Search results

1

Aretalogia starożytna. Szkic genologiczny

100%

Hergesel T.

The Biblical Annals

|

1979

|

vol. 26

|

issue 1

35-41

PL

Seit den Studien von R. Reitzenstein und A. Kiefer über die hellenistischen Wundererzählungen werden öfters in der Wunder-Jesu-Forschung die antiken Aretalogien als Parallelen gewertet. Die divergierende Beurteilung und Auswertung dieses Vergleiches wurzelt sicher in der Vieldeutigkeit des Aretalogiebegriffes. Der Verfasser bemüht sich um eine genauere Gattungsbestimmung der Aretalogie. Anhand der Inschriften von Epidauros stellt er eine sakrale Aretalogie fest. Die verschiedenen Wundererzählungen aus der sog. theios anér – Literatur werden als biographische Aretalogien bezeichnet. Das Wundermotiv in der Lyrik und im Drama, welches in der jeweils entsprechenden literarischen Form zum Ausdruck kommt, wird als aretalogisches Motiv betrachtet.

2

W kręgu rozważań o etyce zawodowej pedagogów specjalnych

75%

Zając D.

Przegląd Pedagogiczny

|

2020

|

issue 2

30-47

PL

Kwestie etyki zawodowej nauczycieli, wychowawców, pedagogów mimo tego, że stanowiły przedmiot naukowych rozważań, to jednak nie zawsze miały charakter pogłębiony. Obecnie na nowo powraca pytanie o charakter i postać tej etyki. Dotyczy to również etyki zawodowej pedagoga specjalnego. Istotne jest to z uwagi na specyficzny charakter jego aktywności zawodowej. Ta specyfika dotyczy przede wszystkim podmiotu edukacji, jakim jest człowiek niepełnosprawny (z niepełnosprawnością, nierzadko niepełnosprawnościami). Bez względu jednak na to, czy etyka zawodowa pedagoga specjalnego będzie etyką kodeksową, czy też przyjmie postać niesformalizowaną, niezbędna jest szeroko zakrojona dyskusja oscylująca wokół problemów etycznych tej kategorii społeczno-zawodowej.

3

Roztropność, rozsądek, rozwaga – cnoty zalecane nie tylko Polakom. O twórczości etycznej i pedagogicznej Wincentego Kadłubka

71%

Żywczok A.

Roczniki Pedagogiczne

|

2021

|

vol. 13(49)

|

issue 1

119-138

EN

Due to the rare reception of the literary output of Wincenty Kadłubek, a medieval thinker and chronicler, the author of this article examines those literary achievements of Kadłubek’s that relate to axiology and arethology. Such categories as “prudence”, “sense” and “caution”, apart from their ethical provenance, are also closely connected to pedagogics and some of its sub-disciplines. The significant meaning of these categories manifests itself in the spheres of theoretical and practical pedagogics. Therefore, beside containing a sketch of the specific features of the epoch, in which this outstanding Polish intellectual lived and created, and alongside a concise study of the chronicle and the biographical facts, this article also addresses several research problems: how does Wincenty Kadłubek perceive prudence, sense and caution? How does he understand the “origin”/genesis of the human prudence, sense and caution? What significance does the chronicler assign to personification of prudence, sense and caution? What conditions does he consider to be necessary in order to achieve prudence? What factors, in his opinion, hinder these values, and what are their antonyms? How does he propose to overcome all that thwarts prudence, sense and caution, and what advice does he have for educational shaping of these values? The author undertakes a hermeneutic interpretation of the lesser known output of Wincenty Kadłubek in the belief that it belongs to the Polish cultural capital and treasury of tradition, and that it continues to offer much not only to Polish researchers but also to individual recipients.

PL

Ze względu na rzadką recepcję twórczości średniowiecznego myśliciela – Wincentego Kadłubka – autorka artykułu poddała badaniu część osiągnięć dziejopisarskich kronikarza należącą do dorobku aksjologii i aretologii. Kategorie „roztropność”, „rozsądek” i „rozwaga” mają bowiem, oprócz proweniencji etycznej, również wyraźne usytuowanie w dyscyplinie pedagogika i niektórych jej subdyscyplinach. Istotne znaczenie tych kategorii ujawnia się w obszarze pedagogiki teoretycznej i praktycznej. Zatem oprócz przypomnienia specyficznych cech epoki, w jakiej żył oraz tworzył ten wyjątkowy w dziejach narodu polskiego intelektualista, a także zaprezentowania zwięźle zarówno kroniki, jak i faktów biograficznych, niniejszy artykuł stanowi propozycję udzielenia odpowiedzi na kilka pytań: jak Wincenty Kadłubek postrzega roztropność, rozsądek i rozwagę? Jak ujmuje „rodowód”/genezę ludzkiej roztropności, rozsądku i rozwagi? Jakie znaczenie przypisuje kronikarz uosabianiu roztropności, rozsądku i rozwagi? Jakie warunki osiągnięcia roztropności podaje? Jakie czynniki stanowią, w jego przekonaniu, ich przeciwieństwa i przeszkody? Jakie przekazuje wskazówki odnośnie do przezwyciężania tych przeszkód, a także do wychowawczego kształtowania roztropności, rozsądku i rozwagi? Autorka podjęła się hermeneutycznej interpretacji mniej znanej części dorobku Kadłubka w przekonaniu, że analizowane dziedzictwo stanowi kapitał kulturowy narodu, skarbnicę rodzimej tradycji, wciąż mającą wiele do zaoferowania każdemu odbiorcy.

4

W trosce o aretologiczne podstawy wychowania. Wokół koncepcji o. Jacka Woronieckiego

71%

Szewczak I.

Roczniki Pedagogiczne

|

2020

|

vol. 12(48)

|

issue 1

99-117

EN

The article presents the issue of the aretological basis of upbringing. An attempt has been made to answer the question about the legitimacy of referring to the virtue theory in upbringing proposed by Father Jacek Woroniecki. Arguments confirming the need to refer to the virtue theory in upbringing have been presented. It has been shown that the efficiency proposed by Fr. Jacek Woroniecki: prudence, justice, valour, moderation and faith, hope, love as well as piety can constitute current goals of education. Their realization contributes to updating the potential of the pupil and may be a response to the crisis of education observed today. Father Jacek Woroniecki criticized the approach of moral intellectualism, emphasizing that involving not only reason but also will in the upbringing to the virtues is necessary for the pupil to acquire the virtues.

PL

Artykuł podejmuje problematykę aretologicznych podstaw wychowania. Podjęto w nim próbę odpowiedzi na pytanie o zasadność odwoływania się w wychowaniu do teorii cnót, zaproponowanej przez o. Jacka Woronieckiego. Przedstawiono argumenty potwierdzające potrzebę odwoływania się w wychowaniu do tej teorii. Wykazano, że zaproponowane przez o. Jacka Woronieckiego sprawności: roztropność, sprawiedliwość, męstwo, umiarkowanie oraz wiara, nadzieja, miłość, a także pobożność mogą stanowić aktualne cele wychowania. Ich realizacja przyczynia się do aktualizacji potencjalności wychowanka i może stanowić odpowiedź na obserwowany współcześnie kryzys wychowania. Podjęto za o. Jackiem Woronieckim krytykę stanowiska intelektualizmu moralnego, podkreślając, że uwzględnienie w wychowaniu do cnót nie tylko rozumu, ale i woli jest konieczne do nabycia samych cnót.

5

Sociability as a virtue in multicultural public life. Personal arethology and axiology in practice

63%

Vadíková K.

Studia Philosophiae Christianae

|

2014

|

vol. 50

|

issue 3

41-55

EN

The main aim of this paper is to present sociability as a virtue, necessary for solving problems in contemporary multicultural public life. Sociability as a virtue means the quality or state of being sociable. It is the individual and unique habitus of a particular person, which should be constantly improved and perfected. Sociability is an important part of the aretological and axiological profile of every person. Sociability fosters not only mechanisms of searching for new skills to overcome problems in the multicultural situation, but also helps one find their personal module of virtues, so that they are able to realize all types of interpersonal relationships by knowing, understanding and practically implementing the social and societal order, and remain an integrated personality and a moral person in public life.

6

Cnoty pokrewne sprawiedliwości w świetle etyki personalistycznej

63%

Niewiadomski K.

Teologia i Moralność

|

2021

|

vol. 16

|

issue 2(30)

187-199

EN

The virtues related to justice analyzed in the light of the personalist ethics indicate some features and rights of the human person, appertaining to them for the sake of their innate dignity. These virtues are: piety, respect, honour, obedience, generosity, friendliness, gratitude, truthfulness, vindication and epikeia. The human person appears worthy of their acts, being the only creature on earth whom God willed for themselves.

PL

Cnoty pokrewne sprawiedliwości analizowane w optyce personalistycznej wskazują na pewne cechy i uprawnienia osoby ludzkiej, przysługujących jej ze względu na wrodzoną godność. Te cnoty to pietas, cześć, szacunek, posłuszeństwo, wdzięczność, przyjaźń, hojność, prawdomówność, vindicatio i epikeia. Osoba ludzka jawi się jako godna ich aktów, będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego.

7

Nadzieja w kontekście aretologicznego przesłania papieża Benedykta XVI

63%

Rusiecki M.

Roczniki Pedagogiczne

|

2012

|

vol. 4(40)

|

issue 2

31-56

FR

Le pape Benoît XVI dans ses lettres encycliques sur l’amour - Deus Caritas est (25 XII 2005) et sur l’espérance - Spe salvi (30 XI 2007) a présenté l’importance de ces vertus pour la vie chrétienne. Déjà auparavant, en tant que le Préfet de la Congrégation pour la doctrine de la foi il s’ occupait de trois vertus théologales en soulignant les liens réciproques entre la foi dans laquelle s’enracine l’espérance et l’amour qui en constitue le couronnement. La foi - „réponse rationnelle à la révélation divine”, offre une profonde explication du sens de la vie humaine à la lumière de la résurrection et dans la communion avec Dieu. Grâce à la foi, mpme dans les moments le plus sombres apparaissent des étincelles du bien qui n’a pu gtre anéanti. De la foi vivante naît l’optimisme, le courage d’exister et l’équilibre intérieur. La foi mobilise le croyant à servir aux valeurs universelles et absolues. Elle le rend capable de témoigner de ces valeurs, surtout quand on s’identifie avec elles. L’espérance chrétienne permet de transgresser des limites du temps. Elle fortifie les fondements de l’existence, ouvre la perspective eschatologique de cette vie. Elle devient une source de joie, de patience, de persévérance, de fidélité aux principes qui aident à continuer le chemin entrepris. L’espérence organise et assure un milieu vital, ouvre la porte du temps vers l’étemité. Elle permet de savourer la beauté d’une vie consacrée à Dieu et aux prochains. Dieu seul constitue la vraie espérance de l’homme. Dieu nous forme à vivre notre espérance dans l’école de la prière, surtout quand nous apprenons à accepter la souffrance en tant que participation à la croix, signe d’amour de Dieu et annonce de la venue glorieuse du Christ pour juger le monde. Le dernier mot apportant l’espérance appartient à Dieu. L’amour (la charité) constitue une source et un sommet de la vie humaine, car nous provenons de Dieu qui est l’Amour. Il est l’auteur et le garant de notre existence, de notre justification et de notre destin pour toute éternité. Incorporés au Christ par le baptême, nous devenons héritiers des vertus théologales qui nous aident sur le chemin menant à la sainteté. L’amour s’enracine dans la foi et dans l’espérance et constitue le lien de la perfection (cf. Col 2,14). L’amour nous ouvre vers l’infini et résume toute notre existence dans le double précepte concernant Dieu et chaque homme. L’amour du Fils de Dieu devenu Fils de l’homme, crucifié et ressuscité, nous sauve et nous purifie à travers les sacrements et renouvelle en nous l’image de Dieu. Surtout dans la célébration de l’Eucharistie, source et sommet de la vie chrétienne, nous devenons le Corps du Christ qui est notre nourriture, nous rendant capables de vivre dans la perspective du don. L’amour authentique exige et suppose une foi radicale qui tâche d’aimer comme Dieu aime, comme son Fils nous a aimés - jusqu’à la fin (Jn 15,13). L’homme vit de l’amour quand il est capable de donner soi-mgme avec les biens qu’ il offre aux autres. Ainsi l’homme collabore à créer une civilisation de l’amour, enracinée dans l’amour de Dieu et des frères. Benoît XVI enseigne que l’espérance chrétienne répond aux plus profondes attentes de l’homme, qu’elle lui permet de regarder au-delà du temps présent. Edifié sur le fondement de la foi, porté sur les ailes de l’espérance et enflammé par le vrai amour, le chrétien accomplit la volonté de Dieu qui est sa nourriture et en même temps devient un homme nouveau - à l’image de son Créateur.

8

Wpływ sportu na życie moralne człowieka - korzyści, wynaturzenia i próby ich przezwyciężenia w świetle nauki św. Tomasza z Akwinu

63%

Kuna D.

Studia Pelplińskie

|

2019

|

vol. 53

275-290

EN

The paper presents the educational aspects of sport in the light of St Thomas Aquinas’ teaching. This analysis is very relevant for many reasons. One of them, and possibly the most important one, is the fact that in the early 21st century sport ceased to be beneficial to humans and instead it often becomes a threat to our wellbeing and dignity. Thus the aim of this article is to highlight the huge potential and the opportunities that sport offers to the integrated human personality development. This is made possible by bringing Aquinas’ teaching, especially his view on physical culture in the light of aretological primacy.

PL

Niniejszy artykuł jest próbą ukazania wychowawczych aspektów sportu w nauczaniu św. Tomasza z Akwinu. Konieczność tej analizy wynika z wielu przyczyn. Jedną z nich, i bodaj najważniejszą, jest między innymi fakt, że sport początku XXI wieku przestaje być tym, co winno służyć człowiekowi, często stając się zagrożeniem dla życia i godności osoby ludzkiej. Dlatego niniejsza praca ma za zadanie ukazać ogromną potencję i szansę, jaką niesie dla wszechstronnego rozwoju osobowości człowieka uprawianie sportu. W zrozumieniu tego problemu pomocne jest oparcie o naukę św. Tomasza z Akwinu, szczególnie w aspekcie jego spojrzenia na kulturę fizyczną przez pryzmat aretologiczny.

9

Gorliwość – kategoria anachroniczna czy ponadczasowa. Jej typy i znaczenie w pedagogice teoretycznej oraz stosowanej

63%

Żywczok A.

Paedagogia Christiana

|

2022

|

vol. 2/50

37-67

PL

W artykule przeanalizowano kategorię niezwykle rzadko poddawaną badaniu naukowemu – gorliwość. Została ukazana zarazem jako idea, cnota moralna i wolicjonalna, cecha charakteru (względnie cecha osobowości, dyspozycja), komponent postawy moralnej i obywatelskiej, składnik ideału wychowania oraz jeden z celów edukacyjnych. Kiedy bada się gorliwość w ten sposób, staje się oczywiste, że zagadnienie to należy do specyfiki wielu dziedzin nauki, zwłaszcza społecznej i humanistycznej. Oprócz wprowadzenia w początkowej części tekstu zaprezentowano wyjaśnienia leksykalne dotyczące gorliwości, które pozwoliły zdefiniować ją jako pilne wypełnianie obowiązków lub wykonywanie określonego zajęcia, a także jako żarliwość religijną. Wśród zasadniczych typów gorliwości wyodrębniono i opisano gorliwość: obywatelską, edukacyjną i zawodową oraz religijną. Zaakcentowano, że z gorliwością współwystępują inne oczekiwane przymioty człowieka, takie jak: wierność, roztropność, dzielność, sprawiedliwość czy wielkoduszność. By dzieci i młodzież uosabiały tę istotną cechę, warto zastosować zaproponowane w końcowej części artykułu metody, formy i środki edukacyjne, które mogą sprawdzić się w wielu środowiskach wychowujących. Zanim to jednak nastąpi, wychowawca powinien nauczyć się rozpoznawać gorliwość w podopiecznych bądź cierpliwie tę cechę w nich kształtować.

EN

This article thoroughly analyses a category that is rarely examined scientifically – zeal. It is presented here as an idea, a moral and volitional virtue, a character trait (or personality trait/positive disposition), a component of moral and civic attitude and the ideal of education, and one of the educational goals. By examining zealotry thus, it becomes apparent that the issue belongs to the specifics of many fields of study, especially the social sciences and humanities. Besides the introduction, the initial part of the text presents lexical explanations of zeal, defining it as the diligent fulfilment of duties or the performance of a certain activity, as well as religious fervour. Among the main types of zeal, it was possible to distinguish and describe civic, professional and religious zeal. It was emphasised that zeal is accompanied by other expected human qualities such as faithfulness, prudence, courage, justice, and magnanimity. For children and youth to imbibe this important quality, it is worth applying the methods, forms and educational means proposed in the final part of the article, which can work in many educational environments. Before this happens, however, the educator should learn to recognise zeal in his students or pupils, or patiently shape this trait in them.

10

Liberalne wartości, komunitarystyczne cnoty?

51%

Gałecki S.

Prakseologia

|

2016

|

vol. 158/2

247-267

PL

Artykuł porusza stary spór liberalizmu z komunitaryzmem – przyjmuje jednak nieco inną niż dominujące perspektywę. Podjęta zostaje próba zanalizowania obu tych nurtów z punktu widzenia metaetyki. Postawiona zostaje teza, że kluczowa różnica polega na założonej teorii uzasadniania przyjętych stanowisk i zasad. Liberalizm posługuje się ideą wartości, którą cechuje preferencyjność, pluralizm i niewspółmierność, natomiast komunitaryzm odwołuje się do starożytnej idei cnót, zakładających obiektywizm, racjonalność i teleologiczność rzeczywistości moralnej.

EN

This paper raises an old dispute between liberalism and communitarianism – however, it takes a somewhat different than the dominant perspective, as an attempt to analyze both these trends from the metaethical perspective. Liberalism uses the idea of value, which is characterized by preference, pluralism and incommensurability, while communitarianism refers to the ancient idea of the virtues, assuming objectivity, rationality and teleology of the moral reality.

11

Wdzięczność – cnota zaniedbana. Możliwość wykorzystania teorii psychologicznych w katolickiej refleksji teologicznomoralnej nad wychowaniem do wdzięczności.

51%

Niewiadomski K.

Teologia i Moralność

|

2014

|

vol. 9

|

issue 1(15)

233-254

EN

The article presents reflections on the virtue of gratitude raised by moral aretology and positive psychology. It can be said that the theme of gratitude has been neglected in the contemporary humanities and theology and psychologists try to find a remedy to it. It can be a source of inspiration for moral theology. According to moral theology gratitude is classified as belonging to virtues connected with justice, ingratitude is regarded as a sin. Positive psychology undertakes large research, e.g. by broadly describing the growth strategy of this trait which can be used in the Catholic conception of upbringing of this virtue.

PL

Artykuł prezentuje refleksje nad cnotą wdzięczności podejmowane przez aretologię moralną i psychologię pozytywną. Można mówić o zaniedbaniu tematu wdzięczności we współczesnych naukach humanistycznych i teologii, co próbuje się naprawić na gruncie psychologii. Może to stać się inspiracją także dla teologii moralnej. Teologowie moraliści, za św. Tomaszem z Akwinu, zaliczają wdzięczność do cnót pokrewnych sprawiedliwości, niewdzięczność uznają za grzech. Na polu psychologii pozytywnej podejmuje się szerokie badania wdzięczności, m.in. opisując strategie jej rozwoju, co może być wykorzystane w katolickiej koncepcji wychowania tej cnoty.

12

Vade-mecum drogami cnoty. O poetyckiej aretologii Cypriana Norwida

51%

Ziołowicz A.

Studia Norwidiana

|

2021

|

vol. 39

5-30

EN

This article discusses the concept and imagery of virtue in Norwid’s cycle of poems Vademecum, focusing on lyrical pieces that refer directly to this subject (“Larwa” [The Larva], “Fatum” [Fate], “Ironia” [Irony] ,“Zawody” [Disappointments], “Centaury” [Centaurs], “Królestwo” [Kingdom], “Cnót-oblicze” [Face-of-Virtues], “Bohater” [Hero], “Ideał i reformy” [Ideal and Reforms],“Fortepian Szopena” [Chopin’s Piano]). They are nevertheless considered in the light of his entire body of work and on the backdrop of ancient – Greek and Roman – as well as Christian aretology. Norwid’s poetic study of virtue remains closely connected with these traditions, but is also inspired by literature (especially Homer, Prudentius and Dante) and art (the iconography of virtue). As analyses demonstrate, an aretology that involves reflection on virtues such as valour, moderation, justice and kalokagathia constitutes an important factor that binds together Vade-mecum at the levels of the development of the lyrical subject, the epic dimension of the cycle, as well as the anthropological and ethical issues it raises. These questions facilitate better understanding of Norwid’s concept of a poet-moralist and his diagnosis regarding the crisis of humanity in the nineteenth century.

PL

Artykuł dotyczy obrazowania i koncepcji cnoty w cyklu poetyckim Vade-mecum. Przedmiot analizy stanowią utwory, w których mamy do czynienia z bezpośrednimi nawiązaniami do tej problematyki (Larwa, Fatum, Ironia, Zawody, Centaury, Królestwo, Cnót-oblicze, Bohater, Ideał i reformy, Fortepian Szopena), jednak widzianymi w kontekście całego dzieła pisarza i sytuowanymi na tle starożytnej, greckiej i rzymskiej, oraz chrześcijańskiej refleksji aretologicznej. Poetycka aretologia Norwida pozostaje w ścisłym związku z wymienionymi tradycjami, podlega również inspiracjom literackim (zwłaszcza Homer, Prudencjusz, Dante), a także artystycznym (ikonografia cnoty). Jak dowodzą przeprowadzone analizy, wątek aretologiczny, obejmujący przede wszystkim refleksję nad takimi cnotami, jak męstwo, umiarkowanie, sprawiedliwość i kalokagathia, jest ważnym czynnikiem spójności Vade-mecum (na poziomie kreacji podmiotu dzieła, w epickiej płaszczyźnie cyklu, w obrębie problematyki antropologiczno- etycznej). Jest to zespół zagadnień pozwalających lepiej zrozumieć Norwidowską koncepcję poety-moralisty oraz Norwidowską diagnozę kryzysu człowieczeństwa w XIX wieku.

13

Nauka o cnotach w „Dialogach” św. Grzegorza Wielkiego

45%

Pawlak A.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2019

|

vol. 28

|

issue 2

189-203

EN

Pope Gregory the Great, in his only hagiographical work, the Dialogues, left elaborate teaching on virtues. It is practical to the core and bears a clear pedagogical intention. Gregory wanted the Dialogues readers, prevalently monks, to be granted an encouragement to live a virtuous life. The paramount virtue is humility, which stands at the root of any other virtue. The other important virtues described in Dialogues are poverty, chastity and obedience. Furthermore, as a specific mark of Gregory’s spirituality, the virtue of gravity occurs. The countless examples of saints, mentioned in the Dialogues, are an invitation to live in a close relationship with God since every virtue depends on the grace of God. In this respect, Gregory is an heir of Augustine’s teaching on grace, according to which grace precedes every single good deed of man.

14

Cnota cierpliwości w kontekście aretologii św. Tomasza z Akwinu

45%

Lisica J.

Studia Gdańskie

|

2011

|

issue 29

45-61

PL

Św. Tomasz z Akwinu w systemie aretologicznym ujmuje naturę cnoty cierpliwości oraz jej odniesienia do kardynalnej cnoty męstwa, której jest częścią potencjalną. W pełnym zrozumieniu cierpliwości pomaga analiza założeń Akwinaty. Doktryna aretologiczna św. Tomasza ukazuje, że cnota w sensie ogólnym jest czymś niezbędnym w codziennym życiu, gdyż ułatwia człowiekowi rozpoznanie i czynienie dobra, a unikanie zła. Celem cnoty, czyli sprawności, jest rozwijanie i chronienie ludzkiego dobra oraz udoskonalanie człowieka. Przeciwieństwem cnoty jest wada, która powoduje zagrożenie ludzkiego dobra. Św. Tomasz stwierdza, że cierpliwość jest częścią potencjalną męstwa, której głównym przedmiotem jest znoszenie zła szczególnie trudnego. Z cierpliwością łączy się cnota długomyślności i wytrwałości, których przedmiotem są wyłącznie doświadczenia i cierpienia. Bóg udziela człowiekowi hypomone wraz z łaską cnót teologalnych, aby mógł on przebywać we wspólnocie z Ojcem na wieki.

EN

St Thomas Aquinas in his aterological system says about the nature of virtue of patience, and its reference to cardinal virtue of fortitude, which the virtue of patience is the part of. To fully understand patience one should analyse the assumptions of St Thomas Aquinas. Aretological doctrine of St Thomas Aquinas says that the virtue is something which is indispensable to everyday life, because the virtue can help to identify and to do the right, and to avoid doing the wrong. The aim of the virtue is to develop and protect what is worthy in human nature and to make one better than they are now. The opposite of virtue is vice. Vice endangers human righteousness. St Thomas Aquinas says that patience is the part of fortitude. The main pursuit of fortitude is to withstand evil when it is particularly hard to bear. The virtue of long-thinking and the virtue of perseverance which encloses experience and suffering are connected with patience. God gives hypomone to a man, with the grace of theological virtues. The hypomone is given to a man so they are able to remain in the state of everlasting communion with God.

Refine search results

Aretalogia starożytna. Szkic genologiczny

W kręgu rozważań o etyce zawodowej pedagogów specjalnych

Roztropność, rozsądek, rozwaga – cnoty zalecane nie tylko Polakom. O twórczości etycznej i pedagogicznej Wincentego Kadłubka

W trosce o aretologiczne podstawy wychowania. Wokół koncepcji o. Jacka Woronieckiego

Sociability as a virtue in multicultural public life. Personal arethology and axiology in practice

Cnoty pokrewne sprawiedliwości w świetle etyki personalistycznej

Nadzieja w kontekście aretologicznego przesłania papieża Benedykta XVI

Wpływ sportu na życie moralne człowieka - korzyści, wynaturzenia i próby ich przezwyciężenia w świetle nauki św. Tomasza z Akwinu

Gorliwość – kategoria anachroniczna czy ponadczasowa. Jej typy i znaczenie w pedagogice teoretycznej oraz stosowanej

Liberalne wartości, komunitarystyczne cnoty?

Wdzięczność – cnota zaniedbana. Możliwość wykorzystania teorii psychologicznych w katolickiej refleksji teologicznomoralnej nad wychowaniem do wdzięczności.

Vade-mecum drogami cnoty. O poetyckiej aretologii Cypriana Norwida

Nauka o cnotach w „Dialogach” św. Grzegorza Wielkiego

Cnota cierpliwości w kontekście aretologii św. Tomasza z Akwinu