Search results

1

Kultura popularna a kultura medialna - wybrane problemy teorii i rzeczywistości

100%

Pawlus T.

Warmińsko-Mazurski Kwartalnik Naukowy, Nauki Społeczne

|

2015

|

issue 2

47-65

XX

Spotykane w literaturze przedmiotu oraz w dyskursie publicznym pojmowanie kultury popularnej jako synonimu kultury masowej jest – w moim przekonaniu – nie do przyjęcia. Nie można zaprzeczyć, że takie podejście może prowadzić do „uporządkowania” obrazu zjawisk kulturowych poprzez wskazanie ich obszarów „pozytywnych” – kultura elitarna (wysoka) i obszarów „negatywnych” – kultura ludowa/masowa (niska). Jednakże nie da się też zaprzeczyć, że jest to czarno-biały obraz, który w zasadzie wyklucza optymistyczną refleksję wobec kultury popularnej, stanowiącej fenomen rzeczywistości społecznej współczesnego świata. Dzisiejszy uczestnik kultury bardziej wybiera niż odbiera przekazywane komunikaty. W takiej perspektywie kultura popularna jest źródłem emancypacji, ponieważ istnieje wiele „kultur prawomocnych” oraz sposobów odczytania komunikatów kultury „popularnej”. Jakkolwiek jednak by było, granice między kulturą elitarną (wyższą) a kulturą popularną (niższą) ulegają procesualnemu zacieraniu, zmianie i ponownemu nakreśleniu. W takim duchu argumentuje między innymi Jerzy Szacki, który stwierdza lapidarnie i dosadnie zarazem, że „popularną bywa nie tylko ewidentna tandeta, elitaryzm zaś nie stanowi żadnej gwarancji poziomu”. Człowiek współczesny żyje i funkcjonuje w świecie dynamicznego rozwoju mediów elektronicznych, co umożliwia wpływ odbiorców na różnorodne treści i formy przekazu kulturowego. Świat medialny tworzy zasadnicze ramy dyskursu publicznego, w którym coraz bardziej popularne staje się określenie homo medius.

EN

The equation of the term „popular culture” with „mass culture”, as seems has become common practice not only within the framework of public discourse but in specialized publications as well, in my opinion misses the point. Though it can hardly be denied that such an approach may facilitate the (simplified) labeling of cultural phenomena by pigeonholing them into „positive” and „negative” categories – upper class high brow culture (whatever this means) versus lower-class mass- or popular-culture, it is equally obvious that such an approach reduces a complex issue to an oversimplified black- and- white picture, which, from its outset, excludes to a certain degree the positive assessment of popular culture, which, after all, constitutes an important element of today’s social reality. Today’s culture consumers rather tend to select emitted messages actively than to receive them passively. By adopting this point of view, popular culture presents itself as a source of emancipation, as there exist as many distinct forms of received cultural patterns as there are various ways to interpret messages conveyed by means of popular culture. Likewise it can be observed, that there does not exist a fixedly defined line to separate superior forms of culture form its inferior manifestations, but there prevails a continuous shifting of boundaries that underlie permanent changes, eradications and new definitions. A similar opinion expresses- among others- Jerzy Sacki, who coined the phrase that „while the term popular does not necessarily include only trash elitism does not necessarily exclude it”. Modern man lives in a world of tremendously fast developing electronic media which gives the recipient the possibility at hand to control content and form of cultural transmissions. Today’s media-world decisively shapes the framework of public discourse and „homo medius” has become its integral part.

2

PUBLICZNOŚĆ POZA MUZEUM

100%

Nessel-Łukasik B.

Muzealnictwo

|

2017

|

vol. 58

307-315

EN

Polish museums are increasingly conducting research into their audiences. Results of statistical analyses and evaluations of educational activities help museum professionals to learn more about the people visiting their museums. However, it is essential to broaden the scope of research, to differentiate the methods and tools used, and above all to systematise the work and adapt it to the requirements and reality of how institutions with various profiles function. Therefore, the question arises: how can such research be carried out on a national scale? What is the best way to support museums which function daily in different surroundings so that their audience research translates to the programme they offer, and thus help them broaden the range of their visitors in the future? At the stage of the initial long-term programme for researching museum audiences which the National Institute for Museums and Public Collections conducted in 2017, it was already possible to gather material which allows for the determination of directions of activities which, in turn, will help answer the above- -mentioned questions in the following years. On the basis of this programme, we can conclude that having introduced the idea of a museum which is open and accessible to various groups, it is now time to turn theory into practice. Apart from keeping statistics, museums should broaden their scope of research in terms of their audiences, and look at the audience in a broader perspective, not just in terms of their presence and the diversity of activities. Only then, after they have repeated the question “who constitutes the museum’s audience, and who is absent from them?”, would it be possible to determine what is indispensable to deepen the relation between a museum and its audience. Nevertheless, it will be clear whether museum professionals opt for such steps and try to learn whom they still have not met in the museum once broader research has been carried out.

PL

Badania publiczności stają się jednym z elementów działalności muzeów polskich. Wyniki prowadzonych statystyk i ewaluacje działań edukacyjnych pogłębiają wiedzę muzealników na temat osób przekraczających próg muzeum. Potrzebne jest jednak poszerzenie obszaru badań, zróżnicowanie metod i narzędzi, a przede wszystkim usystematyzowanie prac i dostosowanie ich do wymagań oraz realiów funkcjonowania instytucji o odmiennych profilach. Powstaje zatem pytanie – jak prowadzić tego rodzaju badania na skalę ogólnopolską? W jaki sposób wspomóc muzea funkcjonujące na co dzień w odmiennym otoczeniu, aby badania ich publiczności zaczęły się przekładać na realizowany przez instytucje program oraz umożliwiały w przyszłości poszerzanie grona osób je odwiedzających o nowe grupy? Już na etapie pilotażu wieloletniego programu badań muzealnej publiczności, który został w 2017 r. zrealizowany przez NIMOZ, zgromadzono materiał pozwalający na określenie kierunków działań mających w kolejnych latach pozwolić na znalezienie odpowiedzi na powyższe pytania. Na jego podstawie można stwierdzić, że po okresie wdrażania idei muzeum otwartego i dostępnego dla różnych grup publiczności nadszedł czas na wykorzystanie teorii w praktyce. Poza prowadzeniem statystyk muzea powinny poszerzyć obszar badań publiczności i spojrzeć na nią w szerszym kontekście niż frekwencja czy różnorodność aktywności. Dopiero wtedy, po ponownym zadaniu pytania – kim jest publiczność muzeum i kogo pośród niej nie ma? – będzie można określić, co jest niezbędne do pogłębienia relacji pomiędzy muzeum i publicznością. Jednak czy muzealnicy zdecydują się na takie działania i spróbują dowiedzieć, kogo jeszcze nie mieli okazji spotkać w muzeum, okaże się po realizacji badań na szerszą skalę.

3

Od creatio ex nihilo do Cool Britannia. Ku źródłom dyskursu kreatywności

85%

Franczak K.

Przegląd Socjologii Jakościowej

|

2018

|

vol. 14

|

issue 4

104-125

EN

The aim of the article is to analyse the “myth of origin” of the contemporary discourse of creativity and to reveal its constructed character. A sceptical look at the seemingly linear transformation of a popular idea reveals not only discontinuity and numerous ruptures in the process of changing the ways of understanding the concept, but also the unintended functions of contemporary explanations of the genesis of creativity. Analysis of ways of thematizing creativity in religious, artistic, philosophical and scientific discourse serves to answer the question, how creativity has become a core of the modernization narrative tied with the categories of innovation, creative industries, cultural economics and creative cities.

PL

Celem artykułu jest analiza „mitu pochodzenia” współczesnego dyskursu kreatywności i ujawnienie jego skonstruowanego charakteru. Sceptyczne spojrzenie na pozornie linearną transformację popularnej idei ujawnia nie tylko nieciągłość i liczne pęknięcia w procesie zmiany sposobów rozumienia pojęcia, ale także niezamierzone funkcje współczesnych objaśnień genezy kreatywności. Analiza sposobów tematyzowania kreatywności w dyskursie religijnym, artystycznym, filozoficznym i naukowym służy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób kreatywność stała się współcześnie filarem narracji modernizacyjnej wiązanej z kategoriami innowacji, przemysłów kreatywnych, ekonomii kultury czy tworzeniem „kreatywnych miast”.

Refine search results

1 Muzealnictwo

1 Przegląd Socjologii Jakościowej

1 Warmińsko-Mazurski Kwartalnik Naukowy, Nauki Społeczne

1 2018

1 2017

1 2015

1 Franczak K.

1 Nessel-Łukasik B.

1 Pawlus T.

Kultura popularna a kultura medialna - wybrane problemy teorii i rzeczywistości

PUBLICZNOŚĆ POZA MUZEUM

Od creatio ex nihilo do Cool Britannia. Ku źródłom dyskursu kreatywności