Search results

1

Włączanie wiernych w sytuacjach nieregularnych w życie wspólnoty Kościoła

100%

Rojowski L.

Polonia Sacra

|

2018

|

vol. 22

|

issue 4(53)

87-106

PL

Adhortacja Amoris laetitia daje zdecydowany impuls do działań na rzecz pełniejszego włączenia w życie Kościoła wiernych, którzy znajdują się w sytuacjach nieregularnych. Ma się to dokonać dzięki procesowi towarzyszenia i rozeznania, który po uwzględnieniu złożoności i różnorodności sytuacji, okoliczności łagodzących, i innych czynników wskaże konkretne możliwości ich szerszej integracji. Powinna się ona wyrażać w podejmowaniu różnych posług i form aktywności w dziedzinie liturgicznej, duszpasterskiej, edukacyjnej, instytucjonalnej i dobroczynnej. Przykładem wdrażania nauczania Franciszka w tej materii jest dokument Pastoral guidelines for implementing Amoris laetitia wypracowany przez archidiecezję w Filadelfii. Łączy on w swoich rozwiązaniach wskazania zawarte w Amoris laetitia z wcześniejszym nauczaniem Kościoła, zwłaszcza tym wyrażonym w Familiaris consortio. Normy tego dokumentu z jednej strony promują włączanie wiernych w sytuacjach nieregularnych w życie Kościoła, a z drugiej określają zadania, które nie mogą przez nich być podjęte. Jest to uzasadnione koniecznością kierowania się nie tylko miłością i miłosierdziem, ale też prawdą o nierozerwalności małżeństwa.

EN

Exhortation Amoris laetitia gives strong impuls to integrate into Church life the faithful who are in irregular situations. It is to make through a process of accompaniment and discernment which, after taking account of the complexity and the diversity of situations, mitigating circumstances and other factors, will identify the specific opportunities for their widen integration. They might hold different ecclesial services and be involved in many forms of activity in the liturgical, pastoral, educational, institutional and charitable framework. An example of implementation of Francis’ teaching in this matter is a document entitled Pastoral guidelines for implementing Amoris laetitia issued by the Archdiocese in Philadelphia. It combines in practical solutions the indications of Amoris laetitia with the earlier teachings of the Church especially that expressed in Familiaris consortio. Regulations of Pastoral guidelines promote on the one hand the more full participation of the faithful in irregular situations in the life and mission of the Church, and on the other hand indicate activities they shouldn’t carry out. It is justified by the need to follow not only love and mercy, but also the truth of indissolubility of marriage.

2

Accompanying Young Spouses in the Initial Years of Marriage

100%

Pyźlak G.

Roczniki Teologiczne

|

2017

|

vol. 64

|

issue 6: Teologia pastoralna

133-149

EN

The release of the apostolic exhortation Amoris Laetitia revealed the need in the universal Church to accompany spouses in the initial years of marriage. The First Instruction of the Polish Episcopate for the Clergy on Preparation of the Faithful for the Sacrament of Marriage and on Pastoral Care of the Family introduced in Poland in the late sixties highlighted the fact that leaving young spouses alone in the initial stage of their life in marriage is disadvantageous. Therefore, Christian community should gain profound knowledge of the difficulties faced by young spouses in order to provide them with proper aid. St. John Paul II also highlighted the need to accompany young spouses in his apostolic exhortation Familiaris Consortio (cf. FC, 65). Pope Francis, concerned about the irresponsible attitude of fiancés towards contracting sacramental marriage, teaches in his apostolic exhortation Amoris Laetitia that “the initial years of marriage are a vital and sensitive period during which couples become more aware of the challenges and meaning of married life” (AL, 223). The Pope higlights the greatest opportunity of help in accompanying young spouses after the celebration of the sacrament of marriage. He encourages pastoral workers to assist young couples in order to help them complete the unfinished process of becoming mature in order to face the responsibility to contract sacramental marriage. The author of the article attempts to explain what accompanying is, what issues should be discussed during meetings with the spouses in the initial years of marriage and what subjects should actively participate in assissting young spouses.

3

Towarzyszenie wychowawcze w formacji człowieka

100%

Marek Z., Walulik A.

Horyzonty Wychowania

|

2020

|

vol. 19

|

issue 50

105-116

EN

Reseach objective: The aim of the paper is to demonstrate how a specific form of education – accompanying education that has its source in the Ignatian tradition – fosters the formation of the pupil. Formation is understood here as the educational endeavor directed at the development of all human skills and talents, and the whole person: body and spirit, intellect, will, feelings. The description of the formation processes will focus on the moral formation, because morality is the fullest expression of the value of educational processes. The research problem and methods: The paper looks for the answer to the question regarding the possibility of employing accompanying pedagogy in human formation developed from the perspective of the Ignatian tradition. The characteristic features of the Ignatian tradition described in the subject literature are applied to the requirements of the processes of moral formation. The process of argumentation: The interpretation of the Ignatian tradition and the spirituality developed on its bases allow for developing a model of moral formation. Research results: The processes of moral formation require the involvement of the forms of cognition available to man (natural and supernatural). Cognition gives a person the ability to "process" and expand his knowledge of the man-made reality. This ability consists what is objectively good and what is bad and in choosing good as a consequence of this recognition. Conclusions, innovations and recommendations: Moral formation is the actual reality that takes place in the life of every person. People’s functioning in everyday life is the visible outcome of this formation, which requires from pedagogy particular forms of social coexistence. One of these is accompanying pedagogy, which, while respecting the pupil’s freedom, places another person next to him – that of an educator/mentor acting as a kind of a witness to the history of his life.

PL

CEL NAUKOWY: Zamierzamy pokazać, jak specyficzna forma wychowania – wyrastające z tradycji ignacjańskiej towarzyszenie – sprzyja formacji wychowanka rozumianej jako trud wychowawczy przywiązujący wagę do rozwoju wszystkich jego umiejętności i talentów, całej osoby: ciała i ducha, intelektu, woli, uczuć. Przebieg procesów formacji zostanie zawężony do formacji moralnej wychowanka przede wszystkim dlatego, że moralność najpełniej ukazuje wartość podjętych procesów wychowania. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Artykuł winien udzielić odpowiedzi na pytanie o możliwości korzystania w formacji osoby z rozwijanej w tradycji ignacjańskiej pedagogiki towarzyszenia. Wydobyte z literatury przedmiotu charakterystyczne rysy tradycji ignacjańskiej zostaną odniesione do potrzeb prowadzonych procesów formacji moralnej. PROCES WYWODU: Interpretacja założeń tradycji ignacjańskiej i wiążącej się z nią duchowości umożliwiła wypracowanie wyrastającego z niej modelu formacji moralnej człowieka. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Procesy formacji moralnej domagają się angażowania dostępnych form poznania (naturalnego i nadprzyrodzonego). Poznanie daje osobie zdolność „przetwarzania” i rozszerzania posiadanej wiedzy o rzeczywistości tworzonej przez człowieka. Chodzi o umiejętność rozeznawania nie tylko tego, co obiektywnie dobre, a co złe, ale też o będący konsekwencją takiego rozeznania wybór dobra. WNIOSKI, INNOWACJE I REKOMENDACJE: Formacja moralna jest konkretną rzeczywistością w życiu każdego człowieka. Jej zewnętrznym efektem jest jego funkcjonowanie w codziennym życiu. To z kolei domaga się od pedagogiki określonych form współistnienia społecznego. Jedną z nich jest pedagogika towarzyszenia, która szanując wolność wychowanka, stawia obok niego drugą osobę – wychowawcę/mentora pełniącego funkcję swego rodzaju świadka toczącej się historii życia.

4

Searching for People and Accompanying them on their Journey Back

100%

Wanat Z.

Studia Gdańskie

|

2018

|

issue 43

187-202

EN

The post-synodal exhortation Amoris laetitia of Pope Francis provoked the most heated theological dispute since the Second Vatican Council. They also awakened new hopes and expectations of the faithful, especially those living in non-sacramental relationships. Because of objective spiritual obstacles, they cannot receive absolution and receive Holy Communion. Now, because of these aroused hopes, they turn again to priests, especially to confessors. It is a great challenge for them to meet all those who need help and accompaniment on their way back to full integration with the community of the Church. An important impulse for reflection on this challenge is Pastoral Guidelines for Exhortation Amoris laetitia adopted by the Polish Episcopal Conference at its 379th plenary meeting on 8 June 2018. This document was long awaited by the priests. He have provided answers to some questions concerning the pastoral practice of the Church, in particular concerning the giving of Holy Communion to people living in non-sacramental relationships. Bishops reminded the already existing indications, which have not changed. On the other hand, they placed a strong emphasis on a renewed evangelical attitude towards people in an irregular situation. They emphasized that the pastoral ministry should be characterize “with closeness, respect and compassion, which at the same time heal, liberate and encourage adolescence in the Christian life”. With regard to this pastoral goal, the author of the article will focus on the role and selected tasks of the priest. This will be a welcoming reception, accompaniment in the discernment of situations and a gradual integration with the community of the Church.

PL

Posynodalna adhortacja Amoris laetitia papieża Franciszka sprowokowała najbardziej gorący spór teologiczny od czasu Soboru Watykańskiego II. Rozbudziła także nowe nadzieje i oczekiwania wiernych, zwłaszcza żyjących w związkach niesakramentalnych. Z powodu obiektywnych przeszkód natury duchowej nie mogą oni otrzymać rozgrzeszenia i przystępować do Komunii świętej. Teraz – ze względu na owe rozbudzone nadzieje – na nowo zwracają się do duszpasterzy, w szczególności do spowiedników. Jest to dla nich wielkie wyzwanie, by wyjść na spotkanie tym, którzy potrzebują pomocy i towarzyszenia w drodze powrotu do pełnej integracji ze wspólnotą Kościoła. Ważnym impulsem do refleksji na tym wyzwaniem są Wytyczne pastoralne do adhortacji Amoris laetitia przyjęte przez Konferencję Episkopatu Polski na 379. zebraniu plenarnym w dniu 8 czerwca 2018 r. Dokument ten był długo oczekiwany przez duszpasterzy. Przyniósł on odpowiedź na niektóre pytania dotyczące duszpasterskiej praktyki Kościoła, w szczególności dotyczące udzielania Komunii świętej osobom żyjącym w związkach niesakramentalnych. Biskupi przypomnieli istniejące już wskazania, które nie uległy zmianie. Natomiast mocny akcent położyli na odnowioną, ewangeliczną postawę wobec osób, które znalazły się w sytuacji nieregularnej. Podkreślili, by pasterską posługę „naznaczyć bliskością, spojrzeniem pełnym szacunku i współczucia, które jednocześnie leczą, wyzwalają i zachęcają do dojrzewania w życiu chrześcijańskim”. W odniesieniu do tego pastoralnego celu autor artykułu skupi się na roli i wybranych zadaniach kapłana. Będą to życzliwe przyjęcie, towarzyszenie w rozeznawaniu sytuacji oraz stopniowa integracja ze wspólnotą Kościoła.

5

Difficulties and prospects for change among drug addicts before and after withdrawal treatment

100%

Chmielewska A.

Praca Socjalna

|

2020

|

vol. 35(3)

24-41

EN

The purpose of the article is to show the life situation of drug addicts before the start of the withdrawal treatment in an addiction treatment centre and after all stages of the treatment have been completed. It is important to show the difference in perception of a person’s life status before and after treatment. Despite similar potential problems, for example in the housing, professional, health and family situation, there is a fundamental change in the way they are assessed and how to solve them. The reason is the confrontation with the disease that occurs during the stay in the centre. Thanks to it, it is possible to think about what to change in the person’s life. The broadly understood change is possible thanks to appropriate support after leaving the centre. This support, provided, among others, by social workers, consists in accompanying such a person in the implementation of subsequent challenges and in solving emerging problems. It is associated with motivating, indicating resources and strengthening the sense of agency in life.

6

L’umanizzazione della morte. L’etica dell’accompagnamento del malato terminale

71%

Kowalski E.

Studia Ecologiae et Bioethicae

|

2020

|

vol. 18

|

issue 3

73-82

RU

The aim of the article is to show the problem of humanization of death and related ethical challenges regarding accompanying the patient in the terminal state. In the event of insufficient therapeutic measures, the physician should take proper care of the dying person. The issue of humanization of death is described based on the writings of Elisabeth Kübler-Ross. First of all, it concerns the patient himself and his reaction to the perspective of death. Patient responses are very different and require a lot of patience from healthcare professionals and other caregivers. Also important are the ways of experiencing this situation by relatives and family, also taking part in the passing of the dying person, which can be expressed in shaking hope or lack of acceptance. The second part of the article discusses various ethical issues related to accompanying the dying: the ability to listen, assessment of the heritage of the past, mediation in the patient's responses, respect for the values professed by the patient, entering the cultural world of the dying, spiritual accompaniment, acceptance of defeats.

PL

Celem artykułu jest ukazanie problemu humanizacji śmierci oraz związanych z nim wyzwań etycznych, dotyczących towarzyszenia choremu w stanie terminalnym. W sytuacji niewystarczalności środków terapeutycznych, lekarz powinien otoczyć właściwą troską umierającego. Zagadnienie humanizacji śmierci zostaje opisane na podstawie pism Elisabeth Kübler-Ross. W pierwszym rzędzie dotyczy ono samego pacjenta i jego reakcji w perspektywie śmierci. Reakcje pacjenta są bardzo różne i wymagają wiele cierpliwości ze strony pracowników medycznych i innych opiekunów. Istotne są również sposoby przeżywania tej sytuacji przez bliskich i rodzinę, biorących również udział w odchodzeniu umierającego, które mogą się wyrazić w zachwianiu nadziei lub braku akceptacji. W drugiej części artykułu omówione są różne zagadnienia etyczne, dotyczące towarzyszeniu umierającemu: umiejętność słuchania, ocena dziedzictwa przeszłości, pośrednictwo w reakcjach chorego, szacunek do wartości wyznawanych przez pacjenta, wejście w świat kulturalny umierającego, towarzyszenie duchowe, zaakceptowanie przegranej.

IT

Lo scopo dell’articolo è quello di mostrare il problema dell’umanizzazione della morte e delle relative sfide etiche riguardanti l’accompagnamento del paziente nello stato terminale. In caso di misure terapeutiche insufficienti, il medico dovrebbe prendersi cura della persona morente. La questione dell’umanizzazione della morte è descritta sulla base degli scritti di Elisabeth Kübler-Ross. Innanzitutto, la questione riguarda il paziente stesso e la sua reazione nella prospettiva della morte. Le risposte dei pazienti sono molto diverse e richiedono tanta pazienza da parte degli operatori sanitari e di altri curatori. Altrettanto importanti sono i modi di vivere in queste circostanze da parte di parenti e familiari, che prendono parte nell’andare via della persona morente, che può essere espresso in scosse di speranza o mancanza di accettazione. La seconda parte dell’articolo discute varie questioni etiche legate all’accompagnamento del morente: l’atteggiamento di ascolto, la valutazione dell’eredità del passato, la mediazione nelle reazioni del paziente, il rispetto per i valori professati dal paziente, l’entrare nel mondo culturale del morente, l’accompagnamento spirituale, l’accettazione delle sconfitte.

Refine search results

1 Horyzonty Wychowania

1 Polonia Sacra

1 Praca Socjalna

1 Roczniki Teologiczne

1 Studia Ecologiae et Bioethicae

1 Studia Gdańskie

1 Chmielewska A.

1 Kowalski E.

1 Marek Z.

1 Pyźlak G.

1 Rojowski L.

1 Walulik A.

1 Wanat Z.

3 2020

2 2018

1 2017

Włączanie wiernych w sytuacjach nieregularnych w życie wspólnoty Kościoła

Accompanying Young Spouses in the Initial Years of Marriage

Towarzyszenie wychowawcze w formacji człowieka

Searching for People and Accompanying them on their Journey Back

Difficulties and prospects for change among drug addicts before and after withdrawal treatment

L’umanizzazione della morte. L’etica dell’accompagnamento del malato terminale