Search results

1

Theater and Communitas: Introduction

100%

Sajewska D.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

issue 3(278)

10-14

EN

Introduction to the essay cluster "Theater and Communitas."

2

Czarne protesty Doświadczenia społeczne jako podstawa communitas kobiet

89%

Ostaszewska A.

Pedagogika Społeczna

|

2017 (R. XVI)

|

issue 4(66)

117-132

PL

„Czarne protesty” to określenie manifestacji kobiet w Polsce, które od października 2016 roku organizowane są w całym kraju na znak sprzeciwu wobec antykobiecej polityki rządu i próby zaostrzenia prawa aborcyjnego. Dnia 3 października 2016 roku przeciwko zaostrzeniu prawa aborcyjnego w Polsce protestowały kobiety (i mężczyźni) nie tylko w Warszawie, Krakowie, Łodzi czy Wrocławiu. Strajki Kobiet odbyły się w ponad 140 miastach i wsiach polskich. Nie były wydarzeniem ani przypadkowym czy jednorazowym, ani też niewidocznym medialnie lub elitarnym społecznie. W niniejszym artykule proponuję interpretację tych sprzeciwów, wykorzystując dwa pojęcia:doświadczenie oraz communitas .

EN

„Black protests” is the term of women’s protests in Poland, which have been organized nationwide since October 2016 as a sign of opposition to anti-female government’s policy and its attempts to exacerbate abortion law. On October 3, 2016, women (and men also) protested not only in Warsaw, Cracow, Lodz or Wroclaw. Women’s strikes took place in over 140 towns and villages in Poland. In this article I propose an interpretation of black protests using two concepts: experience and communitas .

3

Liminalność jako doświadczenie terenowe w badaniu grupy bezdomnych Polaków w Brukseli

89%

Mostowska M.

Przegląd Socjologii Jakościowej

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

42-65

PL

Migranci z Europy Środkowo-Wschodniej stanowią coraz większą część populacji osób bez dachu nad głową w miastach zachodniej Europy. Kulturowe aspekty podwójnej marginalizacji tych grup można rozpatrywać w ujęciu opozycji communitas i„struktury społecznej” zaproponowanej przez Victora Turnera. Dzięki materiałom zebranym podczas wielokrotnych powrotów w teren, opisuję przejawy istnienia communitas w relacjach wewnątrzgrupy: niechęć do ustrukturyzowania hierarchii w grupie, wzajemność, fizyczną bliskość i intymność, wspólny język i rytuały konsumpcji alkoholu. W relacjach grupy z otoczeniem liminalność objawia się zawłaszczaniem przestrzeni publicznej, praktykami czasowego odwrócenia statusów, wchodzeniem w role osób posiadających „mądrość życiową” oraz obawami przechodniów przed skalaniem kontaktem z bezdomnymi. Interpretacja ta pozostawia jednak wątpliwości co do stosowania określeń Turnera jako kategorii narzuconych z pozycji dominacji, wzmacnianej własnymi emocjonalnymi doświadczeniami z pracy terenowej.

EN

Migrants from Central and Eastern Europe constitute a growing part of rough-sleeping population in the Western European cities. Cultural aspects of their multiple marginalization can be analyzed with the use of the opposition of communitas and “social structure” introduced by Victor Turner. Using extensive field material gathered during recurrent visits to the field, I show the manifestations of communitas within a group of Polish homeless in Brussels: reluctance to form hierarchical relationships, reciprocity, physical closeness and intimacy, shared language practices, and alcohol consumption rituals. Group’s interactions with the surrounding suggest further attributes of its members as being in a liminal stage: taking over the public space, practices of status reversal, taking roles of wise tricksters, and passers-by’s fears of contact with them. That description leaves doubts, however: Turner’s opposition is imposed from a position of power. This interpretation is further inflated by personal emotional experiences from the fieldwork.

4

O liminalitě, communitas a dotecích Absolutna : Fenomenologie ultravytrvalostního sportu

88%

Jetmarová J.

Český lid: etnologický časopis (Český lid: Ethnological journal)

|

2017

|

vol. 104

|

issue 1

53-70

CS

Studie předkládá fenomenologickou interpretaci psychofyzické zkušenosti ultravytrvalostních sportovců. Je postavena na etnografii změněných stavů vědomí, jichž mohou lidé na dlouhých tratích dosahovat. Extrémně dlouhé tratě nahlíží jako liminoidní prostory, v jejichž rámci se na základě intersubjektivně sdílené zkušenosti jiného formuje společenství s rysy turnerovské communitas. Studie vychází z perspektiv fenomenologické antropologie, teoreticko-metodologicky staví primárně na fenomenologii tělesnosti a vnímání Merleau-Pontyho. Dochází k závěru, že některé stavy, jichž lidé na extrémně dlouhých tratích dosahují, se blíží náboženské zkušenosti, a že v této perspektivě lze ultravytrvalostní sporty interpretovat jako sekularizovanou formu pouti, re-liminalizující se časo-prostory, jež mohou v mnoha ohledech překračovat hranice toho, jak je sport obvykle naší disciplínou vymezován a interpretován. Text je výsledkem dlouhodobého terénního výzkumu mezi ultravytrvalostními sportovci.

5

Cambios Sociales, Cuerpo, Género Y Communitas En Las Obras De La Fura Dels Baus

87%

Kacprzak K.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2018

|

issue 58(1) Filologia

106-117

ES

La Fura dels Baus, una de las agrupaciones artísticas más longevas de la España democrática, debe ser estudiada como un fenómeno cultural y sociológico. Articulando ansias de la sociedad posfranquista, largo tiempo reprimidas, el grupo gozó de una popularidad que no se debió solamente a su calidad artística. Forman un conglomerado sui generis: la poética del grupo, su problemática “ideología” y su cambiante discurso del género. Intentamos demostrar cómo la compañía ayudó a superar algunos de los mayores traumas de la sociedad posfranquista, polemizando de paso con Mariët de Korver sobre si la compañía ha logrado, o no, devolverle a los españoles, el llamado “sentido de la communitas”.

EN

La Fura dels Baus, a theatre group born with Spain’s transition to democracy, inspires both the culture criticism and social science research. They became one of the channels venting the long suppressed fears of post-Franco society and thus exerted influence far beyond the reach of their performance. This, rather eclectic assembly of teasers include the poetics, controversial ideology, and transformation of their status from a gender perspective. The author aims to examine the role of the troupe in the process of overcoming the traumas the post-Franco society had experienced. And she argues with Mariët de Korver about the ‘sense of belonging’ - if the troupe succeeded in restoring the so-called ‘communitas’ to the Spanish.

PL

La Fura dels Baus, jedna z najdłużej istniejących grup teatralnych w demokratycznej Hiszpanii, powinna być analizowana jednocześnie jako zjawisko kulturowe i socjologiczne. Stała się jednym z kanałów komunikujących długo tłumione lęki społeczeństwa postfrankistowskiego oraz zdobyła popularność wynikającą nie tylko z jakości jej spektakli. Na ciekawego rodzaju konglomerat składają się: poetyka grupy, jej problematyczna „ideologia” oraz zmiany jej statusu z perspektywy gender. Autorka tekstu starała się wykazać, jak zespół wspomógł proces pokonywania traum w społeczeństwie postfrankistowskim oraz polemizuje z Mariët de Korver nt. czy grupie udało się przywrócić Hiszpanom tzw. „poczucie przynależności do communitas”.

6

Taniec w kręgu: nowe i dawne communitas

75%

Nowicka E.

Prace Etnograficzne

|

2014

|

vol. 42

|

issue 2

147–171

EN

Circle dances are observed in various cultures and times. The paper indicates certain social, political and situational contexts of the phenomenon of communal circle dances in remote territories: Catalonia, Balcans, Sakha (Yakutia), Buriatya and USA. The author offers an interpretation of chosen cases in terms of Victor Turner’s concept of communitas. During the communal dances – sardana, corlu mari, yokhor, osuokhai and ghost dance – the idea of community, equality and unity is dominating over social structure divisions and resulting in forming the psychological and social communitas. This is why all analysed circle dances arise in the context of serious menace and destruction of ethnic integrity. Being together in a very literal sense through physical closeness during the same motoric behaviours, common singing produces feeling of power and unifications, reinforcing social identity and affirmation to a group. Circle dances are analysed in association with attempts to preserve group cultural and oft en even biological integrity.

7

Taniec w kręgu: nowe i dawne communitas

75%

Nowicka E.

Politeja : Pismo Wydziału Studiów Miedzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego

|

2014

|

issue 5(31/1)

217-241

EN

Circle dances are observed in various cultures and times. The paper indicates certain social, political and situational contexts of the phenomenon of communal circle dances in remote territories: Catalonia, Balcans, Sakha (Yakutia), Buriatya and USA. The author offers an interpretation of chosen cases in terms of Victor Turner’s concept of communitas. During the communal dances – sardana, corlu mari, yokhor, osuokhai and ghost dance – the idea of community, equality and unity is dominating over social structure divisions and resulting in forming the psychological and social communitas. This is why all analysed circle dances arise in the context of serious menace and destruction of ethnic integrity. Being together in a very literal sense through physical closeness during the same motoric behaviours, common singing produces feeling of power and unification, reinforcing social identity and affirmation to a group. Circle dances are analysed in association with attempts to preserve group cultural and often even biological integrity.

8

The Communitas of Mourning: Women in Black and Dah Teatar between War Protest and Theater

75%

Biberstein S.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

issue 3(278)

99-121

EN

In wartime and post-war situations, the opposition of friend and enemy—based on national divisions—often condemns the dead “enemies” to be ungrievable. To grieve for the excluded others in such times means to break with the friend-enemy opposition. This article examines how the friend-enemy opposition is broken in the case of the actions of Women in Black and Dah Teatar in the context of the civil war in Yugoslavia. By analyzing the vigils of Žene u crnom (Women in Black) in Belgrade and the play Priča o čaju (The Story of Tea) by Dah Teatar, the author discusses the particular strategies through which grief was made possible beyond the friend-enemy opposition and how these strategies open a communitas of mourning. The term “communitas of mourning” refers to the concept of grievability, proposed by Judith Butler in Frames of War.

9

Toward Theatrical Communitas

75%

Sajewska D.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

issue 3(278)

15-56

EN

The term communitas, introduced into anthropological discourse by Victor Turner in the late 1960s, returned to humanist debates at the threshold of the twenty-first century by way of Roberto Esposito. Referring to Esposito’s concept of communitas, this essay brings out the anthropological tradition in thinking about the common, which Esposito had marginalized. The present author emphasized the importance of processuality and antistructural dimensions of egalitarian forms of togetherness, along with their potential to liberate human capacities of creativity. Examining the relation between munus and ludus, she shows theatricality residing immanently in the root of communitas. Focusing on the aesthetic and creative dimensions of togetherness helps in detecting multiple forms of commonality, and indicates various models of theatrical communitas. Exploring a nonnormative, transformative potential in experimental theater (Jerzy Grotowski, Sarah Kane, Ron Athey, Krzysztof Garbaczewski), she emphasizes collective, temporal, and excessive natures of theater that eschews the market-driven economy, along with the importance of a transversal communitas where the human being is only one of many actors. Some threads of the argumentation are expanded upon in a conversation with Leszek Kolankiewicz, included as an appendix.

10

„Jestem sobie przedszkolaczek, nie grymaszę i nie płaczę” – pasowanie na przedszkolaka jako rytuał przejścia

75%

Jeziński M.

Kultura i Edukacja

|

2013

|

issue 1(94)

82-100

EN

Anthropological concept of rites the passage in the sphere of pre-school education was applied in the paper. In the case of the ritual of appointing as preschool child one faces specific ritual as regards the place in which it takes place (kindergarten institution) and persons to which it is applied (children at the age of 3 and 4). The aim of a ceremony is socialization of an individual and integration with a group in the first place. Rites of passage share with the analyzed preschool ritual such features as rigid role scheme, structure of a ceremony of ritual actions, functions of a ritual, and the fact that by this ritual integration and cohesion of a group is maintained and the children’s bound with kindergarten workers is augmented. Although the ceremony of appointing as preschool child does not change the status of an individual, it performs important role related to role playing, international functions and the functions set on auto-identification of a child (that stem from group activity). Moreover, by the ceremony the youngest children can show their parents that they learn new abilities, partly different than the ones they experience at their homes. Methodological approach used in the study can be labeled as participant secret observation, close to the “participant-as-observer” category. The ceremony was observed in one of kindergartens in Toruń, in 26 children group, labeled as “Ladybirds”. Field observation was completed, firstly, by the photographic documentation (done during the ritual), secondly, by the ritual scenario (written by the kindergarten teachers), and thirdly, by the interview with the tutor of the observed group of children.

11

Music, Ritual and Community among Romania’s Orthodox Pilgrimages

63%

Bănică M.

Review of Ecumenical Studies Sibiu

|

2015

|

vol. 7

|

issue 3

460-465

EN

More than 20 years after the fall of the Communist regime, we are witnessing the unprecedented development of religious pilgrimage in Romania, a country where, according to the latest census, 84% of the population self-identifies as Orthodox Christian. Apart from the pilgrimages to well-known destinations (Jerusalem, Rome, etc.) organized by the Romanian Patriarchy’s Pilgrimage Bureau, a separate category is the improvised, hybrid pilgrimages, both religious and touristic, organized by individuals using hired minibuses. This paper offers an ethnographic description of a pilgrimage. The focus is on the relationship between music, ritual, the sacred space of the pilgrimage and the public space. Music is used as a barrier and immaterial border to the ritual space, while in its interior it is better suited for the emotional control and the proper management of pilgrims. The analysis of pilgrimages points to new forms of blending of music and ritual, outside established institutional frameworks, as well as to changing notions of pilgrimage, movement, religious practice and piety.

12

Muzyczne aspekty pieszej pielgrzymki Władysława Reymonta na Jasną Górę

62%

Śnieżek B.

Muzyka

|

2019

|

vol. 64

|

issue 2

89-102

EN

For the centenary of the Kosciuszko Uprising, on 5th May 1894, Władysław Reymont, then a 27-year-old beginner writer, joined a pilgrimage from Warsaw’s Praga district to Jasna Góra. His aim was to write a report on the pilgrimage for Tygodnik Ilustrowany weekly. First published in instalments and later as his book debut (A Pilgrimage to Jasna Góra. Impressions and Images, Warsaw 1895), it was favourably received by the critics and earned the young writer some recognition. Reymont’s ethnographic account of the journey to Jasna Góra is a model example of what van Gennep calls the liminal phase of a rite of passage, and of Turner’s communitas. The book also contests some types of discourse and attitudes (Eade, Sallnow), frequently reflected in the musical activity of the pilgrims. By describing the song and music, the author presents both the moods of his journey companions and his own. His text abounds in descriptions of music events, such as meeting a wondering beggar-singer, the May devotions to the Blessed Virgin Mary, as well as a holy mass on Jasna Góra. Reymont’s report also describes the audiosphere of late 19th-century pilgrimages. The author characterises (in a literary fashion) all the sounds and noises that he discovered in the changing soundscape during his journey. He also describes the soundscape of the travelling company itself, on the move and in periods of rest. Group singing allowed the pilgrims from Praga to domesticate the liminal phase of the pilgrim rite, marked by suffering, and make the journey situation familiar as well. Reymont’s Pilgrimage to Jasna Góra demonstrates the writer’s sensitivity to music. He later introduced musical topics in his novels The Peasants and Ferments, while the experience of a pilgrimage recurs in The Peasants as well and in the novelette Mother.

PL

W setną rocznicę insurekcji kościuszkowskiej, 5 maja 1894 roku, dwudziestosiedmioletni, początkujący pisarz, Władysław Reymont, wyruszył wraz grupą pielgrzymkową z warszawskiej Pragi na Jasną Górę w celu napisania reportażu z pielgrzymki do „Tygodnika Ilustrowanego”. Dzieło najpierw opublikowane w odcinkach, następnie jako debiut książkowy (Pielgrzymka do Jasnej Góry. Wrażenia i obrazy, Warszawa 1895) zyskało przychylność krytyków i przyniosło młodemu literatowi rozpoznawalność. Etnograficzny zapis drogi Reymonta na Jasną Górę jest modelowym przykładem fazy liminalnej obrzędu przejścia według van Gennepa oraz Turnerowskiej communitas. Nie brak w nim również świadectw kontestowania niektórych dyskursów i postaw (Eade, Sallnow). Postawy te często ujawniają się w zachowaniach muzycznych pielgrzymów. Ponadto poprzez opisy śpiewu i muzyki autor Pielgrzymki dokumentuje zarówno nastroje kompanii pielgrzymkowej, jak i swoje własne. Jego relacje obfitują także w omówienia wydarzeń muzycznych, takich jak: spotkanie śpiewającego dziada, nabożeństwo majowe, msza na Jasnej Górze. W Reymontowskim reportażu znalazło się również miejsce na opis audiosfery pielgrzymowania z końca XIX wieku. Pisarz na sposób literacki scharakteryzował wszelkie dźwięki, brzmienia i szmery dostrzeżone w zmieniającym się krajobrazie dźwiękowym. Ukazał też pejzaż dźwiękowy samej kompanii, zarówno podczas drogi, jak i w czasie odpoczynku. Poprzez wspólny śpiew grupa z warszawskiej Pragi oswaja naznaczoną cierpieniem fazę liminalną rytuału pielgrzymki, jak również udomowia wędrówkę. Pielgrzymka do Jasnej Góry jest świadectwem wrażliwości muzycznej Reymonta. Wątki muzyczne podjął później w powieściach Chłopi i Fermenty. Do doświadczenia pielgrzymki odwołał się natomiast w Chłopach i noweli Matka.

13

Szkołownia jako kulturowa konceptualizacja Letnich Szkół Młodych Pedagogów

54%

Dembiński M.

Studia z Teorii Wychowania

|

2019

|

issue 1 (26)

41-66

PL

Istotą tej wypowiedzi jest próba wykazania, iż Letnie Szkoły Młodych Pedagogów w swojej autorskiej formie, realizowanej przez Marię Dudzikową, były ukształcającym (Bildung) fenomenem pedagogicznym, a przy tym polifonicznym zjawiskiem kulturowym. Jako fenomen pedagogiczny, odegrały unifikującą i holistyczną rolę w kształtowaniu myśli pedagogicznej rozwijanej w Polsce od 1993 roku. Natomiast jako zjawisko kulturowe, stały się wykonawczymi (performatywnymi) spektaklami rzeczywistości pedagogicznej, które sprowadzam do pojęcia Szkołowni – polifonicznej formy performatywnych gatunków kulturowych wykonań, stanowiących konceptualne podłożę dla liminalnych przemian świadomości jednostek, jak i samej pedagogiki.

EN

The essence of this statement is the attempt to demonstrate, that Summer Schools of Young Pedagogues in his own (original) form, implemented by Maria Dudzikowa, were ukształcającym (Bildung) phenomenon pedagogical, and at the same, a polyphonic cultural occurrence. As a pedagogical phenomenon, played a unifying and holistic role in shaping the pedagogical thought developed in Poland since 1993. As a cultural occurrence, they became executive (performative) spectacles of pedagogical reality, which I bring to the notion of Szkołownia - polyphonic form of performative genres of cultural executive, constituting a conceptual foundation for liminal changes of consciousness of individuals, as well as pedagogy itself.

14

Hudba a rituál

51%

Tyllner L.

Český lid: etnologický časopis (Český lid: Ethnological journal)

|

2016

|

vol. 103

|

issue 4

635-654

EN

Study of rituals can rarely do without the examination of music which constitutes an important non-verbal part of their structure. The process of rituals correlates with music which determines the rhythm of changes. The study is based on field research of the annual spring ritual cycles in Bohemia, Slovakia and Basel, Switzerland, which are compared. Music in rituals can be applied in two forms: as protocolar (becoming the identifi er of the ritual) or arbitrary. The processes of the Shrovetide rituals are interpreted according to Gennepov classifi cation of transitional rituals with the key feature of the liminal (threshold) phase; in the same way Victor Turner’s terms such as communitas and anti-structure are applied.

15

Figures on a Windswept Shore: The Interplay of Aloneness and Communitas in Oral Storytelling

51%

Heinemeyer C.

Paedagogia Christiana

|

2020

|

vol. 1/45

123-135

EN

Storytelling is an artistic practice which is often understood as generating a sense of togetherness, or, to use Victor Turner’s (1969) more specific term, ‘communitas’. Yet in my experience as a storyteller with young people in many contexts, including mental health settings, aloneness is an equally important feature of storytelling gatherings. Many stories feature lonely characters, and telling such stories calls on the teller’s own experiences of being alone. Many listeners appreciate being left alone for the duration of the story, and respond to it privately. Observing this has often brought to my mind the image of the story as a rocky shore, on which the listeners are wandering separately while aware of each other’s presence. In this essay I interweave the story of ‘The Stolen Child’, a fairy tale featuring an isolated young woman, with observations from two youth mental health settings in which I led storytelling workshops. In so doing, I seek to illustrate the interdependence of aloneness and togetherness in oral story-sharing, as encapsulated in Jean-Luc Nancy’s observation (1991, p. 35) that ‘singular beings lean together’. There is thus no simple opposition between aloneness and communitas; I offer tentative experiential evidence that moments of surprising connection can be enabled by giving listeners permission to first be separate.

PL

Opowiadanie historii jest artystyczną praktyką, rozumianą często jako tworzenie poczucia bycia razem, lub, używając bardziej dokładnego terminu autorstwa Victora Turnera (1969), ‘communitas’ – wspólnoty. Jednak moje doświadczenie jako gawędziarza (storyteller) w pracy z młodymi ludźmi w wielu kontekstach, w tym klinik zdrowia psychicznego, ukazuje samotność jako równie istotną cechę spotkań mających na celu opowiadanie historii. Wiele opowieści przedstawia osamotnione postacie i opowiadanie o nich przywołuje własne doświadczenie osamotnienia snującego narrację. Wielu słuchaczy ceni możliwość pozostawienia ich samych na czas trwania historii i zareagowania na nią prywatnie. Obserwowanie tego nasuwało mi często alegorię opowieści jako skalistego brzegu, na którym każdy ze słuchaczy wędruje osobno, pozostając świadomym obecności innych. W niniejszym eseju „przeplatam” historię pt. „Skradzione Dziecko”, baśń o wyizolowanej młodej kobiecie, ze spostrzeżeniami z dwóch klinik zdrowia psychicznego dla młodzieży, w których prowadziłam warsztaty z opowiadania historii (storytelling). W ten sposób staram się zilustrować współzależność samotności i wspólnotowości w ustnym przekazywaniu historii, na którą zwrócił uwagę Jean-Luc Nancy (1991, s. 35), pisząc, iż „pojedyncze byty wspierają się razem”. Tak więc nie sposób mówić o prostym przeciwstawieniu sobie samotności i wspólnotowości; oferuję nieśmiało eksperymentalny dowód, iż momenty zaskakującego połączenia umożliwia uprzednie pozwolenie, by być oddzielonym.

Refine search results

Theater and Communitas: Introduction

Czarne protesty Doświadczenia społeczne jako podstawa communitas kobiet

Liminalność jako doświadczenie terenowe w badaniu grupy bezdomnych Polaków w Brukseli

O liminalitě, communitas a dotecích Absolutna : Fenomenologie ultravytrvalostního sportu

Cambios Sociales, Cuerpo, Género Y Communitas En Las Obras De La Fura Dels Baus

Taniec w kręgu: nowe i dawne communitas

Taniec w kręgu: nowe i dawne communitas

The Communitas of Mourning: Women in Black and Dah Teatar between War Protest and Theater

Toward Theatrical Communitas

„Jestem sobie przedszkolaczek, nie grymaszę i nie płaczę” – pasowanie na przedszkolaka jako rytuał przejścia

Music, Ritual and Community among Romania’s Orthodox Pilgrimages

Muzyczne aspekty pieszej pielgrzymki Władysława Reymonta na Jasną Górę

Szkołownia jako kulturowa konceptualizacja Letnich Szkół Młodych Pedagogów

Hudba a rituál

Figures on a Windswept Shore: The Interplay of Aloneness and Communitas in Oral Storytelling