Search results

1

Pobożność jako cnota relacyjna wg św. Tomasza z Akwinu

100%

Roszak P., Gutowski T.

Studia Gdańskie

|

2021

|

vol. 48

93-103

EN

The aim of the article is to analyze the devotion in the thought of St. Thomas Aquinas where it is treated as a virtue and a gift of the Holy Spirit. First, the understanding of devotion as a relational moral virtue, being for Aquinas a willing attitude of human will to the service of God, will be presented. The significance of this virtue can be found when juxtaposed with another virtue that is part of justice, namely piety, which gives due honor to parents and the country. This reference to pietas becomes meaningful in the context of considering the gift of piety as a new level of man's relationship with God, who is the Father of all people. Finally, the relationship between the gift of piety and the blessing of the meek will be shown, that is, the meekness (mansuetudo), which is the proper attitude towards anger. This Thomas interprets not as weakness, but as the strength of a man shaping his choices not under the pressure of feelings, but in freedom.

PL

Celem artykułu jest analiza rozumienia pobożności w myśli św. Tomasza z Akwinu jako cnoty i daru. Najpierw zostanie przedstawione rozumienie pobożności jako cnoty moralnej o charakterze relacyjnym, będącej dla Akwinaty ochotnym nastawieniem woli człowieka na służbę Bogu. Znaczenie tej cnoty można odkryć w zestawieniu z inną cnotą, będącą częścią sprawiedliwości, mianowicie z pietyzmem, dzięki któremu oddaje się należną cześć rodzicom i ojczyźnie. To odniesienie do pietyzmu nabiera znaczenia w kontekście rozważań nad darem pietyzmu jako nowym poziomie relacji człowieka z Bogiem, który jest Ojcem wszystkich ludzi. Na koniec zostanie ukazany związek daru pietyzmu z błogosławieństwem cichych, a więc z łagodnością będącą właściwą postawą wobec gniewu, którą Tomasz odczytuje nie jako słabość, ale siłę człowieka kształtującego swoje wybory nie pod przymusem uczuć, lecz w wolności.

2

Modlitwa inspirowana i ożywiana darami Ducha Świętego

84%

Popławski J. M.

Roczniki Teologiczne

|

2018

|

vol. 65

|

issue 5: Teologia duchowości

51-61

EN

It was already in his Apostolic Letter that Pope John Paul II appealed to the faithful to discover the presence of the Holy Spirit both in the holy sacraments and through the various charismata, tasks and services to the faithful for the sake of the Church. This appeal was reminded about in the Letter of the Congregation for The Doctrine of the Faith Iuvenescit Ecclesia approved by Pope Francis. This article raises the issue of Christian prayer inspired by the Holy Spirit, its integrating role due to the power of the Holy Spirit and the relation between the prayer and the gifts of the Holy Spirit. It should be noted that there is a growth in the awareness and recognition of multiple actions of the Holy Spirit in the Church and the charismatic gifts through which people of God can fulfil their mission. The Holy Spirit is the source of every gift that comes from God in the order of creation.

PL

Już papież Jan Paweł II w Liście apostolskim Tertio millennio adveniente wzywał wiernych do odkrywania obecności Ducha Świętego zarówno w sakramentach świętych, jak i za pośrednictwem licznych charyzmatów, zadań i posług udzielonych wiernym dla dobra Kościoła. Zadanie takie przypomniał List Kongregacji Nauki Wiary, zaaprobowany przez papieża Franciszka Iuvenescit Ecclesia. Artykuł porusza zagadnienie modlitwy chrześcijańskiej wzbudzonej przez Ducha Świętego, jej rolę integrującą dzięki mocy Ducha Świętego, a także relację między modlitwą a darami Ducha Świętego. Należy zauważyć wzrost świadomości wielorakiego działania Ducha Świętego w Kościele i darów charyzmatycznych, dzięki którym Lud Boży może wypełniać swoje posłannictwo. Duch Święty jest bowiem źródłem wszelkiego obdarowania, które pochodzi od Boga w porządku stworzenia.

3

Milosť v teológii Wincenta Granata v kontexte filozofie Tomáša Akvinského

51%

Adam A.

Rocznik Tomistyczny

|

2012

|

vol. 1

49-63

EN

Since the Middle Ages after Vatican II theological doctrine of grace is essentially built on the teachings of Thomas Aquinas, who has distinguished between the natural (innate) human life ends and supernatural ends. A man realises the first one with natural forces of nature, while the second end, which is not only superior to the natural target, but also achieved more than our natural strength and capabilities, is achieved through the special help of God, which is called grace. In this regard, the doctrine of the grace of the Second Vatican Council is not significantly different from the teaching of Aquinas. Wincenty Granat performs traditional scholastic, division of grace. From the point of view of the wide distribution he discusses the relationship of nature and grace in man. Also he notes that even God respects and protects human free will. God’s grace does not destroy any of the possibilities of human nature, but supports and promotes it. Both nature and grace come from God, and so it is clear that between grace and nature there is can not be a conflict. What is more, the grace builds on nature as a foundation. This scholastic thesis in terms of W. Granat does not interfere with the truth that human nature is weakened by original sin, but it is not destroyed by it and, therefore, can be the foundation grace. Grace – in turn – coming reinforces the same nature preserves in man a foundation. In this way, a man living by God’s grace perfects his humanity, is expanding his personal individuality and personal integrity.

PL

Od czasów średniowiecza po Sobór Watykański II teologiczna doktryna łaski budowała się zasadniczo na nauczaniu Tomasza z Akwinu, który odróżnia naturalne (przyrodzone) cele życia człowieka i cele nadprzyrodzone. Pierwsze realizuje człowiek przyrodzonymi siłami natury, natomiast cel drugi, który nie tylko przewyższa cel naturalny, ale również jego osiągnięcie przekracza ludzkie naturalne siły i możliwości, osiągany jest dzięki specjalnej pomocy Boga, którą nazywa się łaską. W tym zakresie również doktryna o łasce ostatniego Soboru nie różni się istotnie od nauczania Akwinaty. Wincenty Granat dokonuje tradycyjnego, scholastycznego, podziału łaski: 1) łaska Boga i łaska Chrystusa Odkupiciela, 2) łaska stworzona i łaska niestworzona, 3) łaska zewnętrzna i wewnętrzna, 4) łaska jako dar i łaska przetwarzająca, 5) łaska habitualna i łaska uczynkowa, 6) łaska działająca i współdziałająca, 7) łaska pobudzająca i wspomagająca, 8) łaska uprzedzająca, towarzysząca i następcza, 9) łaska lecznicza i podnosząca, 10) łaska skuteczna i dostateczna. Z punktu widzenia tego podziału omawia szeroko relację natury i łaski w człowieku. Zauważa, że Bóg szanuje i nawet chroni wolną wolę człowieka. Łaska Boża nie niszczy żadnej z możliwości natury ludzkiej, ale je wspiera i wspomaga. Od Boga pochodzi zarówno natura, jak i łaska, a więc oczywiste jest, że między łaską a naturą nie może być konfliktu. Co więcej: to łaska buduje się na naturze jako fundamencie. Ta scholastyczna teza w ujęciu W. Granata nie koliduje z prawdą, że natura ludzka jest osłabiona przez grzech pierworodny, lecz nie jest przezeń zniszczona i wobec tego może stanowić fundament łaski. Łaska – z kolei – przychodząc wzmacnia samą naturę, utrwala więc swój w człowieku fundament. W ten sposób człowiek żyjąc łaską Bożą udoskonala swoje człowieczeństwo, rozwija swoją osobistą indywidualność i osobową integralność.

Refine search results

1 Rocznik Tomistyczny

1 Roczniki Teologiczne

1 Studia Gdańskie

1 2021

1 2018

1 2012

1 Adam A.

1 Gutowski T.

1 Popławski J. M.

1 Roszak P.

Pobożność jako cnota relacyjna wg św. Tomasza z Akwinu

Modlitwa inspirowana i ożywiana darami Ducha Świętego

Milosť v teológii Wincenta Granata v kontexte filozofie Tomáša Akvinského