Search results

1

Actors in the social world of public drama theatre in Poland during the communist period and in the 21st century. A comparative analysis

100%

Zimnica-Kuzioła E.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica

|

2020

|

issue 73

111-126

PL

Celem artykułu jest analiza porównawcza kondycji społecznej aktorów w okresie PRL-u i po transformacji ustrojowej 1989 roku. Materiałem empirycznym, jaki wykorzystuje Autorka, są publikacje popularnonaukowe poświęcone aktorom polskich publicznych teatrów dramatycznych i przeprowadzone przez nią – w latach 2015–2017 – wywiady swobodne z twórcami teatralnymi, reprezentującymi sześć polskich ośrodków teatralnych. Aktorzy, którzy dobrze pamiętają okres PRL-u, z nostalgią wspominają miniony czas w życiu teatralnym, pamiętają familiarne stosunki w zespołach, antyrankizm, włączanie pracowników technicznych i administracyjnych do wspólnoty twórców, bez podkreślania jakiejkolwiek hierarchii. Współcześnie podziały społeczne, ideologiczne i polityczne w zespołach są bardziej widoczne. Młodzi aktorzy częściej kwestionują autorytety, w minionej epoce zasłużeni aktorzy darzeni byli wielkim szacunkiem. Współcześnie multiaktywni aktorzy demitologizują profesję aktorską, zwracają uwagę na upadek zawodowego etosu.

EN

This article aims to provide a comparative analysis of the social condition of actors during the communist era in Poland and after the political transformation of 1989. The empirical material used by the author includes popular science publications devoted to actors of Polish public drama theatres as well as free-flowing interviews conducted by the author in 2015–2017 with theatre artists representing six Polish theatrical centres. Actors who remember the period of the People’s Republic of Poland well are nostalgic about the past theatrical life, they remember being on familiar terms within theatre teams, anti-rankism, and the inclusion of technical and administrative staff in the community of artists without emphasising hierarchies. Today, the social, ideological and political divides in theatre teams are more noticeable. Distinguished actors are being challenged by young colleagues, while they were held in high regard in the past. Nowadays, multi-active actors demythologise the profession of an actor and point to the decline of the professional ethos.

2

Kłopoty z pamięcią? – o technice „premeditato” w osiemnastowiecznym teatrze włoskim

99%

Dygul J.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica

|

2013

|

issue 008

175-183

IT

L’articolo analizza la diffusione della tecnica del premeditato nel teatro italiano del Settecento. L’esempio dei più grandi drammaturghi italiani, soprattutto del secondo Settecento, come Carlo Goldoni, Pietro Chiari, Antonio Piazza, Carlo Gozzi e Vittorio Alfieri, dimostra un’opposizione da parte degli attori ad accettare la riforma del teatro, che valorizzava il ruolo dell’autore del testo, riducendo la funzione dell’attore al semplice interprete del testo interamente scritto. Il repertorio modificato sconvolge la tradizionale struttura dei ruoli della commedia dell’arte, ma l’organizzazione teatrale non cambia, per questo il teatro italiano rimane a metà strada tra la riforma e il vecchio sistema teatrale.

3

Maska jako aktorka

85%

Kocur M.

Prace Kulturoznawcze

|

2017

|

vol. 21

|

issue 3

47-58

EN

This paper proposes a performative analysis of a mask in order to research its agency, an active role in initiating world events. I will study four, in my opinion, basic “doings” of the mask: transformation, inspiration, transmission, and relocation. I am going to look at ancient masks as well as at Japanese, African and Asiatic ones. Of course, in a short paper the complete discussion of so complex subject matter is impossible. So, I will refer to selected case studies that most clearly expose the mask’s agency. I will use my own field research, my experience of directing plays and relevant scholarship — following a renown British social anthropologist Alfred Gell and archaeologist Ian Hodder.

4

Lucjan Rydel i teatr

79%

Kowalska A.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

|

2019

|

vol. 19

21-34

PL

In my article I make an assumption that theatre was a crucial part of Lucjan Rydel artistic work. He worked in the theatre and for the theatre as a playwright, theatre critic, director, literary director, lecturer in theatre school, member of theatre committee, theatre producer and director of a city theatre. It is almost impossible to describe the whole range of Rydel’s professions. However, a deep analysis would reveal his different faces of this talented man. In this article I focus on the work of Rydel as a theatre practitioner, mainly on staging his own dramatic works. I claim that he had a deep knowledge of actors’ craft and skills, of staging methods and styles. I hope that thesis included in the article will encourage theatre historians to further research

5

Obraz ciała a przekonanie o własnej skuteczności u sportowców i aktorów teatralnych

71%

Kolańska M.

Psychologiczne Zeszyty Naukowe

|

2016

|

issue 2

115-130

PL

Obraz własnego ciała stanowi istotny element samooceny człowieka, który może wpływać na podejmowane przez niego działania. Świadomość funkcjonowania, jak i wyglądu własnego ciała zdaje się odgrywać znaczącą rolę dla ludzi wykonujących m.in. pracę sportowca, prezentera telewizyjnego czy aktora. Sportowcy traktują swoje ciało bardziej w kategoriach narzędzia pracy, dzięki któremu mogą osiągnąć wyniki sportowe, co stanowi ich główny cel. Natomiast aktorzy wykorzystują swoje ciało jako środek przekazu komunikatu, emocji, pragnień na scenie. Przebadano 80 osób (40 aktorów i 40 sportowców) obydwu płci. Analiza wyników pozwoliła wykazać istotne różnice w ocenie obrazu ciała oraz przekonania o własnej skuteczności u kobiet obydwu profesji. Ponadto wskazano na korelacje między poszczególnymi komponentami obrazu ciała a własną skutecznością.

EN

Body image is an important element of human self-assessment, which may affect the actions taken by him. Awareness of functioning and image their own body seems to play a significant role for the people doing the work, among other things as a sportsman, television presenter and actor. Sportsmen treat their bodies more in a category work tools with which to achieve sports results, which is their main target. The actors use their body as a of communication, emotions, desires on the stage. The study of 80 people (40 actors and 40 sportsmen) of both sexes. Analysis of the results made it possible to show significant differences in the evaluation body image and self-efficacy in women of both professions. In addition, indicated in the the correlation between the individual components of body image and self-efficacy.

6

Jeśli podmiotu nie ma… O wpływie, aktorach, horrorze i innych zmartwieniach tzw. Koła Krakowskiego

71%

Krupnik S.

Zarządzanie Publiczne / Public Governance

|

2014

|

issue 3(29)

134-145

PL

Celem tekstu jest krytyczne odniesienie się do dotychczasowych rozważań dotyczących podmiotowości podejmowanych w Kole Krakowskim. Autor argumentuje, że podmiotowość jest zbędna jako kategoria analityczna służąca zrozumieniu rzeczywistości społecznej. Można ją bowiem zastąpić innymi pojęciami, które są precyzyjniejsze. Jednocześnie jednak pojęcie to jest nieodzowne jako normatywny punkt odniesienia, samookreślenia się badaczy rzeczywistości społecznej.

EN

The aim of the paper is to critically review previous considerations concerning subjectivity. The author argues that subjectivity is both unnecessary and biased as an analytical category applied in order to understand the social reality. At the same time, however, the concept is indispensable as a normative reference.

7

W stronę maszyn społecznych. Jaka będzie socjologia, której nie znamy?

71%

Krzysztofek K.

Studia Socjologiczne

|

2011

|

issue 2(201)

123-145

PL

Artykuł jest nawiązaniem do studium Łukasza Afeltowicza i Krzysztofa Pietrowicza Koniec socjologii, jaką znamy, czyli o maszynach społecznych i inżynierii socjologicznej („Studia Socjologiczne”, 3/190: 43–79 z 2008 roku). Problematyka w nim zawarta nabiera aktualności, autor uznał, że warto do niej wrócić. Autor polemicznie odnosi się do kwestii, czy socjologowie powinni tworzyć sztuczne układy społeczne, a następnie wbudowywać je w rzeczywistość społeczną. Chodzi o reprodukowanie w sztucznych warunkach naturalnych fenomenów lub tworzenie takich, które nie występują w rzeczywistości społecznej.

EN

This paper refers to the study by L. Afeltowicz and K. Pietrowicz published in 'Studia Socjologiczne' (3/190: 43-79). The issues touched upon by its Authors have gained substantial significance nowadays, which is the reason to consider it worthwhile to refer to them. The author critically takes up the question whether sociologists should design artificial social experiments and implant them into the existing social reality. The possible results include reproducing in artificial conditions certain natural social phenomena and/or introducing certain others which do not exist in the social reality in question.

8

Układy interakcyjne w teatrze dramatycznym - na podstawie badań własnych

71%

Zimnica-Kuzioła E. A.

Studia Humanistyczne AGH

|

2020

|

vol. 19

|

issue 1

27-40

EN

The article concerns interactive systems in the Polish drama theater. The author, based on existing and evoked sources, analyzes the following situations: 1. actors influence viewers 2; viewers interact with each other; 3. viewers interact with actors and 4. actors interact with each other. The author characterizes the specificity of these interactions through the following concepts: social interference, synthonia, social facilitation, social idleness, deimmersion, defocused, group winging. I do not intend to talk about an institution or a formal organization, but about the place where the performance is presented, about the situation when the actor and viewer "face each other," and the first entity begins to present something, present, create, and the second performs the act of reception. This situation constitutes the theate

PL

Artykuł dotyczy układów interakcyjnych w polskim teatrze dramatycznym. Autorka, na podstawie źródeł zastanych i wywołanych, analizuje następujące sytuacje: 1. aktorzy oddziałują na widzów 2; widzowie oddziałują nawzajem na siebie; 3.widzowie oddziałują na aktorów i 4. aktorzy oddziałują nawzajem na siebie. Charakteryzuje specyfikę owych interakcji poprzez następujące pojęcia: interferencja społeczna, syntonia, facylitacja społeczna, próżniactwo społeczne, deimmersja, defokusacja, uskrzydlenie grupowe. Nie zamierzam mówić o instytucji czy organizacji formalnej, ale o miejscu prezentacji spektaklu, o sytuacji, gdy naprzeciw siebie „stają” aktor i widz, i ten pierwszy podmiot zaczyna coś przedstawiać, prezentować, kreować, a drugi dokonuje aktu recepcji. Ta sytuacja konstytuuje teatr.

9

Postmedia w mediach: przypadek teatru

71%

Pieniążek M.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2020

|

vol. 12

|

issue 3

13-29

EN

The paper is devoted to the presence of postmedia in contemporary theatre performances. The author uses the category of the so-called post-theatre. In the context of diagnosis of postmedial culture, he suggests looking at modern theatre plays as a synthesis of dramaturgical, corporal, affective and technological mechanisms of mediatisation. On the basis of Vernon Subutex performance, the author proves that the contemporary subject finds its fullest representation in postmedial theatre. At the same time, reviews show a low social awareness of the new cultural paradigm, which despite creating and stimulating mass behaviours on a daily basis, is not understood or appropriately named.

PL

Artykuł poświęcony jest obecności postmediów w przestrzeni współczesnych przedstawień teatralnych. Autor wykorzystuje kategorię tak zwanego postteatru. W kontekście diagnoz kultury postmedialnej proponuje spojrzenie na współczesne przedstawienia teatralne jako syntezę dramaturgicznych, cielesnych, afektywnych i technologicznych mechanizmów mediatyzacji. Na przykładzie odbioru spektaklu Vernon Subutex autor dowodzi, iż współczesny podmiot znajduje swoje najpełniejsze uobecnienie w postmedialnym teatrze. Reakcje recenzenckie odsłaniają zarazem niską świadomość społeczną nowego paradygmatu kulturowego, który choć na co dzień tworzy i stymuluje zachowania na masową skalę, nie jest rozumiany i adekwatnie nazywany.

10

Doświadczenie konwersji przez studentów Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej w Warszawie. Wpływ instytucji edukacyjnych.

71%

Hernik K.

Przegląd Socjologii Jakościowej

|

2007

|

vol. 3

|

issue 3

1-122

EN

The Monograph presents the issues of identity transformation in the institutional context, in relation to the students of the actors and their passage through a specific institution, which is a theater school. The author shows how the structural aspects of studying acting (the school itself, the people working there, producing climate and organizational culture) are associated with subjective aspects, conditioning the production of a particular self-identification. The author wanted to capture experienced by students of the impact of institutions on their own lives and self-definition, and get a image of their educational career.

PL

Praca monograficzna poświęcona problematyce transformacji tożsamości w kontekście instytucjonalnym, w odniesieniu do studentów wydziału aktorskiego i do ich przejścia przez bardzo specyficzną instytucję, jaką jest szkoła teatralna. Autorka pokazuje jak strukturalne aspekty studiowania aktorstwa (sama szkoła, ludzie tam pracujący, wytwarzający klimat i kulturę organizacyjną tego miejsca) wiążą się z aspektami subiektywnymi, warunkując wytwarzanie określonej autoidentyfikacji. Autorka pragnęła uchwycić doświadczany przez studentów wpływ instytucji na ich własne życie i autodefinicje oraz uzyskać obraz ich edukacyjnej kariery.

11

Nierówności społeczne jako wyraz dysproporcji w partycypacji w zasobach językowych. Znaczenie metafor

57%

Czykwin E.

Studia z Teorii Wychowania

|

2021

|

vol. XII(2 (35))

11-20

EN

The text is devoted to the problem of social inequalities created by the fact of unequal participation in language resources. "Gutenberg Galaxy" created social inequalities by setting a caesura between the reader and the author. Scientism limits the ability of lay people to understand specialized scientific knowledge. The participation in the language of actors and spectator of social life also has a different character. Assuming that the human anthropological challenge is the striving for optimal adaptation (D. Hoffman), social communication and adaptation take place in the space of language. As components of language, metaphors enable such an individual meeting. Mid-range metaphors play a special role here.

PL

Tekst poświęcony jest problematyce nierówności społecznych wykreowanych przez fakt nierównego uczestnictwa w zasobach języka. Słowo pisane kreowało nierówności społeczne stawiając cezurę miedzy czytelnikiem i autorem. Scientyzm ogranicza możliwość rozumienia przez laików wyspecjalizowanej wiedzy naukowej. Odmienny charakter ma też udział w języku aktorów i obserwatorów życia społecznego. Przyjmując, że antropologicznym wyzwaniem człowieka jest dążność do optymalnego przystosowania (D. Hoffman) społeczne porozumienie i przystosowanie dokonują się w przestrzeni języka. Metafory, jako składowe języka umożliwiają takie indywidualne spotkanie. Szczególną rolę pełnia tu metafory średniego zasięgu.

12

Więcej niż teatr, więcej niż media – scena rzeczywistości rozszerzonej

57%

Pieniążek M.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2015

|

vol. 6

|

issue 4

67-90

PL

Artykuł omawia narastający proces mediatyzacji współczesnego teatru. Analizując kilkanaście wybranych spektakli współczesnych reżyserów (m.in. Jaya Scheiba, Lukasa Bangertera, Krzysztofa Warlikowskiego, Krystiana Lupy, Wojciecha Ziemilskiego), wskazuje na specyficzne wykorzystanie narzędzi medialnych w kształtowaniu wydarzenia scenicznego. Postaci teatralne upodabniające się w stylu bycia do modelu znanego z popkultury, polityki, reklam, billboardów są podstawą do wskazania na rodzący się nowy paradygmat przedstawień teatralnych, silnie absorbujących aktualne sposoby mediatyzacji rzeczywistości. Autor analizuje symptomy przenoszenia tego, co dramatyczne, dialogiczne i teatralne, w obszary rekonfiguracji percepcji, kognitywnych manipulacji i gier z wrażeniami. Puentą artykułu jest próba skodyfikowania jednej z tendencji teatru współczesnego, w której główną rolę odgrywa otwieranie widza na nowe przestrzenie kultury, które mają charakter zbiorowo doświadczanej rzeczywistości rozszerzonej.

EN

The article discusses the growing process of mediatization of contemporary theater. Analyzing the dozen of chosen performances of contemporary directors (Jay Scheib, Lukas Bangerter, Krzysztof Warlikowski, Krystian Lupa, Wojciech Ziemilski) indicates the specific use of media tools in shaping the events on stage. Characters of the contemporary theater are often created in style of celebrities of pop culture, politics, advertising. The analyzed trends allow to point out the emerging new paradigm of theatrical performances, strongly absorbing current ways of mediatization of reality. The author analyzes the performances in which can we observe transferring the traditionally elements of theatre in the new areas of technological mediatization, manipulation of perception, cognitive convergence and affects. The author also proposes an attempt to codify one of the trends in contemporary theater, in which the main role is played by opening new space of culture, which is a collective experience of Augmented Reality.

13

Głos jako źródło tożsamości w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia

50%

Kocur M.

Tematy z Szewskiej

|

2014

|

issue Performatywność 1(11)/2014

20-29

EN

I will discuss the main strategies used by the “invisible” actors to voice the identities of the characters in ancient Greek theatre, and in Wayang Kulit, Balinese shadow puppet theatre. Of course, these two traditions are very different. A Greek actor, covered by a costume and a mask, acted directly in front of the audience and moved his whole body while voicing the character. Balinese puppet master has to act from behind the screen and he moves only his hands. The Greek actor gave voice to one mask at a time; the Balinese puppeteer produces voices of each of the many characters in the play. But there is something the Greeks and the Balinese may have in common: in both performative traditions voice seems to be separated from the physical person. I will argue that it is this separation that enhances and problematizes the construction of gender as well as stimulates the audience to emotionally participate in the performance.

PL

W artykule omawiam sposoby używania głosu do konstruowania tożsamości osoby dramatu przez „niewidzialnych” aktorów w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia, Wayang Kulit. Tradycje te są oczywiście bardzo odmienne. Artysta grecki, ukryty pod kostiumem i maską, działał bezpośrednio na oczach olbrzymiej widowni i użyczał swój głos jednej tylko postaci. Artysta balijski siedzi po turecku oddzielony od widzów ekranem i sam jeden użycza głosu każdej lalce animowanej przez siebie w scenie. W obu tych tradycjach głos zdaje się być oddzielony od fizycznej osoby performera. Postaram się dowieść, że to oddzielenie pogłębia i problematyzuje konstrukcje płci, a zarazem stymuluje publiczność do bardziej emocjonalnego uczestniczenia w performansie.

14

Marcel Marceau jako rzecznik mimu współczesnego

50%

Krzyżak A.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2018

|

vol. 9

|

issue 2

55-75

PL

Artykuł jest szkicem na temat mimu, formy teatralnej znanej od starożytności, lecz dzisiaj istniejącej w nowej odsłonie. Mim współczesny, powstały na kanwie awangardowych poszukiwań praktyków i teoretyków teatru początków XX wieku, zawdzięcza swą obecną formę twórcom francuskim, takim jak Étienne Decroux, Marcel Marceau i Jean-Louis Barrault. Koncepcja mimu przedstawiona w niniejszej pracy oparta jest na teorii i praktyce Marcela Marceau, mającej szczególny rys filozoficzny. Marceau, poświęcając całe życie propagowaniu idei i techniki mimu współczesnego poprzez spektakle, wywiady i pracę pedagogiczną, stał się jego rzecznikiem na całym świecie. Współcześnie mim to rodzaj teatru, w którym kluczową rolę odgrywają milczenie, stanowiące nowy wymiar ludzkiego istnienia, gdy słowa zawodzą, oraz postać doskonale przygotowanego technicznie aktora-mima, czyniącego na scenie to, co niewidzialne, widzialnym. Artykuł składa się z dwóch części. W pierwszej zarysowano historyczny kontekst mimu. Podjęto również próbę uporządkowania terminologicznego. W drugiej przedstawiono materię mimu współczesnego w aspekcie filozoficznym oraz technicznym na podstawie dokonań Marcela Marceau.

EN

The article is a sketch of the subject of mime, a theatrical form known since the ancient times, but nowadays existing in a new version. A contemporary mime that came into being based on the research of avant-garde theoreticians and practitioners of the early 20th century theatre owes its current shape to the French artists such as Étienne Decroux, Marcel Marceau, and Jean-Louis Barrault. The presented concept of mime is based on Marceau’s theory and practice—both having a particular philosophical touch. Marceau who dedicated his life to promoting theory and methodology of contemporary mime by means of performances, interviews and teaching has become a mime expert whose work has a timeless quality worldwide. These days mime is becoming a kind of theatre where silence plays the key role and becomes a new dimension of a human being when words fail, and where an actor-mime with perfect technical skills makes the invisible visible on stage. The article consists of two parts. The first part outlines a historical context of mime. It also tries to organize its terminology. The second one presents philosophical and technical aspects of contemporary mime on the basis of Marcel Marceau’s work.

15

Once again about Vlast’s Labyrinths as a historical precedent in the formation of national artistic prose

43%

Chukichova N., Bahdzevich A.

Acta Albaruthenica

|

2023

|

issue 23

111-122

PL

Artykuł analizuje specyfikę rozwiązań narracyjnych w “Labiryntach” – najbardziej nieoczekiwanej opowieści w twórczości Wacława Łastowskiego, niemającej odpowiednika w ówczesnej literaturze białoruskiej. Analizie poddano szereg przykładów ilustracyjnych (wydarzenie pierwszego spotkania z bohaterem, istnienie niewidzialnego “wydawcy”, zabawa z paratekstem itp.), które bezpośrednio świadczą o próbie świadomego “wdrożenia” możliwości wewnętrznej dialogiczności słowa artystycznego i autorskiej inicjatywy stworzenia wielosubiektywnej narracji. Do wyznaczników aktywnego posługiwania się przez autora mową polifoniczną zaliczają się dialogizowane konstrukcje tekstowe w ciągłym dyskursie narratora, zmiana skupienia obserwacyjnego na tym czy innym segmencie narracji oraz stosunkowo rozwinięty system nominacji postaci. Tym samym “Labirynty” należy przypisać opowieści, w której po raz pierwszy w warunkach białoruskiego procesu literackiego objawia się zasadniczo nowa autorska strategia konstruowania dzieła sztuki.

BE

У артыкуле даследуецца спецыфіка апавядальных рашэнняў у Лабірынтах – самай нечаканай аповесці ў творчасці Вацлава Ластоўскага, якая не мае аналагаў у беларускай літаратуры свайго часу. Аналізуецца шэраг паказальных прыкладаў (падзея першай сустрэчы з персанажам, існаванне нябачнага “выдаўца”, гульня паратэкстам і інш.), якія наўпрост сведчаць пра спробу свядомага “ўкаранення” магчымасцяў унутранай дыялагічнасці мастацкага слова і пра аўтарскую ініцыятыву стварэння полісуб’ектнага аповеду. Сярод маркераў актыўнага выкарыстання аўтарам шматгалосага выказвання разглядаюцца дыялагізаваныя тэкставыя канструкцыі ў суцэльным дыскурсе я апавядальніка, змена назіральнага фокуса на тым ці іншым адрэзку нарацыі і адносна развітая сістэма персанажных намінацый. Такім чынам, Лабірынты варта атрыбутаваць як аповесць, дзе ўпершыню праяўляе сябе прынцыпова новая ва ўмовах беларускага літаратурнага працэсу аўтарская стратэгія пабудовы мастацкага твора.

EN

The article investigates the specificity of narrative solutions in Labyrinths – the most surprising among Vaclau Lastousky’s works, which has no analogues in the Belarusian literature of that time. A number of significant examples are analyzed (the first encounter’s event, invisible publisher’s existence, the play by paratext etc.), which are the direct evidence of attempts of conscious “implementation” of internal dialogic possibilities of artistic expression as well as of author’s idea of polysubject narration creating. Among the author’s active use of polyphonic statement dialogized text constructions in a continuous discourse of an I-narrator are studied, as well as the change of observation focus on different narration sections and relatively developed characters nomination system. Thus, the “Labyrinths” should be attributed as the story, in which for the first time for Belarusian literature a completely new author’s strategy of a literary work composing is revealed.

Refine search results

Actors in the social world of public drama theatre in Poland during the communist period and in the 21st century. A comparative analysis

Kłopoty z pamięcią? – o technice „premeditato” w osiemnastowiecznym teatrze włoskim

Maska jako aktorka

Lucjan Rydel i teatr

Obraz ciała a przekonanie o własnej skuteczności u sportowców i aktorów teatralnych

Jeśli podmiotu nie ma… O wpływie, aktorach, horrorze i innych zmartwieniach tzw. Koła Krakowskiego

W stronę maszyn społecznych. Jaka będzie socjologia, której nie znamy?

Układy interakcyjne w teatrze dramatycznym - na podstawie badań własnych

Postmedia w mediach: przypadek teatru

Doświadczenie konwersji przez studentów Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej w Warszawie. Wpływ instytucji edukacyjnych.

Nierówności społeczne jako wyraz dysproporcji w partycypacji w zasobach językowych. Znaczenie metafor

Więcej niż teatr, więcej niż media – scena rzeczywistości rozszerzonej

Głos jako źródło tożsamości w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia

Marcel Marceau jako rzecznik mimu współczesnego

Once again about Vlast’s Labyrinths as a historical precedent in the formation of national artistic prose