Search results

1

JAN GWALBERT PAWLIKOWSKI W ŚWIETLE KORESPONDENCJI FUNERALNEJ Z 1939 ROKU

100%

Olma M.

Rocznik Przemyski

|

2015

|

vol. 51

|

issue 2(19): Literatura i Język

47-56

EN

The article is based on the funereal correspondence of 1939 related to the death and burial of Jan Gwalbert Pawlikowski. The author’s aim is a semantic and pragmatic analysis of the lexical aspect of the letters, especially the linguistic means of evaluation. This approach, considering the generic conventions of the past, allows to reconstruct the profile of the deceased seen in the light of the social roles he performed.

2

Idea wolności w ego-dokumentach Filipa Orlika oraz Karola Chojeckiego

88%

Bzorek D.

Studia Polsko-Ukraińskie

|

2015

|

vol. 2

91-97

EN

The artice shows the idea of freedom based on selected examples of diary of Pylyp Orlyk and memories of Karl Chojecki. In these two ego-documents, it is possible to found similarities in views of freedom. Both authors want to come back to their homelands. The author also mentions that Pylyp Orlyk and Karl Chojecki wanted to escape from oppresing Russian Empiry.

3

Faculty of Pedagogy Ignatianum University in Kraków

76%

Topij-Stempińska B.

Biuletyn Historii Wychowania

|

2018

|

issue 38

67-78

PL

Within 53 years, the Educational Academy of the Jesuit Fathers in Chyrów employed in total 353 teachers. Many of them worked for the school in Chyrów for many years, some devoted to the school 30 years of their lives. They accumulated professional experience but first and foremost, they educated the young generation. The teacher figure connects with school reality and so does the pupil community. The best remembered were the teachers who not only educated but also practiced their profession with passion and served as models to follow. They have been commemorated in the students’ diaries, memoirs and autobiographies. The survey is an attempt at presenting an image of the Chyrów teachers based on an analysis of the students’ memoirs. Their diaries unveil school reality frequently unavailable from other materials. They show a world experienced by the authors and as such, they can provide basic material for biographic research into the authors of the diaries as well as individuals referred to in the memories. Therefore, they help to create an image of the faculty of the Chyrów school as remembered by their pupils.

EN

For 53 years, the Jesuit School in Chyrów (The Educational Academy of the Jesuit Fathers in Chyrów) would hire a total of 353 teachers. Many of them worked in the school in Chyrów for many years, some even 30. They would gain work experience there, but mostly committed to educating young generations. The figure of a teacher is part of the school life, just the student community is. Those of the teachers who pursued their profession with passion, rather than just teaching, and were role models, were memorized most effectively. They have been described in the pages of diaries, memoires and autobiographies. The present research aims to characterize the teachers of the school in Chyrów based on students’ diarist records. Diaristic sources allow us to discover school life unavailable in any other materials. They reveal the world directly witnessed by the authors and thus can provide the fundamental material for the biographical research on the memoirists as well as the people described by them. Therefore, they make it possible to represent the community of Chyrów teachers as covered in memoires.

4

O genezie „cielesnych” motywów w twórczości Mariny Cwietajewej

75%

Janczuk E.

Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej

|

2017

|

vol. 10

86-111

PL

It is difficult to form a coherent conception of Marina Tsvetaeva’s considerations about the body, as sometimes they contradict each other and sometimes they complement each other. However, they were changing as new experiences were accumulated. From the idea that the body is like a wall or an obstacle in the way, Tsvetaeva moves to the idea of the body as a separate zone of her personality, where freedom and democracy go along with subjection, and where the rigorous part of the personality – soul is to be subdued. When the poet starts to lose contact with the body, when she becomes convinced that she no longer can identify with it, she experiences a stormy passion in which she hopes to complete her own incarnation. However, she comes to the conclusion that the nature of her body is flawed and the signs of gender are not proper. She consciously resigns from love, claiming that love and creativity cannot be reconciled. Her body bothers her, it seems to cast a veil on the true reality, which is invisible and “by which one thinks”. After another period of her soul and body disassociation, she comes to the conclusion that she did not know her body at all.

5

Dekadencka Madonna, Biała Diablica, Lorelei... Zinaida Gippius w egodokumentach współczesnych

75%

Krycka-Michnowska I.

Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej

|

2017

|

vol. 10

112-126

PL

The paper is devoted to Zinaida Gippius’s literary portraits left on the pages of ego-documents, especially memoirs. She was one of the most significant figures of the Russian Silver Age. At the end of the 19th and the beginning of the 20th centuries, the writer created her own legend and image based on internal conflict, which in turn influenced the diversity of her portraits in memoirs. Their analysis leads to the conclusion that these portraits fit into the stereotyped, ambivalent perception of a woman, and majority of the authors reveal the tendency to mythologize and dehumanize her heroine: on the one hand her divinization, and on the other – reification. It also proves that the memoirist had perpetuated and widened the legend about her.

6

"Postup probíhal zrychleným krokem", aneb čas a prostor v představách účastníků prusko-rakouské války v roce 1866

75%

Kessler V., Šrámek J.

Historická geografie (Historical Geography)

|

2022

|

vol. 48

|

issue 2

163-189

EN

Authors of the essay have attempted, based on ego-documents, to reveal the borderlines of the discrepancy between the expected standard of intensity and duration of the Austro-Prussian conflict and the subsequent reality. One of the 19th-century modernizing processes condensed in the short and intense clash in the summer of 1866 when in consequence of increased density of the traffic infrastructure and the introduction of new communication and infrastructure networks, the world seemed ‘smaller’ and ‘faster’. The essay brings an analysis of the period discourse that the authors understand not only as a frame within which memories and events were performed, but also as a product of mnemonic processes.

7

My Father’s Wars – Are Our Wars: Review of the Book: Alisse Waterstone (2014), My Father’s Wars: Migration, Memory, and the Violence of a Century. New York and London: Rutledge Taylor & Francis Group

63%

Grandakovska S.

Colloquia Humanistica

|

2020

|

issue 9

EN

My Father’s Wars – Are Our Wars: Review of the Book: Alisse Waterstone (2014), My Father’s Wars: Migration, Memory, and the Violence of a Century. New York and London: Rutledge Taylor & Francis GroupThe book My Father’s Wars by Alisse Waterston is a structural expression of the need for a new anthropological orientation in history. Waterston chooses to gradually weave the narrative through the methodological directions of intimate ethnography. More precisely, it is a story about the importance of the relationship between micro-history and the fluidity of historical particularisms, between the relations of matrixes of power and reflections on anthropocultural systems of the higher kind. It is here that the value of the complex focalization point in the work is accommodated; it lies in the question in what grammatical person to tell an individual story (which at the same time leaves a strong seal the identity of the descendants) embedded in Jewish cultural history as part of the larger history of war(s) and migration trajectories in the 20th century. Wojny mojego ojca – to nasze wojny. Recenzja książki: Alisse Waterstone (2014), My Father’s Wars: Migration, Memory, and the Violence of a Century. New York and London: Rutledge Taylor & Francis GroupKsiążka My Father’s wars [Wojny mojego ojca] autorstwa Alisse Waterston jest wyrazem potrzeby nowej orientacji antropologicznej w historii. Waterston decyduje się na stopniowe splatanie narracji, wykorzystując metodologiczne kierunki etnografii intymnej. А dokładniej, jest to opowieść o znaczeniu związku pomiędzy mikrohistorią a płynnością historycznych partykularyzmów, między centrami władzy i refleksją zawartą w systemach antropologicznych wyższego rzędu. Właśnie na tej sferze jest skoncentrowany cel tej książki; zawarty jest w pytaniu, w jakiej kategorii gramatycznej opowiedzieć indywidualną historię (jednocześnie naznaczoną przez tożsamość potomków), osadzoną w żydowskiej historii kultury jako części szerszej historii wojny (wojen) i trajektorii migracyjnych w XX wieku.

8

„Cesarstwo u schyłku wielkiego konania…” (Nicky, Alix, Grigorij i inni w dziennikach, listach, telegramach, wspomnieniach). Cz. I i II

51%

Klimowicz T.

Slavica Wratislaviensia

|

2019

|

vol. 169

23-55

EN

“The Empire at the end of the decadent days…” (Nicky, Alix, Grigori, and others in journal entries, letters, telegrams, memoirs): Parts I and II The first part of the essay is an attempt to identify the primary motivating factors for the February Revolution (and, consequently, the Bolshevik coup) and the abdication and execution of the last Romanov ruler. In this part, I have discussed a handful of the most often advanced hypotheses of various credibility — from those formulated by historians, historians of ideas, sociologists, and political scientists (protracted warfare, rising dissatisfaction of Petrograd “line standers”, incompetence of the political elites, continuing desacralization of the ruler figure, a process set in motion during the reign of Tsar Alexander II), up to those widely considered irrational, shrouded in mysticism or conspiracy-minded (the curse of the Ides of March, the unearthing of Lermontov’s prophecy, Rasputin’s last will and testament, and the machinations of “The Grand Orient of Russia’s Peoples” masonic lodge). My attention, however, has been focused primarily on the egodocuments important for the understanding of the empire’s decline and erosion — the journals and correspondence of Nicholas II and Alexandra Feodorovna. The second part of the essay focuses primarily on the appearance (or its lack) of the February and October events in the journals of Russian writers (including Bunin, Gippius, Ivnev, Korolenko, Kuzmin, Blok, Chukovsky, Merezhkovsky). All of them (rather than only those that suffered the regime’s repressions) shared a lack of compassion or empathy for the overthrown monarch, a dislike (sometimes turning into outright hatred and hostility) of the Bolsheviks, and a proclivity for mourning pre-Revolutionary Russia, a feeling of having witnessed the collapse of a prior, better world. The new (definitely not brave) — built by peasants clad in military garb, “the pale, tall Barbarians”, and mobs running rampant through post-October streets of Moscow and Petrograd — had a gloomy, hostile face of the “boor”, the “troglodyte”, who had nothing in common with the bucolic, paper characters of Turgenev or Tolstoy, and rather resembled clones of the inhabitants of Bunin’s apocalyptic The Village. In the conclusion, I have discussed the possible reasons behind Vladimir Putin’s decision to abandon the idea of official state celebrations of the centenary of the events of February and October of 1917.

RU

„Pимский мир периода упадка…” (Ники, Аликс, Григорий и другие в дневниках, письмах, телеграммах, воспоминаниях) Первая часть эссе представляет собой попытку назвать главные причины Февральской революции и охарактеризовать некоторые ее последствия: большевистский переворот, отречение от престола и казнь последнего императора из династии Романовых. Я привел несколько чаще других выдвигаемых по этому поводу гипотез с разным уровнем достоверности — начиная с тех сформулированных в публикациях историков, историков идей, социологов, политологов (продолжающаяся война, нарастающее недовольство „людей из очередей” в Петрограде, некомпетентность политической элиты, усиливающийся с времен царствования Александра II процесс десакрализации монарха), а заканчивая иррациональными, окутанными мистикой, иногда остающимися в кругу теорий заговора (зловещее проклятие мартовских ид, вышедшее из забвения Предсказание Лермонтова, завещание Распутина, козни масонской ложи „Великий Восток Народов России”). Однако свое внимание я сосредоточил прежде всего на эгодокументах необходимых для лучшего понимания процесса эрозии империи — дневниках и переписке Николая II и его супруги Александры Федоровны. Во второй части я писал в основном о при/от/сутствии февральских и октябрьских событий в дневниках русских писателей (в том числе Бунина, Гиппиус, Ивнева, Королен ко, Кузмина, Блока, Чуковского, Мережковского). Объединило их отсутствие сострадания, эмпатии для свергнутого с престола царя (не только у репрессированных режимом), негативное (иногда переходящее в ненависть, враждебность) отношение к большевикам и всеобщее оплакивание дореволюционной России, чувство потери старого мира. У нового (но не дивного) — создаваемого крестьянами в военной форме, „варваров роями”, „чернью” на послеоктябрьских улицах Петрограда и Москвы — было угрюмое, недружелюбное лицо „хамов”, „пещерных людей”, которые не имели ничего общего с идиллическими, бумажными персонажами вымышленными Тургеневым или Толстым, а, скорее, были клонами героев, населяющих апокалиптическую Деревню Бунина. Наконец, я упомянул о причинах, по которым Владимир Путин отказался от торжественного празднования сотой годовщины Февраля и Октября.

9

Die Karlsbad-Reise des Ferdinand Krackowizer im Jahre 1909: Anmerkungen zu einer Kulturgeschichte der bürgerlichen Badereise

51%

Fendl E.

Český lid: etnologický časopis (Český lid: Ethnological journal)

|

2020

|

vol. 107

|

issue 4

399-438

EN

In May 1909, Ferdinand Krackowizer (1844-1933), an archival councillor from Linz, took a trip to the spa in Karlovy Vary. He kept a travel diary as well as a memory album where he stored all sorts of documents: postcards, concert programmes, tickets, menus, a report from his attending physician, etc. By analysing these documents we are able to reconstruct in detail Krackowizer’s stay at the spa and gain deeper knowledge of the everyday spa culture in Karlovy Vary at the turn of the century. In addition, the analysis takes into account the opinions and assessments provided by the traveller himself in his travel diary. The diary further facilitates reconstructing Krackowizer’s networks and understanding different aspects of cultural practices connected to spa travel. Finally, these primary sources show the importance which Krackowizer attributed to his spa trip as a form of external representation.

10

Letters to the JDC as Autobiographical Sources of Jewish Holocaust Survivors

51%

Śliwa J.

Autobiografia. Literatura. Kultura. Media

|

2020

|

vol. 14

|

issue 1

35-46

EN

After the Holocaust, Jewish survivors in Poland relied on external help, including that of the American Jewish Joint Distribution Committee (the Joint, JDC). They wrote letters to JDC both to request and to thank the American-based Jewish organization for i.a. food, clothes, medicine, and assistance with emigration from Poland. Many of those letters also contain autobiographical information about the authors, themselves Holocaust survivors and their families. The descriptions of wartime experiences and survival strategies as well as of immediate postwar life (1945–1949) entail details and snippets of historical and genealogical value. Therefore, the letters examined in this article offer both individual histories and a collective portrait of the Jewish population in postwar Poland. The epistolary material also captures JDC’s activities and their importance for reviving and sustaining Jewish life after the Holocaust.

PL

Żydzi, którzy ocaleli z Zagłady, polegali na pomocy spoza Polski, w tym od Amerykańsko-Żydowskiego Wspólnego Komitetu Rozdzielczego, znanego w Polsce jako Joint. Pisali do niego listy zarówno, by prosić o wsparcie, jak i w podziękowaniu dla tej mieszczącej się w Stanach Zjednoczonych organizacji żydowskiej za produkty żywnościowe, ubrania, leki oraz za pomoc w opuszczeniu Polski. Wiele z tych listów zawiera również dane autobiograficzne o ocalałych z Zagłady i ich rodzinach. Opisy ich wojennych przeżyć i strategii przetrwania, a także powojennego życia w latach 1945–1949 zawierają szczegóły o wartości historycznej i genealogicznej. Dlatego też korespondencja, która jest głównym źródłem tego artykułu, ukazuje osobiste historie ludzi, jak też zbiorczy portret ludności żydowskiej w powojennej Polsce. Ten materiał korespondencyjny pokazuje również zakres działalności Jointu oraz jak ważne były te starania dla odbudowy i utrzymania życia żydowskiego po Zagładzie.

11

Za murami klasztoru. Historiografia lubelskich karmelitanek bosych

26%

Nowicka-Struska A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

|

2019

|

vol. 53

|

issue 2

79-116

EN

The research on the written works of nuns in homogeneous city space allows to restore the memory of a few generations of women who lived in Lublin, discover their intellectual activity, their literary culture, customs, interests, and their word view. The ego-documents left by the Carmelite Nuns are good materials for the scientific prospect of this isolated group of women and the research microscale remains in the circle of anthropological historical orientation. The Lublin manuscripts, documents and the evidence of intellectual activity of the nuns were completely dispersed in the 19th century. The aim of the article is to merge the knowledge about the discovered texts of Lublin Carmelite Nuns, determine the main features of the texts and name their authors. In my work I have examined a group of “official” papers (a convent visitation book, letters – certamen) and the chronicles of two Lublin monasteries. The first chronicle of the St. Joseph’s Monastery is vast, while the second one from the Immaculate Conception Monastery is only an introductive part of the lost text. The article also enumerates other types of convent writing, such as silva rerum spiritual texts, personal prayer books, the compilation of letters, the adaptations of emblematic collections. The main source of information on Lublin Carmelite Sisters were chronicles. The chronicles were a type of domestic historiography, joining the form of the books of the dead or the vesture books, and a narrative presenting the events from nuns’ lives in chronological order. The chronicle of the first monastery was written from the year 1624 to 1701. The book was written consistently by a few anonymous nuns who differed from each other in terms of their interests, writing skills and ways of outlining the information. The first author of the chronicle (from 1625) was presumably sister Febronia of Jesus. Natural oral tradition, a part from personal experience of the author was the most important source of knowledge about the monastic life. In view of a future reader and in order to make the text historiographical and reliable the authors added letters. The chronicle contains also other texts and exogenic genres. Worth mentioning are one-plot micro narrations which highlight extraordinary literary value of the Carmelites’ chronicles. The micro narrations show the expression of female authors, their ability to present vibrant and fluent narration, and to transfer oral tradition into the chronicle. A tale character of the notes points to the diary features of the text and guides culture researchers to a category of privacy, identity and memory of a small group of women to a significant degree isolated from the outside world. The chroniclers frequently indicated how crucial for the convent was the identity of a group. The opposition “we – they”, “inside – outside (the monastery)”, emphasizing individualism and otherness of the convent, show the far-reaching self-consciousness of the authors.

PL

Badanie piśmiennictwa zakonnic w jednorodnej przestrzeni miasta służy przywracaniu pamięci o kilku pokoleniach kobiet, które żyły w Lublinie, odkrywaniu ich aktywności intelektualnej, kultury literackiej, obyczajów i zainteresowań, kształtowania obrazu świata. Piśmiennictwo kobiet w epoce staropolskiej wciąż otwiera nowe możliwości poznawcze dla literaturoznawców, badaczy zajmujących się geopoetyką, zainteresowanych zagadnieniami pamięci zbiorowej, prywatności, obiegu teksów, tożsamości bohaterek i identyfikacji zbiorowej czy mentalności grupy. Pozostałe po karmelitankach egodokumenty są dobrym materiałem oglądu naukowego tej wyizolowanej grupy, a mikroskala badawcza pozostaje w obrębie antropologicznej orientacji historycznej. Lubelskie rękopisy, dokumenty i świadectwa aktywności intelektualnej sióstr uległy w XIX wieku całkowitemu rozproszeniu. Artykuł ten ma na celu scalenie wiedzy na temat odnalezionych tekstów karmelitanek lubelskich, określenia najważniejszych cech części dorobku zakonnic, wskazania autorek tekstów, Analizie poddano grupę pism „urzędowych”, (księga wizytacji klasztoru, listy - certaminy) oraz kroniki dwóch lubelskich klasztorów, z których pierwsza, klasztoru pw. Św. Józefa jest znacznych rozmiarów, druga, z kalsztoru pw. Niepokalanego Poczęcia, stanowi zaledwie wstępną część zaginionego najprawdopodobniej tekstu.. Wskazane zostały także inne formy piśmiennictwa klasztornego: żywoty, sylwiczne zbiory duchowościowe, modlitewniki osobiste, zbiór listów, adaptacje zbiorów emblematycznych. Najważniejszymi źródłami wiedzy o lubelskich karmelitankach były kroniki. Były one rodzajem domowej historiografii i miały charakter pośredni pomiędzy księgami zmarłych czy księgami obłóczyn, a regularnie prowadzoną narracją, przedstawiającą w porządku chronologicznym wydarzenia z życia grupy. Kronika pierwszego klasztoru obejmuje okres od 1624 do 1701 roku. Księga pisana była konsekwentnie przez kilka anonimowych kronikarek różniących się zainteresowaniami, sposobami precyzowania przekazu i umiejętnościami pisarskimi. Najprawdopodobniej pierwszą autorką kroniki (od 1625 roku) była Febronia od Jezusa. Naturalny przekaz ustny, oprócz osobistego doświadczenia piszącej był najważniejszym źródłem wiedzy o wydarzeniach w domu klasztornym. Ze względu na przyszłego odbiorcę kroniki i potrzebę uwiarygodnienia historiograficznego zostały dodane listy. W strukturze kroniki zostały zamieszczone także inne teksty i gatunki egzogenne. Szczególna uwagę zwracają jednowątkowe mikronarracje. Fragmenty te stanowią o nadzwyczajnej wartości literackiej kronik karmelitańskich. Ukazują ekspresję piszących kobiet, umiejętność w zakresie prowadzenia potoczystej narracji i transponowania przekazu oralnego na karty kroniki. Gawędowy ton zapisków kieruje uwagę w stronę pamiętnikarskich cech kroniki, a kulturoznawców ku kategorii prywatności, tożsamości i pamięci tej niewielkiej grupy odizolowanych w znacznym stopniu od świata kobiet. Kronikarki wielokrotnie sygnalizowały, jak istotną wartością jest dla konwentu tożsamość grupy. Konfrontacje my – oni, wewnątrz – zewnątrz (klasztoru), podkreślanie indywidualizmu i odmienności zakonu pokazują daleko idącą autoświadomość autorek. Potoczyste w narracji kroniki klasztorne, pozwalają spojrzeć na przeszłość grupy, wspólnoty jako na całość, ale też jako na przestrzeń działania konkretnych, ambitnych i mających wiele do powiedzenia kobiet. W rzeczywistości zakonu klauzurowego „rozgadane” historie karmelitanek wydają się rewersem obowiązującego milczenia zakonnego, przekorą wobec drewienek noszonych w ustach dla jego zachowania czy dzwonków służących do klasztornej komunikacji, które miały zastępować zbędne i uznane za grzeszne słowa.

Refine search results

JAN GWALBERT PAWLIKOWSKI W ŚWIETLE KORESPONDENCJI FUNERALNEJ Z 1939 ROKU

Idea wolności w ego-dokumentach Filipa Orlika oraz Karola Chojeckiego

Faculty of Pedagogy Ignatianum University in Kraków

O genezie „cielesnych” motywów w twórczości Mariny Cwietajewej

Dekadencka Madonna, Biała Diablica, Lorelei... Zinaida Gippius w egodokumentach współczesnych

"Postup probíhal zrychleným krokem", aneb čas a prostor v představách účastníků prusko-rakouské války v roce 1866

My Father’s Wars – Are Our Wars: Review of the Book: Alisse Waterstone (2014), My Father’s Wars: Migration, Memory, and the Violence of a Century. New York and London: Rutledge Taylor & Francis Group

„Cesarstwo u schyłku wielkiego konania…” (Nicky, Alix, Grigorij i inni w dziennikach, listach, telegramach, wspomnieniach). Cz. I i II

Die Karlsbad-Reise des Ferdinand Krackowizer im Jahre 1909: Anmerkungen zu einer Kulturgeschichte der bürgerlichen Badereise

Letters to the JDC as Autobiographical Sources of Jewish Holocaust Survivors

Za murami klasztoru. Historiografia lubelskich karmelitanek bosych