Search results

1

Sumienie a doskonałość chrześcijańska. Wybrane elementy aspektu chrystologicznego

100%

Wróbel J.

Sympozjum

|

1998

|

issue 1(2)

77-98

PL

Sumienie a doskonałość chrześcijańska. Wybrane elementy aspektu chrystologicznego

2

Granice chrześcijańskiej chrystologii w świetle deklaracji Dominus Iesus

100%

Kubacki Z.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

57-92

PL

Granice chrześcijańskiej chrystologii w świetle deklaracji Dominus Iesus

3

Chrystologia sercańskich Konstytucji

100%

McGuire P.

Sympozjum

|

1998

|

issue 1(2)

99-116

PL

Chrystologia sercańskich Konstytucji

4

Eriugeny koncepcja powrotu: dzieło natury czy łaski?

100%

KIJEWSKA A.

Filozofia Chrześcijańska

|

2018

|

vol. 15

31-58

EN

This paper tackles upon John Scottus Eriugena’s concept of the return while presenting it against the background of the Neoplatonic teaching about return (epistrophe). The return belongs to the conceptual triad: mone-proodos-epistrophe which used to serve Neoplatonic thinkers to describe the structure of reality and its dependence on the First Cause. In the system of Eriugena who bequeathed that very teaching from the Christian Neoplatonists (Pseudo-Dionysius, Maximus the Confessor, Gregory of Nyssa), we talk about the return on metaphysical and mystical level in addition to the general return (reditus generalis) and the return of the elects (reditus specialis). Eriugena indicates the cyclical processes in the whole nature but at the same time he stresses that the return is caused by divine grace and the very condition of its possibility is the fact of taking fl esh (incarnatio) and taking human nature (inhumanatio) by Jesus Christ.

5

Chrystologiczna koncepcja nadziei w Listach Ignacego z Antiochii

100%

Widok N.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 2

1213-1222

EN

Hac in dissertatiuncula notiones „spes” et „spero” perpensae sunt atque rationes theologicae, quae de his nominibus efficiuntur. Vox „spes” in Litteris Ignatii Antio- cheni decies adhibita est, at vox „sperare” - quater. Ut de enumeratione evenit frequentiam harum non magnam esse. Vox „spes”, quam Ignatius in singulis textibus adhibuit, ad Christum attinet significatque Eius titulus. Aliquotiens utitur Ignatius hanc vocem in locutione „spes nostra”. Solummodo semel notio „spes” est adhibita ut significatio virtutis moralis. Enimvero vocabulum „sperare” bis significationem theologicam habet, quia ad Christum petinet.

6

Wieloznaczne słownictwo w chrystologii Nowego Testamentu

100%

Gryglewicz F.

The Biblical Annals

|

1976

|

vol. 23

|

issue 1

17-27

PL

Es gibt in NT Worte, die verschiedene Tatsachen aus dem Leben Jesu beschreiben, wobei man nicht weiss an welche Tatsachen der Hagiograph gedacht hat, und auch solche Worte, die zwei oder drei Bedeutungen glechzeitig haben, die man nicht genau trennen kann. Diese vieldeutige Worte sind Widerhall der Schwierigkeiten mit denen die Urkirche und die neutestamentlich Verfasser kämpften um aus Mangel der eigentlichen theologischen Nomenklatur diesen Inhalt, der von Person und Lehre Jesu dargebracht ist, auszudrücken. Man adaptierte gemeinsam gebrauchte Worte und suchte neue, manchmal erfolglos. Dem ältesten christlichen Wortschatz gehören an: egeiro und anistemi - über die Mission Jesu, eleusis- über sine Fleischwerdung, und pais Theou. Aus späterem Zeitraum stammen: faneroo, epifaneia und auch didomi über die Mission Jesu. Das von Lukas (1, 79) im Benedictus-Hymnus gebrauchte Zeitwort epifaino kann als eine Grenze zwischen dem ältesten und dem späteren Zeitraum gesehen werden.

7

Chrystologia Ewangelii Marka

100%

Langkammer H.

|

1975

|

vol. 22

|

issue 1

49-63

PL

Der Artikel über die Christologie in Markusevangelium ist in zwei Haupteile gegliedert. Im ersten wurden die wichtigsten literar-kritischen Forschungen untersucht. Der Verf. geht natürlich auch auf Fragen ein, die schon in der literarischen Sicht theologisch zugespitzt wurden. Daher wird W. Wrede (1901), der als erster auf das „Messiasgeheimnis” im Mk aufmerksam machte, genauer untersucht. Der Verf. baut nun auf dem „Missverständnis” von Wrede den zweiten Teil seines Studiums und zeigt anhand der Texte, dass Markus eigentlich auf eine Glaubensaussage dringt, die der Gottesohnschaft Jesus von Nazareth gewidmet ist. Die Spuren dieser Sohn-Gottes-Christologie im Mk verfolgt der Verf. hauptsächlich im zweiten Hauptteil seines Artikels.

8

Chrystologia Pawła w egzegezie współczesnej

100%

Wolniewicz M.

|

1963

|

vol. 10

|

issue 1

77-84

PL

Dans son article 1’auteur s’occupe seulement de deux livres consacrés à la christologie de Saint Paul, parus dernièrement dans la collection „Lectio Divina”. Il s’agit de travail écrit par Fr. Amiot sous le titre: Les idées maîtresses de Saint Paul, Paris 1958 et celui de L. Cerfaux, Le Christ dans la théologie de Saint Paul, Paris 1951 (2-ème édition Paris 1954). En comparant ces deux oeuvres au point de vue de la méthode de l’exposition exégétique, 1’auteur préfère celle de L. Cerfaux, et c’est pourquoi il s’intéresse au travail du célèbre professeur lovanien, d’une manière plus spéciale. En conclusion il recommande la méthode de L. Cerfaux comme très utile et constructive dans l’exposition de la théologie biblique et surtout de la christologie aux Grands Séminaires des Prêtres.

9

Wierność Chrystusa

100%

Strzelczyk G.

Verbum Vitae

|

2007

|

vol. 11

217-233

PL

La questione delia fedelta umana di Cristo non ha mai suscitato grandi polemiche percio si trova ai margini della riflessione cristologica odiema, soppressa soprattutto dalla problematica della fede di Gesu. E invece possibile un ricupero della categoria della fedelta in cristologia sistematica. Qui vengono indicati cinque campi. 1. La discussione intomo alla relazione delle due volonta in Cristo ("fedelta" come modo di relazionarsi dell 'umana riguardo la divina). 2. La discussione attorno alla fede di Gesu ("fedelta" non e cosllegata alle conoscenza e conseguentemente alle concezioni medioevali di essa, che pesano sulla "fede"). 3. Vale la pena verificare la possibilita della costruzione di un modello soteriologico basato sulla "fedelta" (sull'esempio dell'impiego biblico del concetto). 4. La fedelta di Cristo puo essere letta come umana "traduzione" (e perci o anche rivelazione) della fedelta di Dio stesso. 5. Nel contestodella imitatio Christi "fedelta" puo - in certi contesti - sostituire o integrare il concetto chiave tradizionale della obbedienza (difficilmente comprensibile nel quadro dellacoltura odierna).

10

Dogmat chrystologiczny a wydarzenie zmartwychwstania. Wokół zapomnianej relacji

100%

Strzelczyk G.

Verbum Vitae

|

2009

|

vol. 15

325-342

PL

L’evento della risurrezione non è di certo il terna centrale della riflessione cristologica odierna. È così nonostante un recupero sostanziale della coscienza circa il molo storico della risurrezione nella nascita del cristianesimo. L’articolo propone un riesame della relazione tra l’evento della risurrezione e la sua conseguenza primaria – la presenza salvifica di Cristo vivente – e il dogma cristologico. Questo avviene in tre tappe. Dapprima viene posta la domanda circa il molo della risurrezione nella formazione della memoria della comunità dei discepoli. In secondo luogo si considera come il cristianesimo primitivo ha vissuto e celebrato la presenza del Vivente. Infine viene esaminato il passaggio tra una cristologia espressa nelle categorie esistenziali e quella del dogma (con una forte componente metafisica). In questo modo viene abbozzato un percorso possibile per un rafforzamento del legame evento (della risurrezione) - dogma (cristologico).

11

Prawdziwa tożsamość Jezusa. Polemika z Gezą Vermesem

89%

Skierkowski M.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2010

|

vol. 63

|

issue 4

EN

The text regards a polemic against Geza Vermes, an Jewish scholar, which was translated into Polish and was entitled Twarze Jezusa (Kraków 2008) presented the historical Jesus as a Palestinian charismatic healer and a teacher of simple religiosity. The first disciples of Jesus transferred his message from its Semitic context to the primarily Greek-speaking pagan Mediterranean world where shortly after he became a divine figure. Beginning with the divine figure of Christ presented in the most recent Gospel, namely the Gospel of John, Geza Vermes goes successively back to earlier accounts of the New Testament in order to reveal finally the allegedly true figure of Jesus hidden beneath the oldest Gospels. In the opinion of Marek Skierkowski the method used by Geza Vermes is not adequate and therefore it leads to so false conclusions.

12

Jan Paweł II jako nauczyciel mariologii i maryjności

89%

Napiórkowski S. C.

Roczniki Teologiczne

|

2020

|

vol. 67

|

issue 2

77-97

EN

According to the methodological principle, the correct interpretation of John Paul II (not only him) suggests taking into account the broader context of his statements. In the presentation of the Pope’s Mariology and Marian devotion, he focuses on what is more or less astonishing. John Paul II used the “Treaty” of St. Louis Grignion de Montfort. He never argued with him, never criticized him, but he did not take over everything. John Paul II consistently teaches the Mariology of Vatican II, not the Mariology of Grignion; strongly promotes the prayer of the rosary, incl. in Rosarium Virginis Mariae, but calls for contemplation of the Mysteries of our faith, which are recalled in it; she appeals and asks people not to be satisfied with simply pray the Rosary.

PL

Zgodnie z metodologiczną zasadą poprawna interpretacja Jana Pawła II (nie tylko zresztą jego) postuluje uwzględnianie szerszego kontekstu jego wypowiedzi. W prezentacji mariologii i maryjności papieża koncentruję się na tym, co budzi mniejsze czy większe zadziwienia. Jan Paweł II korzystał z Traktatu św. Ludwika Grigniona de Montfort. Nigdy z nim nie polemizował, nigdy go nie krytykował, ale nie wszystko przejmował. Jan Paweł II konsekwentnie wykłada mariologię Vaticanum II, a nie mariologię Grigniona. Zdecydowanie promuje modlitwę różańcową, m.in. w Rosarium Virginis Mariae, ale apeluje o kontemplację przypominanych w nim misteriów naszej wiary. Apeluje i prosi, by nie poprzestawać na samym odmawianiu różańca.

13

Egzystencjalna aplikacja dogmatu na przykładzie Thomasa Mertona

75%

Strumiłowski J. P.

Polonia Sacra

|

2015

|

vol. 19

|

issue 4

EN

The contemporary theology puts a stress on the existential dimension of the faith. The great theological works of the last century focus on the anthropological aspect of the faith which has been shown by the works of Karl Rahner, Hans Urs von Balthasar and others. The theology does need to have roots in the human existence, for it begins in the reading of the Revelation concretised in the human life. Unfortunately, the dogmas are very often considered by Catholics as abstractive formulas hardly linked with the inner life. The contemporary theological proposals, thanks to some implantation in so-called anthropological turn, seem to be really closer to the life. However, in spite of their existential direction, they remain products of intellectual speculations. In this context (i.e. tendency to join the faith teaching with the practice) the theology of the mystics and spiritual masters seems to be very useful since they did not practise the theology professionally but yet were perfect theologians thanks to their experience. T. Merton was one of such masters. His writings show how the theology explaining the fundamental dogmas (like Trinitarian or Christological dogmas) may be not so much a doctrinal investigation as a spiritual experience. Moreover, such theology is very strongly harmonised with the daily experience of the world and that is why it may help us accept the truths of the faith in the way they lead us to a deep spiritual experience.

PL

Współczesna teologia kładzie bardzo silny akcent na egzystencjalny wymiar wiary. Wielkie prace teologiczne ubiegłego wieku skupiają się na antropologicznej sferze wiary. Unaoczniają nam to chociażby dokonania takich teologów jak Karl Rahner czy Hans Urs von Balthasar. Teologia bowiem potrzebuje zakorzenienia w ludzkiej egzystencji, gdyż rodzi się ona w wyniku odczytania objawienia konkretyzującego się w życiu ludzkim. Niestety bardzo często dogmaty są traktowane przez katolików jako abstrakcyjne formuły mające niewielki związek z życiem duchowym. Współczesne propozycje teologiczne poprzez zakorzenienie w tzw. zwrocie antropologicznym rzeczywiście zdają się bliższe życiu. Niemniej jednak, pomimo swojego egzystencjalnego ukierunkowania, pozostają one nadal w dużej mierze produktem intelektualnych rozważań. W tym kontekście (dążenia do zespolenia nauki wiary z praktyką życia) bardzo cenna wydaje się teologia mistyków i mistrzów duchowych, którzy nie zajmowali się profesjonalnie tą dziedziną, a jednak dzięki swojemu doświadczeniu duchowemu byli doskonałymi teologami. Jednym z takich mistrzów był Thomas Merton, którego zapiski pokazują, w jaki sposób teologia wyjaśniająca podstawowe dogmaty chrześcijańskie, takie jak dogmat trynitarny i chrystologiczny, może być nie tyle rozważaniem doktrynalnym, ile opisem doświadczenia duchowego. Ponadto tego typu teologia jest bardzo ściśle zharmonizowana z codziennym doświadczeniem świata, przez co może nam pomóc tak przyjmować prawdy wiary, by to przyjęcie prowadziło do głębokiego doświadczenia duchowego.

14

Syn jako rozdarta zasłona. Misteria Jezusa w ujęciu J. Ratzingera–Benedykta XVI

75%

Szymik J.

Collectanea Theologica

|

2020

|

vol. 90

|

issue 4

109-123

PL

Kwestią objawienia prawdy o Bogu przez Wcielonego Syna zajmowało się w dziejach chrześcijaństwa wielu teologów. Ale prezentowane tu tezy J.Ratzingera/Benedykta XVI – Ojciec widziany dzięki "rozdarciu zasłony" Syna - interpretowane w aspekcie wyzwań teologiczno-kulturowych najnowszych, są oryginalne i wyjątkowe na tle teologii systematycznej ostatnich stu lat. Poznanie teologiczne jest tu metodologicznie ściśle wiązane z naśladowaniem Jezusa. Akcentuje nierozerwalną i wzajemną zależność naukowej teologii z chrześcijańską praxis, chrystologicznej hermeneutyki z egzystencjalną postawą wiary. Intelektualne i duchowe zrozumienie tajemnicy Jezusa zależy od zażyłości z Nim i na tej drodze rośnie: tylko Syn może pokazać Ojca, ponieważ Go zna w sposób, który definiuje Jego egzystencję jako Syna. Wewnątrztrynitarna rozmowa z Ojcem – modlitwa Syna, Jego synostwo-posłuszeństwo znajduje w historii swój cielesny wyraz, a człowieczeństwo Jezusa, którego kulminacją staje się krzyż, pozostaje Jego modlitwą. Ziemskie życie i Pascha Jezusa wprowadza w ludzkie, niejasne pojęcie Boga doświadczenie miłującego Ojca, czyniąc tym samym bieg dziejów definitywnie sensownym i spełnionym, a wiarę zasadną.

15

Chrystologiczna koncentracja w nauce św. Ambrożego z Mediolanu

75%

Młotek A.

Vox Patrum

|

1984

|

vol. 6

249-267

EN

Wenn man die Schriften des hl. Ambrosius in chronologischer Ordnung untersucht, kann man bemerken, dass er originelle Lehre uber das geistige Leben des Menschen geschaffen hat.

16

Związek między chrystologią a teorią praw natury w traktacie Euzebiusza z Cezarei "Przeciwko Hieroklesowi"

75%

Tondera A.

Vox Patrum

|

2012

|

vol. 57

713-725

EN

The apologetic treatise Against Hierocles is a polemical reply of Eusebius of Caesarea to an antichristian work of Sossianus Hierocles who drew a comparison between Apollonius of Tyana and Christ. The philosophical aspect of the Eusebius’ polemics contains his critique of the image of Apollonius as a „divine man” in the Philostratus’ The Life of Apollonius of Tyana. Eusebius negates the alleged divinity of the hero of Philostratus on the ground of the providential conception of the world, according to which human nature, in virtue of the order established by the Providence, is not able to rise to divine because of its limits. An approach of both natures is possible solely through a mission of a being that belongs to the heavenly sphere and is illuminated and sent by God. Only the envoy of heavens, who brings the salvation to the whole human race and leaves „the effects of eternal divinity” to people, can be really considered divine.

17

Struggling with christology: Apolinarius of Laodicea and st Gregory of Nyssa

75%

Orton R.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 68

243-251

PL

Spór między Apolinarym z Laodycei i Grzegorzem z Nyssy, mający miejsce w 380 r. i dotyczący dzieła tego ostatniego: Antirrheticus adversus Apollinarium, może być postrzegany jako istotny krok w rozwoju chrystologicznego nauczania Kościoła. Pogląd Apolinarego, że odwieczny Logos zajął miejsce ludzkiego umysłu Jezusa Chrystusa, miał na celu ustanowienie jedności Jego osoby, zapewniając podstawę bytowej ciągłości między drugą Osobą Trójcy Świętej i Chrystusem w jego dwóch naturach. Słusznie chciał on przeciwdziałać wszelkiej sugestii rozdziału między ludzką i boską naturą („dwoma Chrystusami”), którą postrzega, jako nieuchronnie prowadzącą do „adopcyjnego” ujęcia Chrystusa jako człowieka „wypełnionego Bogiem” – stawiałaby ona tym samym Chrystusa na tym samym poziomie co proroków Starego Testamentu i jako taka nie mogłaby stanowić podstawy odpowiedniej soteriologii. Grzegorz z kolei przekonująco dowodzi, że chrystologia „wcielonego umysłu” Apolinarego oznaczałaby, że Jezus Chrystus nie był w pełni człowiekiem, a zatem nie może zbawić ludzkości. Jednak w obliczu zarzutów Apolinarego, nie może on dać odpowiedniego wyjaśnienia jedności Chrystusa w czasie Jego ziemskiego życia. Pozostawia bez odpowiedzi zarzuty Apolinarego odnośnie do „rozdzielającej” chrystologii, przez to, że w rezultacie przesuwa pełną jedność Chrystusa, aż do czasu po Jego uwielbieniu, kiedy to Jego boskość ogarnęła człowieczeństwo i usunęła wszystkie Jego ludzkie cechy w taki sam sposób, jak wody morza wchłaniają ocet wlany do niego. Na tej podstawie był potem oskarżany, anachronicznie, ale nie w sposób nieuzasadniony, o przyjmowanie nestoriańskiej (sformułowanej później przez Nestoriusza) wizji Chrystusa przed jego uwielbieniem i o pogląd monofizytyzmu po nim. Zarówno, troska Apolinarego o jedność Chrystusa, jak i Grzegorza z Nyssy o sformułowanie: „to, co nie zostało przyjęte, nie zostało zbawione” (wyrażenie Grzegorza z Nazjanzu), stały się istotnymi elementami, w oparciu o które siedemdziesiąt lat później powstała definicja chalcedońska.

EN

The argument in the 380s between Gregory and Apolinarius, as set out Gregory’s Antirrheticus adversus Apolinarium, can be seen as a significant step in the development of the Church’s Christological teaching. Apolinarius’s notion that the eternal Logos took the place of Jesus Christ’s human mind is designed to establish the unity of his person, by providing a basis for the ontic continuity between the Second Person of the Trinity and Christ in his two natures. Commendably, he wants to counter any suggestion of separation between the human and divine natures (“two Christs”), which he sees as inevitably leading to an “adoptionist” view of Christ as a “God-filled man”; that would put Christ on the same level as the Old Testament prophets and could not form the basis of an adequate soteriology. Gregory argues convincingly however that Apolinarius’s “enfleshed mind” Christology would mean that Jesus Christ was not fully human and could not therefore save humankind. But in the face of Apolinarius’s challenge he cannot give an adequate account of Christ’s unity during his earthly career. He remains open to Apolinarius’s charge of a “divisive” Christology by in effect postponing the complete unity until after Christ’s glorification, when his divinity overwhelmed his humanity and removed all his human characteristics, in the same way as the water of the sea overwhelms a drop of vinegar dropped into it. On this basis he has, anachronistically but not unreasonably, been accused of taking a Nestorian view of Christ before his glorification and a monophysite one after it. Both Apolinarius’s stress on the unity of Christ and Gregory’s on the notion that ‘what is not assumed is not healed’ (Nazianzen’s phrase) were essential elements in what emerged seventy years later in the Chalcedonian definition.

18

Chrystologia biblijna – pogańskie litery. Na przykładzie chrześcijańskiego centonu „De Verbi Incarnatione”

71%

Piątek M. K.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2019

|

vol. 72

|

issue 2

EN

This article presents the Christology of the cento De Verbi Incarnatione. Its main aim is to present the way in which the cento’s author makes use of fragments of Virgil’s works to create Christian theology in his poem. Does he only use the letters, or does he also use the context that appears on the pages of the Aeneid, Eclogues, and Georgics? In order to find similarities and differences between De Verbi Incarnatione and Virgil’s poems, the following four fragments that present Biblical Christology have been subject to analysis: Luke 2 : 7, Genesis 3 : 6, John 10 : 30, and John 14 : 6.

PL

Artykuł prezentuje chrystologię centonu De Verbi Incarnatione. Jego głównym celem jest ukazanie sposobu, w jaki centonista wykorzystuje fragmenty dzieł Wergiliusza do stworzenia chrześcijańskiej teologii w swoim poemacie. Czy używa tylko liter, a może korzysta również z kontekstu, który pojawia się na kartach Eneidy, Bukolik i Georgik. W poszukiwaniu podobieństw i różnic pomiędzy De Verbi Incarnatione a poematami Wergiliusza zostaną przeanalizowane cztery fragmenty, które prezentują biblijną chrystologię – Łk 2, 7, Rdz 3, 6, J 10, 30, J 14, 6.

19

„Mysterium” w euchologii hiszpańsko‑mozarabskiej: od epistemologii liturgicznej do eklezjalnej praxis

71%

Roszak P.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2015

|

vol. 68

|

issue 1

EN

One of the characteristics of the Hispanic euchology is its focus on the mystery known, mediated and participated in the rite by faith. This tri-partite division will determine our reflection on mystery. First, Mozarabic Rite is oriented ad consideranda divinis Mysteriis sacramenta. It is very typical for this rite this verbal unit between mystery and sacrament, which establishes the appropriated hermeneutical coordinates for the liturgical epistemology. These two terms are not already synonyms, since they indicate two different aspects, external (sign) and internal (salvific reality), mediating in rite. Liturgical actio opens up space and time so that, under visible signs, one can discover the invisible mystery. Second, for Mozarabs, the mystery is not so much a reminder of the unknowability of God but means his Trinitarian revelation. Finally, the Hispanic euchology is marked by concern for adequately celebrating mysteriis solemnitatis, the grace of sacraments, and intends to hold the odore fragrantia of mystery in the rite. The Christian life is view as the bringing of mysteries which God wanted to share with man. It introduces the ecclesial paradigm of wisdom, which entails liturgy comprehended by Mozarabs as arcanum Christi.

PL

Jedną z charakterystycznych cech hiszpańskiej euchologii jest jej akcent położony na misterium poznawane, przekazywane i partycypowane w rycie przez wiarę. Ten trójpodział wyznacza rytm refleksji nad pojęciem tajemnicy w rycie hiszpańsko-mozarabskim, który został przedstawiony w niniejszym artykule. Dlatego przede wszystkim zostało ukazane, że liturgia mozarabska jest ukierunkowana ad consideranda divinis Mysteriis sacramenta. To słowne połączenie terminów mysterium oraz sacramentum jest charakterystyczne dla tego rytu i ustanawia właściwe współrzędne hermeneutyczne dla epistemologii liturgicznej. Te dwa pojęcia nie są jeszcze synonimami, a bardziej wskazują na dwa różne aspekty: zewnętrzny (znak) oraz wewnętrzny (rzeczywistość zbawcza mediatyzowana w rycie). Liturgiczna actio otwiera przestrzeń i czas, aby w widzialnych znakach uczestnik liturgii odkrywał niewidzialną rzeczywistość. Po drugie, dla mozarabów misterium nie wyraża jedynie prawdy o niepoznawalności Boga, lecz wskazuje na Jego trynitarne odsłonięcie, objawienie. Wreszcie, euchologia hiszpańska jest naznaczona troską o adekwatne świętowanie mysteriis solemnitatis, co można tłumaczyć jako łaskę sakramentalną oraz o zachowania odore fragrantia mysterium. Życie chrześcijańskie jawi się w tej perspektywie jako przeżywanie tajemnic, które Bóg zechciał dzielić z człowiekiem. Wprowadza to eklezjalny paradygmat mądrości, który obejmuje liturgię rozumianą jako arcanum Christi.

20

Typologie chrystologiczne, czyli Orygenesa próba odpowiedzi na pytanie, Kim jest Jezus? : na podstawie komentarzy i homilii do ewangelii synoptycznych

63%

Zborowski M.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2015

|

issue 22

367-386

EN

What can be said about Jesus while gazing at the Old Testament? The answer is provided by Origen who rereads the figures of the Old Covenant, and in an extremely precise and totally original way discovers in them the promised Messiah. Typological exegesis becomes for this Alexandrian the source of knowledge of Jesus Christ, his humanity, work, themes, missions, as well as ways to recognize him in his everyday life and establish a closer relationship with him.

Refine search results

Sumienie a doskonałość chrześcijańska. Wybrane elementy aspektu chrystologicznego

Granice chrześcijańskiej chrystologii w świetle deklaracji Dominus Iesus

Chrystologia sercańskich Konstytucji

Eriugeny koncepcja powrotu: dzieło natury czy łaski?

Chrystologiczna koncepcja nadziei w Listach Ignacego z Antiochii

Wieloznaczne słownictwo w chrystologii Nowego Testamentu

Chrystologia Ewangelii Marka

Chrystologia Pawła w egzegezie współczesnej

Wierność Chrystusa

Dogmat chrystologiczny a wydarzenie zmartwychwstania. Wokół zapomnianej relacji

Prawdziwa tożsamość Jezusa. Polemika z Gezą Vermesem

Jan Paweł II jako nauczyciel mariologii i maryjności

Egzystencjalna aplikacja dogmatu na przykładzie Thomasa Mertona

Syn jako rozdarta zasłona. Misteria Jezusa w ujęciu J. Ratzingera–Benedykta XVI

Chrystologiczna koncentracja w nauce św. Ambrożego z Mediolanu

Związek między chrystologią a teorią praw natury w traktacie Euzebiusza z Cezarei "Przeciwko Hieroklesowi"