Polska po 123 lat niewoli, odradzała się w złożonej sytuacji politycznej i gospodarczej. Dwaj główni sąsiedzi – Niemcy i Rosja Radziecka – byli wrogo usposobieni do państwa polskiego. Toteż oba te państwa prowadziły wobec Polski politykę nieprzyjazną. Niemcy starały się lansować na arenie międzynarodowej tezę o tymczasowości polskiej państwowości, a Rosja Radziecka, mimo deklarowanego oficjalnie prawa do samostanowienia narodów byłego imperium rosyjskiego, nie zamierzała zaakceptować istnienia „burżuazyjnej” Polski. Źle ułożyły się także, stosunki z Czechosłowacją i Litwą. Granice II Rzeczypospolitej, ukształtowane na mocy decyzji wersalskich i ryskich, zostały ostatecznie uznane w marcu 1923 r. Terytorialny kształt państwa nie był korzystny, a nadmiernie wydłużone – łącznie 5534 km długości – nieregularne granice nie miały, poza południową granicą z Czechosłowacją, naturalnych właściwości obronnych. Co gorsza, najbardziej rozciągnięte były granice z potencjalnymi przeciwnikami Polski, a więc z Niemcami – 1912 km (w tym z Prusami Wschodnimi 607 km) i z sowiecką Rosją (od 30 grudnia 1922 r. ZSRR) 1412 km. Dysproporcja między długością granic a obszarem państwa polskiego oraz niekorzystna sytuacja polityczna na granicy zachodniej, wschodniej i północnej, postawiły Polskę już u zarania niepodległości wobec konieczności przygotowania się do obrony we wszystkich niemal kierunkach. Podstawowe wnioski płynące z analizy położenia geopolitycznego II Rzeczypospolitej to: niekorzystne linie granic oraz osamotnienie na arenie międzynarodowej, zarówno w sensie polityczno-militarnym, jak i gospodarczym. W Polsce od chwili odzyskania niepodległości dostrzegano istnienie i narastanie zagrożeń – bezpieczeństwo zewnętrzne miała zapewnić silna armia i sprawny system obronny. Modernizacja armii z lat 1936–1939 nie doprowadziła jednak do złagodzenia dysproporcji pomiędzy Polską a Niemcami i ZSRR, zwłaszcza w nowoczesnych środkach walki. Słabym ogniwem polskiego systemu bezpieczeństwa państwa było także planowanie wojenne.
Artillerymen taking part in operations conducted under the auspices of the United Nations did not carry out kinetic attacks. However, the subsequent transformations of the security environment made it necessary to alter the composition of the forces involved in peacekeeping operations, which led to the addition of fire-support elements, including artillery assets. The author’s study, based on documents from subsequent operations and surveys in the form of interviews, presents artillery as an element of forces involved in peacekeeping operations, whose significant influence on the security level of operations’ participants has been substantially evolving for the last two decades. However, the character of artillery involvement has been changing. Initially, it was only connected with the improvement of artillerymen’s skills. Then, it evolved into professional firesupport. Lastly, it turned into provision of training for newly-formed artillery sub-units in the area of the conducted operations.
Garnizon Siedlce odgrywał ważna rolę w bezpieczeństwie militarnym II Rzeczypospolitej od zarania niepodległości, aż po jej upadek w 1939 r., stanowił ważny węzeł drogowy i kolejowy. Po rozbrojeniu Niemców w Siedlcach, 25 listopada 1918 r. rozkazem Ministerstwa Spraw Wojskowych rozpoczęto formułować pułk piechoty początkowo zwany siedleckim, nieco później pułk otrzymał numer 22. Pierwszym dowódcą pułku został płk Wacław Pażuś, objął on zarazem funkcję dowódcy Siedleckiego Okręgu Wojskowego. W Siedlcach powstawały formacje wojskowe na bazie działającego Polskiej Organizacji Wojskowej, jednostek Polskich Sił Zbrojnych i zaciągu ochotniczego. W styczniu 1919 r., kiedy 22 pułk piechoty wyruszył na front, w siedleckich koszarach rozpoczęto organizację batalionu zapasowego. Wkrótce jego dowództwo objął kpt. Stanisław Biernacki, który został także dowódcą całego garnizonu. Po zakończeniu działań wojennych 9 Dywizja Piechoty, a wraz z nim 22 pp pozostał w rejonie Mołodeczna na Wileńszczyźnie. We wrześniu 1922 r. pułk powrócił do koszar w Siedlcach. Również 8 września 1922 r. stanął garnizonem 9 pułku artylerii ciężkiej (1 dywizjon w Brześciu). W kilka dni potem przybył do miasta dowódca 9 DP płk. Mieczysław Trojanowski z dowództwem i sztabem dywizji. Zamiast dotychczasowego wojskowego podziału państwa na Dowództwa Okręgów Generalnych utworzono Dowództwa Okręgów Korpusu 9 DP wraz z podległymi jej pułkami wchodziła w skład IX DOK w Brześciu nad Bugiem. Ostatecznie w okresie międzywojennym w Siedlcach stacjonowały następujące jednostki i urzędy wojskowe: dowództwo i sztab 9 DP, 22 pp, 9 pac (do 1933 r.), 9 pal (od 1933 r.), Komenda Rejonu Uzupełnień, Rejonowy Inspektorat Koni, Wojskowy Sąd Rejonowy, Obwodowa Komisja Przysposobienia Wojskowego nr 22, 9 pluton żandarmerii, Powiatowa Komenda Przysposobienia Wojskowego, Komenda PW Krakusi, placówka oficera Samodzielnego Referatu Informacyjnego IX DOK Brześć nad Bugiem oraz kościół garnizonowy pw. Serca Jezusowego. W grudniu 1922 r., po zabójstwie prezydenta RP Gabriela Narutowicza, batalion sztabowy i 3 batalion 22 pp wyjechały do Warszawy, gdzie pełniły służbę asystencyjną. 22 pp jako jeden z pierwszych poparł zamach stanu marszałka Józefa Piłsudskiego. W walkach tych pułk stracił 1 oficera zabitego i 3 rannych oraz 3 zabitych i 18 rannych żołnierzy. 23 marca 1939 r. w Garnizonie Siedlce ogłoszono mobilizację alarmową, która przebiegała w dwóch zasadniczych pionach: materiałowym i personalnym. W czerwcu 1939 r. jednostki 9. DP przetransportowano na Pomorze, gdzie weszły w skład Armii „Pomorze” gen. Władysława Bortnowskiego. Dowódcą garnizonu i Ośrodka Zapasowego 9 DP został ppłk Stanisław Adamus. W nocy 31 sierpnia w jednostkach zapasowych garnizonu siedleckiego ogłoszono stan ostrego pogotowia.
W artykule zaprezentowano kierunki i przyczyny zmian systemu dowodzenia i organizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Przedstawiono zagadnienia związane z przemianami jakie nastąpiły w polskich siłach zbrojnych po roku 1989, wynikające ze zmian w międzynarodowym środowisku bezpieczeństwa oraz zobowiązań będących następstwem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej i Paktu Północnoatlantyckiego.
Stan bezpieczeństwa Polski stanowi pochodną rangi, jaką zarówno w bliskiej, jak i odległej perspektywie, nadają obronności władze państwa. Po zmianie systemu politycznego, bezpieczeństwo kraju uległo radykalnej zmianie. Polska została członkiem NATO i Unii Europejskiej, co wpłynęło na zwiększenie bezpieczeństwa. Celem artykułu jest analiza eksportu uzbrojenia w latach 2013–2018 jako czynnik budowania bezpieczeństwa militarnego. Bezpieczeństwo militarne obejmuje różne działania w obszarze bezpieczeństwa narodowego, w szczególności w zakresie przeciwdziałania zagrożeniom militarnym. W artykule zastosowano następujące metody badawcze: analizę literatury oraz aktów prawnych, analizę danych statystycznych.
EN
The state of security of Poland is a derivative of the rank that both the near and the distant perspective give defense to the state authorities. Poland’s security radically changed after adoption of the new political system. Poland became a member of the NATO and the European Union which enhanced its security. The purpose of the article was to analyze arms exports in 2013–2018 as a factor in building military security. Military security includes various activities in the area of national security, in particular in the field of counteracting military threats. The literature analysis, the legal acts and analysis of statistical data have been applied as methods of the research.
Patrząc przez pryzmat historii porządek międzynarodowy nie jest niezmienną formą w życiu narodów. Zmiany sytuacji międzynarodowej nie zawsze korzystne stwarzają nowe wyzwania. Zmienność i dynamika pojawiających się wyzwań zmusza państwa i narody do stałego wysiłku w kierunku zapewnienia bezpieczeństwa państwa i jego obywateli. Dlatego niezwykle ważnym staje się opracowanie i wdrożenie w życie strategii bezpieczeństwa narodowego. W niniejszym artykule została przedstawiona strategia bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej z 2014 roku. Strategia ta w kompleksowo ujmuje zagadnienia bezpieczeństwa narodowego oraz wskazuje optymalne sposoby wykorzystania na potrzeby bezpieczeństwa wszystkich zasobów pozostających w dyspozycji państwa w sferach; obronnej, ochronnej, społecznej i gospodarczej.
Współczesny świat niebezpiecznie ewoluuje. Zapewnienie bezpieczeństwa, w tym szczególnie bezpieczeństwa narodowego i bezpieczeństwa państwa, wymaga obligatoryjnego czerpania ze wszystkich zdolności, będących w posiadaniu narodu. Interesującym procesem jest projektowanie systemu obronnego, szczególnie kiedy architekci dbają o potencjał, który jest przygotowany na każdą ewentualność, mianowicie konieczność zaangażowania własnych sił operacyjnych w działania na rzecz bezpieczeństwa międzynarodowego, jak również o akcje mające na celu zachowanie zdolności obronnych na własnym terytorium. Tę wartość znają dojrzałe kultury strategiczne. Obok, troski o modernizację technologiczną, kultywują również obronny esprit de corps i narodowy etos.
EN
The modern world is dangerously evolving. Ensuring security, especially national security and state security, requires mandatory reliance on all the capabilities that the nation holds. An interesting process is the design of a defense system, especially when architects care about the potential that is prepared for every eventuality, namely the need to involve their own operational forces in international security operations, as well as activities aimed at preserving defense capabilities in their own territory. This value is known by mature strategic cultures. Beside, the concern for technological modernization, they also cultivate the defensive esprit de corps and the national ethos.
Poważne konsekwencje dla bezpieczeństwa energetycznego; zapewnienia bezpieczeństwa przesyłu gazu ziemnego i ograniczenia strat gazu w trakcie transportu ma skala emisji metanu z systemu gazowniczego. Dlatego istotne jest określenie skali tej emisji z poszczególnych elementów infrastruktury. Potwierdzono tezę o znacznym. Współczynnik emisyjności (EF) zależy od wielu innych czynników. Najlepszą metodą obliczenia EF będzie ta, która uwzględnia jak najwięcej zmiennych. Opracowano od strony teoretycznej metodę wyznaczania EF uwzględniającą wiek aparatury oraz ciśnienie, temperaturę i prędkość. Porównując funkcjonujące dotąd w literaturze metody, należy mieć na uwadze, że żadna z nich nie charakteryzuje zmiennych, które wpływają na wielkość współczynnika emisyjności. Aby móc odwzorować rzeczywistą emisję, kluczowe jest posiadanie danych opisujących analizowany element infrastruktury gazowej, wraz z jak najbardziej precyzyjnymi informacjami opisującymi warunki pracy.
PL
The scale of methane emissions from gas distribution systems has serious consequences for energy security, ensuring the security of natural gas transmission and reducing gas losses in transport. That is why it is important to determine the scale of such emissions from individual elements of the infrastructure. It has been confirmed that such emissions have a significant effect on the military security of EU countries. The emission factor (EF) is affected by many other causes. The best method of calculating the EF is one that takes into account the most variables. A theoretical method of determining the EF has been developed, taking into consideration the age of the equipment as well as pressure, temperature and speed. When comparing the methods in the literature to date, one has to bear in mind that none of them describes the variables that affect the magnitude of the EF. To map an actual emission, it is crucial to have data that describe the gas infrastructure component under analysis, along with the most precise information available to characterise the operating conditions.
Artillery and its firepower are still an important element in land tactical activities, which is once again being proven by the current conflict in Eastern Europe. However, two distinct approaches to using its fire capabilities are discernible. One approach views artillery as a precise means of destruction, similar to a sniper with significant firepower and range. The other approach considers artillery fire a weapon of destruction similar to a hammer or a road roller, destroying everything in its path without any selectivity of fire. In the face of such perspectives, the considerations set forth in the following article focus on the former of the presented approaches to using artillery and the determinants that will ensure the implementation of such an approach in the form of the new capabilities of modernized Polish artillery. The presented content results from comparative analyses and observations focused on the needs and effects of artillery use, and factors that are important in its effective operation on the modern battlefield.
As a matter of fact, since the end of the Second World War, when the division of Europe into the states of Western Europe and Eastern Europe had been established, both sides were trying to convince the international society of the rightness of their actions for the benefit of the international safety. Whenever it was possible, the leaders of the most important countries had been trying to show the world that this is them who guard the international peace and that it is only them who take steps to eliminate military threats, in particular that one that everyone was afraid of – the nuclear war. When after the „bad political and military alliance of NATO”, other bad alliances of „ANZUS, CENTO and SEATO” appeared on the international arena, and then the „good political and military alliance of the Warsaw Pact”, the „disarmament ping pong” started. The reaction to the disarmament proposal of one side was a proposal of the other side. Actually, this ping pong lasted until the end of the bipolar division of the world. Nonetheless, the beginning of this game took place in Europe in the 1950’s. In 1960’s, 1970’s and 1980’s the disarmament proposals often finished with signing appropriate documentsand making their wordings effective. Most of them were to smaller or bigger extent created on the basis of wordings included in the three plans presented herein. The aim of the article is to outline the disarmament proposals put forward in the second half of the 1950’s by the representatives of the member states of the Warsaw Pact and the NATO alliance. They were the plans named after their creators: Adam Rapacki, Selwyn Lloyd and Cabot Lodge.
PL
Praktycznie od zakończenia II wojny światowej, kiedy ugruntował się podział Europy na państwa Europy Zachodniej i Europy Wschodniej, zarówno jedna, jak i druga strona, starała się przekonać społeczność międzynarodową o słuszności swoich działań na rzecz bezpieczeństwa międzynarodowego. Przy każdej sposobności, przywódcy najważniejszych państw, próbowali pokazać światu, że to oni stoją na straży pokoju międzynarodowego, że tylko oni podejmują działania na rzecz likwidacji zagrożenia militarnego, szczególnie tego, którego wszyscy się obawiali – wojny atomowej. Kiedy na arenie międzynarodowej, po „złym sojuszu polityczno-militarnym NATO”, pojawiły się kolejne złe „ANZUS, CENTO i SEATO”, a później „dobry sojusz polityczno-militarny – Układ Warszawski”, tym samym rozpoczął się „rozbrojeniowy ping-pong” Na propozycje rozbrojeniową jednej strony, w niedługim czasie pojawiała się propozycja drugiej. Praktycznie ten „ping-pong” funkcjonował do czasu zakończenia dwubiegunowegopodziału świata. Niemniej, początek tej gry miał miejsce w Europie w latach 50. XX wieku. W latach 60., 70. i 80. XX wieku pojawiały się propozycje rozbrojeniowe, które wielokrotnie kończyły się podpisaniem stosownych dokumentów oraz wdrażaniem ich zapisów w życie. Wiele z nich tworzono w większym lub mniejszym oparciu o zapisy zawarte w trzech planach, przedstawionych w tym artykule. Celem artykułu jest przybliżenie propozycji rozbrojeniowych przedstawionych w drugiej połowie lat 50. XX wieku przez przedstawicieli państw-członków: Układu Warszawskiego oraz sojuszu NATO, a były to tzw. plany noszące nazwę ich twórców: Adama Rapackiego, Selwyna Lloyda oraz Cabota Lodge’a.
Wspólnota Europejska/Unia Europejska zrodziła się jako organizacja ekonomiczna, która poprzez pogłębioną współpracę, zwłaszcza handlową, pozwolić miała na szybką odbudowę Starego Kontynentu ze zgliszczy wojennych. Apetyty przywódców państw europejskich rosły jednak w miarę postępujących procesów integracyjnych – sukces ekonomiczny napędzał wolę dalszej pogłębionej integracji państw. Ten stan rzeczy pozwolił wyposażyć organizację w możliwość decydowania i wpływania na decydentów krajowych w kolejnych sferach dotąd wyłącznej aktywności państw. Niemniej na przestrzeni lat państwa unijne zazdrośnie i z wielką determinacją strzegły kompetencji dotyczących szeroko pojmowanego bezpieczeństwa, w tym nade wszystko obronności. Kolejne próby przyspieszenia integracji w tej materii okazywały się nie na tyle skuteczne, by można było mówić o realnej wspólnej polityce obronnej. Jedna z ostatnich inicjatyw – PESCO – ma pomóc odmienić tę sytuację. Konieczne staje się zatem udzielenie odpowiedzi na pytania: Czym ono jest? Jak państwa UE zapatrują się na rozwijanie tej koncepcji współpracy? Jak ta współpraca wygląda na wczesnym etapie jej wdrażania? Jakie wreszcie czynniki determinują zaangażowanie państw „starej” i „nowej” UE? Niniejszy tekst to próba udzielenia odpowiedzi na te właśnie pytania.
EN
The European Economic Community/European Union was born as an economy-oriented organization, which was to facilitate rebuilding of the Old Continent after WWII through extensive cooperation, particularly in trade. However, the appetites of the state leaders were growing along the progress of the integration processes; the economic success was an argument for further integration of the European countries. Due to this, the organization was given the ability to make decisions and influence decision-makers at the national level in subsequent spheres that earlier were the sole prerogative of states. Still, for many years EU members determinedly guarded their competences regarding broadly understood security, predominantly defence. Successive attempts to accelerate integration in this area were not effective enough to develop a real common defence policy. One of the last initiatives, Permanent Structured Cooperation (PESCO), is supposed to help change this situation. It is therefore necessary to pose several questions: What is PESCO? What is EU members’ attitude towards developing this form of cooperation? What does this cooperation look like at the early implementation stages? What factors determine the involvement of the ‘old’ and ‘new’ EU member states? This article is an attempt to answer these questions.
Ten tekst jest poświęcony 70. rocznicy ataku atomowego w Hiroszimie i Nagasaki. Tytuł odnosi się do świadectwa jednego z ocalałych z zagłady Hiroszimy Światło pierwsze, ostre jak brzytwa, zraniło moje oczy” – gdzie został przedstawiony moment zniszczenia. hibakusha - ocaleni z bombardowania Hiroszimy, to pokolenie, które kształtuje nową politykę historyczną Japonii po WW2.W artykule omówiono różne zagadnienia związane z atakiem jądrowym: krótką historię badań atomowych, dylemty moralne w odniesieniu do użycia tego typu broni i konsekwencji ataku nuklearnego. Autor prezentuje również w tekście opowiadania hibakusha i twórczość artystyczną ocalonych.
The problems of interaction between the main components of the Security and Defence Sector of Ukraine are considered: security and defence forces, both in peacetime and in wartime. The normative-legal documents defining the tasks and purpose of the Armed Forces are analysed, and their functions are outlined, which are reflected in the new strategic documents. It is shown that the aggravation of the socio-political situation in Ukraine, the intensification of anti-state and separatist movements in the occupied and adjacent territories were the result of information pressure as a special operation and direct Russian intervention in socio-political processes in our country, confrontation with which requires the accumulation of efforts of all components in the Security and Defence Sector. In this context, the threats to Ukraine are seen as hybrid, comprehensive, all-encompassing and such that their scale extends not only to Ukraine but also to the European community as a whole. The tasks of the state military policy on the implementation of the provisions of the new National Security Strategy of Ukraine have been determined.
PL
Rozpatrywane są problemy interakcji pomiędzy głównymi komponentami Sektora Bezpieczeństwa i Obrony Ukrainy: siłami bezpieczeństwa i obrony, zarówno w czasie pokoju, jak i wojny. Analizowane są dokumenty normatywno-prawne określające zadania i cel Sił Zbrojnych oraz nakreślone są ich funkcje, które znajdują odzwierciedlenie w nowych dokumentach strategicznych. Wykazano, że pogorszenie sytuacji społeczno-politycznej na Ukrainie, nasilenie ruchów antypaństwowych i separatystycznych na terytoriach okupowanych i przyległych było wynikiem nacisku informacyjnego jako operacji specjalnej i bezpośredniej rosyjskiej interwencji w procesy społeczno-polityczne w naszego kraju, z którym konfrontacja wymaga kumulacji wysiłków wszystkich komponentów w Sektorze Bezpieczeństwa i Obrony. W tym kontekście zagrożenia dla Ukrainy postrzegane są jako hybrydowe, kompleksowe, wszechogarniające i takie, że ich skala rozciąga się nie tylko na Ukrainę, ale także na całą wspólnotę europejską. Określono zadania polityki wojskowej państwa w zakresie realizacji postanowień nowej Strategii Bezpieczeństwa Narodowego Ukrainy.
Amerykańska psycholog społeczna Shoshana Zuboff w swojej najnowszej książce "The Age of Surveillance Capitalism" nakreśliła kompleksową teorię tłumaczącą przemiany współczesnego kapitalizmu. Nazwała go „kapitalizmem nadzoru”, wskazując na kluczową rolę przemian w zakresie narzędzi kontroli społecznej. Celem niniejszego referatu jest uzupełnienie koncepcji „kapitalizmu nadzoru” o wymiar wpływu opisywanych przez Zuboff procesów na sferę bezpieczeństwa. Rozważona zostanie hipoteza, że tak jak kapitalizm przemysłowy określał warunki brzegowe zimnowojennego wyścigu zbrojeń, tak samo kapitalizm nadzoru Zuboff z koncepcji można interpretować jako koło zamachowe procesu cyfrowego wyścigu zbrojeń.
EN
American social psychologist Shoshana Zuboff describes and presents in her recent book “The Age of Surveillance Capitalism” the theory that explains changes of contemporary capitalism. She calls it “surveillance capitalism” and indicates its crucial role in transformations of social control systems. The aim of this paper is to consider the relationship between “surveillance capitalism” and the global security landscape. We will consider the hypothesis that “surveillance capitalism” is a accelerator of a modern cyber arms race, similar to classic industrial capitalism as in the case of the Cold War arms race.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.