We współczesnym świecie szczególne miejsce przypisuje się sukcesowi. Jest on traktowany jako jedno z najbardziej i najpowszechniej pożądanych dóbr. Pragnienie sukcesu nie omija również wychowawców. W tekście wskazuję na źródła, przejawy i konsekwencje tej swoistej kultury sukcesu. Odnoszę się do różnych teoretycznych ujęć wychowania, między innymi do dyskusji dotyczącej jego celowości, i w tym kontekście wskazuję na niemierzalność wychowania, a w konsekwencji – na przyczyny trudności w określeniu tego, czym jest sukces wychowawczy. Formułuję też propozycje pozwalające wychowawcom radzić sobie z tą nieusuwalną trudnością zdefiniowania sukcesu w wychowaniu, wskazując kierunki działań samowychowawczych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.