawczej consensus, iż o przymiotach głównego bohatera noweli „Ad leones!” – rudobrodego rzeźbiarza, najdobitniej zaświadcza towarzysząca mu charcica. Zwieńczeniem tego typu lektur jest, zdaniem autorki, wyrażona przez Dariusza Pniewskiego opinia, że „rzeźbiarz kilkakrotnie został nazwany rudobrodym, i, co równie ważne, a może nawet istotniejsze – towarzyszy mu pies, chart”. Z tego powodu ustalenia badacza poświęcone stosunkowi Norwida do weneckiego koloryzmu, choć cenne, okazują się niewystarczające. Autorka stara się odwrócić tendencję pojawiającą się w badaniach nad „Ad leones!”, próbując dociec możliwej genezy kreacji postaci rudobrodego rzeźbiarza. Dzięki temu kontekst weneckiego malarstwa zostaje w noweli rozszerzony o możliwą inspirację ikonograficzną, a także o problematykę manieryzmu (w jego historycznym ujęciu) jako nurtu schyłku renesansu, antycypującego – zdaniem Norwida – tendencje istniejące w sztuce jemu współczesnej. Utwór „Ad leones!”, napisany u kresu twórczości poety, zyskuje zatem podwójną, symboliczną ramę odniesienia – refleksja Norwida nad statusem artysty, jego predyspozycjami oraz postawą moralną staje się jednocześnie spojrzeniem o charakterze ogarniającym nie tylko XIX wiek, ale też kraniec renesansu.

The article touches the problem of Venetian painting in such Cyprian Norwid’s pieces as "Menego", "Salon Paryski 1881" ("Paris Salon 1881") and the short story “Ad leones!.” When it comes to the origin of the second piece, he author of the paper finds the opinions by Theophile Gautier particularly valuable, especially those of them which refer to the issue of Venetian painting and the 19th c. continuators of the tradition. Philippe Beauassant’s book "Passages, de la Renaissance au Baroque" ("Passages. From the Renaissance to Baroque"), the reading of which accompanied the author while producing the paper, allows to look at the consensus recorded in research tradition that the greyhound bitch accompanying the red-bearded sculptor best attests the virtues of the main character of “Ad leones!.” An effect of such readings is, according to the author of the paper, the opinion expressed by Dariusz Pniewski that “the sculptor was a few times named red-bearded and, which is equally important and even most important, he is accompanied by a dog, a greyhound.” It is for that reason that the researcher’s observations about Norwid’s attitude to Venetian colorism, though valuable, prove insufficient. The author of the paper attempts to reverse the tendency found in research in “Ad leones!,” trying to reach for the possible genesis of red-bearded sculptor’s creation. Employing this approach, the context of Venetian painting in the short story is extended by a possible iconographic inspiration as well as by a problem of mannerism (in its historical perspective) seen as a trend in the decline of the Renaissance, anticipating, in Norwid’s view, the tendencies in the art of his days. “Ad leones!,” written nearly at the end of the poet’s creativity, gains a double, symbolic frame of reference: Norwid’s reflection on the status of the artist, his predispositions and moral stance become also a view which embraces not only the 19th c., but also the end of the Renaissance.

Wpływ działalności Scuoli na rozwój artystyczny Wenecji w dobie quattrocento

51%

Piotrowska A. A.

Ogrody Nauk i Sztuk

2018

issue 8

551-559

Cel badań. Celem badania było określenie roli, jaką odegrały Scuole w rozwoju malarstwa weneckiego w XV wieku, a tym samym lepsze zrozumienie i określenie znaczenia uwarunkowań społeczno-religijnych dla rozwoju malarstwa weneckiego. Metodologia. Przedmiotem badania stały się trzy cykle malarskie pochodzące ze Scuoli weneckich: Cykl legendy św. Urszuli Carpaccia, Cykl legendy Krzyża Świętego Carpacciai Genilego Belliniego oraz Cykl ze Scuoli di San Giorgio degli Schiavoni Carpaccia (w szczególności zaś obrazy: Cud relikwii Krzyża Świętego na Rialtooraz Wizja św. AugustynaCarpaccia). Zostały one przeanalizowane w kontekście opisanych wcześniej szczegółowo przemian społeczno-religijnych w XV-wiecznej Wenecji, jak również zasad i idei funkcjonowania Scuoli. Wyniki. Przeprowadzona analiza pozwoliła lepiej dostrzec i zdefiniować rolę specyficznie weneckich organizacji, jakimi były Scuole, w rozwoju malarstwa. Scuole, pozwalające mieszczanom osiągnąć duże znaczenie społeczne, dawały również swego rodzaju możliwość objęcia zbiorowego patronatu nad sztuką i sprzyjały jej rozwojowi poprzez zamawianie dzieł o nowatorskiej tematyce. Wnioski. Z analizy wynika, że społeczeństwo weneckie zrzeszone w Scuolach, miało ogromny wpływ na rozwój artystyczny własnego miasta, głównie pod względem rozwoju tematycznego malarstwa. Dzięki zamawianiu przedstawień procesji i uroczystości, Scuole sprawiły, że do obrazów wprowadzone zostały tematy świeckie i przedstawienia miasta prekursorskie względem o wiele późniejszych wedut.

Aim of the research. The purpose of this research is to analyze the role of the Scuole in the changes in Venetian fifteenth-century painting and to reflect on the significance of social and religious impact on artistic shape of Venice. Methodology. I have analyzed three pictorial cycles painted on commision of some of the Venetian Scuole (The Stories from the Life of Saint Ursula by Vittore Carpaccio, True Cross cycle by Carpaccio and Gentile Bellini and Cycle from Scuola San Giorgio degli Schiavoni also by Carpaccio), within the context of the abovementioned social changes, as well as the general concept of the Scuole. Results. An analysis has helped to reveal and define clearly the specific role of the Scuole in the city’s artistic and social development. These organisations provided the society the unique possibility of becoming a collective patron of the arts and of developing artistic topics of the period in question. Conclusions. From the analysis one can observe the influence that Scuole had in Venice, among other things on the enriching of the subject matter of the pictorial cycles by the most prominent painters. Thanks to the Scuole’ commisions on the visual portrayals of ceremonies and processions, many secular topics were introduced into religion-dominated Italian painting.

Refine search results

1 Ogrody Nauk i Sztuk

1 Pamiętnik Literacki

1 2019

1 2018

1 Piotrowska A. A.

1 Sikorska A.

Search results

Kim jest „rudobrody rzeźbiarz”? Raz jeszcze o noweli „Ad leones!”

Wpływ działalności Scuoli na rozwój artystyczny Wenecji w dobie quattrocento