Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Visconti Luchino

Sort By:

Limit search:

„Il teatrino di carta” (teatr papierowy) w „Lamparcie” Luchina Viscontiego

100%

Mich Z.

Kwartalnik Filmowy

2014

issue 87-88

179-196

Teatr papierowy jest zabawką i rodzajem domowego widowiska. Ze względu na technikę ta gra teatralna jest spowinowacona z teatrem lalek, zaś z uwagi na repertuar i rozwiązania inscenizacyjne – związana z teatrem dramatu i opery. Teatr papierowy przeżywał rozkwit w drugiej połowie XIX w. Bawili się nim m.in. Winston Churchill, Jean Cocteau, Orson Welles. Scena papierowa pojawiała się w obrazach filmowych Pedra Almodóvara, Ingmara Bergmana, Franca Zeffirellego, Terry’ego Gilliama, Agnieszki Holland jako fragment dekoracji, rekwizyt przywołujący dawne dni, zabawka albo wręcz jako „nośnik przesłania”. Przedmiotem niniejszego szkicu jest funkcja teatru papierowego w „Lamparcie” Luchina Viscontiego. W tekście jest też przedstawione znaczenie teatru publicznego i domowego „théâtre de société” dla formacji intelektualnej i duchowej zarówno Luchina Viscontiego, jak i Giuseppe Tomasiego, którego powieść „Lampart”/ „Gepard” stała się podstawą adaptacji filmowej.

Paper theatre is a kind of a toy and a form of home entertainment. Because of the technique, the theatrical toy is related to puppet theatre, and because of the repertoire and staging solutions – it is connected to the drama theatre and opera. Paper theatre flourished in the second half of the 19 th century. Among others Winston Churchill, Jean Cocteau, and Orson Welles played with it. The stage of a paper theatre appeared in films of Perdro Almodóvar, Ingmar Bergman, Franco Zeffirelli, Terry Gilliam and Agnieszka Holland as part of the decoration, a prop recalling the old days, a toy or a “carrier of the message”. The subject of this article is the function of paper theatre in Luchino Visconti’s "The Leopard”. The text also highlights the importance of public theatre and home "théâtre de société” for the intellectual and spiritual development of Luchino visconti and Giuseppe Tomasi, whose novel "The Leopard” became the basis of the film adaptation.

Celuloidowy pierścień Nibelunga. Wagner „ufilmowiony” albo o „kinematograficznych” inscenizacjach wagnerowskich dramatów muzycznych

67%

Kletowski P.

Kwartalnik Filmowy

2014

issue 87-88

127-138

Autor skupia się na omówieniu klasycznych i współczesnych inscenizacji dramatów muzycznych Ryszarda Wagnera, realizowanych przez mistrzów kina i nawiązujących do teorii oraz praktyki niemieckiego kompozytora, swoimi pracami niejako przepowiadającego istnienie kina i myślącego kategoriami estetycznymi rozwijanymi później przez twórców X muzy. Inscenizacje dzieł Wagnerowskich są swego rodzaju spłatą długu Wagnerowi i nie tyle rekonstruują świat wizualno-muzycznych wizji twórcy „Lohengrina”, wykorzystując język filmu, ile po prostu wypełniają postulat niemieckiego kompozytora o stworzeniu dzieła „totalnego”. W tekście są omówione wagnerowskie inscenizacje takich mistrzów kina, jak Eisenstein, Visconti, Chéreau, Syberberg i Bill Viola, którzy w swych poszukiwaniach artystycznych realizowali idee Gesamtkunstwerku. Kletowski ukazuje proces „ufilmowienia” współczesnej sztuki operowej (przede wszystkim dzieł Wagnera, choć nie tylko), która na zasadzie „transakcji zwrotnej” wpływa również na kształt współczesnej X muzy, nierzadko nawiązującej do wzorców operowych.

The author discusses classic and contemporary staging of Richard Wagner’s musical dramas, made by the masters of cinema and referring to the theory and practice of the German composer, who in his work somehow foresaw the existence of the cinema and who thought in the aesthetic categories later developed by the creators of the Tenth Muse. Staging of the works of Wagner are a repayment of a debt to the great composer. They do not so much reconstruct the visual and musical vision of the composer of the „Lohengrin”, using the language of film, but fulfil Wagner’s postulate that a total work of art can be created. In the text the author discusses productions of Wagner’s work by such masters of the cinema as Eisenstein, visconti, Chéreau, Syberberg and Bill Viola, who in their artistic pursuit realised the ideas of Gesamtkunstwerk. Kletowski shows the process of “cinematifying” of contemporary art of opera (especially the works of Wagner, but also others), which art using the principle of “reverse transaction” also shapes the modern Tenth Muse, that often refers to elements of opera.

Refine search results

2 Kwartalnik Filmowy

2 2014

1 Kletowski P.

1 Mich Z.

Search results

„Il teatrino di carta” (teatr papierowy) w „Lamparcie” Luchina Viscontiego

Celuloidowy pierścień Nibelunga. Wagner „ufilmowiony” albo o „kinematograficznych” inscenizacjach wagnerowskich dramatów muzycznych