Search results

1

Exploring Myths: A Key to Understanding Igbo Cultural Values

100%

Ogbujah C.

Dialogue and Universalism

|

2015

|

issue 2

57-67

EN

Although the cultural values of the Igbo of South-East Nigeria are multiple and di-verse, research seems to have identified a seminal link between most of them to the much touted sense of communality. In communality, the sheer strength and vivacity of the Igbo spirit is magnificently showcased, and in it there is a concrete as-semblage of the Igbo mythology. In this paper the Igbo myths of the origin of mankind and death are explored to evaluate their rich meaning-contents, their significant influence on the religious-cultural, and, in consequence, the whole gamut of the traditional people’s worldview was duly x-rayed. In conclusion, observations were presented which indicate that even the contemporary Igbo pathways are not bereft of the daunting influences of ancient myths.

2

Zarys fenomenologii solidarności: O genezie konstytuowania się grup

72%

Płotka W.

Studia Philosophiae Christianae

|

2018

|

vol. 54

|

issue 4

27-51

EN

The article is an attempt at a phenomenology of solidarity as a social phenomenon. The author differentiates subjective and intersubjective solidarization, and he emphasizes that the latter concerns the process of the constituting of a group. The article is divided into three main parts. In the first part, so-called bridge problem is analysed. The problem concerns a justificatory transition of the analysis from subjective solidarization to the intersubjective one. A point of departure are here theories of Ingarden and Father Tischner. Next, the author presents a description of the structure and elements of solidarity as elements of a complex act. At this basis, the author formulates an outline of an alternative approach to solidarity, namely as the constituting groups, and as a relation to the world as a common world.

PL

Artykuł jest próbą sformułowania fenomenologii solidarności jako zjawiska społecznego. Autor odróżnia solidaryzację subiektywną od intersubiektywnej, podkreślając, że w tym drugim przypadku ma się do czynienia z konstytucją grup. Artykuł jest podzielony na trzy zasadnicze części. W pierwszej z nich analizuje się tzw. problem mostu, czyli prezentuje się zasadność przejścia od analizy solidaryzacji subiektywnej do intersubiektywnej. Punktem wyjścia są przy tym teorie Ingardena i Tischnera. Następnie prezentuje się opis struktury i elementów solidarności jako aktu złożonego. Na tej podstawie autor formułuje zarys alternatywnego ujęcia solidarności jako konstytucji grup i odniesienia się do świata jako wspólnego.

3

Wspólnotowi, choć samotni. Paradoksy Ortegowskiej filozofii życia

58%

Domeracki P.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia

|

2015

|

vol. 40

|

issue 1

EN

José Ortega y Gasset’s philosophy, regardless of its actual specific weight and a diversity of opinions which are delivered about it, does not stop occupying the following generations of researchers’ attention, not losing in attractiveness and seeming to be very current as well, and also universally important and significant. The vitalism of this philosophy, thanks to combining it with ratio, stands above a mediocrity of overview, protecting successfully against a superficial judgement and melting into impressive aphoristics. Life – both object and subject of Ortega’s philosophy, marked by ambivalence and complexity, with necessity makes the same as it the philosophy distilled from it. To the substantial attributes of life at Ortega belong communality, on the one hand, and loneliness on the other. There is a numerous of premises which are a sign of the communion dimension of life. There are so many arguments, however, for the lonely character of it. The main issue the article is concentrated on is a thesis that Ortega y Gasset belongs to the biggest-ever and the most interesting philosophers of loneliness, developing or even more – bringing to a culmination of the centuries-old tradition of struggling with existential determination of the essence of loneliness, that leads to acknowledgment of loneliness as an essential attribute of the human life.

PL

Filozofia José Ortegi y Gasseta, niezależnie od jej rzeczywistego ciężaru gatunkowego i opinii, jakie na jej temat krążą, nie przestaje zajmować uwagi kolejnych pokoleń badaczy, nie tracąc na atrakcyjności i wydając się przy tym niezwykle aktualną, a do tego uniwersalnie ważną i doniosłą. Witalizm tej filozofii, dzięki pożenieniu go z ratio, wybija ją ponad przeciętność oglądu, chroniąc udanie przed powierzchownym sądem i rozpływaniem się w efektownej aforystyce. Życie – zarazem przedmiot i podmiot Ortegowskiej filozofii, naznaczony ambiwalencją i złożonością – z konieczności taką samą czyni destylowaną z niego filozofię. Do zasadniczych określników życia należą u Ortegi wspólnotowość z jednej i samotność z drugiej strony. Istnieje wiele przesłanek świadczących o wspólnotowym wymiarze życia. Równie wiele jest jednak argumentów za tym, że ma ono raczej samotnościowy charakter. Tym, na czym przede wszystkim koncentruje się artykuł, jest teza, że Ortega y Gasset należy do największych w dziejach i najciekawszych filozofów samotności, rozwijających – a nawet więcej, i to znacznie – i doprowadzających do kulminacji wielowiekową tradycję zmagań z egzystencjalnym określaniem istoty samotności prowadzącej do uznania samotności za istotowy określnik egzystencji.

4

Topicality of John Paul II’s Pedagogical Message

58%

Rynio A.

The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II

|

2012

|

vol. 2

|

issue 1

PL

The purpose of this study is to outline the sources and aspects of the time- surpassing topicality of the Pope’s vision of integral education apparent in his anthropological, permeated with faith, reflection on man. In his vision, the internal perception conditions the integral education of man. The research confirms the thesis that the Pope’s pedagogy assumes an “adequate anthropology” and opens the human heart to the objective order of truth, including truth about Christ as “the centre of the universe and of history” (Redemptor hominis, 1) and to the fundamental truth about man. The Pope’s pedagogy with its anthropological grounding is topical due to the fact that it offers, contemporary times permitting, a complete vision of human education. This vision goes against the culture of lost faith, dehumanisation, nihilism, and existential cynicism, and also against axiological relativism. In this vision, science, technology, art, peace, justice, God, true religion, nature, grace, faith, hope and love are not in complementary distribution, but complement each other. The timeless source of the topical quality of the Pope’s pedagogical message appears to reside in the compatibility and completeness of the human image it provides. It investigates the complex matter of education and the individual story of shaping personalities of outstanding individuals. With due respect and unanticipated amazement, it also provides an outline of the Catholic interpretation of education and the human condition.

Refine search results

1 Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia

1 Dialogue and Universalism

1 Studia Philosophiae Christianae

1 The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II

1 2018

2 2015

1 2012

1 Domeracki P.

1 Ogbujah C.

1 Płotka W.

1 Rynio A.

Exploring Myths: A Key to Understanding Igbo Cultural Values

Zarys fenomenologii solidarności: O genezie konstytuowania się grup

Wspólnotowi, choć samotni. Paradoksy Ortegowskiej filozofii życia

Topicality of John Paul II’s Pedagogical Message