Search results

1

Zmowy przetargowe – praktyczny przegląd rodzajów ryzyka. Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 listopada 2018 r., XVII AmA 26/16

100%

Falandysz-Zięcik A.

internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

|

2019

|

vol. 8

|

issue 4

127-134

2

Praesumptio w Kodeksie Jana Pawła II z 1983 roku

89%

DULLAK K.

Prawo Kanoniczne

|

2016

|

vol. 59

|

issue 3

97-121

EN

There is variety of synonyms being used in Polish language to describe Latin praesumptio. At law sciences presumption is an interdisciplinary phrase and so it is not unambiguous. Therefore it is worth monitoring the types of the presumptions and the context of their appearance at John Paul II Code of Canon Law (CCL) of 1983. In general, we divide the presumptions into actual or judicial ones and those of law – assumed by the legislator. The former ones are drawn from authentic prerequisites. It creates the possibility to reach an objective truth. The more consistent conclusions that the judge will draw from different prerequisites the greater possibility will be reached. The latter ones – the presumptions of law – rely on assuming some facts, based on legal provisions, as proven, in case of lack of the contrary evidence. They’re divided into ordinary (relative) and absolute ones. The ordinary presumption can be refuted if false conclusions are proven. An absolute presumption takes place if the legislator refuses to admit directly the contrary evidence and assumes indirect one. The Author of the Code applies the ordinary presumptions of law only (mutable ones) which means that they can be refuted by counter-evidence. As regards the actual presumptions – they do not occur at CCL-83. They’re assumed by the judge during the trial. The John Paul II CCL applies the presumption of law with respect to the persons, circumstances and objects. Based on thorough analysis of the code contents it results that the most of the presumptions relates to the circumstances (there are as much as 13); we’ll find two less as regards the persons and only three regarding the objects. Of all 27 presumptions applied in CCL – we’ll find 14 in Book IV regulating the office of sanctifying in the Church, 7 applies to general norms (Book I) and the remaining ones we’ll find in Books: III, V, VI and VII; the last 2 contains Book II. Most of the presumptions in CCL occur in canons referring to the marriage.

PL

W języka polskiego używa się różnych synonimów na określenie łac. praesumptio. W naukach prawnych, domniemanie jest sformułowaniem interdyscyplinarnym, a więc nie jest jednoznaczne. Stąd warto prześledzić rodzaje domniemań, konteksty ich występowania w Kodeksie Kana Pawła II z 1983 roku. Najogólniej domniemania dzieli się na faktyczne zwane też sędziowskim i prawne – które zakłada sam prawodawca. Pierwsze z nich zostaje wyprowadzane z autentycznych przesłanek. Stwarza to możliwość dotarcia do prawdy obiektywnej. Możność będzie większa, im więcej zgodnych wniosków sędzia wytoczy z różnych przesłanek. Drugie - domniemanie prawne polega na przyjęciu na podstawie przepisu prawnego, niektórych faktów za udowodnione w przypadku braku dowodów przeciwnych. Domniemanie to dzieli się na zwykłe (względne) i bezwzględne. Względne można obalić, gdy wykaże się nieautentyczność wniosku, zaś bezwzględne występuje wtedy, gdy prawodawca nie dopuszcza wprost dowodu przeciwnego, ale dowód pośredni. Autor kodeksu posługuje się jedynie domniemaniami prawnymi zwykłymi czyli wzruszalnymi, to oznacza że można je obalić przeciwdowodem. Jeżeli chodzi o domniemania faktyczne, to w KPK-83 one nie występują. Owe domniemania wnioskuje dopiero sam sędzia podczas procesu. Kodeks Jana Pawła II posługuje się presumpcją prawną w odniesieniu do osób, okoliczności oraz rzeczy. Z dokładnej analizy treści kodeksu wynika że najwięcej presumpcji dotyczy okoliczności, jest ich aż 13, o dwie pozycje mniej znajdziemy w grupie presumpcji dotyczących osób, zaś zaledwie trzy domniemania dotyczą rzeczy. Spośród 27 zastosowanych w kodeksie presumpcji większość (14) uplasowała się w księdze czwartej regulującej uświęcające zadania Kościoła, siedem dotyczy norm ogólnych (I księga), zaś pozostałe po jednym domniemaniu znajdziemy w księgach: III, V, VI i VII, pozostałe dwa przeanalizowane przypadki zawierają się w księdze II. Najczęściej domniemania w prawie kanonicznym występują w kanonach traktujących o małżeństwie.

3

Dowodzenie związku przyczynowo-skutkowego w sprawach o zakażenia szpitalne

63%

Sadowska M.

Studia Prawnicze KUL

|

2017

|

issue 3

107-120

EN

Cause-and-effect relationship is one of the premises of a provider's liability for a hospital-acquired infection. However, the evidentiary difficulties involved in dealing with the damage caused to a patient by a hospital infection are both important and still pose an issue. The legislator has adopted a precise definition in which hospital infection remains in a functional and adequate cause-and-effect relationship with the provision of medical care. In a civil process, the injured person must be able to prove and establish a causal link between the fault of the subject and the injury. In medical trials, the court may, after considering the circumstances of the case, acknowledge probability to be sufficiently high, without requiring a strict and certain proof of how the organism was infected, because such proof is often impossible to obtain for biological reasons. Therefore, if there is no possibility to prove the cause-and-effect relationship between infection and the damage in the form of disease progression, as a result of the present state of medical knowledge, it should be considered at the level of Art. 6 and Art. 361 paragraph 1 of the Civil Code. The above limitations of the evidence and the nature of the cases in which they occur also result in a specific displacement of the burden of proof. In the case of unrealistic strict requirements, the means by which the infection has entered the body, if the defendant claims that, despite the established condition, the infection is from other sources, the burden of proof is shifted to the defendant, that is, the therapeutic agent.

PL

wiązek przyczynowo-skutkowy jest jedną z przesłanek odpowiedzialności świadczeniodawcy za zakażenie szpitalne. Jednakże trudności dowodowe występujące w sprawach o naprawienie szkody wyrządzonej pacjentowi z powodu zakażenia szpitalnego stanowią ważną, a zarazem wciąż problematyczną kwestię. Ustawodawca przyjął precyzyjną definicję, w myśl której zakażenie szpitalne pozostaje w funkcjonalnym i adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym z udzielaniem świadczenia medycznego. W procesie cywilnym to poszkodowany musi uprawdopodobnić i udowodnić powstanie związku przyczynowego między winą podmiotu leczniczego a zaistniałą szkodą. W procesach medycznych sąd może, po rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, uznać za wystarczający wysoki stopień prawdopodobieństwa, nie wymagając ścisłego i pewnego udowodnienia, jaką drogą organizm został zainfekowany, taki bowiem dowód – ze względu na właściwości procesów biologicznych – często nie jest możliwy do przeprowadzenia. Zatem jeżeli brak możliwości ścisłego udowodnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zakażeniem a szkodą w postaci rozwoju choroby, będący wynikiem obecnego stanu wiedzy medycznej, winien zostać rozważony na płaszczyźnie art. 6 i art. 361 § 1 k.c. Powyższe ograniczenia dowodowe i charakter spraw, w których występują, skutkują także swoistym przemieszczeniem ciężaru dowodu. W przypadku nierealnego wymogu ścisłego udogodnienia, jakimi drogami infekcja przedostała się do organizmu, jeżeli strona pozwana twierdzi, iż mimo ustalonego stanu rzeczy infekcja pochodzi z innych źródeł, ciężar dowodu przesuwa się na pozwanego, czyli podmiot leczniczy.

4

„Domniemanie winy” w prawie karnym materialnym a procesowe domniemanie niewinności

51%

Jezusek A.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2016

|

vol. 78

|

issue 2

175-187

EN

The article elaborates on ‘presumption of guilt.’ The term ‘guilt’ has different meanings in substantive criminal law and procedural criminal law. However, the presumption of guilt in substantive criminal law ought not lead to a violation of the procedural presumption of innocence. Therefore, it shall be understood as a presumption of fact which must meet all the requirements referred to in Article 7 of the Code of Criminal Procedure or, in other words, be regarded as indirect evidence. For this reason, there is no legal basis to contend that the presumption of guilt rule has been established under substantive criminal law. Negative conceptualisation of guilt in the Penal Code is an expression of legislator’s conviction that human beings are generally able to control their conducts. So we can only talk about a presumption, a premise adopted by legislature, which explains the construction of the provision analysed.

PL

Przedmiotem opracowania jest „domniemanie winy” w prawie karnym. Termin „wina” w prawie karnym materialnym ma odmienne znaczenie niż w prawie procesowym. Jednakże domniemanie prawnokarnej winy nie może prowadzić do naruszenia zasady domniemania niewinności ‒ musi ono być konstruowane jako domniemanie faktyczne spełniające wymogi określone w art. 7 k.p.k., czyli jako dowód pośredni. Dlatego także brak podstaw do twierdzenia, że w prawie karnym ustanowiono zasadę domniemania winy. Negatywne ujęcie przesłanki zawinienia odzwierciedla przekonanie ustawodawcy o generalnej zdolności człowieka do autodetermiancji swojego zachowania. Stąd można więc mówić jedynie o domniemaniu, założeniu, przyjętym przez ustawodawcę, które wyjaśnia sposób skonstruowania przepisu.

Refine search results

1 Prawo Kanoniczne

1 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Studia Prawnicze KUL

1 internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

1 2019

1 2017

2 2016

1 DULLAK K.

1 Falandysz-Zięcik A.

1 Jezusek A.

1 Sadowska M.

Zmowy przetargowe – praktyczny przegląd rodzajów ryzyka. Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 listopada 2018 r., XVII AmA 26/16

Praesumptio w Kodeksie Jana Pawła II z 1983 roku

Dowodzenie związku przyczynowo-skutkowego w sprawach o zakażenia szpitalne

„Domniemanie winy” w prawie karnym materialnym a procesowe domniemanie niewinności