Search results

1

„Więcej” niż pedagogika… W kierunku konwersyjnego ujaśnienia źródłowego charakteru filozofii wychowania

100%

Płóciennik M.

Edukacyjna Analiza Transakcyjna

|

2016

|

issue 5

137–153

EN

Pedagogy, both as an academically theoretical activity and humanistically social practice has been under a serious crisis for a long time. Obviously, this crisis has been caused by numerous reasons, both external and internal. Yet, it seems to be a perfect opportunity to re-discover the source of pedagogy in the philosophy of upbringing and – through the conversion in the centre of pedagogical thinking – to restore the tension between philosophy (in its wise ontological-metaphysical hesitation) and pedagogy. It seems clear that this lack of tension and limiting pedagogy to a detailed social science, is damaging and appears to be the fundamental problem and the main reason of the critical condition of contemporary pedagogy.

2

Czy i jak możliwa jest refleksja nad istnieniem?

100%

Zachariasz A. L.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2016

|

issue 2

3

The relation between ontology and ethics in the thought of Emmanuel Levinas

80%

Haidar J.

Studia Redemptorystowskie

|

2013

|

issue 11

42-57

PL

Związek między ontologią a etyką stanowi istotę filozofi i Lévinasa. Celem artykułu było przeanalizowanie właśnie tego związku. Można odkryć przynajmniej dwa sposoby rozumienia i przedstawiania go w myśli Lévinasa. W wielu jego pismach – szczególnie wczesnych, ale nie tylko – ontologia i etyka ukazywane są jako dwa odrębne, a nawet wrogie sobie wymiary rzeczywistości. W drugim okresie swojej twórczości Lévinas próbował „pogodzić się” z ontologią. Filozof – podążając za myślą judaistyczną, która inspiruje jego refleksję – twierdzi, że „nie można służyć drugiemu, mając puste ręce”. Jedynym sposobem służenia Innemu są słowa, czyny, prawa i instytucje; mówiąc inaczej – ontologia. Jednak – i jest to motyw przewodni naszych rozważań – czy można pogodzić ze sobą etykę i ontologię takie, jak je rozumiał Lévinas?

4

Między brzmieniem a ciszą. Sagiczno-sygetyczne rozważania o języku w „Przyczynkach do filozofii” Martina Heideggera

80%

Surzyn J.

IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych

|

2017

|

vol. 29/2

EN

The language used by Heidegger awakens almost the same emotions as his thought. According to many, it is full of negligible neologisms, grammatical and syntactic traps that “work well” with the content. This is a negative assessment. For the Heidegger’s followers, his language demonstrates revolutionary properties, because it comes to its own limits, it removes the historical semantic falsehood, distancing it from that what really “is – exists”. In the article, I would like to guide the reader through the discovery of such a language. To do so, I will rely on a book titled “Contributions to Philosophy. (From the Enowing)” – a unique text in Heigegger’s works. Heidegger comes to the source of language, so he looks for what is at the base and focuses on the fundamental “is”. Man is a being who is conscious not only of who he is, but of man in particular, who has conscious that he is. The question of “being” constructs the whole essence-nature of man. This expresses the linguistic term Dasein, in which prefix Da means “here, now”, that is, in some “specificity” at some point in time and place, while Sein means being. So man becomes “being here” that is, he is aware that he is and exists in a concrete way in time and space in the world. The language allows him to identify with Sein and follow what is hidden. Language is not artificial in any way, it is not a product or a construct. It is the most natural source, the sounding language, but also the sounding to the end, until the very silence.

5

Martina Heideggera projekt „innej” filozofii. Krótkie studium z Przyczynków do filozofii

80%

Surzyn J.

IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych

|

2017

|

vol. 29/1

EN

The article attempts to present a project of Martin Heidegger’s other philosophy, which he presented in his book "Contributions to Philosophy". Heidegger proposes a return to true philosophy in which revealed Being itself. According to Heidegger, Being is the basis and the beginning of everything, but in the history of philosophy being was shrouded by entity, that is, since Plato's time there has retracted from the primary intuition of the presocrates (Heraclit, Parmenides) and replaced the problem of entity, it means the central question of philosophy has been the problem what is entity – what is that, which “is”. As a result of this situation, Being has been forgotten and metaphysics has put man into a state of inauthenticity. Heidegger in a groundbreaking and unique work entitled "Contributions to Philosophy (From Enowning)" tries to direct a man understood as Dasein towards the event of Being, it means towards what is obscured and revealed -Ereignis. This famous book in an aphoristic, metaphorical style tries to target the event (enowning) of Being, which comes down to the design of other philosophy presented in a fusion of the different aspects of Being. Philosophy is embodied here as the “fugue of Being” that occurs to a man-Dasein, and thus introduces man into another, “true” area of experience of what is at the strong fundament, therefore what is the beginning and principle of everything.

6

Problem interpretacji myśli Parmenidesa w duchu monizmu predykatywnego i numerycznego

80%

Uchan A.

Edukacja Filozoficzna

|

2021

|

issue 71

37-57

PL

Celem pracy jest analiza koncepcji bytu w filozofii eleatów. Szczególnej analizie poddane zostały poglądy wypracowane przez Parmenidesa z Elei i opisane przez niego w heksametrycznym poemacie O naturze. Filozofia eleacka budziła już od momentu swego powstania wiele kontrowersji, również dziś uczeni nie są zgodni co do interpretacji myśli tej szkoły. Dlatego też w pracy została podjęta próba odpowiedzi na pytanie: czy bytowi eleackiemu można przypisać niematerialność? Analizie poddano także interpretację monizmu predykatywnego zaproponowaną przez Patricię Curd.

EN

The purpose of this study is to investigate the concept of being in the Eleatic philosophy. Special analysis has been devoted to the doctrine developed by Parmenides of Elea, in his poem On Nature. From its very beginning, the Eleatic philosophy has stirred controversy, even today’s scholars are not unanimous in their interpretation of the school. Therefore, the research has been done to answer the question whether immateriality can be attributed to the Eleatic concept of being, and if predicative monism interpretation proposed by Patrica Curd is valid.

7

Heidegger and δόξα: an Ambiguous Affair

80%

Mihačević B.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2020

|

vol. 50

41-58

EN

The purpose of this article is a clarification of Heidegger`s philosophical stance on δόξα. Although it is not explicitly mentioned in his magnum opus, Being in Time, δόξα is always in the background of philosopher`s analyses of Mitsein, being-with-others, rhetoric or speech (Rede), our self-understanding in the world, etc. Much of Heidegger`s stance toward δόξα derived from his early analyses of Aristotle and presocratic notion of ἀλήϑεια. While δόξα is in itself ambiguous, namely that is not aimed only at what is possible, contingent (πρακτá), but also what is eternal (πáντα), what cannot be otherwise, it is also true that Heidegger`s treatment of δόξα is very ambiguous. Many of Heidegger`s commentators have split views regarding the intersubjective nature of others in fundamental ontology; based on his strong anti-Cartesian Geschmack, some view it positively, others do not. In the article, I will argue for the latter in the sense that his phenomenological reflections on δόξα paradoxically led to the conclusion, which Heidegger tried to avoid, namely the hierarchy between Being and appearance.

8

Urojone-nic. Pojęcie zasady w Être, Monde, Imaginaire Stanislasa Bretona

80%

Polak M.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2012

|

vol. 2

|

issue 2

317-331

PL

Stanislas Breton podjął temat metafizycznej zasady w swoich dwóch książkach: Du Principe i Être, Monde Imaginaire. W pierwszej z nich autor zaprezentował rozbudowaną analizę pojęcia zasady, które w tradycji filozoficznej pojawiało się w wielu kontekstach: metafizycznym, naukowym (metodologicznym) oraz teologicznym. Druga praca Bretona jest, z jednej strony, kontynuacją analiz Du principe, z drugiej strony stanowi śmiałą i oryginalną prezentację spekulatywno-urojeniowej strategii myślenia o zasadzie. Niniejszy artykuł podejmuje zadanie zrekonstruowania pojęcia zasady określonej przez Bretona jako „urojone-nic” (rien-imaginaire). Autor artykułu przedstawia dwa nurty myślenia podejmującego kwestię zasady: ontologiczny, oparty na kategorii logosu i ontomitologiczny, inspirowany mitem i poezją. Po omówieniu różnic między tymi dwoma prądami myślowymi autor przedstawia i omawia wprowadzone przez Bretona pojęcie urojonego-nic, śledzi przy tej okazji związki pomiędzy filozoficznymi pomysłami Bretona a ontologią Martina Heideggera. Artykuł kończy się analizą bajki jako oryginalnej formy ekspresji urojonego-nic.

9

Schellingiańskie inspiracje Heideggerowskiej kategorii “bycia”

80%

Opawska E.

Diametros

|

2014

|

issue 42

247-261

PL

W prezentowanym artykule badam związki pomiędzy Schellingiańskim pojęciem nicości i Heideggerowskim “byciem”. Pokazuję, że pojęcie bycia, w filozofii Heideggera przed „zwrotem”, ma swoje źródło w Schellingiańskiej „nicości” – pierwszej potencji z Weltalter, jest rozwinięciem rzadkiej w filozofii Zachodu ontologicznej koncepcji, możliwym między innymi dzięki uwolnieniu się Heideggera od idei Boga.

EN

In this article I examine the correlation between Schelling’s notion of nothingness and Heidegger’s concept of being. I argue that Heidegger’s concept of being, before his “turn”, has its origin in Schelling’s nothingness as it is presented in Weltalter. I identify Heidegger’s thinking as a critical continuation of Schelling’s idea limited by the Christian doctrine of God.

10

Intuicja sakramentalna jako model intuicji tego, co niedostępne w fenomenologii liturgii Jean-Yves’a Lacoste’a

80%

Zgórecki P.

Logos i Ethos

|

2021

|

vol. 56

|

issue 1

119-143

EN

Jean-Yves Lacoste is a contemporary French thinker, famous for carrying out his reflection on the frontier between philosophy and theology. Sacramental intuition is a typical example of what he calls “theological thinking.” Intuition of sacramental presence of God becomes a model for intuition of His yet unattainable presence in the world. Intuition of that sort is a mode of cognition proper to the aforesaid being on the frontier of philosophy and theology, which is the line between being-in-the-world and being-towards-God. Examination of this intuition leads to many interesting questions. Is the difference between the presence and the absence the same as the one between the attainable and the unattainable? What is the difference between what is not yet present, what is already not present and what is not present? Is presence and absence rather a problem of place or time?

PL

Jean-Yves Lacoste jest mało jeszcze w Polsce znanym współczesnym francuskim myślicielem, który słynie z tego, że swoją refleksję prowadzi na granicy między filozofią a teologią. Intuicja sakramentalna jest przykładem tego, co on sam nazywa „teologicznym myśleniem”. Intuicja sakramentalnej obecności Boga staje się dla niego modelem intuicji niedostępnej jeszcze obecności Boga w świecie. Tego typu intuicja jest sposobem poznania właściwym wspomnianemu byciu na granicy filozofii i teologii, a zatem na granicy bycia-w-świecie i bycia-wobec-Boga. Badania nad tak rozumianą intuicją prowadzą do wielu ważnych pytań: Czy różnica między obecnością i nieobecnością oznacza to samo, co różnica między dostępnością i niedostępnością? Czym różni się to, co jeszcze nieobecne, i to, co już nieobecne, od tego, co nieobecne? Czy wszystkie są równie niedostępne? Czy obecność i nieobecność jest bardziej problemem miejsca czy czasu?

11

Uwagi na temat recepcji i tłumaczeń tekstów Martina Heideggera w Polsce

80%

Mizera J.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2013

|

vol. 3

|

issue 2

245-252

12

Anselms Proslogion, “nichts” gegen Nishida und Heidegger

71%

Gawlina M.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2013

|

vol. 3

|

issue 2

285-300

EN

What is greater, being or nothingness? Anselm proves the existence of God with the help of nihil : God as nothing greater than any finite being can think of. Anselm’s logical — and perhaps mystic — use of nothingness demands comparison with Heidegger’s negative ontolog y and its reception in Nishida’s Kyoto School. But doesn’t Zen Buddhist emptiness stand for divine presence being unspeakable?

PL

Co jest większe, bycie czy nic? Anzelm dowodzi istnienia Boga przy pomocy nihil. Bóg jako to, od czego nic większego nie może zostać pomyślane przez skończony umysł. Właściwe dla Anzelma logiczne – i być może mistyczne – użycie słowa „nic” domaga się porównania z negatywną ontologią Heideggera i jej recepcją w ramach tzw. Szkoły z Kioto założonej przez Nishidę. Czyż jednak pustka buddyzmu zen nie odsyła nas do – niewypowiedzianej – boskiej obecności?

13

Heideggera myślenie nicości

71%

Woźniak C.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2013

|

vol. 3

|

issue 2

301-312

PL

Niniejszy tekst jest poświęcony kwestii nicości w myśleniu Heideggera. Dokonana w Byciu i czasie analiza struktury Dasein wydobywa na jaw wiele jej istotnych aspektów, a właściwie egzystencjałów, z których jednym byłaby trwoga. W trwodze świat „staje się” nicością, ukazuje się w sposób pusty i bezlitosny, ale zarazem odsłania to Dasein możliwość jego autentycznej egzystencji, możliwość zin¬dywidualizowanego bycia-w-świecie. W wykładzie Czym jest metafizyka? Heidegger powraca do problematyki nicości, rozumiejąc ją już inaczej niż czyniła to metafizyka: mianowicie nicość była warunkiem umożliwiającym jawność bytu dla człowieka. Bycie: nicość: to samo – ogólnie rzecz ujmując, Heidegger będzie twierdził, że nicość przynależy do bycia, co syntetycznie wyraża właśnie ta jego późna formuła. Ponieważ kwestia bycia jest ściśle związana z kwestią czasu, stąd problematyka nicości łączy się najściślej u Heideggera z problematyką temporalności, temporalności ujmowanej – co koniecznie trzeba podkreślić – ekstatycznie. Temporalizacja byłaby według Heideggera wolną oscylacją pierwotnej czasowości otwartego horyzontu, co umożliwiałoby światowanie (Welten), czyli wchodzenie bytów w świat. Z tej perspektywy, w wykładzie Metafizyczne podstawy logiki, nicość jest określana jako nihil originarium. Świat to nicość, która wydarza się wraz i dzięki pierwotnemu czasowaniu się, co późny Heideggera będzie także rozumiał jako czwarty wymiar czasu (Czas i bycie). Nicość jest także tematyzowana przez Heidggera w Przyczynkach do filozofii, gdzie jest z kolei objaśniana jako istotowa wibracja (Erzitterung) Bycia (Sein). Podczas seminarium w Le Thor (1969) Heidegger powie, że w wydarzaniu (Ereignis) nie zostało już pomyślane nic greckiego. Wydarzanie nie „jest”, ale „daje”, „wydarza” bycie i czas. Bycie to jednak nie metafizycznie rozumiana obecność. Bycie to także nie nieobecność, nie sprowadza się ono bowiem do metafizycznie rozumianej nicości, nicości pojmowanej w opozycji do bytu, ale to nicość w sensie nihil originarium, nicość w sensie temporalnym, a może nawet i energetycznym. Tak ujmowana przez Heideggera nicość zdaje się i tak jednak „zanikać” w nieprzedstawianym, niewyrażalnym wydarzaniu, wydarzaniu uchodzącym za ostatnie „słowo” jego filozofii.

EN

This paper tries to grasp the wholeness of Heidegger’s thinking of nothingness. In Being and time Heidegger discovers deeper, more fundamental dimensions of existence, among other things, experience of nothingness. In What is metaphysics? Heidegger takes the question of nothingness, opposing its negative understanding in metaphysics. Nothingness is a condition that enables disclosure of beings as such to human beings ( Dasein ). In general, Heidegger discovers that nothingness belongs to being ( Sein ), which expresses his late formula: Being : Nothingness: The Same. The question of being is closely bound with the question of time, hence Heidegger’s thinking of nothingness is involved in his reflection on temporalisation. Temporalisation is the free oscillation of primordial temporality as the open horizon which enables worlding ( We l t e n ), or entering into world of beings. Therefore, it is called by Heidegger the nihil originarium ( The metaphysical foundations of logic ). The world is nothingness which temporalises itself primordially, that which arises in and with temporalisation, which late Heidegger ( Time and being ) also understands as four-dimensional time. Nothingness is also elaborated on by Heidegger in Contributions to philosophy where he described it as the essential vibration ( Erzitterung ) of Being ( Seyn ). During a seminar in Le Thor (1969), Heidegger said that in endowing ( Ereignis ) there was no Greek thinking. Endowing is not what ‘there is’, but what ‘gives’, ‘endows’ time and being. Being could be understood as presence, however, not a metaphysically understood presence. This presence is not a negative nothingness, but noth- ingness as nihil originarium , which should be understood rather in a temporal, even energetic meaning and not in an ontological one. However, one can also affirm that nothingness expli- cated in such manner finally seems to fade away in endowing, this last Heidegger word

14

Philosophical turn of Martin Heidegger

61%

Surzyn J., Surzyn J.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2020

|

issue 1

15

Partycypacjonizm i responsywność jako wyznaczniki pytania o sens bycia. Możliwość rewolucji duchowej w ponowoczesności

61%

Wadowski J.

ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich

|

2017

|

vol. 17

99-114

RU

Статья предлагает динамичный подход к человеку, как к существу партисипативному и респонсивному (1). Модифицируя известное предложение Готфрида Вильгельма Лейбница, автор хочет показать, что вопрос о смысле бытия (совместного бытия) относится к эйдетической сфере человека (2). Обращаясь к попытке уловить дух постмодернизма, тезис, выдвинутый в статье, фокусируется на двух характерных аспектах: текучей современности (Зигмунт Бауман) и технонауке (3). Однако оба этих свойства обусловлены конкретной интерпретацией бытия (совместного бытия) (4). Кризис в постмодернизме носит в основном аксиологический характер и, тем не менее, представляет собой возможность цивилизационного возврата (5), который может быть достигнут благодаря духовной революции (6). Эта революция возможна благодаря шестиконечной «звезде свободы», которая является специфической (вдохновленной концепцией Франца Розенцвейга) метафизически-когнитивной моделью. Эта модель также является описанием пути, ведущего к потенциальной мудрости (7).

EN

The main purpose of the paper is to propose a dynamic approach to human who is a participative and responsive being (1). By modifying the well-known sentence of Gottfried W. Leibniz, the author wants to show that the question about the meaning of being (co-being) belongs to the eidetic sphere of human (2). The attempt to capture the spirit of postmodernity is based on the thesis of fluid modernity and technoscience (3). Both of these properties are conditioned, however, by a specific interpretation of being (co-being) (4). The crisis in postmodernity has mainly axiological nature and nevertheless it constitutes an opportunity for a civilizational turnaround (5) which can be achieved through a spiritual revolution (6). This revolution is possible thanks to the six-armed “star of freedom” which is a specific (inspired by the concept of Franz Rosenzweig) metaphysical – cognitive model. This model is also a description of the path leading towards potential wisdom (7).

16

Rola negacji w opisie świata według arystotelesowskiej Metafizyki

61%

Bigaj J.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2012

|

vol. 2

|

issue 2

265-291

PL

Pojęcia „byt” i „niebyt” weszły do języka filozoficznego, dając podstawę ontologii i meontologii, jako odpowiedniki greckich wyrażeń to on i to me on (urzeczownikowionych form, pozytywnej i negatywnej, imiesłowu czasownika einai. Wyrażenia te w oryginale nie oznaczały jednak pierwotnie nic przedmiotowego, lecz pełniły funkcję nazw metajęzykowych, reprezentujących spójkę zdaniową ‚einai’ we wszystkich jej formach, a najogólniej – jej formę twierdzącą i przeczącą. Sama zaś spójka ta, w której późniejsza filozofia dopatrzyła się znaczenia egzystencjalnego „istnieć”, pełniła tylko funkcję pustego znaczeniowo łącznika predykatów. Z czasem imiesłów o]n zaczął być stosowany jako uniwersalna nazwa wszelkich predykatów. Wymienione wyrażenia stały się centralnymi w greckiej terminologii filozoficznej dzięki zainicjowanym przez Parmenidesa sporom na temat roli negacji w opisie świata. Sam Parmenides zaproponował zupełne wykluczenie zdań negatywnych jako opisujących przez eliminację, i stworzył system pozytywno monistyczny, zarzucający wielość, podzielność i zmienność. Późniejsi filozofowie wystąpili w obronie negacji, zwalczając związane z nią paradoksy, jakie wysuwali eleaci, a potem sofiści. Platon zauważył, że nie da się bez zastosowania negacji opisać wielości rzeczy, wyróżnił też negację względną, która nie każe niczego eliminować, a pozwala tylko na konfrontację jednych rzeczy z innymi. Według atomistów podzielność rzeczy fizycznych zmusza do przyjęcia ich złożoności z elementu pozytywnego w postaci nieprzenikliwego ciała oraz czynnika, któremu trzeba odmówić wszelkich cech, tj. pustki. Wreszcie Arystoteles, analizując proces zmiany, uzasadniał niesprzeczność twierdzenia, że coś powstaje z „nie będącego” i „będącego”, przy założeniu, że pierwsze rozumie się jako bycie aktualne, drugie – potencjalne. We wszystkich tych koncepcjach nie ma teorii czegoś nieistniejącego, są tylko propozycje wskazania takich aspektów rzeczywistości, w których wyjaśnianiu uzasadnione jest stosowanie negacji. Forma twierdząca i przecząca powyższych wyrażeń prowokowała także refleksję nad zagadnieniem prawdy i fałszu. Zauważono, że służą one w języku potocznym nie tylko do stwierdzania zgodności lub niezgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, ale także jako formuły asercji i odrzucania.

17

Ontologia fundamentalna i jej analiza „bycia” w ujęciu Heideggera

61%

Król R.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2021

|

issue 28

323-338

EN

The author of this article entitled: The fundamental ontology and its analysis of „being” as defined by Heidegger shows the house of the truth of being, increasing at the same time the value of the author’s language related to the truth. This language is presented here as the foundation (the house), which is to some extent subordinate to being. As Król has noticed, Heidegger experiences on this surface a tension between the language, its realization in speech, and being, which is perhaps caused by the form of expression we deal with. The language used by Heidegger encourages and prompts readers to conduct various interpretations of the thoughts expressed in the text.Król emphasizes that Dasein in the philosophy of Heidegger means „being-there” „there-being” (Da-sein), and in the traditional sense it simply means: existence. This term means that life is being becoming. However, the analysis of the fundamental structures of Dasein shows that temporality is the horizon of understanding the existence of each and every being as such. Noteworthy is the fact that, as Król has written, Heidegger uses in his analyzes the phenomenological method in this regard that he tries to express experiences which are supposed to be, to some extent, even vaguely, known and familiar. Thus, the most important way of reaching all kinds of beings includes an analysis of Dasein, because it exists in the existence and it exits through it, even if it is inarticulate, implicit, and even vague in its form. However, the understanding of Heidegger’s language involves speech, which is existentially as primal as the position and understanding. Understandability gets always fragmented already before an assimilating interpretation. Speech is an articulation of understandability, therefore, it underlies interpretation and expression.

DE

Der Autor dieses Artikels, Die Fundamentalontologie und ihre Analyse des "Seins" im Sinne von Heidegger zeigen die Heimat der Wahrheit des Seins und würdigen damit die wahrheitsbezogene Sprache dieses Autors. Diese Sprache erscheint hier als Grundlage (Haushalt), die gewissermaßen eine dienende Rolle in Bezug auf das Sein hat. Wie R. Król feststellt, erlebt Heidegger auf dieser Ebene eine Spannung zwischen Sprache, ihrer sprachlichen Umsetzung und Sein. Vielleicht liegt diese Spannung an der Ausdrucksform, mit der er es zu tun hat. Die von Heidegger verwendete Sprache regt den Leser zu unterschiedlichen Interpretationen der im Text geäußerten Gedanken an. Remigiusz Król betont, dass Dasein in Heideggers philosophischem Denken "Hier-Hier-Sein", "Hier-Hier-Sein" (Da-sein) bedeutet und im traditionellen Sinne einfach Existenz bedeutet. Dieser Begriff bedeutet, dass das Leben wird. Die Analyse der Grundstrukturen des Daseins zeigt dagegen, dass die Zeitlichkeit der Horizont des Verständnisses der Existenz jedes Seienden als solches ist. Es ist erwähnenswert - wie R. Król schreibt, dass Heidegger in seinen Analysen die phänomenologische Methode in dem Sinne verwendet, dass er versucht, Erfahrungen auszudrücken, die einigermaßen, sogar vage, bekannt sein sollen. Der wichtigste Weg, um alle Arten von Wesen zu erreichen, ist die Analyse des Daseins, denn es existiert und kommt durch es heraus, auch wenn es in seiner Form unausgesprochen, implizit und sogar vage ist. Das Verstehen von Heideggers Sprache beinhaltet die Sprache, die existenziell so ursprünglich ist wie Position und Verstehen. Verständlichkeit wird immer vor einer assimilierenden Interpretation fragmentiert. Sprache ist eine Artikulation der Verständlichkeit, daher unterstützt sie die Interpretation und den Ausdruck.

PL

Autor niniejszego artykułu pt. Ontologia fundamentalna i jej analiza „bycia” w ujęciu Heideggera ukazuje domostwo prawdy bycia, dowartościowując tym samym język tegoż autora, który wiąże się z prawdą. Ów język jawi się tutaj jako fundament (domostwo), pełniąc w jakimś stopniu rolę służebną w stosunku do bycia. Jak zauważa R. Król – na tej płaszczyźnie dochodzi u Heideggera do napięcia pomiędzy językiem, jego realizacją w mowie, a byciem. Być może to napięcie wywołane jest przez formę wypowiedzi, z jaką ma do czynienia. Język, jakim posługuje się Heidegger, skłania czytelnika do różnorodnych interpretacji wypowiedzianych w tekście myśli. Remigiusz Król podkreśla, że Dasein w myśli filozoficznej Heideggera oznacza „bycie-tu-oto”, „tu-oto-bycie” (Da-sein), a w tradycyjnym rozumieniu oznacza po prostu istnienie. Termin ten oznacza, że życie się staje. Analiza fundamentalnych struktur Dasein ukazuje natomiast, że czasowość jest horyzontem rozumienia istnienia każdego bytu jako takiego. Warte zauważenia jest – jak pisze R. Król, że Heidegger w swoich analizach posługuje się metodą fenomenologiczną w tym sensie, że próbuje wyrażać doświadczenia, które mają być w pewnym stopniu, chociażby mgliście, znane. Najważniejszym zatem sposobem dotarcia do wszelkich rodzajów bytów jest analiza Dasein, ponieważ egzystuje w istnieniu i poprzez nie się wydobywa, nawet gdy w swej formie jest nieartykułowane, niejawne, a nawet mgliste. Rozumienie języka Heideggera wiąże się zaś z mową, która jest egzystencjalnie tak samo pierwotna jak położenie i rozumienie. Zrozumiałość jest zawsze rozczłonkowana już przed przyswajającą wykładnią. Mowa jest artykulacją zrozumiałości, dlatego leży ona u podstaw wykładni i wypowiedzi.

18

Ontologia kulturowa: Kulturowość bycia

61%

Tuchańska B.

Diametros

|

2014

|

issue 42

262-289

PL

Budując ontologię kulturową odrzucam Heideggerowską pierwotność codzienności, by móc przypisać kulturowość wszelkim sposobom indywidualnego i wspólnotowego bycia. Podstawą analizy kulturowości jest pokazanie znaczeń (odniesień i sensów oraz szczególnego rodzaju sensów, którymi są wartości) jako ustrukturowania wszelkich sposobów bycia. W dalszej analizie rozważam kulturowość w jej ontologicznych powiązaniach wzajemnych ze wspólnotowością, czasowością i historycznością.

EN

Constructing a cultural ontology I reject the primordiality of everydayness, presupposed by Heidegger, in order to reveal the cultural constitution of all ways of being, from everyday life to the most unusual activities of individuals and communities. The cultural constitution of being is displayed with the help of the idea that meanings, i.e., references, senses and values (that are a special type of senses), are structures of all ways of being. In the following exposition the cultural constitution of being is analyzed in its interrelations with the commonality of being, its temporality, and historicity.

Refine search results

„Więcej” niż pedagogika… W kierunku konwersyjnego ujaśnienia źródłowego charakteru filozofii wychowania

Czy i jak możliwa jest refleksja nad istnieniem?

The relation between ontology and ethics in the thought of Emmanuel Levinas

Między brzmieniem a ciszą. Sagiczno-sygetyczne rozważania o języku w „Przyczynkach do filozofii” Martina Heideggera

Martina Heideggera projekt „innej” filozofii. Krótkie studium z Przyczynków do filozofii

Problem interpretacji myśli Parmenidesa w duchu monizmu predykatywnego i numerycznego

Heidegger and δόξα: an Ambiguous Affair

Urojone-nic. Pojęcie zasady w Être, Monde, Imaginaire Stanislasa Bretona

Schellingiańskie inspiracje Heideggerowskiej kategorii “bycia”

Intuicja sakramentalna jako model intuicji tego, co niedostępne w fenomenologii liturgii Jean-Yves’a Lacoste’a

Uwagi na temat recepcji i tłumaczeń tekstów Martina Heideggera w Polsce

Anselms Proslogion, “nichts” gegen Nishida und Heidegger

Heideggera myślenie nicości

Philosophical turn of Martin Heidegger

Partycypacjonizm i responsywność jako wyznaczniki pytania o sens bycia. Możliwość rewolucji duchowej w ponowoczesności

Rola negacji w opisie świata według arystotelesowskiej Metafizyki

Ontologia fundamentalna i jej analiza „bycia” w ujęciu Heideggera

Ontologia kulturowa: Kulturowość bycia