Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: chiński model rozwoju

Sort By:

Limit search:

W kierunku Konsensu Pekińskiego?

100%

Stojek J.

Kultura i Polityka

2011

issue 9

109-129

Artykuł zawiera analizę koncepcji Konsensu Pekińskiego. Termin ten po raz pierwszy został zaproponowany w 2004 roku przez Joshuę Coopera Ramo jako alternatywna droga postępu dla państw rozwijających się. Od tego czasu pojęcie to zaczęło być rozmaicie postrzegane, szczególnie jako połączenie chińskiego modelu rozwoju z nowym modelem kooperacji, jaki Pekin oferuje „rozwijającemu się światu”. Chiny stosują różnorodne narzędzia, by zwiększyć swój wpływ w państwach Południa, wliczając bodźce ekonomiczne, dyplomacje, preferencyjne pożyczki i umorzenie długu czy wielostronne mechanizmy współpracy –różnego rodzaju reżimy bądź organizacje regionalne. Poza tym Pekin stworzył kilka regionalnych organizacji (z których Stany Zjednoczone zostały wykluczone), by rozszerzyć swój wpływ regionalny i promować bezpieczeństwo na wielu płaszczyznach. Tworzy to wysoce sprzyjające warunki dla powstawania nowego porządku międzynarodowego.

This article analyses the concept of a Beijing Consensus. The notion was originally coined by Joshua Cooper Ramo in 2004 as an alternative approach to the economic development of the countries of the South. Since then, the term Beijing Consensus has taken on a life of its own, particularly both as the Chinese model of development and the Chinese cooperative engagement in the so-called “developing world” begin to test the power of the U.S. in new ways. Beijing uses a variety of tools to increase its influence in the countries of the South that include economic incentives, diplomacy, concessionary loans and debt relief, multilateral participation. Moreover, Beijing has also cre¬ated new regional organisations (from which the United States are excluded) to expand its regional influence and promote the multilateral security. This is creating highly favorable conditions for the emergence of a new international order.

Die Arbeit behandelt die politische Konzeption, die sich bereits den historischen Namen „der Peking Konsens“ erworben hat. Der Begriff, der erstmal 2004 von Joshue Cooper Ramo verwendet wurde, bezeichnet eine eigenständige Entwicklungsstrategie, die für viele Staaten der Peripherie einen Anziehungspunkt bildet. Seitdem legte man in der Wissenschaft den Begriff sehr unterschiedlich aus. Doch die gängige Auslegung versteht darunter einen Mix, in dem der chinesische, eigenständige Entwicklungspfad mit dem Kooperationsmodell, das China den Entwicklungsländer anbietet, einhergeht. China verwendet ein umfangreiches Instrumentarium, um ihre soft power in der Peripherie der Welt zu steigern. Hierzu zählen wirtschaftliche Anreize, die Vermittlung der chinesischen Diplomatie, die Anwendung von Propaganda, der Ankauf von Staatsanleihen, die Vergabe von Krediten und der Erlass von Schulden sowie multilaterale Kooperation. Obendrein rief China ein paar regional Organisationen ins Leben, von denen die Mitgliedschaft der USA von Anfang an ausgeschlossen war, um seinen Einfluss in der Region zu steigern und die multilaterale Sicherheit zu gewährleisten. All diese Maßnahme bilden einen besonders günstigen Nährboden für die Entstehung einer neuen internationalen Ordnung.

Refine search results

1 Kultura i Polityka

1 2011

1 Stojek J.

Search results

W kierunku Konsensu Pekińskiego?