Search results

1

Offsetting the ‘Violence’ of the Male Gaze through the Box-Assemblage

100%

Buttigieg L.

Społeczeństwo. Edukacja. Język

|

2017

|

vol. 1(5)

113-121

EN

The purpose of the article and my purpose as an artist is to demonstrate how my box-assemblage succeeds in countervailing the ‘violence’ of the male gaze through its sanctuaried design and Idoia’s simulacra, relics and memorabilia that make up its fabric. While acknowledging that Idoia embodies my unattainable other, I have come to the point where I have no qualms in equating her with the transcendental. To this effect, the box-assemblage fuses the sacred and the profane, and subjects Idoia’s raw sexuality to a process of transubstantiation whereby the ordinary yearns for the extraordinary. Furthermore, by having her body eroticised and fetishized through fragmentation, a process construed as violent in nature, the artefact roots within itself the notions of Eros and Thanatos. With such attributes, the box-assemblage not only empowers this woman to display herself on her own terms, but questions and disrupts the violent spectatorship and dominance of the male gaze.

PL

Celem tego artykułu, jak również moim zamysłem artystycznym, jest wykazanie w jaki sposób moje asamblaże przeciwstawiają się przemocy męskiego spojrzenia poprzez swój rezonujący religijnie kształt oraz symulakra Idoi, relikwie i pamiątki, które składają się na ich tkankę. Choć przyznaję, że Idoia uosabia mojego nieosiągalnego Innego, nie waham się odkrywać w niej element transcendentalny. W ten sposób asamblaż łączy sacrum i profanum i podporządkowuje pierwotną seksualność Idoi procesowi przeistoczenia, gdzie to, co zwyczajne tęskni za tym, co wyjątkowe. Dodatkowo, poprzez fragmentację jej ciało staje się erotycznym fetyszem i to, co w naturze utożsamiane jest z przemocą, poprzez dzieło sztuki zaczyna być nośnikiem pojęcia Erosa i Tanatosa. W ten sposób asamblaż daje kobiecie siłę nie tylko w przedstawianiu siebie na własnych warunkach, ale również by przełamać przemoc i dominację męskiego spojrzenia.

2

Dotykanie minionego. Fortepian Jane Campion jako przykład adaptacji auratycznej

100%

Jauksz M.

Forum Poetyki

|

2021

|

issue 23

174-189

EN

In this article, I attempt to define a new phenomenon in world contemporary cinema. Thanks to new visual means of expression, with a focus on their haptic nature, film tries to recreate moods and sensitivities associated with the past. As an informed reading of Emily Dickinson’s poetry and Emily Brontë’s Wuthering Heights, Jane Campion’s The Piano becomes an example of a plot that is, on the one hand, filled with perspectives, motifs and situations from these works and, on the other hand, thanks to the stylistic multisensory nature of cinema, recreates the nineteenth-century dynamics of relations and moods recorded in historical sources in specific characters and objects. Thus, it becomes an auraptation (auraptation: auratic adaptation), an adaptation of the aura found in the literary testimonies of a given epoch. It translates a story that was not created in the nineteenth century into the present and the contemporary media.

PL

Artykuł jest próbą zdefiniowania zjawiska w światowym kinie współczesnym, które wykorzystując nowe sposoby komunikacji w obrębie sztuk wizualnych i ich haptyczności, stara się rekreować nastroje i wrażliwości konotowane z kulturą minionych czasów. Fortepian Jane Campion, jako świadectwo zaangażowanej lektury przede wszystkim poezji Emily Dickinson, ale też Wichrowych Wzgórz Emily Brontë, staje się tu przykładem fabuły z jednej strony nasyconej perspektywami, motywami i sytuacjami zaczerpniętymi z tych utworów, z drugiej wykorzystuje stylistyczną multisensoryczność kina, by w przedstawionych bohaterach i przedmiotach ich otaczających odtwarzać dynamikę relacji i nastroje znane z przekazów o kulturze połowy XIX wieku. Dzięki temu staje się auraptacją (adaptacją auratyczną; ang. auraptation – auratic adaptation), adaptacją aury wyczytanej spomiędzy literackich świadectw epoki, przeniesieniem w dzisiejsze czasy i właściwe im media niepowstałej w wieku XIX opowieści.

3

“There are Tears of Things”: Virgil, Relics, and Fetiches in Izabela Czartoryska’s Puławy

88%

Musiał A.

Rocznik Historii Sztuki

|

2022

|

issue XLVII

Refine search results

1 Forum Poetyki

1 Rocznik Historii Sztuki

1 Społeczeństwo. Edukacja. Język

1 2022

1 2021

1 2017

1 Buttigieg L.

1 Jauksz M.

1 Musiał A.

Offsetting the ‘Violence’ of the Male Gaze through the Box-Assemblage

Dotykanie minionego. Fortepian Jane Campion jako przykład adaptacji auratycznej

“There are Tears of Things”: Virgil, Relics, and Fetiches in Izabela Czartoryska’s Puławy