Search results

1

Zasady generalne dotyczące podziału osób prawnych w kanonicznym porządku prawnym

100%

Dzierżon G.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2014

|

vol. 23

|

issue 2

67-75

EN

The author of the presented article focused his attention on the question of general principles concerning the division of juridic persons in the canonical legal order. He proved that within can. 122 CIC the legislator only discussed the problem of the division of public juridic persons but did not include any solutions concerning the division of private juridic persons. According to the author, there are two reasons behind this. Firstly, this approach to the problem results from the dominant doctrine of 1917 Code which put particular stress on the public nature of the canonical legal order. Secondly, it results from the fact that private persons have much autonomy in the canonical system. In his interpretation of can. 122 CIC the author points out that the ecclesial legislator clearly refrains from adopting mathematical criteria of division and makes final decision dependant on discretional competent power or executor established by this power. The author believes it is a right approach since using mathematical criteria of division would restrict the power in making appropriate actions. Before making a decision on the basis of criteria specified in can. 122, nr 1–2 CIC the competent power should also take into consideration the specificity of the position in which persons being divided are or will be.

2

Forma dekretu poszczególnego w kanonicznym porządku prawnym (kan. 51 KPK)

100%

DZIERŻON G.

Prawo Kanoniczne

|

2015

|

vol. 58

|

issue 2

3-14

EN

The author of the presented article carried out a thorough interpretation of can. 51 CIC. e focus of his attention were 2 issues: the question of a writ- ten form of a decree and the problem of motivation behind it. According to his analysis, the obligation to issue a decree in writing is not obvious. The disposition included in can. 51 CICI does not accord with the criteria determined in can. 10 CIC which concerns invalidating and disqualifying laws. e author proved that the canonical legal order includes regulations concerning the written form of decrees which meet the conditions dened in can. 10 CIC. Such a legislative mechanism was used in can. 474 CIC according to which acts of the curia in order to have juridic eect must be signed by the ordinary. e author believes that the written form guaran- tees the validity and security of administrative acts and is necessary for evidential purposes. Another focus of the author’s attention was the question of motivation of a decree. As he believes, from the perspective of administrative practice, the most appropriate solution would be for every issued act to include its motivation. In consequence, the addressee of an act would learn about both legal and actual reasons behind a particular decision. The author proved that not meeting the requirement concerning the motivation of a decree does not result in its invalidity but makes it illegal since the norm included in can. 51 CIC does not meet the conditions codi- ed in can. 10 CIC.

PL

W zaprezentowanym opracowaniu autor dokonał szczegółowej interpretacji kan. 51 KPK. Przedmiotem jego zainteresowania stały się dwa wątki: kwestia pisemności dekretu oraz problem motywacji tego aktu. Z przeprowadzonych analiz wynika, iż konieczność wydania dekretu w formie pisemnej nie jest oczywistością. Dyspozycja bowiem kan. 51 KPK nie spełnia kryterium określonego w kan. 10 KPK dotyczącego ustaw unieważniających i uniezdalniających. Autor wykazał, iż w kanonicznym porządku prawnym występują regulacje dotyczące pisemności aktów, które spełniają warunki określone w kan. 10 KPK. Taka technika legislacyjna została zastosowana w kan. 474 KPK, zgodnie z którym akta kurii diecezjalnej, aby uzyskać skuteczność prawną do ważności powinny być podpisane przez ordynariusza. W opinii Autora, forma pisemna aktu jest gwarantem pewności i bezpieczeństwa aktów administracyjnych, a także jest konieczna dla celów dowodowych. Obiektem uwagi Autora stał się również problem motywacji dekretu. Stoi on na stanowisku, iż punktu widzenia praktyki administracyjnej najbardziej stosowne byłoby przyjęcie rozwiązania, aby każdy wydawany dekret zawierałby motywację. Tym sposobem bowiem adresat aktu poznałby zarówno racje prawne, jak i faktyczne podjętej decyzji. Wykazał on, iż niewypełnienie wymogu co do motywacji nie skutkuje nieważnością dekretu, ale wiąże się z jego nielegalnością, ponieważ zapis kan. 51 KPK nie spełnia warunków, o których mowa w kan. 10 KPK.

3

Nieskuteczność aktu administracyjnego (kan. 38 KPK)

100%

DZIERŻON G.

Prawo Kanoniczne

|

2016

|

vol. 59

|

issue 3

19-30

EN

The author of the presented article carried out a thorough interpretation of canon 38 CIC. According to the analyses he carried out, canon 38 CIC specifies the rules concerning the ineffectiveness of a particular administrative act only from one view, namely from the perspective of the contents of an act. The solutions suggested in the regulation remain in close relation with the rule of legality. The author believes that the ecclesial legislator is far form positivistic legalism since he makes it possible to insert a derogative clause concerning a specific case. According to the author, such a solution is necessary because a given law cannot be the sole point of reference in exercising power. This is because in exercising administrative power one often comes across very specific situations. Therefore, including such a clause should be considered as “normae singulares”.

PL

W zaprezentowanym opracowaniu Autor dokonał szczegółowej interpretacji kan. 38 KPK. Z przeprowadzonych analiz wynika, iż w kan. 38 KPK określono zasady dotyczące nieskuteczności poszczególnego aktu administracyjnego tylko z jednej perspektywy, jaką jest zawartość aktu. Przyjęte w tej regulacji rozwiązania pozostają w ścisłym związku z zasadą legalności. Według Autora, ustawodawca kościelny jest daleki od pozytywistycznego legalizmu. Stwarza on bowiem możliwość dołączenia klauzuli derogacyjnej odnoszącej się do konkretnego przypadku. Stoi on na stanowisku, że takie rozwiązania jest konieczne, gdyż ustawa nie może stać się jedynym punktem odniesienia w wykonywaniu władzy. Sytuacje bowiem mające miejsce w przypadku sprawowania władzy administracyjnej niejednokrotnie charakteryzują się szczególnością. Wprowadzenie zatem tego typu klauzul należy uznać za „normae singulares”.

4

Funkcjonowanie kanonicznego porządku prawnego. Prawo Boże, prawo ludzkie, prawo czysto kościelne w prawie kanonicznym

80%

Dzierżon G.

Kościół i Prawo

|

2021

|

vol. 10 (23)

|

issue 1

45-55

EN

The author of the article discusses the functioning of the canonical legal order. He proves that ecclesiastical law cannot be perceived positivistically since it is founded on God’s law and not man-made law. It plays a constitutional role in this system but, on the other hand, sets boundaries to interpretation and application of canon law. The base for canon law is theological principles. From the ontological perspective, God’s law is invariable because permanence is one of the attributes of God. However, from the historical point of view, since this law is addressed to people, its invariability does not refer to the formulation of law but to the positive substratum of law. Therefore, God’s law is declared by the ecclesiastical legislator in a specific historical context. Thanks to their perceptive capabilities, the person is able to describe this law and spread it. This proves that one cannot disregard the human factor in designing the ecclesiastical legal system. In the author’s opinion, indication in the doctrine of the different layers of the legal system, such as God’s law, human law, and solely ecclesiastical law, is of a theoretical and legal nature. The purpose of using the category of solely ecclesiastical law is to differentiate it from God’s law and man-made law. Still, God’s law remains the keystone and foundation of all norms. The ecclesiastical power cannot therefore make any law which would stand against the law of God.

PL

W zaprezentowanym opracowaniu Autor podjął namysł nad funkcjonowaniem kanonicznego porządku prawnego. Wykazał on, iż prawa kościelnego nie można postrzegać pozytywistycznie. Fundamentu tego systemu nie tworzy bowiem prawo ludzkie, ale prawo Boże. To ono w systemie pełni z jednej strony funkcję konstytucyjną, z drugiej zaś określa granice interpretacji oraz aplikacji prawa kanonicznego. U podstaw prawa kościelnego leżą pryncypia teologiczne. Ontologicznie prawo Boże jest niezmienne, ponieważ jednym z atrybutów Boga jest niezmienność. Historycznie natomiast jest ono prawem adresowanym do ludzkości. Dlatego też niezmienność dotyczy substratu materialnego prawa, nie odnosi się do sformułowania prawa. Prawo Boże jest zatem deklarowane przez ustawodawcę kościelnego w konkretnym kontekście historycznym. Ze względu na swą zdolność percepcyjną człowiek jest zdolny je opisać i rozpowszechnić. W tworzeniu kościelnego systemu prawnego nie można więc abstrahować od czynnika ludzkiego. Zdaniem Autora, wskazywanie w doktrynie na poszczególne warstwy systemu prawnego, jakimi są prawo Boże, prawo ludzkie, prawo czysto kościelne ma charakter teoretycznoprawny. Występowanie kategorii prawa czysto kościelnego służy przede wszystkim odróżnieniu tego prawa od prawa Bożego i prawa ludzkiego. Prawo Boże jest zwornikiem i wyznacznikiem wszelkich norm. Władza kościelna zatem nie może stanowić prawa, które byłoby sprzeczne z prawem Bożym.

Refine search results

2 Prawo Kanoniczne

1 Kościół i Prawo

1 Łódzkie Studia Teologiczne

1 2021

1 2016

1 2015

1 2014

2 DZIERŻON G.

2 Dzierżon G.

Zasady generalne dotyczące podziału osób prawnych w kanonicznym porządku prawnym

Forma dekretu poszczególnego w kanonicznym porządku prawnym (kan. 51 KPK)

Nieskuteczność aktu administracyjnego (kan. 38 KPK)

Funkcjonowanie kanonicznego porządku prawnego. Prawo Boże, prawo ludzkie, prawo czysto kościelne w prawie kanonicznym