Search results

1

TOŻSAMOŚĆ MIEJSCA – RODZIMYCH PRZYPADKÓW KILKA

100%

Owerczuk J.

Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula

|

2017

|

issue 4(54)

42-51

PL

Tożsamość indywidualna jest zagadnieniem subiektywnym, kształtowanym między innymi przez otoczenie. Jakość otaczającej przestrzeni tożsamość miejsca wpływa zarówno na kształtowanie tożsamości jednostki, jak i na tożsamość zbiorową. Zmiany polityczne, społeczne i gospodarcze ostatnich dekad nasiliły potrzebę określenia „kim jesteśmy”, a co za tym idzie zachowania tradycji lokalnych. Część polskich miast utraciła swoją tożsamość w wyniku II wojny światowej, a działania służące jej odzyskaniu trwają do dziś. W wielu miastach pojawiają się spektakularne realizacje, ikony architektury. Komercjalizując przestrzeń nie zawsze wpływają korzystnie na tożsamość miasta. Silne osadzenie wybitnych budowli w przestrzeni i tradycji miejsca, z zachowaniem ich współczesnego charakteru, wzbogaca przestrzeń i służy zachowaniu ciągłości tożsamości, nadając jej równocześnie nowe wartości.

EN

The identity of the individual is a subjective issue, shaped, among others, by the environment. The quality of surroundings, the identity of the place influences both the formation of the identity of the individual and the identity of the collective. The political, social, and economic changes of recent decades have intensified the need to identify who we are and thus the need to preserve local traditions. Many Polish cities have lost their identity as a result of the activities of the last world war, and attempts to recover it continue to this day. There are cities which try to improve their image through building spectacular realisations, architectural icons. Commercialising space does not always have a positive impact on the identity of the city. Strong integration of remarkable buildings in the space and tradition of the city, preserving their contemporary character, enriches the space and helps retain the continuity of identity, at the same time adding new values to it.

2

Sovietmečio Modernizmo Architektūros Praradimai Lietuvoje

84%

Kšivickaitė J.

Town Planning and Architecture

|

2008

|

vol. 32

|

issue 3

173-182

LT

Nagrinėjamas sovietmečio architektūros palikimas Lietuvoje ir keliama hipotezė, kad Lietuvoje yra modernizmo stiliaus bruožų turinčių pastatų, kurie nevertinami nyksta. Darbe aptariami XX a. architektūros raidos ypatumai, analizuojamas sudėtingas ir nevienareikšmis požiūris į Lietuvos modernizmo architektūros palikimą ir susidariusios situacijos priežastys. Lyginant buvusią ir dabartinę Lietuvos modernizmo architektūros pavyzdžių būklę, išskiriamos ir sisteminamos didžiausios tokių pastatų transformacijos, pristatomi būdingi pastatai ir jų bruožai. Prieinama prie išvados, kad Lietuvos XX amžiaus architektūros pavyzdžiai sparčiai nyksta, todėl juos būtina fiksuoti ir saugoti.

EN

The paper analyses the heritage of the Lithuanian architecture of the soviet period. It is stated that there is a certain amount of buildings with modernistic features in Lithuania which are unvalued and vanishing. Pecularities of the 20th century architecture are discussed in the work as well as complicated attitude to the heritage of the Lithuanian modernistic architecture and reasons of current situation. Comparing the former and present state of the Lithuanian modernistic architecture, the biggest transformations of its most peculiar buildings are described. A conclusion is drawn that a number of the 20 th century Lithuanian buildings are vanishing and should be acknowledged and preserved as historic architectural heritage.

3

WĘZŁOWE PROBLEMY XX-WIECZNEGO KONSERWATORSTWA

84%

Nakonieczna E.

Przestrzeń, Ekonomia, Społeczeństwo

|

2017

|

issue 11/I

33-48

PL

Z wielu względów XX wiek można uważać za przełomowy w ewolucji konserwatorstwa. W tym czasie doszło do pierwszych sformułowań teorii konserwatorskiej, obecnie uznawanej już za „klasyczną” lub „tradycyjną”. W drugiej połowie XX wieku pojawiła się także nowa, nie wymagająca refleksji teoretycznej tendencja konserwatorska określana jako scientific conservation, w której kluczową rolę odgrywają nauki ścisłe (matematyczno-przyrodnicze). Upowszechnienie zastosowania nauki w praktyce konserwatorskiej, jeżeli nie zakończyło, to w znacznym stopniu osłabiło teoretyczną debatę konserwatorską. Wraz z przyjęciem w 1964 roku Karty Weneckiej, w szeroko rozumianej konserwacji rozpoczął się okres doktrynalny, charakteryzujący się „masową produkcją” różnorodnych dokumentów doktrynalnych. Począwszy od lat 80. XX wieku w konserwatorstwie zaczęły pojawiać się także nowe trendy ideowe, alternatywne wobec dotychczasowych osiągnięć myśli konserwatorskiej lub wobec niej krytyczne. Ich charakter jest na ogół bardzo rozproszony i fragmentaryczny. Niektórzy stawiają nawet odważną tezę o istnieniu wynikającej z tego nowego obrazu konserwatorstwa „współczesnej” teorii konserwacji. Dokonana próba scharakteryzowania całokształtu XX-wiecznego konserwatorstwa, poparta analizą merytoryczną wybranych tekstów teoretycznych („klasycznych” i „współczesnych”) oraz dokumentów doktrynalnych, pozwoliła na wyodrębnienie i określenie następujących najistotniejszych problemów konserwatorskich formułowanych w odniesieniu do zabytków architektury: autentyczność, odtwarzalność, odwracalność zabiegu a ograniczenie interwencji do minimum, akceptacja społeczna.

EN

In many respects the 20th century can be regarded as a breakthrough in terms of the evolution of architectural conservation. It is during that period that the theory of architectural conservation had been formulated for the first time, the theory which nowadays is already considered as “classical” or “traditional”. In the second half of the 20th century there appeared a new tendency in architectural conservation which did not require theoretical reflection. This tendency is referred to as “scientific conservation“ and its key factors are exact sciences (mathematics and natural science). The dissemination of science applied in conservation practice has to a great extent weakened, if not put a stop to, the theoretical architectural conservation debate. The Venice Charter of 1964 brought about a doctrinal period in terms of architectural conservation in its broadest sense, characterised by the “mass production” of various doctrinal documents. Starting from the 80’s new ideological trends also began to appear in the architectural conservation, either alternative to its previous achievements, or critical of it. Their nature is in general rather dispersed and fragmentary. Some even daringly argue that this new image of architectural conservation has resulted in a “contemporary” conservation theory. This attempt to characterize the 20th century architectural conservation in its entirety backed up by a content analysis of theoretical texts (both “classical” and “contemporary”) and doctrinal documents has allowed to separate and determine the following conservation issues which have been formulated with regard to architectural heritage: authenticity, reproducibility, reversibility versus minimum intervention, social acceptance.

Refine search results

1 Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula

1 Przestrzeń, Ekonomia, Społeczeństwo

1 Town Planning and Architecture

2 2017

1 2008

1 Kšivickaitė J.

1 Nakonieczna E.

1 Owerczuk J.

TOŻSAMOŚĆ MIEJSCA – RODZIMYCH PRZYPADKÓW KILKA

Sovietmečio Modernizmo Architektūros Praradimai Lietuvoje

WĘZŁOWE PROBLEMY XX-WIECZNEGO KONSERWATORSTWA