The language spoken on a daily basis by different social groups not only allows us to explore their specificity, but also reflects the values they cultivate or lack. Youth intellect gives a picture of young people's attitude towards the surrounding world, their perception and interpretation. The dynamism of changes taking place in it, thanks to numerous abbreviations, neologisms, borrowings and metamorphoses, reveals the relations between the young generation and reality. It emphasizes the individuality of this social group, whose language is characterized by numerous emotionalisms and creations and dynamic exchange of language units.
Wiele osób często popełnia błąd dzieląc emocje na pozytywne, czyli takie które można przeżywać i okazywać oraz negatywne, tj. takie, których okazywanie czy nawet doświadczanie jest niewłaściwe. W naszej kulturze istnieją uczucia, których okazywanie jest niewłaściwe, niepożądane, do których nie należy się przyznawać. Można tu zaliczyć emocje uznawane za „negatywne”, jak złość, wściekłość, smutek czy żal. Bolesne czy nieprzyjemne emocje nie są problemem samym w sobie, lecz stanowią raczej sygnał istnienia problemu w jakiejś innej sferze życia (fizycznej, psychicznej, moralnej). Udawanie, że się ich nie dostrzega przynosi więcej szkód niż korzyści, które zresztą są tylko doraźne. Dzieci, które nie mogą przeżywać wybranych emocji nie rozumieją reakcji i emocji innych ludzi, reagują w sposób nieadekwatny, co prowadzi do ich izolacji. Zadaniem rodziców i wychowawców jest nauczenie dziecka sprawnego poruszania się w świecie emocji, wyposażenie go w umiejętność rozpoznawania i nazywania uczuć własnych i innych ludzi.
The growing interest in the sphere of emotions in philosophy and literature in the first half of the 18th century resulted in an intensified reflection of the necessity of scientifically describing these non-material occurrences and an awareness of the restrictions of language. The author of this article pays special attention to the writings of Georg Friedrich Meier, who was the first to introduce the joint concept of “the language of emotions” and the idea of “daydreamers”-orators, writers and poets. Taking into account that fact knowledge of “the entire human being” (“der ganze Mensch”) is needed by creators, Meier writes about the mechanism which act on the emotions of others and those mechanisms which evoke these emotions, and he emphasises the fact that empathy is an essential part of the reception of literary works. In his later texts, Meier uses the metaphor “die Sprache der Leidenschaften” (ʻthe language of emotionsʼ) in the context of the creations of poems and prose.
DE
Das in der ersten Hälfte des 18. Jahrhunderts zunehmende Interesse der Philosophie und Literatur für die Sphäre der Emotionen resultiert in einer intensiven Reflexion über die Notwendigkeit, diese immateriellen Phänomene beschreiben zu müssen, einerseits und andererseits im wachsenden Bewusstsein, die gewöhnliche Sprache habe ihre Defizite. Den vorliegenden Artikel widmet die Autorin Georg Friedrich Meiers Abhandlung Theoretische Lehre von den Gemüthsbewegungen überhaupt, der als erster ein kohärentes Konzept einer „Sprache der Leidenschaften“ darlegt und es an ,schöne Geister‘ – Redner und Dichter – richtet. Indem Meier von der Prämisse ausgeht, die Kenntnis des ,ganzen Menschen‘ sei den Rednern und Dichtern notwendig, beschreibt Meier die Mechanismen der Entstehung, Hervorrufung und Beeinflussung der Emotionen von anderen Menschen. Darüber hinaus betont Meier ein für die Rezeption der literarischen Werke fundamentales Einfühlungsvermögen. In seinen späteren Texten überträgt Meier die Metapher „die Sprache der Leidenschaften“ auf die Dichtung überhaupt.
PL
Język emocji. Theoretische Lehre von den Gemüthsbewegungen überhaupt Georga Friedricha Meiera jako emocjonalno-estetyczny przewodnik dla ‘pięknoduchów’ Rosnące zainteresowanie sferą emocji w filozofii i literaturze 1. połowy XVIII wieku skutkuje wzmożoną refleksją nad koniecznością naukowego opisu tych niematerialnych zjawisk i świadomością niewystarczalności języka. Autorka poświęca niniejszy artykuł tekstowi Georga Friedricha Meiera, który jako pierwszy przedstawia spójny koncept „języka emocji” z myślą o „pięknoduchach” („schöne Geister”) – mówcach, pisarzach i poetach. Wychodząc z założenia, że wiedza o ‘całym człowieku’ jest konieczna twórcom, Meier opisuje mechanizmy oddziaływania na emocje innych ludzi i mechanizmy wywoływania tych emocji, a także podkreśla istotną dla recepcji dzieł literackich zdolność współodczuwania (empatia) z innym człowiekiem. W późniejszych tekstach Meier będzie używał metafory „die Sprache der Leidenschaften” (język emocji) w odniesieniu do twórczości poetyckiej i prozatorskiej. Das in der ersten Hälfte des 18. Jahrhunderts zunehmende Interesse der Philosophie und Literatur für die Sphäre der Emotionen resultiert in einer intensiven Reflexion über die Notwendigkeit, diese immateriellen Phänomene beschreiben zu müssen, einerseits und andererseits im wachsenden Bewusstsein, die gewöhnliche Sprache habe ihre Defizite. Den vorliegenden Artikel widmet die Autorin Georg Friedrich Meiers Abhandlung Theoretische Lehre von den Gemüthsbewegungen überhaupt, der als erster ein kohärentes Konzept einer „Sprache der Leidenschaften“ darlegt und es an ,schöne Geister‘ – Redner und Dichter – richtet. Indem Meier von der Prämisse ausgeht, die Kenntnis des ,ganzen Menschen‘ sei den Rednern und Dichtern notwendig, beschreibt Meier die Mechanismen der Entstehung, Hervorrufung und Beeinflussung der Emotionen von anderen Menschen. Darüber hinaus betont Meier ein für die Rezeption der literarischen Werke fundamentales Einfühlungsvermögen. In seinen späteren Texten überträgt Meier die Metapher „die Sprache der Leidenschaften“ auf die Dichtung überhaupt.
Rak piersi wywołuje negatywne emocje zarówno u chorej, jak i u jej małżonka. W trakcie trwania leczenia małżonkowie konfrontują się z licznymi sytuacjami, które podwyższają poziom odczuwanego lęku. Jedną z nich jest podejmowanie decyzji o poddaniu się rekonstrukcji piersi przez chorą. Zabieg odtwórczy jest szansą na osiągnięcie psychicznych i fizycznych korzyści, z drugiej zaś strony wywołuje emocjonalne obiekcje. W artykule przedstawiono znaczenia nadawane rekonstrukcji piersi przez różne grupy społeczne i zawodowe, z uwzględnieniem zmian zachodzących w postrzeganiu zabiegu na przestrzeni czasu. Społeczne konstrukcje zabiegu odtwórczego określono jako jeden z czynników determinujących decyzję o rekonstrukcji piersi.
Artykuł dotyczy istotnego aspektu przeżywania emocji przez dzieci opuszczone, przebywające w placówkach opiekuńczo-wychowawczych. Instytucjonalna piecza zastępcza sprawia, że dzieci funkcjonują w sztywnych ramach, które z jednej strony mają ułatwić im funkcjonowanie w życiu społecznym, z drugiej zaś nierzadko ograniczają rozwój ich własnego „ja”, utrudniając rozwój sfery emocjonalnej. W tekście opisane jest narzędzie (Blob Test) stosowane przez autorkę w pracy wychowawczej, rozwijające emocjonalność wychowanków placówek.
Doniesienia na temat brokeringu (tłumaczeń nieprofesjonalnych) dzieci i młodzieży i stresu, jaki wiąże się z tym zjawiskiem są powszechnie znane i szeroko dyskutowane w literaturze. Artykuł ten jest próbą pokazania tego procesu oraz emocji, które towarzyszą młodym tłumaczom z ich perspektywy, w oparciu o fragment materiału zebranego w ramach badań doktoranckich, prowadzonych przez autorkę. Wybrany został wywiad przeprowadzony w Wielkiej Brytanii z grupą dziewięciu dwujęzycznych dzieci polskich, które regularnie występują w charakterze tłumaczy swoich rodziców i przyjaciół. W pierwszej części przedstawione będzie zjawisko brokeringu, sytuacje w którym występuje najczęściej oraz emocje, które mu towarzyszą na podstawie wybranych przykładów z literatury. W drugiej natomiast, dla zilustrowania samego zjawiska z perspektywy polskiej młodzieży, przedstawione zostaną wybrane fragmenty wywiadu. Omówione będą takie aspekty jak kontekst, w którym dochodzi do tłumaczeń, emocje jakie im towarzyszą oraz wpływ brokeringu na relacje rodzinne. Podsumowanie obejmować będzie ocenę, czy w oczach młodych ludzi zjawisko to postrzegane jest jako coś pozytywnego, czy wręcz przeciwnie.
Tabloidyzacja to proces obejmujący coraz większą część mediów. W dobie konwergencji kluczowe staje się poszerzanie strefy wpływów. By zyskać nowego odbiorcę, wydawcy sięgają po metody typowe dla tabloidów. Prasa lokalna zdaje się powoli poddawać tym przemianom. Artykuł ma na celu zbadanie periodyku „Wolne Siemianowice” pod kątem tabloidyzacji. Badanych jest pięć obszarów stanowiących jej wyznaczniki: potoczność, emocjonalizm, sensacjonalizm, personalizacja oraz wizualizacja. W podsumowaniu zostają zawarte wnioski płynące z dokonanej analizy.
Artykuł ma na celu przybliżenie związków wartości z emocjami utrwalonych w leksykonie mentalnym Polaków, Rosjan i Niemców. Analiza materiału językowego pozyskanego w rezultacie testu swobodnych skojarzeń, oparta na metodologii badań kognitywnych oraz psychologicznej skali PANAX-X, pokazuje, że pojęcia odsyłające do stanów afektywnych są obecne w profilach asocjacyjnych większości jednostek aksjologicznych. Najwięcej związków z emocjami pozytywnymi stwierdzono w profilach wartości odczuciowych, najmniej lub brak emocji – w profilach wartości społecznych i moralnych. Wyniki poświadczające wysoki status wartości odczuciowych w systemie aksjologicznym respondentów i związane z nimi postawy propulsywne oraz niższą pozycję innych wartości można tłumaczyć dominacją orientacji postmaterialistycznej współczesnych użytkowników trzech języków.
Zagadnienie emocji i pracy emocjonalnej przyciąga coraz większą uwagę badaczy oraz praktyków. Obecnie od pracowników oczekuje się, że będą prezentowali swoje reakcje emocjonalne zgodnie ze standardami przyjętymi w danej kulturze i obowiązującymi w danej organizacji, gdyż są przypisane do określonej roli zawodowej. Pracownicy w trakcie kontaktów z klientami powinni wykonywać wysiłek polegający na kontrolowaniu i dostosowywaniu reakcji emocjonalnych do potrzeb sytuacji. W artykule przedstawiono ogólnie znaczenie emocji w organizacji oraz rolę mechanizmów obronnych. Omówiono pojęcie pracy emocjonalnej w klasycznym rozumieniu zaproponowanym przez Arlie R. Hochschild oraz znaczenie mechanizmów obronnych w kontekście funkcjonowania organizacji. Artykuł kończą uwagi dotyczące kierunków badań, jakie warto podjąć dla lepszego zrozumienia emocjonalnych aspektów funkcjonowania organizacji, z uwzględnieniem krótko- i długoterminowych skutków pracy emocjonalnej w perspektywie jednostkowej i dla całej organizacji.
W artykule podejmuję zagadnienie okoliczności prób samobójczych, podejmowanych przez młodzież w wieku 14–21 lat, rozważając tę problematykę w kontekście czynników ryzyka i uwarunkowań teoretycznych. Samobójstwo poddaję analizie w ujęciu epidemiologicznym i funkcjonalnym. Obrazuję częstotliwość statystyczną zdarzeń, czynniki ryzyka oraz mechanizmy, jakie współwystępują z samobójczą śmiercią dzieci i młodzieży. W tym zakresie dokonałem przeglądu wyników badań brytyjskich, amerykańskich i polskich, wskazując podobieństwa zmian poznawczych, wolicjonalnych i emocjonalnych nastoletnich samobójców. W warstwie teoretycznej artykułu rozważania koncentruję na teorii dysregulacji emocjonalnej (Linehan, 1993) oraz interpersonalnej teorii samobójstw (Van Orden i in., 2010), wyznaczając dwie przestrzenie, w jakich narasta zagrożenie samobójstwem nastolatków. Badaniom poddaję sferę emocji i relacji interpersonalnych. Pokazuję ich związki z trudnościami adaptacyjnymi, zmianami nastroju oraz usposobieniem. Procedura badań zakładała analizę materiału źródłowego, obejmującego listy pożegnalne zmarłych nastolatków oraz wypowiedzi ich bliskich (rodziców, znajomych), pozwalającą zrekonstruować okres poprzedzający zamach samobójczy. Teksty źródłowe, stanowiące materiał archiwalny prokuratur, poddaję analizie metodą pól semantycznych. Prezentacja wyników badań koncentruje się na sposobach opisywania doświadczanych emocji oraz interpretowania relacji interpersonalnych. Poszukiwałem słów kluczy używanych do tych opisów, częstotliwości ich używania oraz kontekstu interpretacji fragmentów wypowiedzi. Przeprowadzona analiza semantyczna pozwoliła mi sformułować istotne dla pedagogów wnioski, wskazujące obszary, w których młodzież informuje o swoich niekorzystnych doświadczeniach adaptacyjnych. Umiejętność tworzenia przestrzeni wypowiedzi i odczytywania przekazu staje się jedną z możliwości pedagogicznych działań profilaktycznych. Równocześnie proces interpretowania znaczeń, jakie wyłaniają się z listów samobójczych dzieci i młodzieży, dostarczył cennych informacji, które wyjaśniają trudności w komunikowaniu dorosłym swego cierpienia i odczuwanej presji.
Muzea zawsze były uważane za ośrodki wiedzy i kultury, miejsca, w których możemy poszerzyć swoje rozumienie otaczającego nas świata. Dziś obok podstawowych zadań wypełniają różnorodne funkcje społeczne, odgrywając znaczącą rolę w budowaniu więzi z ludźmi i uwzględniając ich doświadczenia. Nowe role muzeów początku XXI w. daleko wykraczają poza dotychczasowe obszary funkcjonowania instytucji kulturalnych w społeczeństwie, w ich funkcjonowaniu zachodzi transformacja skierowana na wykorzystanie emocjonalnego potencjału kolekcji, narracji, przestrzeni oraz ekspozycji muzealnych do oddziaływania terapeutycznego na odbiorców, zmagających się z dolegliwościami cywilizacyjnymi, przy współpracy ze środowiskiem psychologów, pedagogów i lekarzy. Aktywności w tym zakresie przynoszą efekty i coraz częściej i liczniej pojawiają się dowody na wartość terapeutyczną muzeów i ich niemały wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie. Tę nową, współczesną formę działalności muzeów nazywamy muzeoterapią. Definicja tego pojęcia, przygotowana przez Dorotę Folgę-Januszewską oraz Roberta Kotowskiego, została opublikowana w Słowniku muzeologii wydawanym w dwóch wersjach językowych – przez Routledge (wersja angielska) i Armand Colin (wersja francuska). Artykuł ma na celu popularyzację wiedzy i upowszechnienie dotychczasowych ustaleń na temat muzeoterapii. Zostały w nim przybliżone wyniki badań prowadzonych w różnych krajach w tym zakresie oraz inicjatywy realizacji tego typu działalności. Może stanowić zachętę do wykorzystywania doświadczeń w zakresie prowadzenia zajęć w tym obszarze przez muzealników.
Prezentowane wyniki w poniższym tekście dotyczą używania emotikonów w przestrzeni medialnej przez osoby w wieku 20 – 30 lat. Celem badania pilotażowego była odpowiedź na pytania o to, jak wygląda częstotliwość ich zastosowania wśród polskich użytkowników, jaką funkcję spełniają emotikony w komunikacji medialnej i jakie jest znaczenie podstawowych emotikonów? Badanie eksploracyjne przeprowadzone zostało internetowo na próbie 155 osób i obejmowało 7 pytań ilościowych i 3 pytania otwarte. Wyniki pokazują popularność stosowania emotikonów wśród badanych, dominującą funkcję wyrażania i odbierania emocji oraz różnorodność interpretacji podstawowych znaków graficznych. Rezultaty mogą być inspiracją do dalszych badań dotyczących znaczenia komunikatów z wykorzystaniem emotikonów
EN
The presented results concern the use of emoticons in media by people aged 20 to 30. The aim of the research was to investigate how emoticons are employed by Polish users, what their function in media communication is, and what the meaning of basic emoticons is. The research, consisting of 10 questions, was conducted via the Internet and included 155 respondents. The results indicate that emoticons are popular among this group, they have a dominant function of expressing emotions and are interpreted Kultura korzystania ze znaków graficznych w komunikacji medialnej. in various ways. The results can be useful in future research concerning the use of emoticons in communication
W artykule poruszone zostały zagadnienia związane z dwiema stosunkowo młodymi subdyscyplinami socjologii: „nową” socjologią dzieciństwa oraz socjologią emocji. Znaczący kontekst podjętym rozważaniom nadało rozróżnienie dwóch odmiennych podejść do badań nad dzieckiem i jego rozwojem. Dominująca rola psychologii w badaniach nad dzieckiem do końca lat 80. ubiegłego stulecia została ograniczona na rzecz odkryć socjologów, antropologów czy historyków dzieciństwa; uwolniony został „nowy” paradygmat w badaniach nad dzieciństwem: „nowa” socjologia dzieciństwa. Tym samym, autorka zestawia wybrane obszary i elementy „nowej” socjologii dzieciństwa i socjologii emocji, w celu uzyskania odpowiedzi na postawione pytania badawcze o miejsce i znaczenie emocji dzieci i nastawienia emocjonalnego dorosłych w badaniach nad dzieciństwem w ujęciu socjologicznym i szerzej – społeczno-kulturowym. W artykule zrekonstruowany został proces badawczy, w ramach którego autorka podejmowała kolejne czynności badawcze, poszukując znaczenia emocji dzieci i nastawienia emocjonalnego dorosłych wobec dzieci na przestrzeni wieków.
Artykuł ilustruje wzajemne relacje klimatu organizacyjnego (według koncepcji Kolba) i podmiotowych afektywnych doświadczeń pracowników. Podjęty problem zweryfikowano empirycznie. W przeprowadzonych badaniach wzięło udział 241 osób. Materiał empiryczny poddano opracowaniu statystycznemu z wykorzystaniem tabeli krzyżowej, analizy korelacji, jednoczynnikowej analizy wariancji i analizy regresji. Uzyskane dane dowodzą, iż klimat organizacyjny jest istotnym wyznacznikiem emocjonalnych (pozytywnych i negatywnych) doświadczeń pracowników. Otrzymane rezultaty pozwoliły na sformułowanie implikacji praktycznych, użytecznych wskazówek w kształtowaniu optymalnego środowiska pracy.
EN
This paper illustrates the mutual relations of organizational climate (in line with the Kolb concept) and the subjective affective experiences of employees. The examined problem was empirically verified. A total of 241 people took part in the conducted study. The empirical materials underwent statistical processing applying crosstabs, correlation analysis, one–variable variance, and regression analysis. Data received prove that organizational climate is a significant determinant of the emotional experiences (both positive and negative) of employees. Received results allow the formulating of practical implications and useful guidelines for molding an optimum work environment.
Artykuł stanowi próbę ukazania warstwy emocjonalnej doniesień prasowych poświęconych kondycji polskiej rodziny. Na przykładzie rozwodu podjęto próbę spojrzenia na coraz bardziej popularny w kręgach naukowych konstrukt „kryzysu rodziny” z perspektywy paniki moralnej. Materiał empiryczny stanowią tytuły artykułów, które ukazały się na łamach wybranych czasopism w latach 2010-2015. Dokonano jakościowej analizy treści oraz analizy ilościowej. Badania osadzone zostały w paradygmacie krytycznym. Prezentację wyników poprzedza wprowadzenie do zjawiska rozwodów w Polsce oraz przegląd teoretycznego dorobku socjologii emocji, ze szczególnym uwzględnieniem konstruktu paniki moralnej.
Celem artykułu jest zaprezentowanie autorskiej koncepcji pedagogicznej zwanej ontogeniagogía, jej podstaw teoretycznych i wagi dla rozwoju podstawowych emocji dziecka, które stanowią fundament tej koncepcji. Inspiracje teoretyczne autora zakorzenione są głównie w pracach: D. Golemana (Inteligencja emocjonalna, Inteligencja emocjonalna w praktyce, Inteligencja społeczna), argentyńskiego psychoterapeuty zafascynowanego psychoterapią Gestalt, N. Levy’ego („Mądrość emocji”), a także amerykańskiego psychoterapeuty francuskiego pochodzenia praktykującego analizę transakcyjną, C. Steinera („Nauczanie emocji”). Na poziomie praktyki edukacyjnej autor wskazuje na konieczne założenie, jakim jest współobecność rodziców zdrowych dzieci w szkołach specjalnych w celu przekazywania emocji, którymi obdarza się naturalnie dziecko. Rodzice ci, dokonując pewnego rodzaju demonstracji dobrych emocji, mieliby być osobami/nauczycielami pomocniczymi wspierającymi proces dydaktyczno-wychowawczy dzieci niepełnosprawnych. Poczynione obserwacje takiej codzienności szkolnej powinny być ujęte w strategie działań i nauczane w szkołach kształcących przyszłych nauczycieli czy na specjalnych kursach dla rodziców. Elementy dobrej praktyki powinny być wprowadzane także do zwyczajnych (normalnych) szkół jako element oswajania z problemem niepełnosprawności całego społeczeństwa. Koncepcja ontogeniagogía opiera się na zasadzie koegzystencji i równowagi ludzkiej. Kształtuje poprawne nawyki współżycia, poszanowania i doceniania różnic międzyludzkich w środowisku, także szkolnym. Maksymalizuje przekaz podstawowych emocji dzięki pomocy rodziców i buduje zdolność identyfikacji z dziećmi niepełnosprawnymi. Budowanie grup wsparcia i elastycznych sieci wzajemnych powiązań w rozwiązywaniu konfl iktu poznawczego, emocjonalnego i społecznego sprzyja integracji przy zachowaniu różnorodności. Wpisany w ideę tej koncepcji pluralizm broni wartości demokratycznych manifestujących się w relacjach z innymi ludźmi. Warunkuje więc demokratyczne wychowanie i optymalny rozwój każdego człowieka. Koncepcja ontogeniagogía ma źródło w doświadczeniu własnym jej autora z rdzennymi plemionami indiańskimi północnego Peru (autor jest profesorem, wykładowcą na Wydziale Edukacji Uniwersytetu Narodowego w Chachapoyas w departamencie Amazonas i jednocześnie kształci pracujących nauczycieli w wiosce w dżungli Amazonii). Obserwacje życia plemiennego, zwłaszcza przejmującego gestu miłości wodza wioski, który akceptuje nowo narodzone dziecko (także niepełnosprawne) jako przykład dla całej społeczności, stały się punktem wyjścia do opracowania tej swoistej koncepcji kształcenia dorosłych. Jest to więc rodzaj koncepcji andragogicznej, gdzie rodzic jest kluczowym ogniwem w rozwoju podstawowych emocji dziecka, wokół których będzie obracać się całe jego dorosłe życie. Ale nade wszystko autor koncepcji jest przekonany (co jest następstwem akcentowanych przezeń doświadczeń patriarchalnego systemu społeczności indiańskich) o wielkiej roli ojca zdrowego dziecka jako wzoru miłości i bliskości do naśladowania, co w kulturze, nazwijmy to zachodniej, nie jest popularne. Nie bez znaczenia dla autora koncepcji jest rola państwa i rządu w zapewnieniu Innym bezpieczeństwa publicznego (dodajmy, że to generalne przeświadczenie wzięło się z wrogiej polityki rządu wobec rdzennych mieszkańców Amazonii). W przeniesieniu na płaszczyznę rozumienia Innego jako niepełnosprawnego to niesprawność systemu, w tym osieroconego systemu edukacji, „bez pedagogicznej Matki i Ojca”, może doprowadzić do wychowania niestabilnie emocjonalnych młodych ludzi, którzy nie potrafią sobie poradzić w życiu dorosłym oraz wykazują się pogardą i awersją wobec społeczeństwa. Być może zaproponowana ontogeniagogía jest jednym z możliwych sposobów na kształcenie zdrowych emocjonalnie dorosłych
EN
The aim of this article is to show the author’s original pedagogical concept called ontogeniagogy, it’s theoretical fundamentals and it’s importance for the development of children’s emotions, which are the foundation of that concept. The auth or’s theoretical inspirations are mainly rooted in D. Goleman’s books (Emotional Intelligence, Working with Emotional Intelligence, Social Intelligence), in Argentinian psychotherapist N. Levy’s, fascinated by Gestalt psychotherapy (The Wisdom of Emotions), and also in an American psychotherapist of French origin, Claude Steiner’s, who practices transactional analysis. At educational practice level the author indicates a necessary assumption which is the presence of healthy children’s parents in special schools in order to show emotions naturally transmitted to children. These parents, by displaying some kind of positive emotions, would be auxiliary people/teachers who support the disabled children’s didactic and educational process. The observations made with regard to everyday school life should be included in the strategies and taught in schools which educate future teachers or on special courses for parents. The elements of good practice should also be introduced in regular schools as a part of familiarizing the whole society with the problem of disability. This concept is based on the principle of human coexistence and balance. It creates the correct habits of coexistence, and respects and appreciates human differences not only in the social, but also inthe educational environment. The concept maximizes the transferof primary emotions with parents’ help and encourages the identification with disabled children. Creating support groups and flexible network of mutual relations in resolving a cognitive, emotional, social conflict promotes the integration with maintenance of diversity. Pluralism, which is an integral part of this concept, defends democratic values manifested in relationships with other people. Therefore it determines democratic education and optimal development of every human being. The ontogeniagogy concept derives from the author’s experience with indigenous native American tribes of northern Peru (professor Edward Enrique de la Puente is a lecturer at the Faculty of Education, the National University of Chachapoyas, Amazonas Department, and at the same time educates teachers working in a village in the Amazon jungle). The observations of tribal life, in particular the village chief’s gesture of love accepting a newborn child, even when disabled, as an example for the whole community became a starting point for the development of this unique concept of education, as the author emphasizes, the adult education. It is therefore a kind of andragogical concept in which the parent is a key link in the development of the child’s primary emotions around which his entire adult life will rotate. The author is convinced (as a consequence of experiences of the patriarchal system of Indian communities) that health child’s father plays a huge role. A child should follow him as he is a symbol of love and closeness, and what’sin a culture, let’s say the Western one, is not popular. It is worth mentioning that the author recognizes the role of public safety which is provided by a country and the government (this general conviction stemmed from a hostile government policies towards indigenous inhabitants of this part of the world). Taking a Different person as a disabled is a failure of the system and the orphaned education, without „pedagogical Mother and Father”, and may lead to upbringing emotionally unstable young people who cannot cope well with adulthood and show contempt and dislike for society. Avoiding the presence of parents of healthy children in special schools will continue to educate future adults with phobias and aversions. Perhaps the proposed ontogeniagogia is one of the possible ways to educate emotionally healthy adults.
There are intersubjective, non-linguistic means of expressing emotions. People get to know them through participation in social interactions. Therefore they learn how to show their emotions in a way that is understandable to others and recognize other people’s emotions. Two interrelated inquiries were carried out. The first one was an online survey, which was attended by adults. Their task was to recognize the emotion expressed by a person depicted in realistic photography. The second inquiry was an auditory test, which was attended by university students of the speech and language therapy and audiology. The recordings used in the auditory test were performed with the participation of adults that are not educated actors. Students were asked to recognize the emotions of a person speaking, on the basis of short utterances. Each expression has no broader context and its semantics was emotionally neutral. Recognized emotions are divided into the following groups: “rejoicing”, “sadness”, “anger”, and “emotional neutrality”. The results of both tests yielded answers to, among others, the following questions. Are adults able to effectively recognize someone else’s emotions when they have only visual or auditory modalities at their disposal? Do difficulties in recognizing emotions depend on sensory modality? Which emotions have similar expression?
PL
Istnieją intersubiektywne pozajęzykowe środki ekspresji emocji. Człowiek poznaje je poprzez uczestnictwo w interakcjach społecznych. Dzięki temu uczy się okazywania swoich emocji w sposób zrozumiały dla innych oraz sam rozpoznaje cudze emocje. Przeprowadzono dwa powiązane ze sobą badania. Pierwsze z nich miało postać internetowej ankiety, w której wzięły udział osoby dorosłe. Ich zadaniem było rozpoznanie, jaką emocję wyraża osoba przedstawiona na realistycznej fotografii. Drugie badanie to test audytywny, w którym wzięli udział studenci kierunku logopedia z audiologią. Nagrania wykorzystane w teście audytywnym zostały wykonane z udziałem dorosłych, zdrowych, niekształconych aktorsko osób. Zadaniem studentów było rozpoznanie emocji osoby mówiącej na podstawie krótkiej, pozbawionej szerszego kontekstu, wypowiedzi, której semantyka była emocjonalnie neutralna. Rozpoznawane emocje ujęto w następujące grupy: „cieszenie się”, „smucenie się”, „złoszczenie się” i „neutralność emocjonalna”. Wyniki obu badań przyniosły odpowiedzi m.in. na następujące pytania: Czy osoby dorosłe potrafią skutecznie rozpoznawać emocje wyłącznie na podstawie jednej modalności – wzrokowej lub słuchowej? Czy modalność sensoryczna ma znaczenie dla trudności w rozpoznawaniu emocji? Które emocje charakteryzują się zbliżoną ekspresją?
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.