Search results

1

Męka i zmartwychwstanie Chrystusa w świetle literatury apokryficznej

100%

Langkammer H.

The Biblical Annals

|

1963

|

vol. 10

|

issue 1

43-50

PL

Im vorausgehenden Artikel fasst der Autor die in den Apokryphenevangelien verstreuten Ereignisse des Leidens und der Auferstehung Christi in einer Synthese zusammen, um einerseits auf Ähnlichkeiten, anderseits aber wesentliche Verschiedenheiten hinzuweisen, die zwischen den Apokryphen und den kanonischen Evangelien bestehen. Zu diesem Zweck exegesiert der Verfasser im ersten Teil der Arbeit das aus dem zweiten Jahrhundert stammende Petrusevangelium im einzelnen. Wenn auch selbst die literarische Abhängigkeit der Apokryphe von den kanonischen Evangelien auffällig ist, so gibt doch die Apokryphe in der Gesamtheit ein anderes Bild des Leidens und der Auferstehung. Die Apologie des Pilatus und die Verdammung der Juden sind eine den Evangelien unbekannte Neuheit. Von den gnostischen Merkmalen ist am meisten charakteristisch die Beschreibung des wandelnden Kreuzes. Das Wichtigste jedoch: Es fehlt in den Apokryphen die für das kanonische Evangelium so wesentliche Zeichnung, Christus hat gelitten, ist gestorben und ist auferstanden zur Erlösung der Welt. Im zweiten Teil des Artikels analysiert der Autor die Beschreibungen des Leidens und der Auferstehung Christi, welche den kanonischen Evangelien unbekannt sind, und weist gleichzeitig auf die Umwelt hin, in der die betreffende Apokryphe entstanden ist. Die Beschreibung des Leidens ist entnommen worden dem Nazaräer, Ebionäer - Wahrheits - und dem Nikodemusevangelium (Acta Pilati). Auferstehungsfragmente führt der Verfasser an aus: Freer - Logion, Epistola Apostolorum, Sophia Christi, dem Dialog des Erlösers, der beiden Bücher des Jeu, Philippus, - Thomasevangelium und dem Evangelium des Marcion. Diese Apokryphen knüpfen an die Geschichte des Leidens und der Auferstehung an, verzerren diese durch Beigaben von fantastischen Einzelheiten. Man spürt auch heraus, dass das Wesentliche des Neuen Testamentes fehlt: Der durch die Propheten angekündete Messias hat durch seinem Kreuzestod Gott ein Sühnopfer dargebracht, und die Auferstehung ist der Triumph Christi über Sünde, Tod und Satan.

2

Jezus Chrystus w tekstach apokryficznych Nowego Testamentu

84%

Mich K. A.

Nurt SVD

|

2018

|

issue 1

25-41

PL

Apokryf Nowego Testamentu jest utworem o charakterze biblijnym, opowiada o czasach i osobach związanych z działalnością Jezusa. Autor apokryfu naśladuje biblijne gatunki literackie (zwroty i obrazy), opisując wydarzenia z życia Jezusa. Jednak klimat religijny apokryfu jest odmienny od Ewangelii. Artykuł próbuje ukazać wizerunek Jezusa Chrystusa w tekstach apokryficznych pochodzących z chrześcijańskiej starożytności. Część pierwsza przedstawia ogólne informacje o apokryfach i prezentuje je przez pryzmat próby uzupełniania przez nie wiadomości o Jezusie, których brakowało w Ewangeliach kanonicznych. W części drugiej zaprezentowano wizerunek Jezusa na podstawie pism niekanonicznych. Ostatnia część (trzecia) zestawia oba wizerunki – kanoniczny i apokryficzny – i próbuje zdefiniować znaczenie apokryfów dla poznania historycznego Jezusa.

EN

The New Testament apocrypha is a biblical work containing issues related to time and people associated with the activity of Jesus. The author of the apocrypha imitates biblical literary genres (phrases and images) describing events in the life of Jesus. However, the religious ambience of the apocrypha is different from the Gospel. The article attempts to show the image of Jesus Christ in the apocryphal texts of Christian antiquity. The first part offers general information about apocrypha and presents it as an attempt to supplement the information about Jesus that was missing in the canonical Gospels. The second part presents the image of Jesus on the basis of non-canonical writings. The last part (the third one) collates both images – canonical and apocryphal – and attempts to define the meaning of apocrypha to know historical Jesus. Although the apocryphal meaning for knowing Jesus Christ is debatable.

3

SZCZODROWANIE I KOLĘDOWANIE W KRASICZYNIE I OKOLICACH WE WSPÓŁCZESNYCH PRZEKAZACH USTNYCH

84%

Bartmiński J., Maksymiuk-Pacek B., Michalec A.

Rocznik Przemyski

|

2018

|

vol. 54

|

issue 2(22): Literatura i Język

149-226

EN

This contribution includes oral accounts of carolling elicited from the inhabitants of the Krasiczyn administrative district (the Polish gmina) in the years 1984-1994 by Lublin-based ethnolinguists under the supervision of Jerzy Bartmiński. The informants describe traditional local customs connected with Christmas Eve, the New Year, and the “Jordan” (a Greek-Catholic feast of Christ’s baptism on January 19); they provide the lyrics of stories, ritualised wishes, and songs from Polish and Ukrainian circles, both Roman- and Greek-Catholic. The records document the typical situation of a bilingual cultural borderland, where Polish-speaking informants can also sing Ukrainian songs. Polish and Ukrainian records of carolling practices are presented in two local variants: (1) the older one known as szczodrowanie (reciting wishes and the so-called Pol. szczodraki and wishing songs (called Pol. szcządraczki, Ukr. shchedrivki) addressed to the host, the landlady, unmarried boys and girls while visiting their homes; (2) the newer one, i.e. Christmas carolling that embraces three kinds of carols: (i) Catholic and Orthodox ones (deriving from official liturgies), (ii) jocular pastoral carols and those characterised by “home use”, and (iii) folk apocryphal carols that move beyond church catechesis.

4

„Me dece ut dicam signorum nunc feritatem”. Proroctwa końca świata w późnośredniowiecznym przekazie. Dialog z tradycją

84%

Janus K.

Język. Religia. Tożsamość

|

2018

|

issue 2(18)2018

199-214

PL

Studium zawiera przekład wydanego ca 1505 roku hymnu średniowiecznego, w którym anonimowy autor sięga do popularnej w późnym średniowieczu legendy o piętnastu znakach poprzedzających Sąd Ostateczny. Utwór z całą pewnością po raz pierwszy „przemówił” po polsku. W tłumaczeniu zwrócono uwagę na wierność zarówno w zakresie treści, jak i formy wiersza. Interpretacja została oparta na wskazaniu możliwie najszerszej płaszczyzny intertekstualnej oraz na objaśnieniu kontekstów teologicznych i kulturowych. Zwrócono uwagę na obecność tych samych apokryficznych wątków w polskiej literaturze dawnej. Prezentowane w niniejszym szkicu teksty aktualizujące tematykę eschatologiczną wpisują się w dyskurs tożsamości religijnej.

EN

The paper presents one of the anonymous medieval hymns, in which the End of the World is emphasized. In the late Middle Ages it was an accepted belief that the end of the world would be announced by fifteen cosmic signs: The sea will rise above the mountains; it will then subside and sink into the depths of the earth; sea monsters will appear and make frightening sounds;the sea and all the rivers will burn; trees and plants will produce a blood sweat; all the buildings on earth will crumble; stones will collide and break against each other; the earth will shake; mountains will be leveled to the ground.; the living who have hidden themselves in underground shelters will rush out; the earth will vomit up the dead and their bones will come out of their tombs; the stars will fall from the heavens and the beasts will have nothing to eat; all that is living on earth will die; fire will burn sky and earth; the dead will rise to be judged by God. There is a description of these sings in the many sources: Old Testament Apokrypha, De Civitate Dei of St. Augustine, Crisias of Verecundus da Iunca, The Golden Legend written by Jacobus de Voragine and others . The author of the presented hymn makes a dialogue with the tradition and introduces the own motifs.We can also find similar description in the works of old‑Polish authors: Baltazar Opec and Stanisław Słowakowic. In the Polish translation of the hymn special attention is paid to the fidelity in relation to the original version, in respect of such literary skills as a rhyme and a metrical frame.

5

Jak buddyzm stał się religią chińską?

84%

Kosior K.

Nurt SVD

|

2014

|

issue 1

262-276

PL

Autor w barwny i syntetyczny zarazem sposób opisuje poszczególne etapy adaptacji buddyzmu w Chinach. Wywodząca się z Indii religia dotarła do Państwa Środka za panowania cesarza Mingdi (28-75 r. n.e.) z dynastii Hanów. Legitymizacja buddyzmu w Chinach dokonała się w dialogu z kulturowymi standardami – zwłaszcza konfucjanizmem (religią państwową) i taoizmem (religią ludu). Stosując metodę guoyi („osiągnięcia znaczenia”) ustanowiono analogie między ideami buddyjskimi zapisanymi w sanskrycie i pojęciami występującymi w taoistycznych tekstach klasycznych Laozi i Zhuangzi oraz w Yijing. Buddyjscy misjonarze propagowali teksty dwóch klasycznych nurtów buddyzmu – mahajany i hinajany – wykazując, że wskazania ich religii nie kłócą się z oficjalnymi założeniami konfucjanizmu. W tej kwestii wielką rolę odegrali dwaj wybitni tłumacze: An Shigao i Lokakshema oraz mędrzec Dao An. Ten ostatni starał się rozwiązać problem niejednorodności buddyjskiej literatury (traktował mahajanę i hinajanę jako nurty równorzędne). W konsekwencji rozwinięto klasyfikację buddyjskiej doktryny w oparciu o metodę ban jiao („odróżnienie nauk”). Na tej podstawie określano czas i miejsce ogłoszenia znaczących sutr w trakcie ziemskiej wędrówki Buddy: miał on rozpoczynać od sutr hinajanistycznych, następnie rozwijać bardziej zaawansowaną naukę i kończyć na mahajanistycznej sutrze Mahaparinirwany (Daban niepan jing). Dynamiczny rozwój buddyjskich wspólnot monastycznych stał się wyznacznikiem definitywnej legitymizacji nowej religii w Chinach.

EN

The present author, in a colourful and at the same time synthetic way, describes the various stages of the adaptation of Buddhism in China. The originating from India religion reached the Middle Kingdom during the reign of the Emperor Mingdi (28-75 AD) of the Han Dynasty. The legitimacy of the Buddhism in China took place through dialogue with the cultural standards – especially Confucianism (the state religion) and Taoism (the religion of the people). Using the guoyi method (“achieving significance”) parallels were established between the Buddhist ideas enshrined in the Sanskrit and the Taoist concepts appearing in classical texts by Laozi and Zhuangzi as well as in Ching. Buddhist missionaries preached the classic texts of the two strands of Buddhism – Mahayana and Hinayana – showing that the indications of their religion do not conflict with the official assumptions of Confucianism. In this regard, a major role was played by two eminent translators: An Shigao and Lokakshema as well as a sage named Dao An. The latter tried to solve the problem of heterogeneity of the Buddhist literature (he treated Mahayana and Hinayana as equivalent currents). As a consequence, the classification of the Buddhist doctrine was developed, basing on the ban jiao (“the distinguishing of sciences”) method. On this basis the time and place to announce significant sutras during the earthly journey of Buddha was determined: he was supposed to begin with Hinayana sutras, then develop to a more advanced study and end with the Mahayana sutra of Mahaparinirvana (Daban niepan jing). The dynamic development of Buddhist monastic communities became a definitive indicator of the legitimacy of the new religion in China.

6

Imiesłowy bierne w staropolskich apokryfach. Prolegomena do dalszych badań

84%

Ziółkowska O.

Studia Językoznawcze. Synchroniczne i diachroniczne aspekty badań polszczyzny

|

2021

|

vol. 20

243-254

EN

The aim of this article is the reconnaissance of the literature of the subject, preliminary reference of the general knowledge to the apocryphic material, and indicating further line of research into the ways of functioning of the passive participles in the texts of the Old Polish Apocrypha of the New Testament. The construction of the passive participles was described, and particular attention was paid to disappearance of the opposition between the passive participles of the present and past tense, to nearly complete disappearance of the word formations with -m-, as well as to the change of the value of the category of voice (passive meaning of the active participles and active meaning of the passive ones) and grammatical aspect (perfective meaning of the participles build on the stems of the imperfective verbs, and vice versa). The preliminary reconnaissance of the syntactic functions of the passive participles in the apocryphic material demonstrated that in the simple (noun) inflection they perform primarily the function of centres of predication – autonomously or as predicatives in substantive predicates, while in the complex inflection primarily perform a function of an attribute, and secondarily that of a subject or complement. The issue was also raised of probable origin of the impersonal verb forms (or impersonals) as continuants of the nominative singular neuter passive participles in the simple inflection. Detailed quantitative and qualitative study was announced, also with the use of a statistical method, after subsequent stage of the grant – grammatical annotation – is realized.

PL

Artykuł ma na celu rozpoznanie literatury przedmiotu, wstępne odniesienie wiedzy ogólnej do materiału apokryficznego i wskazanie dalszych kierunków badań sposobów funkcjonowania imiesłowów biernych w tekstach staropolskich apokryfów Nowego Testamentu. Przedstawiono budowę imiesłowów biernych oraz zwrócono szczególną uwagę na zanik opozycji między imiesłowami biernymi czasu teraźniejszego i przeszłego, niemal całkowity zanik formacji na -m- oraz zmianę wartości kategorii strony (znaczenie bierne imiesłowów czynnych oraz czynne biernych) i aspektu (znaczenie dokonane imiesłowów zbudowanych na tematach czasowników niedokonanych i odwrotnie). Wstępne rozpoznanie materiału apokryficznego pod kątem funkcji składniowych imiesłowów biernych pokazało, że w odmianie prostej (rzeczownikowej) pełnią one w pierwszej kolejności funkcję ośrodków predykacji – bądź to samodzielnie, bądź jako orzeczniki w orzeczeniu imiennym, natomiast w odmianie złożonej prymarnie pełnią funkcję atrybutu, wtórnie zaś – podmiotu lub dopełnienia. Poruszono także temat prawdopodobnej genezy form bezosobowych (tzw. bezosobników) jako kontynuantów mianownika liczby pojedynczej rodzaju nijakiego imiesłowów biernych w odmianie prostej. Zapowiedziano szczegółowe badania ilościowo-jakościowe także z uwzględnieniem metody statystycznej, gdy zrealizowany zostanie kolejny etap grantu – anotacja gramatyczna.

7

Zmartwychwstanie, odpłata po śmierci i życie wieczne w literaturze międzytestamentalnej

84%

Parchem M.

Verbum Vitae

|

2009

|

vol. 15

99-142

PL

The belief in resurrection, judgment of individuals and reward after death was introduced into Judaism in the context of apocalypticism in the books of Enoch (The Book of the Watchers: l Enoch 22.24-27; The Animal Apocalypse: l Enoch 90,33; The Letter of Enoch: l Enoch 91,10; 92,3; 104,2-6) and Daniel. Especially Dan 12,1-3 was inspired. There was a considerable variety in the forms of the belief in the resurrection of the dead in the intertestamental literature. The hope for resurrection and judgment beyond death was one of the crucial elements of the apocalyptic writings, but was spreading also to other Jewish groups in the second century B.C. (cf. Jubilees 23,31; T. Judah 25,1-5, T. Benjamin l 0,5-1 O; T. Zebulun l O, 1-3). The evidence of Qumran is ambiguous (e.g. l Q H). 4QPseudo-Ezechiel (4Q385) contains a description of bodily resurrection, but it is uncertain whether this document was composed at Qumran. A clear attestation of resurrection is found in 4QMessianic Apocalypse (= 4Q521). The major sectarian documents place great emphasis on retribution after death and eternal life (e.g. lQS; 1Q34; 4Ql81). The belief in resurrection, judgment of the dead, exaltation of the righteous and punishment of the wicked was widespread in Judaism by the first century CE (e.g. 4 Ezra 4,35-42; 7,32-37; 14,35; 2 Baruch 49-51; The Book of the Parables: l Enoch 46,6; 48,10; 51,1-2; 62,15-16; Ps. Sol. 2,30-31; 3,11-12; Sib Or 4,179-182).

8

Orzeł i lew jako dwie przeciwstawne sobie siły czasów ostatecznych w Czwartej Księdze Ezdrasza

84%

Miduch M. E.

Verbum Vitae

|

2017

|

vol. 32

215-230

EN

The Fourth Book of Ezra is one of the Jewish apocryphal apocalypses, written after the destruction Jerusalem Temple. It is a theological reflection on the difficult reality in which Jews participate. The author of 4 Ezra employs symbols in order to project a particular vision of his world, especially zoomorphic symbols. These were not only easy for his first century Jewish readers to relate to but also simple for them to identify and interpret as to their meaning. The Vision of the Eagle and the Lion is a key element of the apocalyptic concept of the book: It symbolizes the power of evil, which is nevertheless defeated by the messiah.

PL

Czwarta Księga Ezdrasza jest jedną z żydowskich apokalips apokryficznych powstałych po zburzeniu świątyni jerozolimskiej. Jest ona teologiczną refleksją nad trudną rzeczywistością, jaka stała się udziałem Żydów. Posługując się symbolami, autor stara się przekazać odbiorcom swoją wizję świata. Sięga on także po symbole zoomorficzne. Wizja orła i lwa wpisuje się w koncepcję apokaliptyczną. Jest symbolicznym przedstawieniem siły zła, która w końcowym etapie dziejów zostanie pokonana przez mesjasza. Zoomorficzne symbole, których używa autor, są łatwe do rozszyfrowania, szczególnie dla żydowskich czytelników I wieku po Chrystusie.

9

Kulturotwórcza rola apokryfów

84%

Starowieyski M.

Warszawskie Studia Teologiczne

|

2017

|

vol. 30

|

issue specjalny

12-24

10

APOKRYFY NOWEGO TESTAMENTU JAKO INSPIRACJA DLA SZTUKI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ: PRZYPADEK IKONOGRAFII PRÓBY GORZKIEJ WODY W ETIOPSKICH ILUMINACJACH

84%

Krawczuk M. K.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2017

|

vol. 60

|

issue 2

339-350

EN

One of the characteristics of Ethiopian Christian art is the presence of motifs which are relatively rare in other areas of the Christian world. An example of such a motif is the ordeal by bitter water which, according to the apocryphal Protoevangelium of James, Mary had to undergo. This scene, which is very rare in early Christian art, appears in ca. dozen Ethiopian illuminations, most of which come from Gospel manuscripts. The Ethiopian iconography of the scene appears to depend on the early Christian prototypes, however certain elements have been added, in particular some symbols connecting the scene to the Jerusalem Temple. This corresponds to the general trend in Ethiopian Mariology to interpret the figure of Mary through the Old Testament. This perhaps was the main reason to include the scene of the ordeal by bitter water to the Ethiopian Marian iconography.

PL

Jedną z cech sztuki chrześcijańskiej Etiopii jest występowanie motywów ikonograficznych stosunkowo rzadkich w innych obszarach świata chrześcijańskiego. Wynika to między innymi z peryferyjnego położenia Etiopii i specyficznego kontekstu, w jakim rozwijała się tam sztuka religijna. Takim motywem jest między innymi próba gorzkiej wody, której według apokryficznej Protoewangelii Jakuba miała zostać poddana Maryja. Ta bardzo rzadka w sztuce wczesnochrześcijańskiej scena pojawia się ogółem w kilkunastu etiopskich iluminacjach, w większości pochodzących z rękopisów ewangelii. Etiopska ikonografia tej sceny wydaje się zależna od pierwowzorów wczesnochrześcijańskiej, zostały jednak do niej dodane pewne elementy, w szczególności symbole, które jednoznacznie łączą scenę ze Świątynią jerozolimską. Pozostaje to w zgodzie z typową tendencją etiopskiej mariologii to interpretowania postaci Maryi w kontekście Starego Testamentu. Być może to właśnie przesądziło o włączeniu próby gorzkiej wody do etiopskiej ikonografii maryjnej.

11

Geneza kanonu Pisma świętego

67%

Królikowski J.

Filologia Polska. Roczniki Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego

|

2021

|

vol. 7

47-65

EN

The contemporary biblical and theological studies draw special attention to shaping the biblical canon regarding the Old and the New Testament. This process is characterised by a leading role of “the rule of faith” (“the rule of truth”), which gradually became a major criterion used for the verification of Christian writings, making it possible to indicate those of them which can be considered as the foundation of faith and life of the Church. A key role in defining the canon has to be ascribed to Tertullian, Clement of Alexandria, Hippolytus of Rome and Origen. Their biblical and theological studies elaborated the concept of the canon in doctrinal and literary aspects. In the first half of the 4th century’s favourable cultural and political circumstances, the canon was officially accepted in the Church, becoming the rule of faith and life for the Church and a benchmark for the confrontation with the surrounding world.

PL

Współczesne badania biblijne i teologiczne zwracają ożywioną uwagę na proces formowania się kanonu Pisma Świętego, zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. Zauważamy w tym procesie kluczową rolę odgrywaną przez „regułę wiary” („regułę prawdy”), która stopniowo stała się kryterium weryfikującym pisma chrześcijańskie, umożliwiając jasne wskazanie tych, które mogą być uznane za podstawę wiary i życia Kościoła. Kluczową rolę w określeniu kanonu odegrali: Tertulian, Klemens Aleksandryjski, Hipolit Rzymski i Orygenes. Efektem ich poszukiwań biblijno-teologicznych stało się wypracowanie koncepcji kanonu w znaczeniu doktrynalno-literackim. W sprzyjających okolicznościach kulturowych i politycznych w pierwszej połowie IV wieku został on oficjalnie przyjęty w Kościele, stając się zasadą jego wiary i życia oraz konfrontowania się z otaczającym go światem.

12

Maryja w apokryfach Starego Testamentu

67%

Longosz S.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

357-366

EN

Hac in dissertatiuncula, quae duobus partibus constat, primum fusius veritates de Maria (imprimis eiusdem virginitas) in apocryphis Veteris Testamenti, qui mariales a nonnulis vocantur (Testamentum X II Patriarcharum, Ascensio Isaiae, Odae Salomonis, Oracula Sibyllina) exponuntur, deinde influxus apocryphorum Veteris et Novi Testamenti generaliter in mariologiam catholicam constituendam concise demonstratur.

13

Miejsce pogan w rzeczywistości eschatologicznej apokalips żydowskich powstałych pomiędzy rokiem 70 a 132 po Chr

67%

Miduch M.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2014

|

issue 28

177-194

EN

Jewish apocalyptic literature appeared in the period between the destruction of the Temple in Jerusalem and the outbreak of the Bar Kokhba Revolt and bears the marks of the difficult times of the Roman occupation, and the persecution which the chosen people suffered at this time. The theological ideas presented in the texts of the four apocalypses illustrate the diversity of Judaism of the period. The expectations of the authors of these texts regarding the future are so varied that one can identify five basic eschatological concepts which are described here as ‘nationalistic eschatology’, ‘traumatic eschatology’, ‘eschatology of hope’, ‘idyllic eschatology’, and ‘universal eschatology’. In these eschatological models different importance is attached to the pagan nations surrounding the people of Israel. The role which they play in eschatological visions is largely conditioned by the circumstances under which these particular texts were created.Keywords

14

Tożsamość i rola „czterech Istot żyjących” w Ap 4,6-8

67%

Bąk T. B.

Verbum Vitae

|

2017

|

vol. 32

285-320

EN

This article provides an extensive analysis of the passage from the Book of Revelation (4:6-8) devoted to the mysterious “Four Living Creatures”. These creatures are the closest to the divine throne and should be understood as non-material beings, also known as cherubs. It can be argued that their strong resemblance to animals should be interpreted as a representation of the whole universe, with its basic elements of fire (lion), earth (calf), and air (eagle). While one important basic element, that of water, seems to be missing here, we can nevertheless detect it in the affinity of one of the “Living Creatures” to man. The human face of this creature alludes to the astrological sign of Aquarius or Pisces. The ancient traditions of the Near East were undoubtedly one source of inspiration for the author of the Book of Revelation, who drew also upon themes and imagery from certain Old Testament books (primarily the Book of Ezekiel), or from various apocryphal texts (especially those of an apocalyptic nature). The “Living Creatures” in Rev 4 play a key role in the liturgical adoration of God and in stimulating the twenty-four elders to the worship of the One Sitting on the heavenly throne.

PL

Przedmiotem analizy jest tekst Ap 4,6-8 mówiący o tajemniczych „Istotach żyjących” znajdujących się najbliżej tronu Bożego. Najprawdopodobniej należy je rozumieć jako niematerialne stworzenia, zwane cherubinami. Ich podobieństwo do zwierząt może być interpretowane jako reprezentowanie całego wszechświata z jego podstawowymi elementami składowymi, takimi jak: ogień (lew), ziemia (wół) i powietrze (orzeł). Brakującego elementu wody można doszukiwać się w podobieństwie jednej z „Istot” do człowieka, stanowiącego aluzję do zodiakalnego znaku Wodnika czy Ryb. Źródłem inspiracji dla autora Apokalipsy mogły być tradycje starożytnego Bliskiego Wschodu. Bezpośrednio czerpał jednak ze Starego Testamentu, szczególnie z Księgi Ezechiela oraz z wybranych tekstów apokryficznych o zabarwieniu apokaliptycznym. Rola „Istot żyjących” w Ap 4 koncentruje się na liturgicznym wysławianiu Boga oraz pobudzaniu dwudziestu czterech starców do składania czci Zasiadającemu na niebiańskim tronie.

15

Ojcowie Kościoła i manichejczycy wobec apokryfów na tle kryzysu pryscyliańskiego

67%

Sordyl K.

Vox Patrum

|

2013

|

vol. 60

275-288

EN

In the Church of the first centuries some Fathers of the Church used the Apocrypha. But, the general tendency, which we can notice in the fourth century theology, is resignation from using them. It was connected, among other things, with creating the biblical canon. In Priscillian’s opinion, it is allowed to use the Apocrypha. The bishop of Avila propagating the right to use them contributed to spreading them, especially in Spain and Mediterranean Gaul. Priscillian was favourable to these texts, but careful, and so were some of the Fathers of the Church. In spite of it, it was reading the Apocrypha that contributed to accusing him of Manichaeism and Gnosticism. Mani and his followers also took advantage of the Apocrypha using novel extracts in which a fight for purity dominates and characters’ indomitability is shown. The anti-Priscillian literature unanimously condemned reading the Apocrypha by Priscillianists. The synod in Toledo does it as well as the first synod in Braga, the popes Innocent I and Leon the Great and the writers Augustinian, Orosius, Turibius. The Priscillianists refering to the Apocrypha created sabellian conception of the Holy Trinity. Various texts presumably edited by the Priscillianists (Monarchiani Prologues, The Revelation of St. Thomas, Pseudo-Titus Letter) contain references to the Apocrypha. It should be noticed that the Priscillianist exegetic principle was to explain canon books by means of other texts. Besides, D. de Bruyne presents the Apocrypha ascribed to the Priscillianists; this collection comprises the following texts: Collectio de diversis sententiis, Apocalypsis, Sermo S. Augustini Episcopi, Homilia de die iudicii, De parabolis Salomonis, Liber ,,canon in Ebreica” Hieronymi presbyteri. He also made an attempt to establish a probable list of the Apocrypha which the Priscillian community might have used.

16

Modlitwa w tekstach qumrańskich. Zwięzłe wprowadzenie w problematykę

51%

Kapera Z. J.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 1

EN

Of some three hundred literary texts found in the caves of the Judaean Desert and those close to Khirbet Qumran, 56 are various pieces of poetry and liturgy. Seven specific groups have been distinguished among them: 1. Liturgy on sunshine and sunset and on specific days; 2. Liturgy on specific ceremonies of the community; 3. Eschatological prayers; 4. Magic texts; 5. Collections of psalms (including pseudepigrapha); 6. Thanksgiving hymns; 7. Prose prayers. The issue of how the Qumranians were praying is here briefly touched upon. Then there is a description of morning and evening prayers, Sabbath prayers, specific liturgy of the annual ceremony of entering the New Covenant, the Hodayot (Thanksgiving Hymns), pseudepigraphic Psalms (like Ps 151), and the eschatological prayers. The introduction ends with a summary evaluation of the role of the texts in reconstructing the historical development of the Jewish prayer of the late Second Temple period. The need to study the relationship of the Qumran prayers with the early Christian prayers is also briefly discussed.

PL

W grotach Pustyni Judzkiej i w najbliższym sąsiedztwie osiedla Chirbet Qumran znaleziono ponad dziewięćset rękopisów. Spośród trzystu różnych utworów wyodrębniono 506 przykładów utworów modlitewnych, w tym 10 tekstów magicznych. Badacze wyróżniają w nich siedem grup: 1. Modlitwy odmawiane o wschodzie i zachodzie słońca oraz w szczególne dni; 2. Liturgia na niektóre ceremonie wspólnoty; 3. Modlitwy eschatologiczne; 4. Teksty magiczne; 5. Kolekcje psalmów (w tym psalmy apokryficzne); 6. Psalmy dziękczynne; 7. Modlitwy prozą. Wspólnota modliła się przede wszystkim o brzasku i o zachodzie słońca. „Ofiara warg” odgrywała centralną rolę w życiu qumrańczyków. W artykule scharakteryzowano modlitwy poranne i wieczorne oraz modlitwy szabatowe. Zwięźle omówiono liturgię przyjęcia członków do Nowego Przymierza, zachowaną niemal w całości Księgę Hodajot (psalmów dziękczynnych), kilka psalmów apokryficznych (jak Ps 151) i modlitwy eschatologiczne. Podkreślono rolę badań nad modlitwą qumrańską zarówno dla studium rozwoju i historii modlitwy judaizmu okresu Drugiej Świątyni, jak też dla poznania liturgii okresu wczesnego chrześcijaństwa.

Refine search results

Męka i zmartwychwstanie Chrystusa w świetle literatury apokryficznej

Jezus Chrystus w tekstach apokryficznych Nowego Testamentu

SZCZODROWANIE I KOLĘDOWANIE W KRASICZYNIE I OKOLICACH WE WSPÓŁCZESNYCH PRZEKAZACH USTNYCH

„Me dece ut dicam signorum nunc feritatem”. Proroctwa końca świata w późnośredniowiecznym przekazie. Dialog z tradycją

Jak buddyzm stał się religią chińską?

Imiesłowy bierne w staropolskich apokryfach. Prolegomena do dalszych badań

Zmartwychwstanie, odpłata po śmierci i życie wieczne w literaturze międzytestamentalnej

Orzeł i lew jako dwie przeciwstawne sobie siły czasów ostatecznych w Czwartej Księdze Ezdrasza

Kulturotwórcza rola apokryfów

APOKRYFY NOWEGO TESTAMENTU JAKO INSPIRACJA DLA SZTUKI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ: PRZYPADEK IKONOGRAFII PRÓBY GORZKIEJ WODY W ETIOPSKICH ILUMINACJACH

Geneza kanonu Pisma świętego

Maryja w apokryfach Starego Testamentu

Miejsce pogan w rzeczywistości eschatologicznej apokalips żydowskich powstałych pomiędzy rokiem 70 a 132 po Chr

Tożsamość i rola „czterech Istot żyjących” w Ap 4,6-8

Ojcowie Kościoła i manichejczycy wobec apokryfów na tle kryzysu pryscyliańskiego

Modlitwa w tekstach qumrańskich. Zwięzłe wprowadzenie w problematykę