Posługa charytatywna należy do istotnej działalności Kościoła. Realizowano ją już od czasów apostolskich. Potrzebę budzenia wrażliwości na ludzką biedę i rozwijania różnych form docierania do osób potrzebujących w działalności duszpasterskiej mocno akcentuje papież Franciszek. Ważne jest, aby przyszli duszpasterze nie tylko dobrze znali naturę i misję Kościoła, ale także byli dobrze przygotowani do czekających ich zadań. Powyższe kwestie względem osób objętych formacją seminaryjną uwzględnia projekt nowego Ratio institutionis sacerdotalis pro Polonia, który obecnie oczekuje na zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską. W przygotowanym dokumencie znajdują się ważne wytyczne dotyczące formacji seminarzystów do postawy służby oraz dotyczące ich przyszłej działalności charytatywnej w podejmowanej posłudze duszpasterskiej na wzór Jezusa Sługi i Dobrego Pasterza.
Biskup Jan Bernard Szlaga reprezentuje współczesną polską teologię biblijną. Problematyka sakramentologiczna, także temat sakramentu kapłaństwa, jest bardzo ważna w jego nauczaniu. W swoim przepowiadaniu formułuje program aktywizacji życia dla kapłanów. Zwraca uwagę na konieczność konstytuowania silnych relacji między Bogiem a kapłanem, także miedzy kapłanem a człowiekiem. Dla tworzenia i pogłębiania tych relacji kapłan musi być człowiekiem modlitwy i wiedzy. Istnienie tych dwóch relacji jest warunkiem zbierania dobrych owoców kapłańskiej pracy, która się wyraża przez szafowanie sakramentów, głoszenie Słowa Bożego i świadectwo jego życia.
EN
Jan Bernard Szlaga (bishop) represents Polish biblical theology. Problems connected with sacraments, especially with sacrament of Priesthood, are very important in his teaching. In his predication he presents the program of animation of priests’ life. He pays attention to necessity of strong relations not only between God and priest but also between priest and people. Priest must be deep‑ rooted in prayer and knowledge in order to create these relations strong and develop them continuously. These two relations are necessary condition of fruitful priest’s mission which is ministry of sacraments, predication of God’s Word and testimony of life.
The author of the article refers to the notion of the Divine Mercy as understood by sister Faustina Kowalska. Due to the fact that there is a problem with defining the term of the Divine Mercy, at the beginning of the article the author attempts to interpret the message to priests included in the “Diary” by saint Faustina. Then he presents his own experience with his priestly service to patients in the Central Clinical Hospital of the Medical University in Warsaw. The third part of the article is a theological analysis of the term “Divine Mercy” in the “Diary” by saint Faustina.
Modlitwa leży u podstaw kapłańskiej formacji i służby, której szczególnym wymiarem jest nauczanie religii. Ze spotkania z Jezusem Chrystusem kapłan czerpie siłę, by być Jego świadkiem w parafii i środowisku szkolnym. Artykuł opisuje zagadnienie modlitwy w życiu kapłana jako podstawę jego formacji, źródło powołań i kapłańskiej siły, podstawę autentyzmu posługi kapłana w parafii i szkole oraz źródło dynamizmu pasterskiego. Wskazuje także na wspólnototwórczy wymiar modlitwy i konsekwencje jej braku w życiu kapłana. Modlitwa dla kapłana jako duszpasterza i nauczyciela religii jest priorytetem i pokarmem, bez którego nie można mówić o owocności jego posługi.
EN
Prayer lies at the heart of a priest’s ministry and one of its special dimensions is teaching others. Meeting Jesus Christ gives strength and helps priests to be reliable witnesses of the faith in their parishes and school societies. This article describes prayer as the main foundation of the priest’s formation, his strength and the source of his vocation and dynamism, and of his authenticity as a priest in the parish and school society. It also points out the importance of forming communities by praying together and the consequences of lack of prayer in the life of a priest. Praying is the priority and ‚food’ for the ‚shepherds of souls’ and because some of them are teachers of religious education at the same time, their ministry would not be successful without it.
The article takes up the issue of the relation between the truth of Divine mercy with priesthood, mainly in the aspect of its effect on the form of priesthood and the priestly formation. The priesthood of the sacrament of the holy orders introduces one into a particular bond with God in His Trinitarian mystery; it makes him similar to Archpriest Christ, makes him more able and invites him to imitate Christ in the attitude and mission towards the Church. Experiencing this bond with God, who is the Father of mercy, with Christ, who is a personification and fulfillment of the Father’s mercy as the “reliable and merciful” Archpriest, and with the Holy Spirit, in whose power salutary graces are distributed in the priestly service of the Church as Divine mercy's gifts, cannot reveal the feature of mercy in presbyters' very life and service. Hence in experiencing their priesthood presbyters should perceive significant relations between Divine mercy and priesthood; they should explore the mystery of Divine mercy, especially in its relation to priesthood, develop their reverence for Divine mercy, and imitate this mercy in their priestly service, that is in a way constantly form themselves also in the light of the mystery of Divine mercy.
PL
Artykuł podejmuje problematykę związku prawdy miłosierdzia Bożego z kapłaństwem głównie w aspekcie jej wpływu na kształt kapłaństwa i formację kapłańską. Kapłaństwo sakramentu święceń wprowadza w szczególną więź z Bogiem w Jego trynitarnej tajemnicy, upodabnia do Chrystusa Arcykapłana, uzdalnia i zaprasza do naśladowania Go w postawie i misji wobec Kościoła. Przeżywanie tej więzi z Bogiem, który jest Ojcem miłosierdzia, z Chrystusem, który uosabia i urzeczywistnia miłosierdzie Ojca jako Arcykapłan „wiarygodny i miłosierny” oraz z Duchem Świętym, w mocy którego w Kościele rozdzielane są łaski zbawcze w posłudze kapłańskiej jako dary miłosierdzia Bożego, nie może nie ujawniać w samym życiu i posłudze prezbiterów rysu miłosierdzia. Stąd też w autentycznym i owocnym przeżywaniu swego kapłaństwa prezbiterzy winni dostrzegać znaczące odniesienia miłosierdzia Bożego i kapłaństwa, zgłębiać tajemnicę Bożego miłosierdzia, zwłaszcza w relacji do kapłaństwa, rozwijać nabożeństwo do miłosierdzia Bożego, naśladować to miłosierdzie w swej posłudze kapłańskiej, czyli niejako formować siebie stale także w świetle tajemnicy miłosierdzia Bożego.
Duch Święty odgrywa znaczącą rolę w formacji stałej kapłanów. Jego działanie można postrzegać w trzech aspektach. Podtrzymuje On charyzmat dany podczas święceń prezbiteratu tak, że prezbiter trwa w łączności z Ojcem i Synem. Trzecia Osoba Trójcy Świętej rozpala na nowo miłość pasterską, konieczną do wypełnienia posłannictwa kapłańskiego, a także dąży do pogłębienia więzi między kapłanem a Bogiem. Dzięki temu sprzyja dążeniu prezbitera do osiągnięcia świętości osobistej. Wychodzącemu z inicjatywą Duchowi Świętemu kapłan powinien odpowiedzieć czynnym zaangażowaniem i podejmować współpracę z Nim dla zbawienia wierzących i w celu budowania Królestwa Bożego na ziemi.
EN
The Holy Spirit plays a significant role in the process of the ongoing formation of priests. His activity can be perceived in three aspects. (1) He strengthens the charism given during the ordination to the priesthood in such a way that the presbyter is in constant connection with the Father and with the Son. (2) The Third Person of the Holy Trinity raises anew the pastoral love which is necessary for fulfilling the mission of priesthood and which leads to (3) the deepening of the bond between the priest and God. This enhances the priest's pursuit of his own holiness. The priest should actively respond to the Holy Spirit, Who initiates the contact by his engagement, and he should cooperate with Him for the sake of the salvation of the faithful, in order to build God's Kingdom on earth.
Problematyka podjęta w artykule dotyczy sakramentu święceń, a ściśle przygotowania do święceń według wymogów Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. i nowego Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, które zostało wydane w 2016 r. W pierwszej części artykułu zaprezentowano kanony odnoszące się do wymogów ważności święceń oraz ich godziwości. Druga część jest prezentacją norm zawartych w Ratio fundamentalis. W artykule przytoczono także inne, obowiązujące normy prawa, które są przejawem troski Kościoła o właściwą formację przyszłych kapłanów.
EN
The study focuses on the sacrament of Holy Orders, in particular the preparation process to sacred ordination according to the requirements of the 1983 Code of Canon Law and the new Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis published in 2016. Canons relating to the prerequisites of the validity of sacred ordination and their fairness were presented in part one of the article. The norms included in Ratio fundamentalis were introduced in part two. Other binding rules of law which are the object of Church concern of proper formation of priests-to-be were also mentioned in the article.
Prawo do kształcenia członków instytutów zakonnych gwarantuje zarówno ustawodawstwo Rzeczypospolitej Polskiej, jak też prawo kanoniczne Kościoła katolickiego. Potrzeba kształcenia tkwi w człowieku jako osobie i prowadzi do integracji tożsamościowej osoby. Dzięki temu profesi i duchowni mogą służyć Bogu i Kościołowi jako pełniący konkretny charyzmat własny dla każdego instytutu. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r., obficie czerpiąc z dokumentów Soboru Watykańskiego II, nakazuje rozszerzenie formacji duchowej, apostolskiej, doktrynalnej i pastoralnej na wszystkich konsekrowanych, gdyż dotąd tak szerokie kształtowanie zarezerwowane było głównie duchownym i zakonnikom tzw. „pierwszego chóru”. Wielkie znaczenie dla kształtowania się duchownych ma obecnie nowe Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis z 2016 r. pt. Dar Powołania do Kapłaństwa. Na jego podstawie konferencje biskupów oraz kleryckie instytuty zakonne wypracują własne szczegółowe normy formacji kapłańskiej. Nacisk położony w nim został na wymiar duchowy, ludzki i braterski, apostolski, kulturowy i zawodowy oraz wymiar charyzmatu spajający wymienione wcześniej płaszczyzny rozwoju i kształcenia kandydatów do kapłaństwa.
EN
The right to educate members of religious institutes is guaranteed both by the legislation of the Republic of Poland and by the canon law of the Catholic Church. The need for education lies in the person as a person and leads to the person’s identity integration. The professions and clergy with this can serve God and the Church as a concrete charism for each institute. The 1983 Code of Canon Law and the documents of the Second Vatican Council mandates the extension of spiritual, apostolic, doctrinal and pastoral formation to all consecrated persons, because until now such a broad formation was reserved mainly for clerics and religious of the so-called the “first choir”. The new Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis of 2016 titled “The Gift of the Priestly Vocation” is of great importance for the formation of the clergy. For this reason the bishop’s conferences and the clerical religious institutes are to develop their own detailed provisions on priestly formation. The significant feature of formation is spiritual, human and fraternal dimension of formation. It is also important to discover charism that holds together all the previously mentioned characteristics of the formation of candidates for the priesthood.
On 8 December 2016, in the document entitled Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, the Confederation for the Clergy updated the general norms relating to priestly formation, applicable to the whole Church. Adoption of the new norms requires the Episcopal Conferences to establish a new national programme of priestly formation. The programme should, among others, redefine the curriculum of the seminaries, considering the circumstances and the needs identified in a given country. This paper analyses the social and legal realities in the present-day Republic of Poland, indicating the most urgent problems to be considered while educating canon law alumni. Furthermore, it posits that canon law should be taught with stronger emphasis on the secular legal regulations applicable in Poland, particularly civil law and family law. The analysis also reveals a certain anachronism in the regulations governing dealings with church property.
PL
W dniu 8 grudnia 2016 r. Kongregacja ds. Duchowieństwa w dokumencie „Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis” dokonała nowelizacji ogólnych norm dotyczących formacji kapłańskiej dla całego Kościoła. Przeprowadzona nowelizacja zrodziła konieczność opracowania przez poszczególne Konferencje Episkopatów krajowego programu formacji kapłańskiej. Program formacji krajowej powinien między innymi na nowo określić program studiów seminaryjnych, uwzględniając specyfikę i potrzeby danego kraju. Prezentowany artykuł poprzez analizę współczesnych realiów społeczno-prawnych istniejących w Rzeczpospolitej Polskiej wskazuje na najbardziej palące problemy, które powinny być uwzględnione w procesie kształcenia alumnów w dziedzinie prawa kanonicznego i postuluje, aby prawo kanoniczne było wykładane z większym uwzględnieniem regulacji prawa świeckiego obowiązującego w Polsce, zwłaszcza prawa cywilnego i rodzinnego. Dokonana analiza wskazuje również na pewien anachronizm w zakresie uregulowań obrotu majątkiem kościelnym.
This article presents the Church’s vision for the pastoral formation of candidates for the priesthood. Specifically, the concept for formation contained in the new The Gift of the Priestly Vocation: Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis (2016) will be presented in light of the teachings of the Second Vatican Council and post-conciliar popes, including St. John Paul II, Benedict XVI, and Francis. Local churches, including those in Poland, can adapt and implement this concept of pastoral formation in major seminaries. This analysis will focus on initial pastoral formation, the nature and aims of pastoral formation, and the study of pastoral theology and pastoral practices in preparation for the priesthood.
PL
W artykule przedstawiona została wizja formacji pastoralnej kandydatów do kapłaństwa nakreślona w nauczaniu Kościoła współczesnego. Na tle nauczania Soboru Watykańskiego II oraz papieży doby posoborowej, przede wszystkim św. Jana Pawła II i wskazań Benedykta XVI i Franciszka, została przedstawiona koncepcja zawarta w nowym Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis. Koncepcja ta zostanie zaadaptowana przez Kościoły lokalne, w tym także Kościół w Polsce i skierowana do realizacji w wyższych seminariach duchownych. W analizach zawartych w artykule uwaga została zwrócona na formację pastoralną jako etap formacji początkowej, naturę i cele formacji pastoralnej oraz na studium teologii pastoralnej i praktyki duszpasterskie w programie przygotowania do kapłaństwa.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.