Search results

1

Ochrona rodziny w przepisach Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczących zawarcia małżeństwa

100%

Mirosław K.

Acta Iuris Stetinensis

|

2014

|

issue 6

PL

Przedmiotem refleksji w niniejszym artykule jest sposób i zakres realizacji zasady ochrony rodziny w przepisach Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego odnoszących się do zawarcia małżeństwa. Podstawowym celem jest wyeksponowanie tych obszarów regulacji kodeksowej, w których zasada ochrony rodziny wydaje się wymagać dzisiaj szczególnej troski, zarówno ustawodawcy, jak i podmiotów stosujących prawo, w kontekście obserwowanych zmian społecznych i proponowanych zmian legislacyjnych. Do wspomnianych wyżej „obszarów” należy m.in. przepis art. 12 k.r.o. normujący możliwość zawarcia małżeństwa przez osoby z zaburzeniami psychicznymi, szczególnie w kontekście ratyfikacji przez Polskę Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. Autor podkreśla, że zmiana prawa, szczególnie w odniesieniu do norm tak newralgicznych, jak normy prawa rodzinnego, powinna być dokonywana szczególnie rozważnie. Nie może być ona prostą funkcją takiej czy innej zmiany społecznej, ale powinna być poprzedzona oceną kierunku zmian, w perspektywie podstawowych wartości, którymi kieruje się dane społeczeństwo.

EN

The aim of this article is to ponder on the manner and the scope of implementation of the rule of family protection stipulated in the provisions of the Family and Guardianship Code pertaining to contracting marriage. The main aim is to highlight the areas of legislation in which, nowadays, the aforementioned rule seems to require special care on the part of the legislator and the entities applying the law, in the context of the observed social changes and proposed changes in the law. One of the provisions belonging to the aforementioned "area" is Article 12 of the Family and Guardianship Code providing for the possibility of contracting marriage by persons with mental disorders, in particular in the context of the ratification of the Convention on the Rights of Persons with Disabilities. The author stresses that changes in the law should be made in a particularly prudent way, especially those regarding such delicate provisions of law as the ones pertaining to family law. It cannot be a simple result of a social change, but it should be primed by assessment of the direction in which the changes are evolving, taking into account the basic values cherished by the society.

2

Matrimonium per procura w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 i 1983 roku – zarys prawnoporównawczy

84%

Świto L., Tomkiewicz M.

Kościół i Prawo

|

2018

|

issue 7 (20) nr 2

153-171

PL

W Kościele katolickim zgoda małżeńska będąc aktem woli, przez który mężczyzna i kobieta w nieodwołalnym przymierzu wzajemnie się sobie oddają i przyjmują w celu stworzenia małżeństwa dla swej ważności musi być wyrażona w formie kanonicznej i w sposób prawidłowy. Zgoda ta jest wyrażana przez nupturientów w tym samym czasie i miejscu i co do zasady wyrażana jest przez osoby zawierające związek małżeński osobiście. Jak pokazuje jednak historia, ceremonii zawierania małżeństwa nieomal „od zawsze” towarzyszy instytucja pełnomocnika. Zawieranie małżeństwa pomiędzy nieobecnymi (inter absentes), tj. pomiędzy nupturientami, którzy z jakichś względów nie mogli osobiście uczestniczyć w ceremonii zaślubin, ma wielowiekową tradycję, choć w różnych społeczeństwach i religiach formuła ta spotykała się z różnym przyjęciem i na przestrzeni dziejów podlegała rozmaitym modyfikacjom. W Kościele łacińskim matrimonium per procura skodyfikowane zostało w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r., a następnie w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r.

EN

Being an act of will through which a man and a woman offer themselves to each other and accept each other to make an irrevocable union, the marriage consent in the Catholic Church has to be expressed in a canonical form and in a proper manner. Such a consent is expressed by both nupturients at the same time and place and – in principle – expressed personally by the two people entering the matrimony. However, as history shows, marriage vows have been made by proxy “since forever”. Contracting a marriage between two absent people (inter absentes), i.e. between prospective spouses who – for some reason – could not take part in the ceremony in person – has a long tradition, although its reception has varied from one society and religion to another and has undergone various modifications over time. In the Catholic Church, matrimonium per procura was codified by the 1917 Code of Canon Law and then in the 1983 Code of Canon Law.

3

Uzupełnienie uprawnienia do asystowania przy zawieraniu małżeństwa

84%

Krajczyński J.

Ius Matrimoniale

|

2008

|

vol. 19

|

issue 13

125-144

EN

Le sujet d ’élaboration présentée ici fait du supplément de la faculté d ’assister du ministre saint à la célébration du mariage canonique, de qui parle le can. 144 § 1-2 et 1111 § 1 du CIC. L’auteur essaye de déterminer cette institution canonique, de définir sa nature et d ’indiquer la destination de ce supplément. Puis, il précise les circonstances dans lesquelles le législateur permette d ’appliquer le supplément de la faculté d ’assister à la célébration du mariage. Enfin, l’auteur fait une évaluation juridique et pastorale de la prescription concernant le supplément de la faculté d ’assister au mariage.

4

Przesłanki zawarcia małżeństwa w prawie polskim i w prawie kanonicznym

67%

Góralski W.

Ius Matrimoniale

|

2006

|

vol. 17

|

issue 11

19-51

EN

Il diritto naturale al matrimonio di tutti i singoli uomini ha trovato la sua espressione sia nel diritto civile, tra l’altro polacco, sia nel diritto canonico. Questo diritto, come qualunque altro diritto, è pero soggetto a limitazioni, che possono essere introdotte quando sono richieste da gravi ed oggettive esigenze dallo stesso istituto matrimoniale e della sua rilevanza sociale e pubblica; e devono, in ogni caso, rispettare la dignità e i diritti fondamentali della persona. Più in particolare, le restrizioni al diritto al matrimonio possono essere ricondotte alla stessa struttura naturale di questo istituto o all’esigenza - diversamente sentita nelle varie epoche storiche - di salvaguardare determinati valori o finalità. Sia nella legge polacca sia nella legge ecclesiastica esistono delle limitazioni riguardanti il diritto al contrarre il matrimonio in certe circostanze. Per quanto riguarda il diritto polacco quelle limitazioni provengono dalle premesse necessarie, dalle premesse formali e dagli impedimenti matrimoniali. Rispetto al diritto canonico invece le limitazioni di contrarre il matrimonio si deve distinguere fra le premesse ad validitatem matrimonii (gli impedimenti matrimoniali; il consenso matrimoniale; la forma canonica - sono le premesse necessarie) e le premesse ad liceitatem matrimonii (di natura formale).Fra i due sistemi giuridici si osserva una notevole differenza circa le premesse del matrimonio causata dalla diversa ottica nel trattare lo stesso istituto matrimoniale.

Refine search results

2 Ius Matrimoniale

1 Acta Iuris Stetinensis

1 Kościół i Prawo

1 Góralski W.

1 Krajczyński J.

1 Mirosław K.

1 Tomkiewicz M.

1 Świto L.

1 2018

1 2014

1 2008

1 2006

Ochrona rodziny w przepisach Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczących zawarcia małżeństwa

Matrimonium per procura w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 i 1983 roku – zarys prawnoporównawczy

Uzupełnienie uprawnienia do asystowania przy zawieraniu małżeństwa

Przesłanki zawarcia małżeństwa w prawie polskim i w prawie kanonicznym