Search results

1

Klad a zápor po slovesech bránění

100%

Kopecký J.

Naše řeč (Our Speech)

|

2012

|

vol. 95

|

issue 5

225-238

EN

The paper deals with the meaning and distribution of the negative and positive content clauses following verbs of preventing (e.g. bránit ‘prevent’, zakázat ‘forbid’) in Czech. It has often been assumed that the negation in these clauses is neutralized, thus the negative and positive clauses have the same meaning and can both be used in standard Czech. The analyses of constructions containing the verbs bránit, zabránit and zakázat, based on the Czech National Corpus, reveal that negative clauses after these verbs are less frequent than positive ones, and that sentences with a non-neutralized negation in the content clause, expressing the opposite of the positive clause, are also used.

2

Affirmation Modality in Bulgarian, Macedonian and Serbian

100%

Grygiel M.

Cognitive Studies

|

2013

|

issue 13

EN

Affirmation Modality in Bulgarian, Macedonian and SerbianIn the case of affirmation modality the speakers transform their utterances by stressing or attributing a positive value as an additional component added to the semantic structure of a proposition. This type of affirmative polarization is triggered in opposition to negation or hypothetically negative contexts. The goal of the present paper is twofold: on the one hand to compare and contrast affirmative periphrastic constructions in Bulgarian, Macedonian and Serbian and, on the other hand, to ascertain what these constructions reveal regarding the organization of grammatical categories in general and the status of affirmation modality as a coherent and homogenous category with a linguistic validity.

3

Gilles’a Deleuze’a interpretacja filozofii Fryderyka Nietzschego

100%

Pałasiński P.

Racjonalia. Z punktu widzenia humanistyki

|

2014

|

vol. 4

PL

This article is trying to explain Gilles Deleuze’s interpretations of Nietzsche philosophy. It seems that Friedrich Nietzsche was a great inspiration for Deleuze. Deleuze in his works about Nietzsche’s philosophy describes his own philosophical position which relates to such problems as: what is philosophy? or what is affirmation? At the same time, Deleuze is trying to explain what nihilism, the will to power, and Nietzsche’s conception of the eternal return are. Deleuze’s interpretation goes beyond Nietzsche’s philosophy which proves its originality.

4

Nietzsche and christianity

100%

Szklarska A.

|

2015

|

vol. 29

|

issue 2

102-125

EN

The article presents connections between philosophy of Nietzsche and the Christian tradition. Author's considerations are not restricted to how Nietzsche assessed Christianity and what he thought of it, but rather: did he reason aptly, did he grasp it correctly. It is a fact that Nietzsche fights with Christianity, which does not prevent him from internalizing some Christian themes in spite of having a very superficial and incomplete picture of it. There are unquestionable differences in both doctrines such as the relationship to the issues of truth, compassion, transcendence, mercy and eternity. Nevertheless they share a large number of common elements: praise for authenticity, creativity and freedom, the ethics of dignity, the postulate of self-formation, appreciation of suffering, rejection of revenge and everything that is small and false, and finally, discipline of the will craving repetition as a confirmation of self, faithfulness to self.

5

Potrzeba afirmacji człowieka jako wyzwanie dla wychowania

100%

Olbrycht K.

|

2020

|

vol. 19

|

issue 50

93-104

EN

The need for affirmation of a human as a challenge for upbringing The article attempts to justify the thesis that in the current situation of an increasing criticism of humanism on the one hand, and a coronavirus pandemic on the other, upbringing requires anthropology which affirms a man. We are talking about raising the value of humanity, related to responsibility for others, oneself and the world. Personalism rooted in Christianism represents such anthropology. The views of Dietrich von Hildebrand, Chantal Delsol and Robert Spaemann, which are mentioned in the text, are the examples of personalistic approaches emphasizing the importance of affirmations of a man and the world. The philosophy of R. Spaemann was subjected to a deeper analysis, from the perspective of consequences for the upbringing. The analysis showed that according to this philosopher, the affirmation of a man is an expression of respect for the human person. The basis of affirmation is an attitude of selflessness. The text ends with educational conclusions formulated in the light of the need for the affirmation of a man and the world. As well as and training of the selflessness.

PL

CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest próba uzasadnienia tezy, zgodnie z którą współczesne wychowanie stanęło wobec szczególnego, pilnego wyzwania – mocnego oparcia się na antropologii afirmującej człowieka. Wymaga tego sytuacja z jednej strony wzmagającej się krytyki humanizmu, z drugiej – przedłużającej się pandemii koronawirusa. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Metodą badawczą jest analiza współczesnej sytuacji społeczno-kulturowej i pozycji w niej człowieka i człowieczeństwa w świetle personalistycznej myśli filozoficznej D. von Hildebranda, Ch. Delsol i R. Spaemanna. PROCES WYWODU: Autorka wychodzi od charakterystyki obecnej sytuacji kultury dystansującej się coraz bardziej od idei humanizmu. Równocześnie zwraca uwagę na trudne konsekwencje wychowawcze sytuacji pandemii. Stawia tezę, że jedyną właściwą odpowiedzią jest afirmacja człowieka. Potrzebę takiej postawy uzasadnia, odwołując się do personalizmu chrześcijańskiego w ujęciu D. von Hildebranda, Ch. Delsol i R. Spaemanna. Wywód kończą wnioski dla wychowania. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Przeprowadzona analiza prowadzi do wniosku, iż jedynie personalizm chrześcijański pozwala w pełni uzasadnić potrzebę afirmacji człowieka, wyjaśnić jej rozumienie i wskazać sposoby realizacji tej postawy. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Wnioski przeprowadzonej analizy dotyczą możliwości kształcenia postawy afirmacji człowieka, wrażliwości na człowieczeństwo. Zdaniem autorki potrzebne jest kształcenie postaw wobec człowieka i świata warunkujących postawę afirmacji człowieka i świata – a to znaczy postaw uznania, zachwytu, podziwu, bezinteresowności.

6

Semantyczna kategoria ‘wyrażania zgody’ w jezyku serbskim i rosyjskim

86%

Grygiel M.

Rocznik Slawistyczny

|

2012

|

vol. 61

25-37

EN

The purpose of the article is to provide a semantic and comparative analysis of Serbian and Russian markers of ‘consent’, which form a part of the lexical-syntactic and pragmatic macrocategory of ‘affirmation’. All the analyzed markers have been divided into four groups constituting two semantic classes. The structure of the semantic category of ‘expressing consent’ is argued to comprise the semantic class ‘confirmation’, made up of ‘truthfulness’ and ‘compliance’, as well as ‘acceptance’; further divided into ‘willingness’ and ‘permission’. The semantic classes differentiated in this way correspond to types of modality: confirmation/epistemic modality and acceptance/deontic modality. The analysis of language markers of the semantic category of ‘expressing consent’, making part of the macrocategory ‘affirmation’, has been carried out in the onomasiological perspective.

7

Kwantyfikacyjne i egzystencjalne wykładniki afirmacji na przykładzie języka serbskiego

86%

Grygiel M.

Slavia Meridionalis

|

2010

|

vol. 10

EN

Quantifiers and existentials as markers of affirmation in SerbianIn the paper I argue that quantifiers understood as numerical language expressions and the verb ‘to be’ are used to express and intensify affirmation in Serbian and other Slavic languages. I focus on two types of quantifiers: the universal quantifier, represented in Serbian by the lexeme svi and its derivatives, and the existential quantifier associated with the numeral jedan and the verb ‘to be’. Both types of quantifiers in analyzed contexts acquire secondary functions of affirmation markers. However, the scope of this type of affirmation marking is quite limited as very often the same words may be used in negative contexts. As a consequence, it is impossible to describe this function referring to any strict logical rules, but it is better to regard it as a metaphorical extension. Thus, the use of universal quantifier as a marker or intensifier of affirmation is believed to be best described as being based on the conceptual metaphor AFFIRMATION IS COMPLETENESS and the intensification of affirmation in the case of existential quantifier and the verb ‘to be’ relies on the metaphor AFFIRMATION IS EXISTENCE.

8

Wdzięczność w przestrzeni znaków. Dialog z dialogiem Bubera i Levinasa

86%

Szypowski P.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2017

|

vol. 37

61-77

EN

I stand for a philosophical writing engaged in an ethical relation with discussed authors. The relation despite its obvious immeasurable value is based on a concrete context of the encounter, performed by a signifier. Gratitude is the phenomenon, which describes properly the ethical relation, for it at once opens the absolute dimension of an unique other and expresses some onthical content of gestures, gifts and signs, which Myself receives from the others. The article criticises Buber’s theory, due to its ignorance of difference, corporeality, linguistic sign, passivity, etc. For that reason I use Derridian concepts, that enhance (but consequently deconstruct) Levinasian principles.

9

58%

Matuszewski K.

|

2022

|

vol. 59

|

issue 4

22-61

EN

Unamuno and Nietzsche, two eminent representatives of the philosophy of life, are in disagreement over their attitudes to life and, all the more so, to immortality. Nietzsche takes with both hands from the Greek tradition adding to it his vitalism, built on acknowledging the tragic nature of existence and the ethical obligation of its affirmation. Unamuno is a catholic close to the mysticism of the Spanish baroque and contesting the Thomist unifying vision of Christianity, whose dilatory rationalist pragmatism suppresses the emotional-volitional sphere in man. Nietzsche, whose philosophy is popularly considered to be promoting power and dynamics, the two qualities he discovered in nature and transposed into culture, is accused by him of being effeminate and defeatist. Here is a man exalting life, who devises a weird idea of eternal return, probably as an expression of his longing for duration, instead of using a ready made offer of the Christian vision of immortality. Only such person is a true believer in life and its apologist who wants to perpetuate it into eternity and so, a fortiori, is not afraid to risk it as the transient episode. To be true, Nietzsche was not pusillanimous in this respect: he believed that there are values that are nobler than biological subsistence. Unamuno knows about it but still reproaches him, just like Spinoza, for the Stoic approval of death, filtered through rational evaluations. According to him, vitalism is truly manifested only in the discord for death proclaimed by the will. Reason, which is trying to overpower us with the evidence of the necessity of dying, is the power killing the spirit and getting mired in pusillanimity. By entering the marriage with rationality and approving of the finitude of individual existence Nietzsche has contaminated his declarative accession into vitalism. For Unamuno, vital enthusiasm and enthusiasm for life are convincingly verified through the unconditional faith in personal immortality. In the enunciation from Critique de la Modernité, which can be treated as a pendant to the dispute between Unamuno and Nietzsche, Alain Touraine notes that historically, standpoints that escalate the motives of life and desire, frenetic vitalist doctrines, which promote spontaneity and enthusiasm, have turned out to be lacking empathy and inimical to democracy.

PL

Unamuno i Nietzschego, wybitnych przedstawicieli filozofii życia, dzieli stosunek do życia, a jeszcze bardziej do nieśmiertelności. Nietzsche pełnymi garściami czerpie z tradycji greckiej, dołączając do niej swój witalizm oparty na rozpoznaniu tragiczności istnienia i na etycznym wymogu afirmacji. Unamuno jest katolikiem bliskim mistyce hiszpańskiego baroku i kontestującym tomistyczną unifikację chrześcijaństwa, która racjonalistyczno-pragmatycznym kunktatorstwem tłumi prymarną w człowieku sferę emocjonalno-wolitywną. Wobec Nietzschego, którego filozofia uchodzi za promocję siły i dynamiki, jakości odnajdywanych przez niego w naturze i transponowanych na kulturę, Unamuno występuje z zarzutem niemęskości i defetyzmu. Oto człowiek egzaltujący się życiem wymyśla pokrętną koncepcję wiecznego powrotu, najpewniej wyrażającą tęsknotę za trwaniem, zamiast skorzystać z gotowej oferty chrześcijańskiej wizji nieśmiertelności. Dopiero ten, zdaniem Unamuno, jest prawdziwym wyznawcą i apologetą życia, kto chce je utrwalić aż po wieczność i kto a fortiori nie waha się nim szafować jako temporalnym epizodem. Co prawda Nietzsche zaiste nie był pod tym względem małoduszny: sądził, że są wartości wyższe aniżeli biologiczne trwanie. Wiedząc o tym, Unamuno i tak wytyka mu, podobnie jak Spinozie, stoicką, przefiltrowaną przez ewaluacje rozumu, aprobatę dla śmierci. Według niego witalizm manifestuje się prawdziwie dopiero w ogłaszanej przez wolę niezgodzie na śmierć. Rozum szermujący swoją ewidencją w sprawie konieczności umierania jest instancją zabijania ducha i grzęźnięcia w małostkowości. Wchodząc w mariaż z racjonalnością i aprobując skończoność jednostkowej egzystencji, Nietzsche kontaminuje swoją deklaratywną przynależność do witalizmu. Życiowy entuzjazm i entuzjazm dla życia weryfikują się według Unamuno przekonująco w bezwzględnej wierze w osobową nieśmiertelność. W enuncjacji z Critique de la Modernité, mogącej stanowić pendant do dyskusji Unamuno z Nietzschem, Alain Touraine zwraca uwagę, że stanowiska eskalujące motywy życia i pragnienia, frenetyczne koncepcje witalistyczne lansujące żywiołowość i entuzjazm, demonstrowały się w historii jako nieempatyczne lub wrogie wobec demokracji.

16

Human Experience: A Ground for the Affirmation of God

58%

Zdybicka Z. J., Wójtowicz A.

|

2016

|

vol. 5

|

issue 1

283-296

EN

The authoress claims that the experience of the man’s own existence is genetically earlier than all other types of cognition. It can be called the man’s primordial, basic, radical, fundamental experience: the experience of human existence immersed in the world. It constitutes a foundation and place wherein the problem of God arises in the most natural and spontaneous way, and where the very roots of the problem are to be sought. She emphasizes that it is extremely important that the affirmation of the man’s existence is achieved along with cognitional contact with extra-subjective reality whose affirmation allows for man to more deeply penetrate the affirmation of his own existence, to know his existence as connected with other personal and non-personal beings—and ultimately connected with the existence of a higher and stronger reality, the reality of God. These are not man’s impressions or desires, but facts stated by man. The authoress concludes that it is human experience which reveals man as a correlate of a higher, stronger and transcendent reality. Man thus turns out to be a religious being—homo religiosus.

Refine search results

Klad a zápor po slovesech bránění

Affirmation Modality in Bulgarian, Macedonian and Serbian

Gilles’a Deleuze’a interpretacja filozofii Fryderyka Nietzschego

Nietzsche and christianity

Potrzeba afirmacji człowieka jako wyzwanie dla wychowania

Semantyczna kategoria ‘wyrażania zgody’ w jezyku serbskim i rosyjskim

Kwantyfikacyjne i egzystencjalne wykładniki afirmacji na przykładzie języka serbskiego

Wdzięczność w przestrzeni znaków. Dialog z dialogiem Bubera i Levinasa

Pozytywne myślenie w rozwoju człowieka

Nieagonistyczny charakter polskich studiów o literaturze Zagłady

„Troszczysz się o wszystko, bo to wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia” (Mdr 11,26) – afirmacja życia na kartach Pisma Świętego

Spektrum światła i barw w obrazie Boga w Apokalipsie św. Jana. Przesłanie teologiczne

Vigilant existence in the earthly life. Yet again about the predominant feature in Bolesław Leśmian’s poetry

Poeta ridens. O wierszach Józefa Barana

Unamuno o życiu i nieśmiertelności (z Nietzschem w tle)

Human Experience: A Ground for the Affirmation of God