Search results

1

Maciej BARWACZ, Estetyka Życia – wspólne obszary nietzscheańskiej filozofii oraz przekazów buddyzmu zen

100%

Barwacz M., Pyznar K.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2013

|

vol. 3

|

issue 2

533-537

2

Zarys etyki buddyjskiej

100%

Nowosad S.

Roczniki Teologiczne

|

2018

|

vol. 65

|

issue 3: Teologia moralna

21-33

EN

This paper offers an outline of an ethical doctrine of Buddhism. In the initial part of the text the fundamental law of dharma is presented, as well as the Four Noble Truths and the Eightfold Path leading to a final liberation from suffering. Then the crucial criteria of good and evil acts are considered, also the principal rules of moral behaviour, followed by a few remarks on Buddhist ethics as a form of consequentialism and of virtue ethics. The last part of the paper attempts to apply the fundamental ethical precepts to selected issues like nature, abortion, suicide and euthanasia.

PL

Niniejszy artykuł przedstawia zarys nauki moralnej buddyzmu. Fundamentalnie odwołuje się ona do powszechnego prawa dharmy, a w centrum posiada naukę o tzw. czterech szlachetnych prawdach oraz ośmiorakiej ścieżce, która prowadzi do osiągnięcia nirwany. Artykuł wyjaśnia również kryteria oceny moralnej czynu, wśród których szczególne znaczenie ma motywacja i intencja sprawcy czynu oraz skutki działania z istotnym ukierunkowaniem na ostateczną wolność od cierpienia. Wyjaśnia się również, w jakim zakresie etyka buddyjska może być rozumiana jako rodzaj etyki cnót czy jako teoria konsekwencjalistyczna. W ostatniej części tekstu podane są przykłady zastosowania norm etyki buddyjskiej do takich zagadnień, jak ekologia, przerywanie ciąży, samobójstwo i eutanazja.

3

Wittgenstein a buddyzm – co wynika z ich porównania

75%

Sieradzan J.

IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych

|

2013

|

vol. 25

141- 153

EN

The text Wittgenstein and Buddhism – their Comparison is a review of works of 30 authors who wrote about similarities between the philosophy of Wittgenstein and that of Buddhism, mainly of Nagarjuna. The similarities which have been mentioned are: anti-dogmatic and anti-doctrinal nature, set- ting limits in which the use of language has sense, a mystical base of language, rejection of thought as useless for language and understanding, atheism, the notion of unity of world and existence, admiration over miraculous nature of the world, identity of micro- and macro-cosmos, the conviction that any antitheses are of an illusory nature, realizing peace and clarity of mind as the aim of philosophy, the impossibility of adequate naming of psychic emotions, rejection of universals, and the therapeutic aspect of philosophy. The main diﬀerence between Wittgenstein and Nagarjuna is that the former looked for the source of problems in language, and the latter in mind.

4

Is Our Perception Wordstained? The Analysis of Prameya-kamala-mārtaṇḍa 1.3. and 1.10

75%

Glinicka M. B.

Folia Philosophica

|

2018

|

vol. 39

EN

The aim of the article is to analyse Prabhācandra’s treatise in Sanskrit entitled Prameya-kamala-mārtaṇḍa [PKM] 1.3. and 1.10, one of the main Jain philosophical texts (11th c. CE), in order to investigate the author’s view on the relationship between sensory and verbal cognition. Prabhācandra refers to the thought of Bhartṛhari (5th c. CE), pioneer of the Indian philosophy of language, who formulated his original vision of the role of language in cognitive processes, as well as to the proponents of monistic standpoint, who are considered to be his followers. The translation and interpretation of PKM’s passages are crucial to finding an answer to the following questions: is the language for Prabhācandra necessary to make cognition complete or are there any intersection spheres of these two kinds of cognition?

PL

Celem artykułu jest analiza sanskryckiego traktatu Prabhaczandry, zatytułowanego Prameja-kamala-martanda [PKM] 1.3. i 1.10., jednego z głównych filozoficznych tekstów dżinijskich (XI w.), w celu zbadania stanowiska autora w kwestii relacji pomiędzy poznaniem zmysłowym i językowym. Prabhaczandra odwołuje się do myśli Bhartryhariego (V w.), pioniera w dziedzinie indyjskiej filozofii języka, który zaprezentował oryginalną wizję roli języka w procesach poznawczych, a także do monistów, którzy uważani są za jego następców. Tłumaczenie i interpretacja fragmentów PKM są kluczowe dla znalezienia odpowiedzi na następujące pytanie: Czy język jest dla Prabhaczandry niezbędny dla pełni poznania? Oraz: Czy istnieją jakieś punkty, w których obie sfery się przecinają?

5

Psychologia a buddyzm. Czego psycholodzy mogą się nauczyć od buddystów a buddyści od psychologów?

63%

Sieradzan J.

Podstawy Edukacji

|

2016

|

vol. 9

65-80

EN

The article presents positions of psychologists, Buddhists and psychologists being Buddhists concerning similarities and differences between methods of Western psychology and Buddhism. In general there are three main points of view: (1) Buddhism is religion and as such cannot be reconciled with psychology; (2) Buddhist meditation can be supplied with psychotherapy; (3) Western psychology is form of Buddhism. Psychology regarded as therapy or science works in another dimensions than Buddhism being religion. Buddhists can use methods of Western psychology in limited way.

PL

Artykuł przedstawia stanowiska psychologów, buddystów oraz psychologów-buddystów w kwestii podobieństw i różnic między metodami psychologii zachodniej i buddyzmu. Istnieją trzy zasadnicze punkty widzenia: (1) buddyzmu rozumianego jako religia nie da się pogodzić z psychologią; (2) medytacja buddyjska może stanowić uzupełnienie praktyki psychoterapeutycznej; (3) psychologia zachodnia stanowi formę buddyzmu. Ponieważ jednak psychologia (rozumiana jako terapia bądź nauka) operuje w innych wymiarach niż buddyzm będący religią, dlatego korzystanie przez buddystów z metod psychologii zachodniej i vice versa ma ograniczony charakter.

6

Problematyka zagrożeń duchowych w medytacji Wschodu w kontekście inicjacji okultystycznych i synkretyzmu religijnego

63%

Wdowiszewski A.

Studia Gdańskie

|

2016

|

issue 38

279-297

PL

Kontrowersyjne kwestie związane z medytacją Wschodu rozpatrywano na Zachodzie w latach 70. XX wieku. Psycholodzy, psychiatrzy i terapeuci już wtedy dzielili się na zwolenników i przeciwników tej metody ćwiczeń. W obecnym czasie, w środowisku duchowieństwa również zdania są podzielone, co do pozytywnych i negatywnych efektów tej wschodniej metody relaksacyjnej. Duchowni zaangażowani w tzw. chrześcijański zen i w tzw. chrześcijańską jogę twierdzą, że te metody pomagają pogłębić relacje z Bogiem. Kapłani, którzy negatywnie oceniają ten sposób duchowego rozwoju, podkreślają fakt, iż medytacja oraz joga Wschodu posiadają okultystyczne korzenie i dla tego stanowią duchowe zagrożenie dla chrześcijan. Zwracają też uwagę, że włączanie tych technik do modlitw chrześcijańskich może prowadzić wprost do synkretyzmu.

EN

Contentious issues relating to meditation East was considered the West in the 70s of the twentieth century. Psychologists, psychiatrists and therapists even then, were divided into supporters and opponents of this method of exercise. At the present time, in the environment of the clergy they are also divided opinion as to the positive and negative effects of this eastern method of relaxation. The clergy involved in the Christian Zen and the Christian yoga claim that these methods will help to deepen the relationship with God. Priests who negatively evaluate this kind of spiritual development, emphasize the fact that meditation and yoga East, have occult roots and for that they are a spiritual threat to Christians. They also point out that the inclusion of these techniques into Christian prayer can lead directly to syncretism.

7

Dialog biologa-buddysty z filozofem-ateistą o świadomości i reinkarnacji

63%

Sieradzan J.

IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych

|

2017

|

vol. 29/2

EN

The article describes key topics of discourse between a philosopher and an atheist Jean-François Revel and his son, Matthieu Ricard, a biologist and a Buddhist monk. It concerns similarities and differences between empirical science, philosophy and religion, mostly Tibetan Buddhism. They discussed status of consciousness and possibility of rebirth (reincarnation). The result of it was that both Revel and Ricard kept their positions. Ricard could not persuade Revel to his arguments, which his father regarded as propositions of faith.

8

Jak buddyzm stał się religią chińską?

63%

Kosior K.

Nurt SVD

|

2014

|

issue 1

262-276

PL

Autor w barwny i syntetyczny zarazem sposób opisuje poszczególne etapy adaptacji buddyzmu w Chinach. Wywodząca się z Indii religia dotarła do Państwa Środka za panowania cesarza Mingdi (28-75 r. n.e.) z dynastii Hanów. Legitymizacja buddyzmu w Chinach dokonała się w dialogu z kulturowymi standardami – zwłaszcza konfucjanizmem (religią państwową) i taoizmem (religią ludu). Stosując metodę guoyi („osiągnięcia znaczenia”) ustanowiono analogie między ideami buddyjskimi zapisanymi w sanskrycie i pojęciami występującymi w taoistycznych tekstach klasycznych Laozi i Zhuangzi oraz w Yijing. Buddyjscy misjonarze propagowali teksty dwóch klasycznych nurtów buddyzmu – mahajany i hinajany – wykazując, że wskazania ich religii nie kłócą się z oficjalnymi założeniami konfucjanizmu. W tej kwestii wielką rolę odegrali dwaj wybitni tłumacze: An Shigao i Lokakshema oraz mędrzec Dao An. Ten ostatni starał się rozwiązać problem niejednorodności buddyjskiej literatury (traktował mahajanę i hinajanę jako nurty równorzędne). W konsekwencji rozwinięto klasyfikację buddyjskiej doktryny w oparciu o metodę ban jiao („odróżnienie nauk”). Na tej podstawie określano czas i miejsce ogłoszenia znaczących sutr w trakcie ziemskiej wędrówki Buddy: miał on rozpoczynać od sutr hinajanistycznych, następnie rozwijać bardziej zaawansowaną naukę i kończyć na mahajanistycznej sutrze Mahaparinirwany (Daban niepan jing). Dynamiczny rozwój buddyjskich wspólnot monastycznych stał się wyznacznikiem definitywnej legitymizacji nowej religii w Chinach.

EN

The present author, in a colourful and at the same time synthetic way, describes the various stages of the adaptation of Buddhism in China. The originating from India religion reached the Middle Kingdom during the reign of the Emperor Mingdi (28-75 AD) of the Han Dynasty. The legitimacy of the Buddhism in China took place through dialogue with the cultural standards – especially Confucianism (the state religion) and Taoism (the religion of the people). Using the guoyi method (“achieving significance”) parallels were established between the Buddhist ideas enshrined in the Sanskrit and the Taoist concepts appearing in classical texts by Laozi and Zhuangzi as well as in Ching. Buddhist missionaries preached the classic texts of the two strands of Buddhism – Mahayana and Hinayana – showing that the indications of their religion do not conflict with the official assumptions of Confucianism. In this regard, a major role was played by two eminent translators: An Shigao and Lokakshema as well as a sage named Dao An. The latter tried to solve the problem of heterogeneity of the Buddhist literature (he treated Mahayana and Hinayana as equivalent currents). As a consequence, the classification of the Buddhist doctrine was developed, basing on the ban jiao (“the distinguishing of sciences”) method. On this basis the time and place to announce significant sutras during the earthly journey of Buddha was determined: he was supposed to begin with Hinayana sutras, then develop to a more advanced study and end with the Mahayana sutra of Mahaparinirvana (Daban niepan jing). The dynamic development of Buddhist monastic communities became a definitive indicator of the legitimacy of the new religion in China.

9

Mandala – symbol emanacji jedności w wielości Interpretacja motywu w sztuce współczesnej

63%

Gil A.

Amor Fati

|

2017

|

issue 1(7)

58-77

EN

The mandala symbol, which is a sui generis cultural phenomenon, however not because of its uniqueness, but generality of occurrence, and also a subject of the author's research interests, became the reason for writing this article. Mandala in the Eastern tradition, precisely in Buddhist tradiction, is a symbol of fullness, wholeness, emanation of unity in multiplicity. That is a uni-versal motif, which can be found in a wide range of cultural circles (f.e. in architecture, crafts and rituals). The aim of the article is to prove, that this symbol refers to unity and multiplicity in various ways of interpreting, among others, in Jungian psychology, semiology or Buddhist phi-losophy.

10

Buddyzm w literaturze na przykładzie opowiadania Iwan Kublachanow Wiktora Pielewina

63%

Imosa A.

Ogrody Nauk i Sztuk

|

2015

|

issue 5

535-540

PL

Artykuł sytuuje się na styku literaturoznawstwa i kulturoznawstwa, gdyż dotyczy metod zaprezentowania wątków buddyjskich w beletrystyce. Analiza ogranicza się do opowiadania Iwan Kublahanow autorstwa współczesnego rosyjskiego pisarza Wiktora Pielewina. Rozważania opierają się na przyjęciu doktryny współzależnego wyłaniania za oś utworu. Wskazane zostają również nawiązania do czterech szlachetnych prawd, konceptu anātmana czy Tybetańskiej księgi umarłych. Każdy z elementów zostaje pokrótce wyjaśniony, a jego obecność w tekście ukazana w oparciu o liczne cytaty.

EN

The subject of this article brings together literary theory and cultural studies as it concerns the introduction of Buddhist elements into literature. Victor Pelevin's Ivan Kublakhanov is studied as an example of this literary phenomenon. The axis of this short story is assumed to be the doctrine of dependent arising. The Four Noble Truths, the concept of Anātman and The Tibetan Book of the Dead are also taken into consideration. Each element is explained briefly and supported by a presentation of appropriate passages from the story.

11

Dōgena Fukan zazengi jako tekst ujawniający istotne rysy buddyjskiej praktyki

63%

Trochonowicz R.

Filozofia Chrześcijańska

|

2020

|

vol. 17

53-69

EN

The aim of this article is the presentation and relatively detailed analysis of the text written by the medieval monk Dogen entitled Fukan zazengi. This is one of the most important religious scriptures in the history of Japanese Buddhism and Buddhism in general, constituting the basic instructional manual within the wide Mahayana current. In the article I present the author’s view, which boils down to emphasizing the importance of independent meditation practice based on examples of former masters. At the same time, I emphasize the fi nal mystery of the actual practice itself and Dogen’s advice to reject the understanding of religious practice in terms of profi t and loss. The paper also touches the problem occurring within two versions of the discussed meditation instruction. The diff erences in the two texts are twofold, on the one hand, more or less signifi cant corrections throughout the whole text and on the other hand one fundamental change that determines the core of religious practice, which is, after all, a sine qua non of Buddhism. As I will try to prove, this change, contrary to appearances, is not as revolutionary as it might seem and both versions reveal the same secret of sitting meditation.

12

Sens i możliwość zastosowania elementów buddyjskiej edukacji etycznej w nauczaniu etyki rachunkowości w chrześcijańskim kręgu kulturowym

63%

Czerny M.

Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości

|

2022

|

issue 46(2)

27-48

PL

Cel: Celem artykułu jest przedstawienie założeń buddyjskiej edukacji etycznej w kontek-ście ich użyteczności dla nauczania etyki w rachunkowości w Polsce. Metodyka/podejście badawcze: Zastosowano analizę krytyczną piśmiennictwa i porów-nawczą. Wyniki: Ustalono, że etyka buddyjska oferuje znaczące rozwinięcie modelu determinant zachowania etycznego Melego, który to model jest oparty w dużej mierze na etyce katolic-kiej i ma duży potencjał zastosowania w polskim kręgu kulturowym. Poszerzony w ten sposób model ilustruje wpływ i znaczenie wypracowania właściwego poglądu na rozwijanie praktycznej wiedzy i cnót, praktyki medytacyjnej na kultywowanie właściwego poglądu, a także uwarunkowanie między skuteczną (słuszną) medytacją a umiejętnością właściwej koncentracji. Ponadto model ten podkreśla ciągłość i powtarzalność procesów prowadzących do osiągnięcia tego, co nazywa moralnym zachowaniem. Ograniczenia/implikacje badawcze: Przedstawiony model nauczania etyki rachunko-wości może posłużyć opracowaniu nowych technik edukacyjnych w tym zakresie. Oryginalność/wartość: Artykuł wypełnia lukę poznawczą odnośnie do buddyjskiego modelu nauczania etyki rachunkowości, będącego potencjalnym uzupełnieniem teorii i technik edukacyjnych w tej dziedzinie, i wskazuje kierunki badań mogących potwierdzić ewentualną przydatność jego zastosowania w połączeniu z modelem Melego.

EN

Purpose: The aim of the article is to present the principles of Buddhist ethical education in the context of their usefulness for the study of ethics in accounting in Poland. Methodology/approach: a critical and comparative literature analysis was used. Findings: Buddhist ethics offers a significant development of Mele’s model, which is large-ly based on Catholic ethics and has great potential for application in the Polish cultural circle. The model expanded in this way illustrates the impact and importance of developing the right view on developing practical knowledge and virtues, meditating practice on culti-vating the right view, and the conditioning between effective (right) meditation and the ability to concentrate properly. Finally, this model emphasizes the continuity and repeti-tion of the processes leading to “moral behavior”. Research limitations/implications: The model presented in the article can be used to devel-op new educational techniques in teaching accounting ethics. Originality/value: The article fills the cognitive gap regarding the Buddhist model of teaching the ethics of accounting, which is a potential supplement to educational theories and techniques in this field, and indicates the directions of research that may confirm the possible usefulness of its application in combination with Mele’s model.

13

Pojęcie niewiedzy w Tipiṭaka i Nowym Testamencie – studium porównawcze buddyzmu i chrześcijaństwa

63%

Goniszewski P.

Studia Oecumenica

|

2020

|

vol. 20

EN

The purpose of this article is "theological and spiritual reading" of the sacred texts of two great world religions, namely Christianity and Buddhism. In the case of Buddhism, our analysis will focus on selected fragments of theravāda canonical collection of Buddhist texts, i.e. Tipiṭaka: Lokāyatika Sutta (SN 12.48), Dutiyaavijjāpahānasutta Sutta (SN 35.80) and Avijjā Sutta (SN 45.1). In the case of Christianity, we will focus on six New Testament pericopes, in which the Greek noun ignorance appears: agnoia (Acts 3:17; 17.30; Eph. 4.18; 1 Peter 1:14), agnosia (1 Corinthians 15:34; 1 Peter 2:15). After exegetical research, we will proceed to theological and comparative analysis. In other words, we try to look at the Buddhist idea of ignorance (avijjā) from the perspective of Christian theology. We put forward the thesis that between the notion of ignorance in theravāda Buddhism and New Testament literature there is no full symmetry as to their place within the entire philosophical and theological system of a given religion. In Buddhism, ignorance (avijjā) is a fundamental element and characterizes the condition of a person caught up in death and suffering. On the other hand, in the NT, the way of describing the ignorance of the one God and Christ does not have a central function but is only secondary and complementary to the basic soteriological models. If we wanted to find a more adequate analogy in Christianity with the idea of ignorance in theravāda Buddhism, it would be the doctrine of original sin.

PL

Celem niniejszego artykułu jest próba „teologicznej i duchowej lektury” świętych tekstów dwóch wielkich światowych religii, czyli chrześcijaństwa i buddyzmu. W przypadku buddyzmu, nasze analizy skupią się na wybranych fragmentach kanonicznego zbioru tekstów buddyzmu theravāda, czyli Tipiṭaka. Będą to: Lokāyatika Sutta (SN 12.48), Dutiyaavijjāpahānasutta Sutta (SN 35,80) oraz Avijjā Sutta (SN 45.1). Jeżeli chodzi o chrześcijaństwo to skoncentrujemy się na sześciu nowotestamentalnych perykopach, w który pojawia się rzeczownik agnoia (Dz 3,17; 17,30; Ef 4,18; 1P 1,14) lub agnosia (1Kor 15,34; 1P 2,15). Po przeprowadzeniu badań o charakterze egzegetycznym przejdziemy do analizy teologiczno-komparatywnej. Innymi słowy, staramy się spojrzeć na buddyjską ideę niewiedzy (avijjā) z perspektywy teologii chrześcijańskiej. Stawiamy tezę, że pomiędzy pojęciem niewiedzy w buddyzmie theravāda a literaturze nowotestamentalnej nie ma pełnej symetrii co do ich miejsca w ramach całego systemu filozoficzno-teologicznego danej religii. W buddyzmie niewiedza (avijjā) jest elementem fundamentalnych dla charakterystyki kondycji człowieka. Z kolei w NT ten sposób opisywania nieznajomości jedynego Boga i Chrystusa nie pełni centralnej funkcji, ale ma jedynie charakter drugorzędny i uzupełniający. Gdybyśmy chcieli w chrześcijaństwie znaleźć bardziej adekwatną analogię z ideą niewiedzy w buddyzmie theravāda będzie to doktryna o grzechu pierworodnym.

14

Tomistyczna filozofia bytu i buddyjska filozofia pustki

63%

Mandrela A.

Rocznik Tomistyczny

|

2015

|

vol. 4

215-238

EN

The aim of this article is to compare the basic metaphysical principals of Christian philosophy represented by the works of St. Thomas Aquinas with the Buddhism philosophy of emptiness. Despite of the popular approach to interreligious dialogue, which focuses mainly on the similarities, the author describes the enormous discrepancies between these two conceptions. First of all, Buddhism brings positive value to the concept of „nothingness”, which in Christianity can only be neutral or negative. Secondly, St. Thomas Aquinas respects the law of non – contradiction which is strongly denied by the Buddhist concept of „the middle way”. Furthermore, Buddhism rejects the fundamental categories of western metaphysics such as: existence, essence and substance. Thomism metaphysic is realistic, while Buddhists claim that our world is illusory. Finally, the concept of transcendental God and Trinity opposes the Buddhism idea of impersonal nirvana. Overall, Thomism metaphysics is radically different from Buddhist thought represented by Nagardżuna, Shunruy Suzuku and others. However, these differences are often ignored by the contemporary theologians.

15

Interpretacja Fu o zamieszkiwaniu na górze 山居賦 Xie Lingyuna

63%

Król A.

Roczniki Humanistyczne

|

2016

|

vol. 64

|

issue 9: Sinologia

5-24

EN

The paper presents Interpretation of Fu living at the top of the mountain 山居賦 written by Xie Lingyun. Xie wrote 山居賦 in the period 423–26. He also wrote an extensive commentary to the poem in which he explains in prose many of the details that the mentions in the fu proper. Xie Lingyun’s account of his mountain estate reflect new ideas about mounatin viewing and visualization that has emerged in the early fourth century.

XX

Fu o zamieszkiwaniu na górze 山居賦 Xie Lingyuna należy do „liryki krajobrazowej” rodzaju specjalnie chińskiego, łączącego zwarty, migawkowy obraz przyrody z uczuciami poety. Jest przykładem utworu, którego tematyka była bardzo popularna we wczesnym chińskim piśmiennictwie, jest relacją z podróży w góry nie tylko wędrowca, ale też osoby odbywającej podróż w wyobraźni. Takie wycieczki określane były jako yuan you 遠遊, „dalekie wędrówki”, i oznaczały podróż ducha do odległych miejsc. Wiersz ten wyrósł z dyscypliny religijnej, z koncentracji na wejrzeniu w głąb rzeczy z należytym skupieniem serca, z poszukiwania cech istotnych lub istoty rzeczy. Poszukiwanie ma jednak określony z góry cel, odnalezienie harmonii.

16

How dare you: the formation of courage in Chinese martial arts

63%

An L., Dai G., Feng R.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2024

|

vol. 24

|

issue 1

98-107

EN

Background. All over the world forms of martial arts emphasize the importance of courage. However, the understanding of courage varies from culture to culture. Problem and aim. The main goal of this study is to discuss the concept and formation of martial courage in Chinese martial arts. Material and methods. This paper analyses the influence and contributions of Confucianism, Buddhism, and Taoism, which constitute the pillars of traditional Chinese thought. Results and Conclusions. The core of Confucian courage is benevolence, justice, propriety, and wisdom. Its main function is to govern the country by establishing an ideology to normalize people’s martial activities, namely people’s choice to fight or not.The core of Taoist courage is non-action, non- contention, and being like water. Its main function is to govern the body by highlighting the philosophy that the unity of human and heaven is what the Chinese people have long been yearning for. The core of Buddhist courage is compassion. Its function is mainly to govern the mind by using either lowered eyebrows or angry eyes. Chinese martial arts absorb the essence of the three thoughts on courage and construct its own martial courage system, which facilitates the formation of martial arts techniques, and also acclimatizes Chinese martial arts practitioners’ behaviour to the construction of the Chinese national spirit.

PL

Tło. Wszystkie formy sztuk walki na całym świecie podkreślają znaczenie odwagi. Jednak rozumienie odwagi różni się w zależności od kultury. Problem i cel. Głównym celem niniejszego opracowania jest omówienie koncepcji i kształtowania odwagi w chińskich sztukach walki. Materiał i metody. Niniejszy artykuł analizuje wpływ i wkład konfucjanizmu, buddyzmu i taoizmu, które stanowią filary tradycyjnej myśli chińskiej. Wyniki i wnioski. Rdzeniem konfucjańskiej odwagi jest życzliwość, sprawiedliwość,przyzwoitość i mądrość. Jego główną funkcją jest rządzenie krajem poprzez ustanowienie ideologii normalizującej działania wojenne ludzi, a mianowicie wybór ludzi, czy walczyć, czy nie. Rdzeniem taoistycznej odwagi jest brak działania, brak koncentracji i bycie jak woda. Jej główną funkcją jest kierowanie ciałem poprzez podkreślanie filozofii, że jedność człowieka i nieba jest tym, za czym od dawna tęsknią Chińczycy. Rdzeniem buddyjskiej odwagi jest współczucie. Jej funkcją jest głównie kierowanie umysłem za pomocą opuszczonych brwi lub gniewnych oczu. Chińskie sztuki walki wchłaniają esencję trzech myśli na temat odwagi i konstruują własny system odwagi, który ułatwia tworzenie technik sztuk walki, a także aklimatyzuje zachowanie chińskich praktyków sztuk walki do budowy chińskiego ducha narodowego.

17

Interreligious Dialogue in Jesus Christ

51%

Proniewski A.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2017

|

vol. 16

|

issue 1

EN

This article presents a critical reflection on the advancement of interreligious dialogue between Christianity, Judaism, Islam, Hinduism, and Buddhism. Considering the person of Jesus Christ as a common reference point provides another perspective on reconciliation as well as a means to bridge the differences that continue to hinder a communal experience of faith.

PL

Artykuł nt. Dialog międzyreligijny w Jezusie Chrystusie zawiera krytyczną refleksję na temat stopnia zaawansowania w dialogu między religiami takimi jak: chrześcijaństwo, judaizm, islam, hinduizm, buddyzm. Uwzględnienie wspólnego punktu odniesienia do osoby Jezusa Chrystusa ma być kolejnym głosem w sprawie pojednania i sugestią w niwelowaniu różnic, które ciągle utrudniają wspólnotowe doświadczenie wiary.

18

Zbawienie w nirwanie z perspektywy soteriologii chrześcijańskiej

51%

Mrózek Ł.

Nurt SVD

|

2019

|

issue 1

117-132

PL

W artykule postawiono najpierw pytanie o zbawienie jako zasadnicze dla każdej religii, w tym dla buddyzmu, który drogę do niego widzi w unicestwieniu cierpienia. Następnie przedstawiono cztery szlachetne prawdy (o cierpieniu, o jego powstaniu, zniszczeniu oraz drodze do zniszczenia cierpienia). Zaznaczono, iż naukę o nich wyłożył Budda po doświadczeniu najwyższego i doskonałego oświecenia. W dalszej kolejności podjęto analizę nirwany – bowiem zgodnie z tym, co głosił Budda, człowiek może „uwolnić się” od cierpienia i osiągnąć zbawienie właśnie w nirwanie. Dopiero na tym tle dokonano oceny nirwany w świetle chrześcijańskiej doktryny o zbawieniu. Stwierdzono, iż dla buddystów zbawienie jawi się w pewnym sensie jako samospełnienie (osiągnięcie samego siebie), a także rezultat wewnętrznej świadomości. Ponadto w buddyzmie wyzwolenie osiąga się własnymi siłami. Z tego też względu chrześcijańska doktryna, w myśl której Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem, nie może być przez buddystów uznana.

EN

The article first presents the question of salvation as essential for every religion, including Buddhism, which sees the annihilation of suffering as a way to it. Then four noble truths are presented (about suffering, about its origin, destruction and the way to the destruction of suffering). It is emphasized that Buddha was teaching about them after experiencing the supreme and perfect enlightenment. Next, the analysis of nirvana is made - in accordance with what the Buddha proclaimed, man can ”free himself” from suffering and achieve salvation in nirvana. It is only with this background that the assessment of nirvana in the light of the Christian doctrine of salvation became possible. It was found that for the Buddhists, salvation appears in a sense as self-fulfillment as well as the result of internal consciousness. Furthermore, in Buddhism liberation is achieved by one’s own strength. For this reason, the Christian doctrine of Jesus Christ as the only Savior cannot be recognized by Buddhists.

19

Giuseppe De Lorenzo and his 'Buddhist' reading of Shakespeare

51%

Salvati A.

In Gremium. Studia nad Historią, Kulturą i Polityką

|

2020

|

vol. 14

193-205

EN

Giuseppe De Lorenzo (1871-1957) was a geologist, a translator of Buddhist texts and Schopenhauer, a great reader of Shakespeare and senator of the Italian Kingdom since 1913. His multifaceted figure has been discussed and criticised over the years, but it keeps arousing great interest both in respect to the history of European culture in the early twentieth century and the history of Buddhism in Italy. Shakespeare e il dolore del mondo (published in 1921), can be considered De Lorenzo’s first specific attempt to read into the works of major western poets and philosophers an idea of pain that is actualized as a constant dimension. The works of the English poet and playwright are subjected to an innovative and unorthodox analysis which has as objective “di cercare e mostrare come nell’opera di Shakespeare esista, in nuce, quella visione del dolore del mondo, che è alla base della dottrina di Buddho e di Schopenhauer” (“To seek and show how in Shakespeare’s work there exists, in the beginning, that vision of the pain of the world, which was the basis of the doctrine of Buddho and Schopenhauer”, op. cit., p. 14). The research is devoted not only to the identification of a Buddhist seed in Shakespeare’s tragedies, but primarily to the analysis of the idea of pain in the world as well as finding an ethical way to eliminate suffering - a vision that is diametrically opposed to the Greek and Jewish-Christian worldview.

PL

Giuseppe De Lorenzo (1871-1957) był geologiem, tłumaczem tekstów buddyjskich i Schopenhauera, wybitnym znawcą Szekspira i senatorem Królestwa Włoch od 1913 roku. Jego złożona postać przez lata była przedmiotem dyskusji i krytyki, mimo to ciągle wzbudza duże zainteresowanie zarówno w zakresie historii kultury europejskiej początków XX wieku, jak i historii buddyzmu we Włoszech. Shakespeare e il dolore del mondo (książka opublikowana w 1921 roku) może być uznawana za pierwszą szczegółową próbę poszukiwań w dziełach wielkich zachodnich poetów i filozofów idei bólu, który jest urzeczywistniany jako stały wymiar. Dzieła angielskiego poety i dramaturga poddane są nowatorskiej i nieszablonowej analizie, która ma za cel „di cercare e mostrare come nell’opera di Shakespeare esista, in nuce, quella visione del dolore del mondo, che è alla base della dottrina di Buddho e di Schopenhauer” („odszukać i pokazać, w jaki sposób w dziele Szekspira istnieje, na początku, ta wizja bólu świata, która była podstawą doktryny Buddy i Schopenhauera”, op. cit., s. 14). Badanie poświęcone jest nie tyko identyfikacji buddyjskiego pierwiastka w tragediach Szekspira, lecz raczej ukierunkowane jest na analizę idei bólu na świecie, jak również odnalezienie etycznego sposobu eliminacji cierpienia. Wizja, która jest diametralnie różna od greckiego i judeochrześcijańskiego światopoglądu.

20

Nembutsu w interpretacji Daisetza Teitaro Suzukiego (1870-1966)

51%

Rucki M.

Nurt SVD

|

2014

|

issue 2

20-33

PL

Daisetz Teitaro Suzuki (1870-1966), znany głównie z publikacji na temat zenu, badał także japoński buddyzm sinsiu (jap. shin-shū). Pośród wielu tematów z obszaru sinsiu, szczególnie interesująca wydaje się jego interpretacja nembutsu, czyli pobożnego wzywania Buddy Amidy. Oryginalnym wkładem Suzukiego w dialog między zenem i sinsiu było usytuowanie rozważań w ściśle określonej perspektywie filozoficzno-religijnej. Uznając, że pierwotnie (ponadkulturowo) istnieje tylko jedno doświadczenie religijne i że doskonałym opisem tego doświadczenia jest psychologiczny proces akumulacji saturacji i eksplozji (w nurcie zenu wyraźnie widoczny w praktyce koanów), Suzuki dążył do wykazania, że ten właśnie proces rozwijany jest w nembutsu. Autor skupił się na jednym tylko rodzaju praktykowania nembutsu – tzw. nembutsu wokalnym. Ten rodzaj nembutsu pozwolił Suzukiemu na przedstawienie recytacji w formie realizowania kolejnych psychologicznych etapów: 1) skierowania umysłu na nowe tory; 2) dociekania; 3) identyfikacji i 4) samorealizacji. W swojej interpretacji nembutsu Suzuki zignorował wierzeniowy świat buddyzmu sinsiu. To odcinanie się od kulturowego wyrazu doświadczenia religijnego i pozostawanie tylko na poziomie uniwersalnej, beztreściowej psychologii wydaje się być głównym mankamentem jego analiz. Tendencyjne było też ograniczenie refleksji wyłącznie do nembutsu wokalnego.

EN

Daisetz Teitaro Suzuki (1870-1966), mostly known for his publications on Zen, studied also Japanese Shinshū (jap. shin-shū) Buddhism. Among the many topics in the area of Shinshū – his interpretation of nembutsu, or the pious call of Amida Buddha, seems particularly interesting. Suzuki’s original contribution to the dialogue between Zen and Shinshū was situating his contemplation in a strictly defined philosophical and religious perspective. Recognising the fact that originally (supra-culturally) there is only one religious experience and that the psychological process of accumulation of saturation and explosions (in the mainstream of Zen unmistakably evident in the Gong’an practice) is a perfect description of this experience – Suzuki sought to show that this particular process is developed in nembutsu. The present author focused on only one type of nembutsu practice – the so-called vocal nembutsu. This type of nembutsu allowed Suzuki to present the recitation in the form of implementing subsequent psychological phases: 1) directing the mind to new tracks, 2) investigations, 3) identification, and 4) self-realisation. In his interpretation of the nembutsu, Suzuki ignored the believed-in world of Shinshū Buddhism. This cutting-off from the cultural expression and remaining only at the level of universal, content-less psychology, seems to be the main drawback of his analysis. The limitation of reflection to the vocal nembutsu only – was also biased.

Refine search results

Maciej BARWACZ, Estetyka Życia – wspólne obszary nietzscheańskiej filozofii oraz przekazów buddyzmu zen

Zarys etyki buddyjskiej

Wittgenstein a buddyzm – co wynika z ich porównania

Is Our Perception Wordstained? The Analysis of Prameya-kamala-mārtaṇḍa 1.3. and 1.10

Psychologia a buddyzm. Czego psycholodzy mogą się nauczyć od buddystów a buddyści od psychologów?

Problematyka zagrożeń duchowych w medytacji Wschodu w kontekście inicjacji okultystycznych i synkretyzmu religijnego

Dialog biologa-buddysty z filozofem-ateistą o świadomości i reinkarnacji

Jak buddyzm stał się religią chińską?

Mandala – symbol emanacji jedności w wielości Interpretacja motywu w sztuce współczesnej

Buddyzm w literaturze na przykładzie opowiadania Iwan Kublachanow Wiktora Pielewina

Dōgena Fukan zazengi jako tekst ujawniający istotne rysy buddyjskiej praktyki

Sens i możliwość zastosowania elementów buddyjskiej edukacji etycznej w nauczaniu etyki rachunkowości w chrześcijańskim kręgu kulturowym

Pojęcie niewiedzy w Tipiṭaka i Nowym Testamencie – studium porównawcze buddyzmu i chrześcijaństwa

Tomistyczna filozofia bytu i buddyjska filozofia pustki

Interpretacja Fu o zamieszkiwaniu na górze 山居賦 Xie Lingyuna

How dare you: the formation of courage in Chinese martial arts

Interreligious Dialogue in Jesus Christ

Zbawienie w nirwanie z perspektywy soteriologii chrześcijańskiej

Giuseppe De Lorenzo and his 'Buddhist' reading of Shakespeare

Nembutsu w interpretacji Daisetza Teitaro Suzukiego (1870-1966)