Search results

1

Чеховские мотивы, образы, приемы в произведениях русских писателей конца ХХ – начала ХХI вв.

100%

Гордович К.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

|

2014

|

vol. 07

EN

The creative principles and techniques of Anton Chekhov have proved attractive to modern writers. Many late-20th-century authors, e.g. Tendryakov or Sasha Sokolov, used the naiveté and naturalness of a child’s mind when depicting contradictions and controversial issues. A connection with Chekhov is evident in the development of the theme of a mental institution, its doctors and patients (Makanin, Pelevin). Also the Chekhovian principle of refusal to categorically judge the words and deeds of the characters gains fundamental importance (Dovlatov). It is from Chekhov that modern writers have learnt to present serious psychological issues and world-view questions through commonplace imagery.

2

Condemned to victory. The novel Star Man by Aleksander Prokhanov

100%

Syska K.

Świat i Słowo

|

2020

|

vol. 35(2)

137-153

EN

Alexander Prokhanov is one of the most significant figures in the patriotic-conservative circles in Russia. What makes him extraordinary is his versatility – he is a political activist, journalist, media personality and a writer. The idea of special historical destiny of Russia is a constant component of his political views which have a strong mystical background. The novel Star Man is a typical example of the literary expansion of his political concepts by referring to the poetics of myth.

3

Медиевалистический текст в современной русской литературе как ответ на поиски идентичности после распада СССР

100%

Pacyno W.

Studia Rossica Posnaniensia

|

2019

|

vol. 44

|

issue 1

201-210

RU

The aim of the article is defining the cause of popularity of medievalism in contemporary Russian literature as well as describing an impact of the images of the Middle Ages in Russian medievalist texts on the national identity after the collapse of the Soviet Union.

4

Осуществление юнгианской идеи русских как интуитивных интровертов в современной литературной фантастике

88%

Radosz J.

Studia Rossica Posnaniensia

|

2022

|

vol. 47

|

issue 2

77-85

EN

The paper aims at investigating the demonstration of Russian intuition in the contemporary Russian speculative fiction. The research thesis is that the Russians, both presented in literature and within the frames of the national character studies, manifest themselves as the intuitive introvert type according to Carl Gustav Jung’s classification. For validating the thesis, as far as the proposed literary works are concerned, one should use the instruments offered by cultural literary criticism along with the support of non-literary disciplines, such as intercultural communication and ethnopsychology. Moreover, one should consider also notes on Russian national character taken by Jung himself as well as studies on the sociocultural aspect of the analysed works. A wide range of methods and perspectives allows deep research of the “feeling – intuitive” Jungian scale as manifested within literary characters representing the Russian element (also called Russianness) in the selected works, which belong to the most significant and/or popular pieces of contemporary speculative fiction in Russia.

5

Rosyjska i polska recepcja twórczości Romana Sienczina w latach 2001-2021

88%

Jastrzębska K.

Acta Neophilologica

|

2022

|

vol. 1

|

issue XXIV

163-180

PL

This paper focuses on the Russian and Polish receptions of the works of Roman Senchin, a leading representative of the New Realism Trend in Russian literature. The writer’s debut was his collection of short stories entitled Athens Nights (Афинские ночи), published in 2000. Since then, Senchin has written many works, including The Yeltyshevs (Елтышевы), published in 2009 and translated into several languages. His works are widely commented on, discussed, analyzed, and interpreted not only by Russian literary scholars, critics, and commentators of Russian cultural life, but also by Polish researchers investigating contemporary Russian literature. The article presents the views of literary critics and literary scholars concerning Senchin’s works, as well as reflections on their typical or dominant features. Despite widely differing points of view, Russian literary critics agree that Roman Senchin is the most pessimistic contemporary Russian writer.

6

Zwrot polityczny w literaturze rosyjskiej, czyli „Lewy Front Sztuki” według Zachara Prilepina

87%

Roman K. U.

Poznańskie Studia Slawistyczne

|

2014

|

issue 6

EN

The paper concerns Russian contemporary politically engaged literature and takes into consideration the writings of an acclaimed Russian prose-writer, radical anti-Kremlin opposition activist – Zakhar Prilepin. A political turn in Russian contemporary literature is a way of raising an objection to the political authorities, who bring an incessant pressure on the society to reproduce the official public discourse. It is also the act of uniting particularities of aesthetics, existence and politics, as well as breaking with the vision of literature distanced from the public issues. The common ground for Russian writers’ political commitment is a resistance to the postmodernism paradigm connected with an attempt to define the conditions and mechanisms of new ideology (in the „new realism” current). Deeply political writings of Prilepin seem to be an anti-liberal and anti-individualistic rebellion, as well as a thorough critical study of Russian contemporary society. The revolutionary prose-writer is against the doctrine of cultural pluralism, the activities of neo-liberal ruling elite, the growing political authority of Russian middle class and the dominant vision of collective memory.

7

Литературный дискурс Виктора Астафьева (на эпистолярном материале)

75%

Borkowska A., Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny W. H.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

|

2014

|

vol. 07

EN

The aim of the article is to survey the correspondence of Viktor Astafyev, published in three different books, for statements about the work of contemporary writers, his own creativeness and comments on literary life in the Soviet Union and Russia. It is worth noting that the Siberian prose writer exchanged letters with critics and writers for many years. In the text much attention is paid to his critical opinions and evolving views on the Russian literature

8

An Eternal Repetition? The Category of Time in the Works of Elena Dolgopyat

75%

Slavia Orientalis

|

2020

|

vol. LXIX

|

issue 4

9

Obraz iluzjonisty w prozie Michaiła Szyszkina na tle tradycji literatury rosyjskiej

63%

Tyszkowska-Kasprzak E.

Roczniki Humanistyczne

|

2018

|

vol. 66

|

issue 7: Słowianoznawstwo

139-159

EN

The article is devoted to the image of an illusionist in the prose of Mikhail Shishkin. This figure appears in all of his main novels: The Taking of Izmail (2000), Maidenhair (2005), and The Light and the Dark (2010). Shishkin often links illusionistic art with the figure of a child whose trust makes him believe in the possibility of the world being shaped by an artist, a human being. In the works of Shishkin, the figure of an illusionist appears in reference to the Platonic tradition, in the context of creative activities associated with the divine creation of the world (the triad illusionist-writer-Creator). Therefore, this figure often appears as a metaphor of the author of the text, who also has the ability to create something out of nothing, to make something disappear or change. Moreover, Shishkin’s prose includes the theme of unreality and trickery of the actions of both illusionists and creators. Still, Shishkin emphasizes that the writer’s responsibility is not to report reality but to present it in a way which gives the recipient hope.

PL

Artykuł traktuje o obrazie iluzjonisty w prozie Michaiła Szyszkina. Postać magika pojawia się we wszystkich głównych powieściach pisarza: Zdobycie twierdzy Izmaił (2000), Włos Wenery (2005), Nie dochodzą tylko listy nienapisane (2010). Szyszkin często wiąże sztukę iluzjonistyczną z dzieckiem, któremu ufność pozwala wierzyć w możliwość kształtowania świata przez artystę, człowieka. Magik w twórczości Szyszkina pojawia się w nawiązaniu do tradycji platońskiej, w kontekście działań twórczych, które z kolei kojarzone są z boską kreacją świata (triada Stwórca – iluzjonista – pisarz). W związku z tym postać iluzjonisty często występuje jako metafora autora tekstu – on też ma zdolność tworzenia czegoś z niczego, sprawia, że coś może znikać, czy ulegać przemianom. Pojawia się też w prozie Szyszkina myśl o nieprawdziwości, złudności działań zarówno iluzjonistów, jak i artystów, jednak podkreśla on, że zadaniem pisarza nie jest relacjonowanie rzeczywistości, lecz takie jej ukazanie, które daje odbiorcy nadzieję.

10

Okno jako przestrzeń liminalna (Samotnik i Sześciopalcy Wiktora Pielewina)

63%

Ochniak M.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

|

2022

|

issue 15

177-187

EN

The window in Victor Pelevin’s works has numerous connotations, i.e. it is an element of the living space shaping the protagonist’s relationship with the outside world, defining his (i.e. the protagonist’s) position towards the world; it is a border (both spatial and ontological), as well as it is a link and a passage. Thus, the ambivalent characteristics of the window, its perception and feature all depend on the stance of a human beholder (or using literary terminology: a character, protagonist, and narrator) towards the window and his attitude towards the space with the window being its element. In Hermit and Six-Toes, the confined space in which the protagonists spend their entire lives is an oppressive territory, with the protagonists seeking a way to escape. The road to freedom leads, quite surprisingly, through a broken window, followed by a flight towards the sun. Thus, in this work, the window is treated as a threshold (liminal) zone, because a specific rite of passage and transformation of the characters takes place there or within. They grow to learn the truth and, rebelling in defence of their own lives, realise that they will either save themselves or succumb to the disastrous rhythm imposed on them by the world.

PL

Okno w utworach Wiktora Pielewina kryje w sobie liczne konotacje: jest elementem przestrzeni życiowej kształtującym relacje bohatera ze światem, określającym jego (czyli bohatera) pozycję wobec świata, jest granicą, łącznikiem, przejściem. Ambiwalentne cechy okna, jego postrzeganie i charakterystyka zależą zatem od pozycji człowieka-obserwatora (czy sięgając już po terminologię literaturoznawczą: postaci, bohatera, narratora) wobec okna i stosunku do przestrzeni, której elementem jest owo okno. W utworze Samotnik i Sześciopalcy zamknięta przestrzeń, w której bohaterowie spędzają całe swoje życie, jest opresyjnym terytorium, z którego bohaterowie poszukują drogi ucieczki i ocalenia. Prowadzi ona dość zaskakująco – przez rozbite okno. Jest więc ono w utworze traktowane jako strefa progowa (liminalna), ponieważ w jego miejscu czy obrębie dokonuje się swoisty obrzęd przejścia i przemiany bohaterów.

11

Literacki obraz Nowych Rosjan

63%

Zywert A.

Roczniki Humanistyczne

|

2018

|

vol. 66

|

issue 7: Słowianoznawstwo

125-138

EN

The paper is divided into two parts. The introductory part discusses the sociological aspect of the term New Russian, which becomes the starting point of the analysis of a specific type of literary characters.The literary picture of the New Russian has evolved in its long history (reaching the Old Russian folklore) as it did not always use to connote negative characteristics. Nowadays the New Russian is exclusively presented as an anti-character, the typical features of whom are inter alia: the absence of clearly defined identity, the specific attitude to money understood as the source of power, an extremely instrumental approach to other people, and disdain for the broadly understood tradition (including family tradition). In Russian literature this type was at the peak of its popularity at the turn of the millennium and since then it has degraded almost exclusively to mere anecdotal characters in readers’ memory.

PL

Artykuł podzielono na dwie części. W części wstępnej omówiono socjologiczny aspekt pojęcia Nowy Rosjanin, które jest swego rodzaju punktem wyjścia do analizy konkretnego typu bohatera literackiego. Literacki wizerunek wyewoluował na bazie wielowiekowej (od literatury staroruskiej poczynając) tradycji i nie zawsze jego wydźwięk był negatywny. Dziś Nowy Rosjanin występuje wyłącznie jako antybohater, którego głównymi cechami wywoławczymi są między innymi: brak własnej tożsamości, specyficzne podejście do pieniędzy postrzeganych jako źródło władzy, skrajnie przedmiotowy stosunek do drugiego człowieka oraz pogarda dla szeroko rozumianej tradycji (w tym także i rodzinnej). W literaturze rosyjskiej ten typ bohatera cieszył się największą popularnością na przełomie XX i XXI wieku, by potem powoli zejść na margines i pozostać w pamięci czytelników głównie jako bohater dowcipów.

12

ZBĘDBY CZŁOWIEK I MAŁY CZŁOWIEK W ROSYJSKIEJ LITERATURZE ХХI WIEKU

51%

Radosz J. K.

Przegląd Rusycystyczny

|

2020

|

vol. 172

|

issue 4

RU

Вследствие бурных социальных перемен после распада Советского Союза возникла потребность в выявлении нового литературного героя, с которым могли бы отождествлять себя читатели. Отсутствие новых моделей общерусского персонажа привело отечественных писателей к возврату к известным образцам из прошлого. Целью настоящей статьи является анализ главных героев двух романов-манифестов начала XXI века – Generation 'П' В. Пелевина и Духless С. Минаева с точки зрения наличия качеств, характерных для типов «лишнего» и «маленького» человека. Обе категории персонажей, типичных для русской литературы XIX века, были частично приспособлены к современному менталитету и условий жизни в начале XXI века.

EN

Due to the rapid social changes after the collapse of the Soviet Union there occurred a need to present a new literary character with whom the readers could identified themselves. Facing the lack of the new models of an all-Russian character, Russian writers began to use well-known literary patterns from the past. The aim of the given article is to analyse the main characters of two defining works at the beginning of XXI-century Russian literature –“Generation ‘P’” by V. Pelevin and “Dukhless” by S. Minaev – in terms of presence of the features characterising the superfluous men and the little man. These two categories of characters in XIX-century Russian literature are being partially transposed so as to fit the contemporary mentality and conditions of everyday life.

PL

Wskutek gwałtownych przemian społecznych po rozpadzie Związku Radzieckiego pojawiła się potrzeba ukazania nowego bohatera literackiego, z którym mogliby się utożsamiać czytelnicy. Brak nowych modeli ogólnorosyjskiej postaci spowodował, że rosyjscy pisarze sięgnęli po doskonale znane wzorce z przeszłości. Celem niniejszego artykułu jest analiza głównych bohaterów dwóch powieści-manifestów początku XXI wieku – Generation ‘P’ W. Pielewina i Duchless S. Minajewa pod kątem obecności cech charakterystycznych dla zbędnego oraz małego człowieka. Obie kategorie postaci typowych dla XIX-wiecznej literatury rosyjskiej zostały częściowo dostosowane do współczesnej mentalności oraz współczesnych warunków życia.

13

Dyskurs neoimperialny w prozie Wasilija Dimowa

51%

Tyszkowska-Kasprzak E.

Roczniki Humanistyczne

|

2017

|

vol. 65

|

issue 7: Slawistyka

123-138

PL

W artykule omówiony został dyskurs neoimperialny w prozie rosyjskiego pisarza Wasilija Dimowa na przykładzie stworzonych przez niego obrazów Gruzinów. W powieści Tbilissimo (2001) autor przedstawia mitologizowany obraz Gruzinów – ludzi dumnych, honorowych, kultywujących tradycje, wielbiących ucztowanie. Portret ten wywodzi się z romantycznego mitologizowanego obrazu Kaukazu – egzotycznych peryferii Imperium Rosyjskiego. Po upływie kilku lat, w odmiennej sytuacji politycznej (po wojnie w Południowej Osetii i Abchazji w 2008 roku), w utworach Kafkasus i Anabeczdi Dimow burzy ten mit i prezentuje Gruzinów w zgoła odmienny sposób, jako naród zdrajców, pijaków, łatwo sterowalnych bezrefleksyjnych manekinów. Jak wynika z przeprowadzonej analizy, obraz „innego narodu” jest tworzony za pomocą różnych portretów jego przedstawicieli. Jest to uzależnione od sytuacji politycznej i jej oceny przez samego pisarza.

EN

The article deals with the images of Georgians in Vasilii Dimov’s fiction. In the novel Tbilissimo, the image of Georgians is mythical, they are introduced as proud and selfless people who preserve their patriarchal tradition and celebrate life. This image is connected to the romantic mythologization of the Caucasus as an exotic periphery of the empire. In his later works Kafkazus and Anabechdi, written in a different political situation (after the war in South Ossetia and Abkhazia 2008), Dimov destroys this myth by presenting Georgians in an anti-mythical way: as a nation of traitors, drunks, and easily managed senseless puppets. Consequently, the image of a nation is formed by various influences, such as the political situation and the author's own changing attitude towards it.

RU

В статье представлен неоимпериальный дискурс в прозе Василия Димова на основании созданных им образов грузин. В романе Тбилиссимо представлен мифологизированный образ грузин как людей горделивых, бескорыстных, хранящих патриархальные традиции, умеющих праздновать. Этот образ восходит к романтическому мифологизированному образу Кавказа, как экзотической периферии империи. По прошествии некоторого времени, в другой политической обстановке (после войны в Южной Осетии и Абхазии в 2008 году), в произведениях Кафказус и Анабечди Димов разрушает этот миф, представляя грузин в образах антимифологических: как нацию предателей, пьяниц, легко управляемых бестолковых кукол. Следовательно, изображение нации формируется с помощью различных образов, что обусловлено политической ситуацией и отображает писательскую оценку.

14

Атрибуты времени в романе "Авиатор" Евгения Водолазкина

51%

Baleja P.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

|

2021

|

issue 14

247-260

EN

The paper is devoted to the category of time in the novel The Aviator (2016) by Yevgeny Vodolazkin, the category being the key to comprehending the conceptual universe of this text. The main aim of the study is to identify the temporal layers in the novel and to indicate the dominant attributes that define each of the described periods. In the paper time is considered as a phenomenon, and attribute (determinant) as its distinctive feature. Such an approach allows the author to identify not two, as in previous scholarly literature, but three layers of time: the period of pre- -revolutionary Russia, the period of the “Bolshevik hell”, and the period of Russia at the end of the second millennium. The interpretation of the nature of time in the novel has also been facilitated by a general consideration of the work’s genre affiliation. Basing on the conviction that the elements imperceptible in the historical process create a real picture of a certain period, thus encouraging the study of the minutiae of life in different times, the author describes various details, as well as classifies them. The representative groups of indicators are distinguished as follows: smells inherent to certain attributes, sounds emitted by attributes, elements of the characters’ everyday life as well as festive time, means of transport, and the arrangement of space. The concept of chronotope, developed by Mikhail Bakhtin, has also been important for the study. The author notices that the change of a historical reference point is accompanied by a new characterisation of the indicators. In the discussed novel it is precisely the attributes that make it possible to separate the temporal layers, and this, indeed, is their main function.

RU

Статья посвящена категории времени в романе Евгения Германовича Водолазкина Авиатор (2016), которая, на наш взгляд, является ключевой для осмысления идейного мира произведения. Основная задача – выделить временные пласты в романе и выявить доминирующие атрибуты, определяющие каждый из описываемых периодов. В статье время рассматривается как явление, а атрибут – как его характерная черта. Благодаря такому подходу автору удается вычленить в произведении не два, как ранее утверждалось в научной литературе, а три временных пласта: период дореволюционной России, период «большевист- ского ада», период России конца второго тысячелетия. Осмыслению природы времени в ро- мане способствовало также общее рассмотрение жанровой принадлежности произведения. Исходя из убеждения, что незаметные в историческом процессе элементы создают реальную картину определенного периода, способствуя изучению подробностей жизни в разные вре- мена, автор описывает различные детали, а также проводит их классификацию. Выделяются следующие репрезентативные группы показателей: запахи, присущие определенным атрибу- там; звуки, издаваемые атрибутами; элементы повседневной и светской праздничной жизни героев; транспортные средства и организация пространства. Немаловажной для проведенно- го исследования является также концепция хронотопа, разработанная Михаилом Бахтиным. Автор отмечает, что со сменой исторического ориентира приходит новая характеристика по- казателей. В романе Водолазкина именно атрибуты позволяют выделить временные пласты. В этом заключается их основная функция.

15

Scriptor ludens: strategia twórcza Wiktora Pielewina

51%

Ochniak M.

Przegląd Rusycystyczny

|

2022

|

issue 4

174-189

RU

Статья посвящена оценке отношения современного русского писателя Виктора Пелевина к читателям и литературной среде в контексте тезисов, выдвигаемых Йоханом Хёйзингой в его книге Homo ludens (Человек играющий). Голландский исследователь указывает в своей публикации, что „игра в культуре предстоит как некая заданная величина, предшествующая самой культуре, сопровождающая и пронизывающая ее от истоков”. В свою очередь Пелевин, скрываясь от читателей и тщательно разделяя личную жизнь и профессиональную деятельность, ведет своеобразную игру с читателями и критиками его творчества, которую я охарактеризовала вынесенным в название статьи понятием „scriptor ludens”.

PL

Artykuł jest poświęcony ocenie postawy współczesnego rosyjskiego pisarza Wiktora Pielewina wobec czytelników i świata literackiego w kontekście tez stawianych przez Johana Huizingę w jego książce Homo ludens. Holenderski badacz wskazuje w swej publikacji, że „zabawa jest wielkością daną kulturze, egzystującą przed samą kulturą, towarzyszącą jej i przenikającą ją od samego początku”. Natomiast Pielewin skrywając własną osobę przed odbiorcami i skrzętnie oddzielając życie prywatne od zawodowego, prowadzi – w moim przekonaniu – swoistą grę z czytelnikami i krytykami jego twórczości, którą scharakteryzowałam zawartym w tytule określeniem „scriptor ludens”.

EN

The aim of this article is to assess the attitude of the contemporary Russian writer Viktor Pelevin towards readers and literary world in the context of the theses put forward by Johan Huizinga in his book Homo ludens. As the Dutch researcher points out in his paper, „Play is a culture's attribute, which precedes, accompanies, and penetrates it from the very beginning”. Pelevin, on the other hand, by concealing himself from readers and meticulously separating his personal and professional life, engages - in my opinion - in a peculiar game with his readers and critics, which I described by the expression used in the title: „scriptor ludens”.

16

Старец-монах-чудотворец как герой современной русской прозы

45%

Wójcikowska-Wantuch P. M.

Przegląd Rusycystyczny

|

2023

|

issue 2 (182)

81-98

RU

В настоящей статье представлены избранные литературные произведения авторов современной русской литературы, героем которых является старец или монах-чудотворец. Писатели, представляющие разные поэтики, такие как Людмила Петрушевская, Евгений Водолазкин, Тихон Шевкунов и Майя Кучерская, в своих произведениях обращаются к жанрам религиозной литературы: патерику, житию святых и апофтегме. Интерес современных авторов к герою, непосредственно ориентированному на традицию старца Зосимы из романа Федора Достоевского «Братья Карамазовы», может быть выражением тоски по национальным ценностям, отождествляемым с духовной культурой русского православия и является отражением происходящего сегодня диалога между религиозной и светской литературой.

EN

W niniejszym artykule przedstawiono wybrane utwory literackie autorów współczesnej literatury rosyjskiej, których bohaterem jest starzec, mnich lub cudotwórca. Pisarze reprezentujący różnorodne poetyki, jak Ludmiła Petruszewska, Jewgienij Wodołazkin, Tichon Szewkunow i Maja Kuczerska w swoich utworach odwołują się do gatunków literatury religijnej: pateryku, żywotu świętych i apoftegmatu. Zainteresowanie współczesnych autorów bohaterem, nawiązującym bezpośrednio do tradycji starca Zosimy z powieści „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego, może stanowić wyraz tęsknoty za wartościami narodowymi, utożsamianymi z kulturą duchową rosyjskiego prawosławia oraz jest odzwierciedleniem, odbywającego się aktualnie dialogu pomiędzy literaturą świecką i religijną.

PL

This article presents selected literary works by writers of contemporary Russian literature, whose hero is an elder-monk or miracle man. Writers as Lyudmila Petryshevskaya, Evgeniy Vodolazkin, Tikhon Shevkunov and Maya Kucherskaya in their works refer to the genres of religious literature such as patericon, hagiography and the apophthegma. The author's interest in the character, directly referring to the tradition of Fyodor Dostoyevsky and elder Zosima, from the novel "The Brothers Karamazov" is an expression of longing for national values related to the spiritual culture of Russian Orthodoxy and a reflection of the dialogue between religious and secular literature that is taking place today.

Refine search results

Чеховские мотивы, образы, приемы в произведениях русских писателей конца ХХ – начала ХХI вв.

Condemned to victory. The novel Star Man by Aleksander Prokhanov

Медиевалистический текст в современной русской литературе как ответ на поиски идентичности после распада СССР

Осуществление юнгианской идеи русских как интуитивных интровертов в современной литературной фантастике

Rosyjska i polska recepcja twórczości Romana Sienczina w latach 2001-2021

Zwrot polityczny w literaturze rosyjskiej, czyli „Lewy Front Sztuki” według Zachara Prilepina

Литературный дискурс Виктора Астафьева (на эпистолярном материале)

An Eternal Repetition? The Category of Time in the Works of Elena Dolgopyat

Obraz iluzjonisty w prozie Michaiła Szyszkina na tle tradycji literatury rosyjskiej

Okno jako przestrzeń liminalna (Samotnik i Sześciopalcy Wiktora Pielewina)

Literacki obraz Nowych Rosjan

ZBĘDBY CZŁOWIEK I MAŁY CZŁOWIEK W ROSYJSKIEJ LITERATURZE ХХI WIEKU

Dyskurs neoimperialny w prozie Wasilija Dimowa

Атрибуты времени в романе "Авиатор" Евгения Водолазкина

Scriptor ludens: strategia twórcza Wiktora Pielewina

Старец-монах-чудотворец как герой современной русской прозы