Search results

1

Funkcja ekonoma w prawie własnym Towarzystwa św. Franciszka Salezego

100%

Domaszk A.

Seminare. Poszukiwania naukowe

|

2010

|

vol. 27

63-75

EN

Econom’s function is to administer the ecclesiastical goods that belong to religious legal persons. The canon law claims to set the position of econom. Details regarding the requirements on the econom’s position and his assignments are included in own law of religious institute. Review of own law of the Society of St. Francis de Sales, accomplished in above article, reveals its compliance with common law of Church. General econom is elected during general council, other administrators are appointed after previous consultation. Econom’s position is a term office. Own law defines in detail econom’s assignments on the level of central Society of St. Francis de Sales office, province and single house. The constitutional records of that institute strongly emphasize the spiritual significance of administration. Temporal goods are of use to accomplish charisma, they are subordinated to raising the young and to evangelization. St. John Bosco, the founder of Salesians, on one hand placed his trust in God’s Providence and in help of Mary Help of Christians. On the other hand he was prudent and foreseeing administrator, who walked down the earth. The ministry of economs is difficult. Their work in the modern world, that is to say also in a thicket of national legal and administrative norms, requires constant deepening knowledge. That is why some superior initiatives, such as theoretical and practical training, publishing subsidiary literature and so forth, are needed to economs to cope with their assignments. At the same time allegiance to legal norms (canon, common and own law) will let Salesians to accomplish their ecclesiastical mission.

2

Pojęcie patrimonium stabile

86%

Kaleta P.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2014

|

vol. 24

|

issue 4

147-161

PL

Patrimonium stabile jest pojęciem nowym. W KPK/83 występuje dwa razy: w kan. 1285 i w kan. 1291, jednak bliżej prawodawca nie wyjaśnia znaczenia użytego pojęcia. Celem artykułu jest ukazanie znaczenia patrimonium stabile. Przedstawiona analiza genezy pojęcia patrimonium wskazuje, że intencją prawodawcy nie było uniemożliwienie dokonania alienacji, ale ochrona dóbr kościelnych stanowiących podstawę istnienia i działania kościelnej osoby prawnej. W dalszej części autor przedstawia różne interpretacje patrimonium stabile wypracowane przez kanonistów, aby ostatecznie przedstawić własną koncepcję. Autor wskazuje, że do pojęcia patrimonium stabile nie zalicza się dóbr, które należą do codziennego użytku, ale zgodnie z wypracowaną doktryną, należy rozumieć dobra ruchome i nieruchome, stanowiące minimalną podstawę materialną osoby prawnej, które pozwalają na realizację celów, dla których została ona utworzona. Artykuł kończy wnioskami, że w księgach inwentarzowych winno być odnotowane, co należy do patrimonium stabile osoby prawnej (kan. 1283, 2º). Zarządcy nie mogą dokonywać darowizn na cele pobożności lub chrześcijańskiej miłości z dóbr ruchomych należących do patrimonium stabile (kan. 1285). Chcąc dokonać jakichkolwiek aktów alienacji dóbr należących do patrimonium stabile, zarządcy są zobowiązani zachować kan. 1291-1294 oraz kan. 638 § 3, kiedy ich wartość przekracza określoną w prawie sumę.

EN

The patrimonium stabile is a new concept in the 1983 Code. It comprises of moveable and im-movable goods, which by the legitimate designation (legitima assignatione) of the competent eccle-siastical authority were established as a secure basis for the existence of juridical person for the fu-ture. Patrimonium stabile allows the independent fulfillment of the mission of the juridical person for which it was established and therefore is subject to legal protection in accordance with the law. The distinction between stabile and non stabile patrimonium should be recorded regularly in the up-dated inventories (can. 1283, 2º). Administrators cannot make gifts for pious purposes or Christian charity out of the movable goods which is part of the patrimonium stabile (cf. can. 1285). In order to make any act of alienation of ecclesiastial goods, stating patrimonium stabile, administrators are required to observeve can. 1291-1294 and can. 638 § 3, whenever their value exceeds the sum determined by law. Canons on alienation (can. 1291-1294) should be obseved not only in alienation, but also in any dealings in which the patrimonial condition of the juridical person may be jeopardised (can. 1295). Patrimonium stabile is not subject to taxation, but the income derived from it may be taxed (see. can. 264 § 2 and can. 1263).

3

Władza nadzorowania zarządzaniem dobrami kościelnymi (kan. 1276 § 1-2)

86%

Kaleta P.

Kościół i Prawo

|

2015

|

issue 4 (17) nr 2

25-38

PL

Władza nadzorcza w odniesieniu do dóbr kościelnych umocowana jest w munus regendi biskupa diecezjalnego, którego jednym z celów jest troska, aby do dyscypliny kościelnej nie wkradły się nadużycia. Celem artykuły było przedstawienie zadań nadzorowania ordynariusza w zakresie zarządzania dobrami kościelnymi. Istotną treścią nadzorowania jest nie tyle kontrola, ile czuwanie; za taką eksplikacją przemawia użycie kan. 1276 § 1 i z kan. 392 § 2 łacińskiego czasownika advigilare – ‘czuwać’, ‘troszczyć się’. Przedstawiona analiza KPK/83 wskazuje, że ordynariusz władzę nadzoru wykonuje w dwojaki sposób: przed dokonaniem aktu prawnego oraz po jego dokonaniu. Do zakresu władzy nadzorczej ordynariusza należy: a) wydanie szczegółowych instrukcji dotyczących zarządu dóbr kościelnych; b) wydanie stosownych zezwoleń aktów związanych z zarządem dobrami kościelnymi; c) ingerowanie w przypadku zaniedbań zarządcy. W zakresie wykonywania władzy nadzorczej prawodawca wprowadził dwa ograniczenia; dotyczą one publicznych osób prawnych podlegających jego władzy oraz zachowania prawnych tytułów przyznających większe uprawnienia. Autor wnioskuje, że przepisy prawne dotyczące nadzoru są narzędziem ochrony dóbr kościelnych, aby te były wydatkowane zgodnie z celami dóbr kościelnych. Zachowanie prawa nadzoru ma przyczynić się do podjęcia większej odpowiedzialności za dobra kościelne i zbudowania większego zaufania wobec osób, które zarządzają dobrami kościelnymi.

EN

This paper concerns the supervisory authority of the ordinary concerning ecclesiastical goods. The question which the Author poses is: What are Ordinary’s competences in relation to the administration of all the goods which belong to public juridical persons subject to him? The content of the study shows that the essence of supervisory authority is administration to ensure that abuses do not creep into ecclesiastical discipline. In this context, can. 392 §2 is a clarification of can. 1276 §1-2. The scope of the supervisory authority of the Ordinary relates mainly to: issue special instructions, within the limits of universal and particular law; issue relevant permissions of acts of extraordinary administration; intervene in case of negligence of administrator. The 1983 Code has determined two limits in performing the supervisory authority: the first concerns public juridical persons subject to the authority of the Ordinary. The second requirement is to observe legal titles which may give greater rights. For example the religious house of diocesan right. Canon law in regard to supervision, is the instrument of protection of ecclesiastical goods, in order to ensure that they are used in accordance with the objectives of ecclesiastical goods. The supervision right is to help undertake greater responsibility for ecclesiastical goods and to build greater confidence in the people who administer them.

4

Kanoniczne sankcje karne za przestępstwa majątkowe

72%

KALETA P.

Prawo Kanoniczne

|

2015

|

vol. 58

|

issue 3

117-135

EN

Financial malfeasance, both in the eld of administration and alienation of ecclesiastical goods might contribute to nancial losses, unnecessary scandal of the faithful, as well as the weakening of public trust. In order to prevent such malfeasance, the Church must seek eective methods which will allow to observe the canon law. e aim of this article was to show the penalties for the nancial malfeasance in the canonical legal system. Interestingly that ecclesiastical legislator does not use the concept of „nancial malfeasance”. However, we can nd nine examples of nancial malfeasances in Book VI of the 1983 Code. e following actions can be related to nancial malfeasances: 1) impeding the use of ecclesiastical goods (can.1375), 2) invalid alienation of ecclesiastical goods (can. 1377), 3) simony (can. 1380), 5) illegitimate prot from Mass oerings (can. 1385), 6) bribery (can. 1386), 7) abuse of authority and culpable negligence in performing act of ecclesiastical power or ministry or oce (can. 1389 §1-2), 8) production and use of false documents (can. 1391), 9) clerics carrying out commercial activities (can. 1392). For such oenses, the legislator determines penalties ferendae sententiae which may be imposed on the oender by judicial or administrative process. e legislator does not provide for penalties latae sententiae for nancial malfeasances. For simony and illegitimate prots from Mass oerings leg- islator provides for a penalty of imposing censure. In the case of simony is mandatory sanction (c. 1380), while for the oense of illegitimate prots from Mass oerings is optional one (can. 1385). It can be supposed that the most severe penal sanctions for nancial malfeasance is deprivation of oce that the judge may impose, depend- ing on the severity and harm done. is is an optional penal imposed for abusing of ecclesiastical power or an oce (can. 1389 § 1). In other cases, the ecclesiastical legislator provides for a just penalty ferendae sententiae. If penalties are indeterminate their imposition belongs to the Ordinary or judge. e particular law is to be observed which in place of indeterminate penalty ferendae sententiae it may establish a penalty determined or obli- gated (can. 1315 § 1). In accordance with can. 1317 particular law can not establish a penalty of dismissal from the clerical state.

5

The Bishop's Right to Parish Taxation

72%

Kaleta K. P.

Studia Prawnicze KUL

|

2021

|

issue 1

127-142

PL

Podatek diecezjalny jest obowiązkowym świadczeniem pieniężnym nakładanym na dochody zarówno osoby prawnej, jak i fizycznej. W prawie kanonicznym istnieją dwa rodzaje podatków: zwykły i nadzwyczajny. Chociaż Papieska Rada ds. Tekstów Prawnych wydała autentyczną interpretację kan. 1263 i orzekła, że podatek nie może być nakładany na ofiary mszalne, pojawiają się jednak wątpliwości co do zasadności podatku nakładanego na „inne osoby fizyczne”. Dekret soborowy Christus Dominius stanowi, że kapłani mają przeznaczać z dochodów duchownych na potrzeby diecezji „zgodnie z postanowieniem biskupa”. Jako taki może być nałożony tylko w przypadku poważnej konieczności, która jest określana przez biskupa diecezjalnego po zasięgnięciu opinii organów doradczych. Nadzwyczajne świadczenie, ze swej natury, powinno być rozumiane jako dobrowolne ofiary duchownych, jako ich wkład w konkretne cele diecezjalne. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na prawne wymogi nakładania podatku nadzwyczajnego na duchownych, motywy jego ustanowienia, a także rozumienie czym jest dochód. Rozważania dotyczą następujących aspektów: 1) historia rozwoju kan. 1263; 2) pojęcie podatku w prawie kanonicznym; 3) świadczenie nadzwyczajne; 4) przedmiot świadczenia nadzwyczajnego; 5) cechy nadzwyczajnego podatku; 6) prawne wymogi ustanowienia świadczenia nadzwyczajnego; 7) kwestia dochodu.

EN

The diocesan tax is a compulsory cash benefit imposed on the income of both a juridical person and a physical person. There are two types of tax in canon law: ordinary and extraordinary tax. Although the Pontifical Council for Legislative Texts issued the authentic interpretation of c. 1263 and ruled that tax may not be imposed on Mass offerings, some doubts might arise as to the legitimacy of the tax imposed on “other physical persons”. The conciliar Decree Christus Dominius states that priests are to contribute from their clerical income for the needs of the diocese “according to the bishop’s determination”. As such, tax may be imposed only in the event of grave necessity determined by the diocesan bishop following consultation with advisory bodies. Extraordinary exaction by its very nature should be understood as the voluntary offerings of clerics as their contribution for a specific diocesan purpose. The aim of the article is to draw attention to the legal requirements for imposing an extraordinary tax, the motives for establishing it, as well as possible tax exemptions. The analysis of the article is based on an exploration of the history of development of c. 1263; the concept of tax in canon law; extraordinary exaction; the subject of extraordinary exaction; the qualities of the extraordinary exaction; legal requirements of imposing extraordinary exaction; the question of income.

6

Akty zarządzania dobrami doczesnymi

58%

ŚWITO L.

Prawo Kanoniczne

|

2015

|

vol. 58

|

issue 3

105-116

EN

The Code of Canon Law (Corpus Iuris Canonici, CIC), in its version enacted by Pope John Paul II, employs diverse terminology when refer- ring to acts of administration of goods. Can. 1277 of CIC refers to “acts of administration which are more important” and “acts of extraordinary administration”, while the provision of 1281 §1 and §2 of CIC points out the dierence between “acts of ordinary administration” and “acts which exceed the limit and manner of ordinary administration”. Although the terminology adopted in the Code of Canon Law clearly marks the dierence, it does not dene these terms and does not provide any list of these acts. Scholars do not provide much opinion in this matter either, leaving the issue for consideration by particular legislation and legal practice. However, the exact denition of dierences between the above-mentioned acts of admi- nistration is of great practical importance for the validity of acts related to the administration of ecclesiastical property. e article presented herein, based on an analysis of Can. 1277 and Can. 1281 §1, and §2 of CIC, indicates the existing dierences in terminology, and underlines the urgent need to develop a list of extraordinary acts of administration of ecclesiastical goods to ensure the stability of this kind of legal action, and draws attention to the criteria by which acts of extraordinary administration should be formulated.

Refine search results

2 Prawo Kanoniczne

1 Kościół i Prawo

1 Roczniki Nauk Prawnych

1 Seminare. Poszukiwania naukowe

1 Studia Prawnicze KUL

1 2021

3 2015

1 2014

1 2010

2 Kaleta P.

1 Domaszk A.

1 KALETA P.

1 Kaleta K. P.

1 ŚWITO L.

Funkcja ekonoma w prawie własnym Towarzystwa św. Franciszka Salezego

Pojęcie patrimonium stabile

Władza nadzorowania zarządzaniem dobrami kościelnymi (kan. 1276 § 1-2)

Kanoniczne sankcje karne za przestępstwa majątkowe

The Bishop's Right to Parish Taxation

Akty zarządzania dobrami doczesnymi