Terytorialnie ukierunkowana polityka spójności Unii Europejskiej (UE), akcentująca m.in. podnoszenie konkurencyjności regionów i ich zrównoważony rozwój, a także poprawę jakości życia, zostaje poddana próbie wynikającej ze zmian pojawiających się wraz ze wzrostem migracji zewnętrznych, starzeniem się społeczeństwa oraz procesami depopulacyjnymi. Polityka rozwoju regionów, realizowana w Polsce przez samorządy wojewódzkie, ściśle nawiązuje do ustaleń unijnych i krajowych dokumentów strategicznych. By jednak była skuteczna, zasięg administracyjnego władztwa regionów powinien w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlać oddziaływania funkcjonalne ośrodka wojewódzkiego oraz siłę jego powiązań z jego regionalnym zapleczem. Autorzy formułują tezę, że duże regiony, najczęściej metropolitalne, nie są obejmowane w całości wpływem i współpracą swoich centrów i powstają w nich szerokie strefy o charakterze peryferii. Celem badań było stwierdzenie, jak dalece centra są powiązane z regionami i w jakim stopniu oddziałują na swoje zaplecze, w tym, z którymi miastami i gminami są powiązane. Podjęto także próbę wskazania gmin, które „nie odczuwają” wpływu centrów regionalnych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.