Search results

1

Ответственность за оправдание геноцида, преступления против человечества, преступления против мира и военного преступления в уголовном законе Латвийской Республики

100%

Trels E.

De Securitate et Defensione. O Bezpieczeństwie i Obronności

|

2019

|

issue 2(5)

8-31

RU

Согласно Рамочному решению Совета Европейского союза «О борьбе с определенными формами и проявлениями расизма и ксенофобии посредством уголовного законодательства» каждому государству – члену Европейского союза необходимо было принять меры для обеспечения наказания за публичную восхваление, публичное отрицание или публичную грубую банализацию геноцида, преступлений против человечества и военных преступлений. Выполняя данные требования, в статью 74.1 Уголовного закона Латвийской Республики были внесены соответствующие изменения. Цель данной статьи – инициировать обсуждение возможных проблем, связанных с применением статьи 74.1 «Отрицание геноцида, преступлений против человечества, преступлений против мира и военных преступлений» Уголовного закона. Автор предлагает свое видение проблематики применения нормативного регулирования по данному вопросу.

EN

According to the Section 1 of the Council of European Union Framework Decision 2008/913/JHA on combating certain forms and expressions of racism and xenophobia by means of criminal law, each Member State shall take the measures necessary to ensure that the following intentional conduct is punishable: publicly condoning, denying or grossly trivialising crimes of genocide, crimes against humanity and war crimes. Section 74.1 ―Acquittal of Genocide, Crime against Humanity‖ of the Criminal Law provides for liability in the public glorification of genocide, crime against humanity, crime against peace or war crime or glorification, denial, acquittal or gross trivialisation of committed genocide, crime against humanity, crime against peace or war crime, including genocide, crime against humanity, crime against peace or war crime committed by the U.S.S.R. or Nazi Germany against the Republic of Latvia and its inhabitants. The article aims to initiate a debate on potential problems related to the application of the Section 74.1 ―Acquittal of Genocide, Crime against Humanity‖ of the Criminal Law. The author offers his vision of the regulatory framework application problems.

2

Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2015 r. (I KZP 7/15)

100%

Stokłosa K.

Studenckie Zeszyty Naukowe

|

2018

|

vol. 21

|

issue 38

EN

The voted resolution concerns the issue of responsibility for crimes against humanity in relation to crimes committed by the Citizens’ Militia during martial law. The author critically refers to the eligibility of the offense under Article 231 of the Criminal Code of Polish Republic (abuse of powers by a public official) as a crime against humanity, especially as the alleged offense does not meet the conditions laid down for it within the meaning of Article 118a § 2 of the Criminal Code of Polish Republic. Not only the time of actual deprivation of liberty but also the cruelty resulting from inhuman treatment, testify to the crime against humanity. In addition, the recognition that deprivation of liberty of fewer than 7 days is a crime against humanity constitutes a case of extending the perpetrator’s interpretation to the disadvantage.

PL

Glosowana uchwała dotyczy kwestii odpowiedzialności za zbrodnie przeciwko ludzkości w odniesieniu do przestępstw popełnionych przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej w czasie trwania stanu wojennego. Autorka krytycznie odnosi się do kwalifikowania występku z art. 231 k.k. (nadużycie uprawnień przez funkcjonariusza publicznego) jako zbrodni przeciwko ludzkości, zwłaszcza że zarzucane przestępstwo nie spełnia warunków dla niej przewidzianych w rozumieniu art. 118a § 2 k.k. O zbrodni przeciwko ludzkości świadczy nie tylko czas faktycznego pozbawienia wolności, ale też okrucieństwo wynikające z nieludzkiego traktowania. Ponadto uznanie, że pozbawienie wolności poniżej 7 dni stanowi zbrodnię przeciwko ludzkości, stanowi przypadek zastosowania wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy.

3

Problemy wykładnicze wybranych znamion zbrodni przeciwko ludzkości

100%

Paszko M.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2022

|

vol. 84

|

issue 1

37-49

EN

Frequently, on the basis of regulating crimes against humanity, justified interpretational doubts arise as to the meaning of the expressions used by the legislator. The first of these involves parallel application of acts of international law. The second one can be reduced to numerous allegations concerning the legislator’s failure to comply with the principles of correct legislative technique. This creates or increases interpretational confusion of the law. This article presents the most important problems related to the structure of the elements of the crimes against humanity.

PL

Częstokroć na gruncie regulacji zbrodni przeciwko ludzkości pojawiają się uzasadnione wątpliwości interpretacyjne co do znaczenia wyrażeń, którymi posługuje się ustawodawca. Pierwsza z tych wątpliwości wiąże się ze stosowaniem aktów prawa międzynarodowego. Z kolei druga sprowadza się do nieprzestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji, przyczyniającej się do powstania lub zwiększenia zamętu interpretacyjnego. W tym stanie rzeczy przedmiotem badań należy uczynić to, co stanowi istotny problem w właściwym zdekodowaniu znamion zbrodni przeciwko ludzkości.

4

Z badań nad białostockim epizodem w biografii Rafała Lemkina

100%

Stokowski M. P.

Miscellanea Historico-Iuridica

|

2021

|

vol. 20

|

issue 1

177-186

EN

Rafał Lemkin became famous in historiography as the creator of the concept of genocide (genocide). This Polish lawyer of Jewish origin, graduated from the Faculty of Law at the University of Jan Kazimierz in Lviv and was a pupil of the outstanding Polish criminal lawyer Juliusz Makarewicz. From his student days, he became interested in the lack of legal regulations in the field of criminal liability for committing mass murders on a specific national or ethnic group. An important impulse for the development of this thought for the young Lemkin were the famous trials of the assassins Talaat Pasha, responsible for the slaughter of Armenians during the Great War, and Symon Petlura, charged with the responsibility for pogroms against Jews in Ukraine. Before the outbreak of World War II, Rafał Lemkin, as part of his activity in the Polish section of the International Criminal Law Association, presented at a conference in Madrid in 1933 the first visions of the concept of international criminal jurisdiction of genocide offenses. After the outbreak of World War II and his escape to the United States, he started working in the War Department and as a university lecturer. In 1944, he published his opus magnum – „The Axis Rule in Occupied Europe”, where he formulated and accurately described the concept of genocide as a crime of international law. Lemkin's idea was quickly appreciated. As early as December 1946, the UN General Assembly passed a resolution recognizing genocide as a crime of international law, and two years later it adopted the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. He described his extremely interesting life in the autobiography entitled Totally Unofficial, which was translated and published in Poland in 2018. Rafał Lemkin describes many details of his life, but omits the period of his residence in Białystok, where he allegedly passed his matriculation exams in 1919, and his student days at the Jagiellonian University, when he gained the necessary experience and knowledge in legal fields to help him develop the concept of criminalisation of genocide.

PL

Rafał Lemkin zasłynął w historiografii jako twórca pojęcia ludobójstwa (genocyd). Ten polski prawnik żydowskiego pochodzenia, będący absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie oraz wychowankiem wybitnego polskiego karnisty Juliusza Makarewicza. Już od czasów studenckich zainteresował się brakiem regulacji prawnej w zakresie odpowiedzialności karnej za dokonanie masowych mordów na konkretnej grupie narodowościowej czy etnicznej. Ważnym impulsem dla rozwoju tej myśli dla młodego Lemkina były głośne procesy zamachowców - Talaata Paszy, odpowiedzialnego za rzeź Ormian w czasie Wielkiej Wojny oraz Symona Petlury, obciążanego odpowiedzialnością za pogromy Żydów na Ukrainie. Przed wybuchem II wojny światowej Rafał Lemkin w ramach swojej działalności w polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego przedstawił na konferencji w Madrycie w 1933 r. pierwsze wizje koncepcji objęcia międzynarodową jurysdykcją karną przestępstw genocydu. Po wybuchu II wojny światowej i ucieczce do Stanów Zjednoczonych podjął pracę w Departamencie Wojny oraz jako wykładowca uniwersytecki. W 1944 r. opublikował swoją pracę będącą jego opus magnum pt. „Rządy państw Osi w okupowanej Europie”, gdzie sformułował i dokładnie opisał koncepcję ludobójstwa jako zbrodni prawa międzynarodowego. Idea Lemkina szybko znalazła uznanie. Już w grudniu 1946 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło rezolucję, w której uznało ludobójstwo za zbrodnię prawa międzynarodowego, a dwa lata później uchwaliło konwencję o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa. Swoje niezwykle ciekawe życie opisał w autobiografii pt. Nieoficjalny, która została przetłumaczona i wydana w Polsce w 2018 r. Rafał Lemkin opisuje w niej wiele szczegółów ze swojego życia, jednak pomija okres pobytu w Białymstoku, gdzie rzekomo zdał maturę w 1919 r. oraz czasy studenckie na Uniwersytecie Jagiellońskim, kiedy to zdobywał niezbędne doświadczenie i wiedzę z dziedzin prawnych pomocnych przy tworzeniu opracowaniu koncepcji penalizacji ludobójstwa.

Refine search results

1 De Securitate et Defensione. O Bezpieczeństwie i Obronności

1 Miscellanea Historico-Iuridica

1 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Studenckie Zeszyty Naukowe

1 Paszko M.

1 Stokowski M. P.

1 Stokłosa K.

1 Trels E.

1 2022

1 2021

1 2020

1 2018

Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2015 r. (I KZP 7/15)

Problemy wykładnicze wybranych znamion zbrodni przeciwko ludzkości

Z badań nad białostockim epizodem w biografii Rafała Lemkina